ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ မယံုရင္ လာၾကည့္လွည့္

မာန္လႈိင္းငယ္

“ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ မယံုရင္ လာၾကည့္လွည့္”

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို TAG လုပ္တဲ့လူက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အခု တၿပိဳင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ေရးေပးလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ ယံုတမ္းစကားတဲ့ဗ်ာ။ ကဲ ေရးပါၿပီ။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ရိုးမေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚ။ ရိုးမေတာနက္ေတြထဲ က်ေနာ့္ ဘိုးဘိုးမုဆိုးေတြနဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ အၿမဲတမ္း သူတို႔ေနာက္ကို လိုက္ေနရလို႔လား မသိဘူး။ က်ေနာ္စိတ္က မုဆိုးလို ျဖစ္လာပါေရာ။ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ အဘိုးမုဆိုးေတြက သင္ေပးတာကိုး။ အေတြ႔အႀကံဳေတြ။ ရိုးမေတာေတြ ရဲ႕ အေၾကာင္း။ က်ားမုဆိုးနဲ႔ လူမုဆိုးေတြ ေတြ႔ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ထပ္ခါ ထပ္ခါ သိဖန္မ်ားလာေလ က်ေနာ္ မုဆိုးစိတ္၀င္လာေလေလဆိုေတာ့ ဒါေၾကာာင့္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ မုဆိုးရင့္မႀကီးလို သြက္သြက္လတ္လတ္။ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္ေနတာပါ။

မုဆိုးတေယာက္မွာ ရွိသင့္ ရွိအပ္တာေလးေတြကို အရင္ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ မုဆိုးတို႔မည္သည္ ...

၁။ သက္လံုေကာင္းရမယ္။
၂။ ပါးနပ္ရမယ္။
၃။ ေတာေတာင္ေရေျမသဘာ၀ကို နားလည္ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။
၄။ သတိအၿမဲတမ္းရွိရမယ္။
၅။ စိတ္ရွည္ႏိုင္မႈ။ စိတ္ေအးေအး တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားႏိုင္ရမယ္။
၆။ ပစၥည္းစံု (ေတာလိုက္တဲ့အခါ ပါရမယ့္ လက္နက္ေတြ) ပါရမယ္။
၇။ သတၱိနဲ႔ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိရမယ္။
၈။ သားေကာင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အေျခအေနကို သိရမယ္။
၉။ စည္းကမ္းေတြကို သိတတ္။ နားလည္ရမယ္။
၁၀။ ေသနတ္ပစ္တဲ့အခါ လက္ေျဖာင့္ရမယ္။ မွန္ကန္ရမယ္။

စသည္ စသည္ျဖင့္ ရွိရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ပါၿပီး။ က်ေနာ္ မုဆိုး။ မုဆိုးက်ေနာ္ ဘ၀ေလးကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။

တေန႔မွာ ...

က်ေနာ့္ ဘိုးဘိုးက က်ေနာ့္ကို ေခၚေျပာတယ္။
“လူကေလး... ဘိုးဘိုးတို႔ ေတာလိုက္ထြက္ၾကမယ္တဲ့။ အဲဒါ လူကေလး လိုအပ္တာေတြ အကုန္လုပ္ထားပါ”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း
“စိတ္ခ် ဘိုဘိုးေရ... အခုပဲ သြားလုပ္လိုက္ပါ့မယ္။” စိတ္က မုဆိုးလိုက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာမ်ား ဘယ္လိုေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အရမ္းအရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တာေတြကို လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဘိုးဘိုးဆီ သြားၿပီး။
“အားလံုးၿပီးပါၿပီ၊ ဘိုးဘိုးေရ။ သြားဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘိုးဘိုးက ေနဦး ေနဦး။
“မင္းဦးေလး။ မင္းဘႀကီးေတြကို ေစာင့္ၾကတာေပါ့”။
ဒါဆိုလည္း ေစာင့္ရတာေပါ့။ မၾကာပါဘူး။ ဘႀကီးေတာ္ေတြ။ ဦးေလးေတာ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း မမ်ားပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘိုးဘိုးအပါအ၀င္ ငါးေယာက္ထဲပါ။


ေတာထဲကို ၀င္ပါၿပီး။ ေအာ္ ... ေမ့ေနလို႔ ေတာထဲ မ၀င္ခင္ ေတာစပ္နားမွာ ေတာေစာင့္နတ္ေတြ။ ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲလို မလုပ္ရင္ ဘာသားေကာင္မွ မရဘူး ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးတိုင္း။ မုဆိုးတိုင္း အဲဒီလို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပဲြေတြ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာကို ၀င္ရစၿမဲ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ငါးေယာက္လည္း ငါးမိနစ္ေလာက္ ပူေဇာ္တာေတြ။ ကန္ေတာ့တာေတြ လုပ္ၾကတယ္။

ၿပီးတာနဲ႔ ... ေတာကို က်ေနာ္တို႔ ငါးေယာက္ စ၀င္ပါေတာ့တယ္။ ေတာစ၀င္တာနဲ႔ သားေကာင္း တေကာင္တၿမီးမွလဲ မေတြ႔ပါဘူး။ ဒါနက္ ေတာနက္ထဲကို ၀င္သထက္ ၀င္ၾကတယ္။ ၾကာေလနက္ေလ ၾကာေလနက္ေလေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ဘိုးဘိုးက
“ေဟ့ အားလံုး ခဏေနၾကဦး၊ ငါတို႔ ဆက္၀င္ရင္ မလြယ္ဘူး”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း
“ဟာ ... ဘိုးဘုိးကလည္ ၀င္လာခဲ့မွေတာ့ ဆက္၀င္ၾကတာပိုေကာင္းတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘိုးဘိုး စိတ္တိုတယ္ဗ်။
“ေအး မင္း၀င္ခ်င္ရင္ မင္းဟာမင္း ဆက္၀င္တဲ့” က်ေနာ့္ကို အဲလိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ စိတ္ကလည္း တိုေနၿပီဗ်။ သားေကာင္တေကာင္မွမေတြ႔လို႔ေလ။ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကပဲ မွားတာလား။ ေတာနတ္။ ေတာင္နတ္ေတြကပဲ က်ီစားတာလားေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ ထက္ၿပီးေတာ့လည္း မစဥ္စားေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကို တေယာက္ထဲ ဆက္၀င္လိုက္တယ္။ မိုင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ။ သားေကာင္တေကာင္ကို ေတြ႔လို က်ေနာ္က ပစ္မွတ္ကိုခ်ိန္တယ္။ သားေကာင္းကလည္း လည္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ပစ္မယ္ဆိုတာ သိလို႔မလားမသိဘူး။ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ အားပါးပါး တခါမွ အဲလို သားေကာင္ ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးကို မျမင္ဖူးဘူး။ က်ေနာ္က ခ်ိန္တယ္။ သူက ၾကည့္တယ္။ ေျပလည္း မေျပးဘူး။ ဒါနဲ႔ ပစ္မွတ္ထဲ၀င္တာနဲ႔ ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္တာ “ဒိုင္း”ဆို တည့္တည့္ပါပဲ ထိသြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သားေကာင္ရဲ႕ေနာက္မွာ ေခ်ာက္ရွိေနတာ မသိဘူးဗ်။ သားေကာင္က်သြားမွ သိလိုက္တာ။

ေခ်ာက္ကမ္းပါက ေအာက္ကို မျမင္ရဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း တေကာင္းထဲရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္အလြတ္ခံမလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ မုဆိုးတို႔ သတိနဲ႔ပဲ ဆင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရတယ္။ ေအာက္ရေတာ့ က်သြားတဲ့ သားေကာင္ကို မေတြ႔ဘူး။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ေနလည္း ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ တခုေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ေက်ာတေလွ်ာက္ တျဖန္းျဖန္း ၾကက္သီးထခဲ့တယ္။

အေတြးပါ တပါတည္း ၀င္လာေတာ့တယ္။ ငါေတာ့ ေတာေျခာက္ခံရၿပီေပါ့။ ဆက္ရွာလည္း မေတြ႔ပဲကို။ က်ေနာ္ အေပၚကို ျပန္တတ္ခဲ့တယ္။ ျပန္တတ္ေတာ့ တ၀က္ေလာက္မွာပဲ ဂူတဂူကို ေတြ႔တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ ငါ ဆင္းလာေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အခုမွ ဘာျဖစ္လို႔ ေတြ႔တာလဲေပါ့။ တခါ ၾကက္သီးထျပန္ၿပီ။ စိတ္ကလည္း စူးစမ္းခ်င္ျပန္ေရာ။ က်ေနာ္လည္း အထဲကို ၀င္သြားတယ္။ ၀င္ ၀င္ခ်င္း ေမွာင္ေနတယ္။ မ်က္စိက်င့္သားရသြားမွ အထဲကို ဆက္၀င္တယ္။ ၀င္ေလေလ ေအးလာ ေလေလ။ အထဲေရာက္ေလ ပိုေအးေလေပါ့ဗ်ာ။ သတၱိေတာ့ အေကာင္းသား။ ဆက္၀င္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ကို အဲဒီထဲပဲ ၀င္ေအာင္ ေသြးေဆာင္ေနတာကို။

ေဟာ္ ... အလင္းကို ေတြ႔ၿပီ။ ေျခလွမ္းေတြက ပိုသြက္လာတယ္။ ဘယ္ဟုတ္လဲ ... အဲဒီအလင္းက ဘာအလင္းလဲ သိလား။ ေနေရာင္ျခည္အလင္းမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ရတနာသိုက္က ထြက္လာတဲ့ အလင္းေတြပါ။ အံ့ၾသသြားလား ... က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိကို ကိုယ္မယံုရဲဘူး။ ျပန္ပြတ္တယ္။ ကိုယ့္အသားကိုယ္ ျပန္ထိေတာ့မွ တကယ္ပါလားေပါ့။

ကဲ ... က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကေပေတာ့ဗ်ာ။ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္။ မယံုရင္ လာၾကည့္လွည့္ေပါ့။ ဟုတ္.. တယ္.. ဟုတ္။

အင္း ဒီေလာက္ဆို ေမပ်ဳိ နဲ႔ မဆုေ၀လည္း ေက်နပ္ေလာက္ေရာေပါ့။ အခု ျပန္ tag မယ့္ လူေတြကို စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေတြ႔ပါၿပီး။ ေအာက္မွာပါ ....

၁။ ႏွင္းသဇင္
၂။ ကိုရြာသား
၃။ ေတာ့တိုးခ်န္

တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုလဲ ေရးမယ္မဟုတ္လား။

မာန္လႈိင္းငယ္

Posted in: အမွတ္တရ စာစု