ရင္ခြင္တစ္စံုရဲ႕ အလြမ္းရိပ္

ငယ္ဆူးအိမ္

“ရင္ခြင္တစ္စံုရဲ႕ အလြမ္းရိပ္”

မ်က္စိတစ္မွိတ္ ေလအေ၀ွ႔မွာ
သစ္ရြက္ေတြ ေျမေပၚေႂကြသလို
ဘ၀ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ၿပီ…….

အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
မိသားစုေတြရဲ႕အေ၀း
တစ္ေယာက္ထဲ သိမ္ငယ္အားငယ္ေနခ်ိန္
အလြမ္းမိဆံုးကေတာ့
မိသားစုနဲ႔ အိမ္ကေလးပါပဲ……

ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့
ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕အစ ေရာင္ျခည္အစပ်ိဳးခ်ိန္
မနက္မနက္ အိပ္ရာေခၚႏိုးတတ္တဲ့ ေမေမ…..
ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲတိုးေ၀ွ႔လို႔ ခၽႊဲႏႊဲ႔ခဲ့ဖူးတယ္။

အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
ကိစၥအ၀၀ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ
တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာဆိုႏွိမ့္သိမ့္ေပးတတ္တဲ့
ေမေမ့ရဲ႕ စကားခ်ိဳခ်ိဳေတြကို လြမ္းတယ္……..

ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့
အားမာန္ေတြအျပည့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔
က်မရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ သူရဲေကာင္း ေဖေဖ……
ေဖေဖ့ေက်ာျပင္ေပၚခုန္ေပါက္လို႕ ကစားခဲ့ဖူးတယ္။

အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ နာက်င္က်ဆံုးခ်ိန္
ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႔ဖက္ထားတတ္တဲ့
ေဖေဖ့ရဲ႕ ရင္ခြင္က်ယ္တစ္စံုကို လြမ္းတယ္…….

သူစိမ္းေတြၾကား အထီးက်န္၀မ္းနည္းခ်ိန္
အေဖာ္ျပဳေပးတတ္တဲ့၊ ျဖဴစင္စြာအားေပးတတ္တဲ့
ညီမေလးေတြရဲ႕ မာယာမဲ့အၿပံဳးလွလွကိုလည္း လြမ္းတယ္……..

အေ၀းကို ေငးေငးၾကည့္တတ္တဲ့
အေရာင္မွိန္မွိန္မ်က္လံုတစ္စံု အငိုတိတ္ေအာင္
အိမ္မက္ေတြကို ေရေလာင္းေပးတဲ့
ဥယာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂရုစိုက္ေပးမမႈေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္ ...

အားလံုး အားလံုးကိုပါပဲ
အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
အေ၀းေရာက္ ဒီရင္ခြင္က အရမ္းလြမ္းေနတယ္……..

ငယ္ဆူးအိမ္

Posted in: ကဗ်ာ