tag:blogger.com,1999:blog-14717792372003225042024-02-20T23:24:19.619+07:00မာန္လႈိင္းငယ္မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.comBlogger274125tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-41656893848371961602012-01-14T12:12:00.001+07:002012-01-14T12:28:54.829+07:00`အမည္နာမနဲ႔ အပိုင္းအစမ်ားၾကား´<font face="Zawgyi-One">ခါးသီးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ<br />လူတေယာက္ဆီမွာ ...<br />တိုးတိတ္စြာ မာေက်ာေနေလရဲ႕။</font><br /><br /><span id="fullpost">နံရံေပၚက ျပကၡဒိန္ေဟာင္းမ်ား<br />တရြက္ၿပီးတရြက္<br />တခုၿပီးတခု<br />ခုန္ဆင္းသြားၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ...<br />ျပကၡဒိန္သစ္ရဲ႕ ႏွစ္ဦးအစ<br />ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ <br />ဒီေန႔မွာ ...<br />မိုးအုပ္ေတြ ေျပးေနေလရဲ႕။<br /><br />႐ုတ္တရက္ မိုးရြာမလိုနဲ႔<br />ေျခသံေတြ ျပင္းထန္<br />ေလးညႇင္းေတြ လႈပ္ရမ္း<br />အသက္႐ွဴသံေတြလည္း ေမာဟိုက္<br />တခ်ိန္ထဲမွာ ...<br />၀မ္းသားျခင္းမ်ား<br />ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ား<br />ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား<br />ပီတိအၿပံဳးမ်ားနဲ႔ ငိုေႂကြးသံတို႔<br />မိုးလံုးျပည့္ေအာင္ လွ်ံတတ္သြားေလရဲ႕။<br /><br />ခါးသီးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ<br />လူတေယာက္ဆီက ...<br />တိတ္တိတ္ကေလး ဖယ္ခြာသြားေစဖို႔<br />႐ိုးသားမႈနဲ႔အတူ<br />အမည္နာမနဲ႔ အပိုင္းအစမ်ားၾကား<br />ကဗ်ာဆရာဟာ<br />ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးႀကီးသလဲဆိုေတာ့။<br /><br />ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလမွာ<br />လူတေယာက္ (ကဗ်ာဆရာ) ကို <br />ရဲရင့္ျပတ္သားစြာ ကူးခတ္လာႏိုင္ေစဖို႔ <br />အားပါလွတဲ့ ကဗ်ာ့အလွအပေတြဟာ<br />ေနရာအႏွ႔ံ ခုန္ေပါက္ကာ ျဖတ္ေက်ာ္လာမယ့္ အခ်ိန္အခါေကာင္းတရပ္ပါ။ ။<br /><br />(မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုေက်ာ္ (ေနဘုန္းလတ္) ျပန္လာမႈအတြက္ အေ၀းတေနရာက ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုႏိုင္ဖို႔ ဒီကဗ်ာနဲ႔ အတူ ကိုေက်ာ္ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအေပါင္းနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။)<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၃) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-45898090549336916682011-12-17T15:55:00.001+07:002011-12-17T15:57:46.439+07:00"ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္" ဟာ ၾကာခဲ့ၿပီလား<font face="Zawgyi-One">ဒီည ...<br />ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္တယ္<br />ဒါေပမယ့္<br />လမင္းနဲ႔ ၾကယ္ပြင့္ေတြေတာ့ မျမင္ရပါ။</font><br /><br /><span id="fullpost">ဒီည ...<br />အိပ္မက္တခု ေထြးပိုက္မိတယ္<br />မွတ္မိေနတဲ့ ပံုရိပ္တခုနဲ႔<br />တိုးတုိးတဲ့တဲ့ အာ႐ံုထဲ စကားလံုးမ်ား တိုး၀င္လာတယ္<br />"ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္" တဲ့<br />ပဲ့တင္ထပ္ကာ လႊင့္ပ်ံ႕ေနခဲ့<br />သူမ ...<br />နီးနီးလာရာကေန ေ၀းသထက္ ေ၀းေ၀းသြားျပန္တယ္။<br /><br />ဒီေန႔ ...<br />သမိုင္းမွတ္တိုင္လႊင့္ထူေစခဲ့တဲ့<br />အတိတ္က<br />ေၾကကြဲဖြယ္ပံုရိပ္မ်ားနဲ႔ ငိုခ်င္းထပ္ ေတးသံမ်ား<br />စစ္ဖိနပ္သံနဲ႔ ေသနက္သံေတြေအာက္<br />ယမ္းေငြ႔ေတြ တေ၀ေ၀ တလူလူနဲ႔<br />မိုးလံုးျပည့္ ထက္ေကာင္းကင္<br />စၾကာ၀ဌာတခုလံုးကို တုန္းဟီးေစခဲ့တဲ့<br />"ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္" ဟာ ၾကာခဲ့ၿပီလား ... ။<br /><br />ဒီေန႔ ...<br />မိုးစက္ေတြက ေအးခဲသလို<br />မိုးေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာရီအုံ႔မႈိင္းလြမ္းေမာေနစဥ္<br />အလိုက္ကန္းဆိုး မိုးဖြဲေတြက ဆက္တိုက္ သည္းသန္ေနတယ္။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-73775273710450334992011-12-17T15:52:00.000+07:002011-12-17T15:54:56.897+07:00ေခတ္ပ်က္ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမ်ား<font face="Zawgyi-One">(၁)<br />အိပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေမွာင္ေမွာင္ထဲ<br />စိတၱဇလူသားတဦး<br />နံရံေပၚ ေရးျခစ္<br />`ငါ့ကို ေဆး႐ံုမပို႔ၾကပါနဲ႔´။</font><br /><br /><span id="fullpost">(၂)<br />လမ္းမရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚ<br />ေဗဒင္ဆရာတဦး<br />ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေရးတြက္ၾကည့္<br />`ငါ မနက္ျဖန္ ေသရေတာ့မယ္´။<br /><br />(၃)<br />လမ္းမရဲ႕ ဟိုတဖက္<br />သူေတာင္းစားတဦး<br />ခြက္ကို ေမွာက္ၿပီး စိတ္ထဲက ညည္းတြား<br />`ငါ ဒီေန႔ ငတ္ေတာင္ေသသြားႏိုင္တယ္´။<br /><br />(၄)<br />အဲယားကြန္းခန္းထဲက<br />ကုမၸဏီပိုင္ရွင္တဦး<br />ကြန္ပ်ဴတာေပၚ ႐ိုက္ထည့္<br />`အနာဂတ္အတြက္ ပိုက္ဆံပိုရမွ ျဖစ္မယ္´။<br /><br />(၅)<br />ၿမိဳျပရပ္ကြက္ထဲ<br />ဘ၀င္ေလဟတ္သူ လူငယ္တဦး<br />ဘီယာခြက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း<br />`ရပ္ကြက္ထဲမွာ ငါ အခ်မ္းသာဆံုး´။<br /><br />(၆)<br />က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ထဲက<br />ခၽြတ္ၿခံဳက်သူတဦး<br />ဘာမွမရွိတဲ့ ထမင္းအိုးကို ဖြင့္ၾကည့္<br />`၀မ္းက တထြာမို႔လို႔သာေပါ့ကြာ´။<br /><br />(၇)<br />စတိတ္႐ႈိးပြဲရဲ႕ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ<br />အဆိုေတာ္တဦး<br />ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား သီဆိုရင္း<br />`ငါ့ကို ၿပိဳင္သူ ငါ့ရန္သူပဲ´။<br /><br />(၈)<br />အသားအေရာင္ ခြဲျခားမႈကို ေတာ္လွန္ခဲ့သူ<br />မာတင္လူသာကင္းရဲ႕<br />ကမၻာေက်ာ္မိန္႔ခြန္း<br />"I have a dream"။<br /><br />(၉)<br />ဗမာျပည္က<br />ေခြးဋီကာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက<br />`ဆရာ မေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္သြားခ်င္တယ္´။<br /><br />(၁၀)<br />ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာဆရာ<br />ဒဂုန္တာရာက<br />`ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ၊ မုန္းသူမရွိ၊ ခ်စ္သူသာရွိ´။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၃) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-41462191900800880642011-12-17T15:48:00.002+07:002011-12-17T15:51:47.288+07:00အေရာင္မေရာတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္<font face="Zawgyi-One"> (၁)<br />ကိုေက်ာ္ ...<br />ေန႔တေန႔ကုန္တိုင္း<br />သတိရလို႔ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္တယ္<br />ဒါေပမယ့္<br />ကဗ်ာ့ကာရန္ေတြက<br />ဖုန္းဆိုးေျမလမ္းမလို ကေပါက္သိကေပါက္ခ်ာ<br />ခင္ဗ်ား မရွိေတာ့<br />အရာရာဟာ ခမ္းေျခာက္ အလြမ္းတေစၧေျခာက္ခံရတယ္။</font><br /><br /><span id="fullpost">(၂)<br />ပုထုဇဥ္လူသားမ်ား အလြမ္းေတြ သြန္းၿဖိဳးဖို႔<br />ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြက္<br />ပန္းခ်ီေတြ ေရးျခယ္<br />ကဗ်ာေတြ ဖြဲ႔ႏြဲ႔<br />၀တၳဳေတြ သီကံုး<br />ရသေတြ လံုးေထြး<br />သံစဥ္ေတြ `to burst´<br />ေနာက္ဆံုးမွာ ...<br />ဆိုက္ေရာက္ဘူတာ လြမ္းရပါသည္<br />`လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္´ဆီ ... ။<br /><br />(၃)<br />ခင္ဗ်ား မသိတဲ့ အရာတခု<br />က်ေနာ့္ကာရန္ေတြ<br />ခင္ဗ်ားလက္နဲ႔ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ဆူးကို<br />တဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ ရိုက္ခတ္လာတဲ့ လႈိင္းသံက<br />ေစတနာကို အက်ဳိးမေပး<br />သံသယမ်က္လံုးမ်ားနဲ႔သာ ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္<br />ကမၻာႀကီး အရည္ေပ်ာ္မယ့္ ေခတ္တေခတ္ကို<br />ကမ္းၿပိဳရထားလို မကူးေျပာင္းခင္အခ်ိန္းေလးမွာ<br />အလွတရားနဲ႔ စူးနစ္ဒဏ္ရာ<br />အမုန္းတရားနဲ႔ စာနာျခင္းတို႔ ဘံုလံုတလွည့္ ေရတလွည့္<br />ဒီၿမိဳ႕မွာ ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲမဟုတ္ ...<br />ခင္ဗ်ားမရွိတဲ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ<br />ေစတနာသန္႔သန္႔ ကာရန္ေတြကိုေတာ့<br />ျပန္မ႐ုပ္သိမ္းႏိုင္ပါဘူး ... ။<br /><br />(၄)<br />ကိုေက်ာ္ ...<br />ၿပံဳးၿပံဳးေမာ့ေမာ့ေလးနဲ႔<br />အဆိပ္၀ိုင္တခြက္ကို ေသာက္ခဲ့ရင္<br />အဆိပ္ဟာ သတၱိပဲ<br />ဘ၀ကို အမုန္းဖြဲ႔စရာမလိုေအာင္<br />ခင္ဗ်ာရဲ႕ မွန္ကန္ျခင္း သစၥာတရားကို<br />တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ...<br />ခင္ဗ်ားေသာက္ခဲ့တဲ့ အဆိပ္၀ိုင္တခြက္ဟာ<br />ဒီေန႔ကမၻာအတြက္ မနက္ျဖန္ကမၻာကို<br />ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း အလင္းစက္ကေလး<br />ဒီ `လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္´ မွာ<br />ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်က္ဖ်က္ ထြန္းေတာက္ေစဖို႔<br />က်ေနာ္တို႔လည္း ...<br />ၿပံဳးၿပံဳးေမာ့ေမာ့ေလး အဆိပ္၀ိုင္တခြက္ကို ေသာက္ရင္း<br />ေနာင္တတစက္ကေလးမွ အေရာင္မေရာတဲ့ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၂၇) ရက္။<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုေနဘုန္းလတ္ကို သတိရမႈေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ျခင္းပါ။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-29807778146585986442011-12-17T15:46:00.001+07:002011-12-17T15:47:41.819+07:00တူညီ ကြဲျပား သံုးဦးသား<font face="Zawgyi-One">ႏိုင္ငံေရးကို သိသူက<br />ေပတံ၊ ခဲတံ၊ စာအုပ္ကို လွန္ကေလာ္ရင္း<br />လူအမ်ား ျမင္သာေအာင္<br />ဒသန၊ ေ၀ါဟာရ၊ မူ၀ါဒေတြကို ေရးတယ္။</font><br /><br /><span id="fullpost">စီးပြားေရးကို သိသူက<br />ေလာဘေဇာကို ဓားသြားေပၚတင္ရင္း<br />လူအမ်ား လည္ပင္းကို<br />ကြက္ေက်ာ္႐ိုက္ ေပတီးတြက္ရင္း ညစ္တယ္။<br /><br />အာဏာကို သိသူက<br />အာဏာရမၼက္ေဇာကို ဖက္တြဲရင္း<br />ႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ားကို<br />ၿခိမ္းေျခာက္၊ ဖမ္းဆီး၊ သတ္ျဖတ္၊ လိမ္ညာမႈေတြ အကုန္လုပ္တယ္။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၂) ရက္။<br />(၁၁ နာရီ ၄၈ မိနစ္)<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ ကဗ်ာဆရာေနမ်ဳိးရဲ႕ ထရပ္ကားေပၚက သစ္သီးေတြ (ေခတ္ေပၚကဗ်ာ) စာအုပ္ထဲမွ ထိုသံုးဦးကဗ်ာကို ဖတ္ရင္း ခံစားမိသြားတာေလးကို ေရးခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-62282091485497817532011-12-17T15:42:00.001+07:002011-12-17T15:45:39.003+07:00သီခ်င္းနဲ႔သာ ကဗ်ာသီ<font face="Zawgyi-One"> ျခစားျခင္းခံေနရတဲ့<br />အိမ္အိုေတြ ဒုနဲ႔ေဒး<br />အိုးအိမ္မဲ့ေတြ ဒုနဲ႔ေဒး<br />ဘယ္အရာေတြကမွ အေရးမလႈပ္<br />ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ ၾကည့္ေနၾက ... ။</font><br /><br /><span id="fullpost">ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမဲ့၊ ေမတၱာငတ္<br />ခိုလံုရာမဲ့၊ ၀မ္းေရးပ်က္<br />အငတ္ငတ္၊ အပ်က္ပ်က္<br />ေလွ်ာက္တည္ရာမဲ့စြာနဲ႔<br />ဇာတ္ဆရာအလိုက်<br />႐ုန္းကန္းလိုက္ၾကေပေတာ့ ... ။<br /><br />သစ္တပင္ေကာင္း ငွက္တေသာင္းတဲ့<br />ေမတၱာတရားကို ရွာေဖြပါ<br />သစၥာတရားကို သိမ္းဆည္းပါ<br />ဆႏၵနဲ႔ ေလာဘကို ခြဲျခားပါ<br />အသင္တို႔ ...<br />ငိုးညည္းေနမယ့္အစား<br />သီးခ်င္းနဲ႔သာ ကဗ်ာသီလိုက္ၾက ... ။<br /><br />တိတ္ဆိတ္မႈက<br />အာ႐ံုကို ဖမ္းစားလို႔<br />ျဖဴစင္မႈအတြင္းကလီဇာကို<br />ေကာက္က်စ္မႈ ငမိုက္သားေတြ<br />တိုက္တူးကာ လိုက္စားေနေတာ့<br />ဆာေလာင္မႈေတြ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္<br />ေရွ႕ဆက္ ... ႐ုန္းကန္းလႈပ္ရွားေနၾကေပဦး ... ။<br /><br /> <br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၆) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-88761180684849423962011-12-17T11:14:00.000+07:002011-12-17T11:15:35.464+07:00ဒီလိုေတြးမိတယ္<font face="Zawgyi-One"> ဒီလိုေတြးမိတယ္<br />ၾကယ္ေႂကြတဲ့အခါ<br />ဆုေတာင္းျပည့္တယ္တဲ့<br />ဒါေပမယ့္ ...<br />ၾကယ္ေႂကြက<br />ဘယ္သူ႔အိပ္မက္ထဲ ထိုးဆင္းသြားခဲ့သလဲ။</font><br /><br /><span id="fullpost">ဒီလုိေတြးမိတယ္<br />အူ၀ဲဆိုၿပီး ၾကားလိုက္တဲ့အခါ<br />ကံၾကမၼာတို႔ရဲ႕ ေမွာ္၀င္စြမ္းနဲ႔အတူ<br />ခလုတ္တိုက္လွဲဖို႔ ဆီးႀကိဳခံလိုက္ၿပီ။<br /><br />ဒီလိုေတြးမိတယ္<br />သစ္ရြက္ေႂကြတဲ့အခါ<br />ေတာင္းဆုမ်ားျပည့္သတဲ့လား<br />သိခဲ့တာ ...<br />သစ္ရြက္ေႂကြ ငိုညည္းသံတခု<br />ေျမႀကီး ရီ(ရယ္)သံတခု<br />တို႔က ... <br />သိမ့္သိမ့္တုန္ ဒိုးယိုေပါက္ခဲ့တယ္။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၁၇) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-5500554583521250662011-12-17T11:11:00.001+07:002011-12-17T11:13:51.165+07:00ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ မိခင္<font face="Zawgyi-One"> ႏွလံုးသားထဲ ထိ<br />၀င္းမွည့္ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းမ်ားစြာ စီး၀င္ေနတဲ့ ျမစ္<br />ဧရာ၀တီ ... ။</font><br /><br /><span id="fullpost">ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား<br />ၿမဲျမန္ျခင္းမ်ားစြာ စိုက္ထူေပးေနတဲ့ ျမစ္<br />ဧရာ၀တီ ... ။<br /><br />အနာဂတ္ဘ၀<br />လွလွပပ စိမ္းစိုျခင္းမ်ားစြာ သယ္ေဆာင္ေပးေနတဲ့ ျမစ္<br />ဧရာ၀တီ ... ။<br /><br />ကေလးငယ္<br />ရင္၀ယ္ပိုက္ေထြး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ မိခင္<br />ဧရာ၀တီ ... ။<br /><br />ခံစားမႈဒုကၡ<br />ထိန္႔လန္႔မႈအဖံုဖံု ရပ္တန္႔ေစဖို႔<br />တဖက္မွာ<br />ေရတခြက္ကို ကိုင္ရင္း<br />ေနေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္လိုက္<br />ၾကည္လင္ေတာက္ပမႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကို ရွာေတြ႔ႏိုင္မယ္။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-11101908087132726172011-02-10T13:19:00.001+07:002011-02-10T13:22:41.213+07:00ေမေမ ေဒၚႏြယ္ႏြယ္လႈိင္ (ခ) ေဒၚလံုးၾကည္ ကြယ္လြန္ျခင္း (၇) ႏွစ္ျပည့္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLlZBiHelZOSM4qywc_XBu3deb-ah7Lzz6Z1spDc9xFK84UiBitmoHvx0w31Mt8J4Q4DapkMAr0OlHzs_kNBCximHrOXpNeycFuPbjOP9GrwzF8nQNDTPZKxyRydkAIqctj7cO3kjc_2Sl/s1600/my+mom%2527s++invitation+card+2011.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 309px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLlZBiHelZOSM4qywc_XBu3deb-ah7Lzz6Z1spDc9xFK84UiBitmoHvx0w31Mt8J4Q4DapkMAr0OlHzs_kNBCximHrOXpNeycFuPbjOP9GrwzF8nQNDTPZKxyRydkAIqctj7cO3kjc_2Sl/s400/my+mom%2527s++invitation+card+2011.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5571942105767925106" /></a><br /><font face="Zawgyi-One"> </font><br /><span id="fullpost"></span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-16486649234625175282011-02-10T13:13:00.000+07:002011-02-10T13:19:18.298+07:00`ကြက္လပ္ေလးတခုရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ´<font face="Zawgyi-One"> ခြဲခြာခဲ့တာ ၾကာၿပီ ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ တမ္းတေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ ...။<br />ဘ၀မွာ ... အဆံုးအစမဲ့ လမ္းေပ်ာက္ေနရင္လည္း<br />က်ေနာ္တို႔ဆီ ...<br />လင္းလက္ေတာက္ပစြာ ျပန္လာခဲ့ပါ တမ္းတေနမိပါရဲ႕ ... ေမေမ။<br /></font><br /><span id="fullpost">ခြဲခြာခဲ့တာ ၾကာၿပီ ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ တမ္းတေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ ...။<br />က်ေနာ္တို႔ ေခါင္း ထက္ေကာင္းကင္က <br />ေန၊ လ၊ ၾကယ္၊ တာရာေတြ <br />အခါတိုင္းလိုပဲ အနတၱ (အဆံုးမရွိ) တည္ရွိေနေလရဲ႕ ... ေမေမ။<br /><br />ခြဲခြာခဲ့တာ ၾကာၿပီ ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ တမ္းတေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ ...။<br />ဘ၀သံသရာမွာ ... ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္<br />ညျမင္ ေန႔ေပ်ာက္၊ ၾကယ္ျမင္ လေပ်ာက္ <br />မေျပာင္းမလဲ ျဖစ္ၿမဲစြာ အရွိကို အရွိအတိုင္းပါပဲ<br />ဒါေပမယ့္<br />ေမေမေရ ... <br />က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အတၱရင္ခြင္ႀကီးထဲမွာေတာ့ <br />အခါတိုင္းလိုပဲ ကြက္လပ္ေလးတခု က်န္ေနစၿမဲပါ ... ေမေမ။<br /><br />ခြဲခြာခဲ့တာ ၾကာၿပီ ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ တမ္းတေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ ...။<br />က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀မွတ္တိုင္မွာေတာ့<br />`ကြက္လပ္ေလးတခုရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ´ <br />အခါခါအလီလီ သမိုင္းအကၡရာအျဖစ္ တင္ရွိေနဆဲပါ ... ေမေမ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-36759273893989428302011-02-10T13:10:00.000+07:002011-02-10T13:12:20.296+07:00အခ်ိန္ရရင္ ေမ့ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ တိမ္ေပၚတက္လိုက္ပါဦး<font face="Zawgyi-One"> မနက္ခင္းနဲ႔အတူ <br />အာရံုဦးေရာင္ေလး ထြန္းေတာက္လာဖို႔<br />ငါ့ေျခရာေတြ ထင္က်န္သြားေအာင္ <br />နက္နက္နဲနဲေလး ေျခြယူသြား ... <br />အခ်ိန္ရရင္ ေမ့ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ တိမ္ေပၚတက္လိုက္ပါဦး။<br /></font><br /><span id="fullpost">ညေနခင္းနဲ႔အတူ<br />ဆည္းဆာေရာင္ေလး ျဖာက်လာဖို႔<br />ငါ့သက္ျပင္းေတြ ထင္ဟပ္သြားေအာင္<br />ျပင္းျပင္းရွရွေလး ႏုတ္ယူသြား ...<br />အခ်ိန္ရရင္ ေမ့ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ တိမ္ေပၚတက္လိုက္ပါဦး။<br /><br />သန္းေခါင္ယံနဲ႔အတူ<br />ညဥ့္ဦးေရာင္ေလး ပိန္းပိတ္လာဖို႔<br />ေရွ႕က နံရံေတြ ကြာက်သြားေအာင္<br />ငါ့အရိပ္ေတြ မည္းေမွာင္သြားေအာင္<br />ႏွစ္၊ လ၊ ရက္ေတြ ၾကာေညာင္းလာတဲ့ကာလတခုထိ<br /><br />ေၾကာင္းက်ဳိးမဆီေလွ်ာ္တဲ့ ေသျခင္းတရားတခုေၾကာင့္<br />မေတာ္တဆ သူရဲေကာင္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး<br />ဒါေပမယ့္ ...<br />အညၾတထဲက အညၾတသာ ျဖစ္လာေစဖို႔အတြက္<br />အခ်ိန္ရရင္ ေမ့ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ တိမ္ေပၚတက္လိုက္ပါဦးမယ္။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၂၆) ရက္။<br />(၁၀း၂၄) မိနစ္တိတိ</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-88187133627247247222010-08-25T10:48:00.000+07:002010-08-25T10:49:36.850+07:00`အခ်စ္ဟာ အလြမ္းျဖစ္ .. အလြမ္းဟာ အခ်စ္ျဖစ္´<font face="Zawgyi-One"> အတိတ္ကို ႀကိဳက္တဲ့ေနရာကေန ျပန္စလို႔ရရင္<br />ပဥၥလက္ကေ၀ေတြနဲ႔အတူ ဟိုး အထက္ <br />ေၾကာင္လိမ္ေလွခါးထစ္တိုင္း တတ္တတ္ၿပီး<br />ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေငြစႏၵာလမင္းႀကီးကို ဆြတ္ခူးယူလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ ... ။ </font><br /><br /><span id="fullpost">ေနာက္ေတာ့ <br />မဟာတံတိုင္းႀကီးေပၚ ခုန္တတ္လာတဲ့ ၀ူခုန္းေမ်ာက္မင္းလို<br />မဟာေရႊဒုတ္ႀကီးကို ကိုင္ရင္း <br />လက္ညွိဳးညြန္ရာ ေရျဖစ္ေစဖို႔<br />ညီမေလးေရ ...<br />မင္း .. အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဧည့္စာရင္း တိုင္ထားဦးေနာ္ ... ။<br /><br />အေမွာက္ပေယာဂအားလံုး <br />မင္းကို လာေရာက္ခ်ည္ေႏွာင္သြားပါဦးမယ္<br />ဒါေၾကာင့္ <br />သမိုင္းရဲ႕ မင္းက်န္စစ္လို လွံတခ်က္ေထာက္ၿပီး <br />မင္းဆီ အေရာက္လွမ္းခဲ့ပါမယ္ ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-49815662070274828242010-08-20T11:20:00.000+07:002010-08-20T11:23:29.406+07:00မၿပံဳးႏိုင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ ၾကာေလၿပီလား<font face="Zawgyi-One"> စိမ္းလန္းစိုေျပေနတဲ့ ေျမဟာ<br />တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ အထပ္ထပ္ အခါခါ<br />ယမ္းေငြ႔ေတြ ဖံုး<br />ရမၼက္မုဆိုးေတြ လံုး<br />မၿပံဳးႏိုင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ ၾကာေလၿပီလား။ </font><br /><br /><span id="fullpost">ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟမီးေတြ အလ်ံတၿငီးၿငီး ေတာက္<br />ရမၼက္မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္<br />အေမွာင္ေတြ အထပ္ထပ္ ဖုံးတဲ့ အ၀ီစိငရဲထဲမွာ<br />အသက္ေတြက အစိုးမရ<br />ငတ္ပ်က္ေခါင္းပါးမႈေတြက အေငၚထူးထူး<br />ကပ္ေဘးအႏၱရာယ္ေတြက အုပ္စိုးမိုး<br />ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သယ္ေဆာင္ေပးမဲ့<br />သံလြင္ခက္နဲ႔ ခ်ဳိးငွက္ကေလးလည္း <br />အေ၀းဆံုးအေ၀းကို ထြက္သြားေလၿပီလား။<br /><br />လူ႔ယဥ္ေက်းေတြရဲ႕ သမိုင္း<br />ေသြးစက္လိႈင္းေတြ ရိုက္ခတ္<br />ေသြးမုန္တိုင္းေတြ တိုက္ခတ္<br />သမိုင္းတေကြ႔ ေမာ္ကြန္းတင္ဖို႔<br />မွတ္ေက်ာက္အကၡရာ ထုိးလိုက္ေလၿပီလား။<br /><br />ရုပ္နမ္၀တၳဳ တိုးတက္မႈေနာက္ တေကာက္ေကာက္<br />သစၥာတရားေတြ အေမွာင္ဖံုး<br />ေမတၱာတရားေတြ ေခါင္းပါး<br />ျပည္ဖံုးခါခ် အ၀ီစိငရဲထဲ ထိုးဆင္းဖို႔ တာစူေနေလၿပီလား။<br /><br />ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ မၿပီးဆံုးႏိုင္မယ့္<br />နာတာရွည္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ဆင္ႏႊဲ<br />ဥၾသသံလည္း မသာမယာ<br />ေခါင္းေလာင္းသံလည္း မညင္မသာ<br />ေလာကရဲ႕ အလွေတြ အစား<br />ေလာဘရဲ႕ အတၱေတြက ခ်စားတိုက္စား<br />အနာဂတ္သမိုင္း ထြန္းလင္းဖို႔<br />ေရာင္နီေတြ ျဖာျဖာလင္းေစဖို႔<br />ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမိုင္း စိုက္ထူၾကပါေတာ့လား။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၂၀) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-31575823281065670952010-08-10T10:51:00.000+07:002010-08-10T10:58:50.134+07:00ပန္းအိုး၊ ပံုတူပန္းခ်ီဆရာ<font face="Zawgyi-One"> ပန္းကို<br />ပန္းအိုးထဲမွာ ထိုးစိုက္လိုက္ေတာ့<br />ပန္းအိုး။</font><br /><br /><span id="fullpost">ကိုယ္တိုင္<br />ပံုတူအျဖစ္ ထုဆစ္လိုက္ေတာ့<br />ပံုတူပန္းခ်ီဆရာ။<br /><br />တပင္ခ်င္း<br />တလႊာခ်င္း<br />တဆင့္ခ်င္း<br />ေကာက္ေၾကာင္းတခုခ်င္း<br />ဟိုကူး ဒီခုန္<br />ဟိုေရး ဒီျခစ္<br />လိုရင္းေရာက္ေအာင္<br />ဖန္တီးဖြဲ႔ယူလိုက္ေတာ့။<br /><br />အဆံုးမွာ ...<br />ပန္းေတြ ေ၀ဆာေစဖို႔<br />ပန္းအိုးက ရင္းခံ<br />ပံုတူေတြ ဆင့္ပြားေစဖို႔<br />ပံုတူပန္းခ်ီဆရာ နင္းခံ။<br /><br />ဒီအခ်ိန္မွာ ...<br />ပန္းအိုးက ၿပံဳး<br />ပံုတူပန္းခ်ီဆရာက မုန္း<br />ပန္းအိုး၊ ပံုတူပန္းခ်ီဆရာ ဘ၀မွာ ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္ငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၉) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-51970324050654347012010-08-09T10:39:00.000+07:002010-08-09T10:40:59.142+07:00မိုးစက္မ်ားရဲ႕ လမ္းေပၚက အသက္ေတြနဲ႔ ရက္စြဲမ်ား<font face="Zawgyi-One"> ၁။<br />သမိုင္းကို ျပန္လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့<br />`စ´ကတည္းက `စ´လာလိုက္တာ<br />တရက္ၿပီး တရက္<br />တလၿပီး တလ<br />တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္<br />တရြက္ၿပီး တရြက္<br />ေလမတိုက္ဘဲ<br />မိုးစက္မ်ားရဲ႕ လမ္းေပၚက အသက္ေတြနဲ႔ ရက္စြဲမ်ား ... ။</font><br /><br /><span id="fullpost">၂။<br />အေသအခ်ာ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့<br />အတိတ္ေန႔ေတြ ႏိုးထ<br />မ်က္ရည္မိုးေတြ ရြာသြန္း<br />ခါးသီးမႈေတြ အန္ထုတ္<br />ေသြးညွီန႔ံေတြ မပ်ယ္ေသး<br />ႏွလံုးအိမ္ရဲ႕ ဥကြဲသိုက္ပ်က္သံနဲ႔အတူ။<br /><br />၃။<br />အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္တာကေတာ့<br />ဒီေန႔ ဒီရက္ ဒီလ ေရာက္တိုင္း<br />မဖိတ္ေခၚဘဲ မိုးစက္ေတြ ေၾကြ<br />မတီးဘဲ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ညံ<br />မထြက္ဘဲ ဥၾသသံေတြ လ်ံ<br />နာၾကည္မႈမ်ား အသားကုန္ ဖြင့္ထားတဲ့ ညည္းတြားသံနဲ႔အတူ။<br /><br />၄။<br />အေသအခ်ာ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့<br />ေရာင္နီမ်ား မထြန္းေတာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ<br />မီးမ်ားလည္း မသာယာႏိုင္ခဲ့ၿပီ<br />ေဟာဒီ ျပတင္း၀မွာ အသံမဲ့ နရီသံမ်ားနဲ႔အတူ။<br /><br />၅။<br />အေသအခ်ာ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့<br />ျပန္ေျပာင္းကာ စဥ္းစား ...<br />အဘိုးက အေဖ့ကို<br />အတိတ္သမိုင္း လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တယ္<br />အေဖက သူ႔ကို<br />ရာဇ၀င္ေၾကြး လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တယ္<br />သူက သူ႔သားကို <br />ဘာေတြမ်ား လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ဦးမလဲ<br />သင္းကြဲ မိခင္မ်ားရဲ႕ ငိုညည္းသံနဲ႔အတူ။<br /><br />၆။<br />အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္တာကေတာ့<br />အသားက်ဴးတဲ့ ရေသ့<br />ဘုရားစူးတဲ့ မင္းရဲ႕ အစြန္းေရာက္ ယုတ္မာမႈ (ကမ္းကုန္)<br />တခ်ဳိ႕<br />သားသမီးကြဲ ... မယားကြဲ<br />တခ်ဳိ႕<br />ညီအကိုကြဲ ... ေမာင္ႏွမကြဲ<br />တခ်ဳိ႕<br />အေဖကြဲ ... အေမကြဲ<br />တခ်ဳိ႕<br />ရွင္ကြဲ ... ေသကြဲ<br />ကြဲကြာ .. ခြဲခြာ .. ၾကာခဲ့တာ<br />ဒီေန႔မွာ ...<br />အတိတ္သမိုင္းရဲ႕ ရာဇ၀င္<br />ဒီေန႔တိုင္ သက္ေသထူ<br />ဤလူ႔ေဘာင္ အကုန္လံုး<br />ရဲရဲေတာက္ ခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႔အတူ။<br /><br />၇။<br />သမိုင္းကို ျပန္လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့<br />`စ´ကတည္းက `စ´လာလိုက္တာ<br />တရက္ၿပီး တရက္<br />တလၿပီး တလ<br />တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္<br />တရြက္ၿပီး တရြက္<br />ေလမတိုက္ဘဲ <br />မိုးစက္မ်ားရဲ႕ လမ္းေပၚက အသက္ေတြနဲ႔ ရက္စြဲမ်ား ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္ငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၈) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-40022835244837868452010-07-16T12:20:00.001+07:002010-07-16T12:23:05.055+07:00ခြဲခြာေန႔တေန႔<font face="Zawgyi-One">ရယ္ေမာျခင္းေတြ ရပ္<br />ဘ၀အေမာေတြ ေခ်ဖ်က္ဖို႔<br />အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ ငိုခ်င္းေတြ ေလာင္းခ်<br />ဒါ ...<br />ဘ၀တဲ့လား။</font><br /><span id="fullpost">အတိတ္က အရိပ္<br />ပစၥဳပၸန္ရဲ႕ အာသီသ<br />အနာဂတ္မွာ ခ၀ါခ်<br />ဒါ ...<br />ဘ၀တဲ့လား။<br /><br />ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ေလွာင္ရီ(ရယ္)<br />ခြဲခြာမႈက ငိုခ်င္းထပ္<br />ေလးညွင္းသတင္းက သယ္ေဆာင္သြား<br />ဒါ ...<br />ဘ၀တဲ့လား။<br /><br />အို ... သူငယ္ခ်င္း<br />အနာဂတ္ဘ၀ လွေသြးၾကြယ္ဖို႔<br />ခြဲခြာေန႔တေန႔ လွန္ပစ္ရင္းနဲ႔<br />ေပ်ာ္ရႊင္ေန႔သစ္ကို ဖြင့္ထုတ္လိုက္ေတာ့<br />ဒါ ...<br />ဘ၀ရဲ႕ သခၤါရ ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၅) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-44281212870762241352010-06-04T22:10:00.001+07:002010-06-04T22:16:49.326+07:00တိုးတိုးသဲ့သဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ားရဲ႕ တေယာသံ<font face="Zawgyi-One">ရိုးမေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာက္ကုန္းထက္က အရာမ်ား<br />အရိုးေပၚအေရတင္ ျဖစ္ေနၿပီလား <br />အရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနၿပီလား အေတြးအမွ်င္တန္းေနခ်ိန္<br />တေယာတလက္ကို ထမ္း<br />တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္းတက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းနဲ႔<br />လက္တဖက္က ကေလာင္တံ<br />ေနာက္တဖက္က စုတ္တံႏွင့္ ေဆးစက္<br />သူ ဦးတည္ရာရိုးမေပၚ<br />အရုဏ္ပ်ဳိ႕ခ်ိန္ မနက္ခင္းတခုမွာ ... ။</font><br /><br /><span id="fullpost">တေယာထိုးဖို႔ သံစဥ္ မရွိေတာ့တာလား<br />ကဗ်ာသီဖို႔ ကာရံ ရွာမရေတာ့တာလား<br />ပန္းခ်ီခ်ယ္ဖို႔ ရႈခင္းရႈကြက္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့တာလား<br />သူ ေငးငိုင္စြာ ရပ္တန္႔ေန ... ။<br /><br />အဲဒီတမနက္<br />သူ႔ စိတ္က ဘယ္ဆီေရာက္ေနတာလဲ<br />ဇြန္လရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြထဲ <br />တသသနဲ႔ လြမ္းဆြတ္<br />ေမေမ မ်ား ...<br />ဘာကို ဘယ္လို ေတြးေနရွာေလမလဲ<br />တေယာက္တည္းတက္တဲ့ ေမြးေန႔ပြဲေလးမ်ား က်င္းပေနေလမလား<br />မေသခ်ာ ... ။<br /><br />ဒါေပမဲ့<br />သားသမီးမ်ားစြာ<br />မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ပန္းေရာင္စံု သားသမီးမ်ားစြာ<br />ေမေမ့ကို ဂုဏ္ျပဳဦးညႊတ္ၾက<br />အထိမ္းအမွတ္ေတြ ျပဳၾက<br />ကမၻာႏွင့္ အ၀ွမ္း<br />တခန္းတနား ... ။<br /><br />သူ ...<br />ေမေမ့ဆီ လြင့္ေမ်ာ<br />ေလအလ်င္ရဲ႕ အဟုန္နဲ႔အတူ <br />ေလေျပေလညွင္းေလးနဲ႔အတူ <br />ေမေမ့ရင္ခြင္ဆီအေရာက္ တိုးေ၀ွ႔ေနရွာၿပီ။<br /><br />ဒီအခ်ိန္မွာ<br />တေယာသံ ညွင္းညွင္းလည္း ထြက္ေပၚလာ<br />ကဗ်ာဖြဲ႔သံ တိုးတိုးသဲ့သဲ့ လြင့္ပ်ံလာ<br />စုတ္တံခ်ယ္သ ပန္းခ်ီကားေတြ တကားၿပီးတကား ထြက္က်လာ<br />စဥ္း စား ၾကည့္<br />သူ႔ လက္မ်ားဟာ ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၄) ရက္<br /><br />ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (၆၅) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္သို႔ ဦးညြတ္ဂုဏ္ျပဳလိုက္တဲ့ ကဗ်ာပါ။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-50979024457604026482010-05-26T09:51:00.000+07:002010-05-26T09:52:59.311+07:00ျဖစ္မလာခဲ့ ...<font face="Zawgyi-One">(၁)<br />၀ိုင္၀ိုင္းရဲ႕<br />သမင္လည္ျပန္ သီခ်င္းကို ေခတၱပိတ္<br />ရွိရွိသမွ်ေတြနဲ႔ နားကိုပိတ္ေတာ့<br />မေရာက္ျဖစ္ေသးတဲ့ ေဒသက<br />အသံမ်ဳိးစံုရဲ႕ အႏွိပ္စက္ခံရ။<br /></font><br /><br /><span id="fullpost">(၂)<br />ေလးဘက္ေလးတန္ ေကာ္နာမ်ားဆီက<br />အရုပ္ႀကိဳးပ်က္ လူနာမ်ားဆီက<br />ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ေဆးသမားရဲ႕<br />ညီွစို႔စို႔ အနံ႔အသက္ေတြ<br />စံပယ္ရနံ႔လို ျဖစ္မလာခဲ့ျပန္။<br /> <br />(၃)<br />ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်<br />သစၥာေတြမဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြမဲ့<br />ဂုဏ္သေရေတြမဲ့ သိကၡာေတြမဲ့<br />မဲ့ ... ေပါင္းမ်ားစြာက<br />ခုထိ ...<br />ေန၀င္ မိုးခ်ဳပ္ မိုးခ်ဳပ္ ေန၀င္<br />ေျပးလႊားေနတုန္း။<br /> <br />(၄)<br />ဒီလိုနဲ႔ပဲ<br />ေျပးရင္းလႊားရင္း<br />မီးဖိုေခ်ာင္တြင္းက <br />သခၤါရသတရားေတြ<br />ဘ၀အေမာေတြ<br />ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ဆီးႀကိဳေစာင့္ေနသလိုမ်ဳိး<br />ဖိနပ္ပါး၊ ေရငတ္သလိုမ်ဳိး<br />ဘ၀ကို ေျခြခ်ေနသလား<br />ဒါမွမဟုတ္<br />ဘ၀ကို အနင္းခံၿပီးမွ ေျခြခ်ေနသလား။<br /> <br />(၅)<br />အဲဒီေန႔က စလို႔<br />အတိတ္ဆီ ေနာက္ျပန္လွည့္<br />ပစၥဳပၸန္ကို ငံု႔ၾကည့္<br />အနာဂတ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့<br />ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ<br />ဆက္ၿပီး မိုက္ ဆက္ၿပီး မွား<br />ဆက္တိုက္လုပ္ေနရင္း<br />ငါ ဟာ ...<br />အ ရူး တေယာက္ပါလား။<br /> <br />(၆)<br />ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...<br />အမွန္တရားကို ခုတုံးလုပ္<br />အခြင့္အလမ္းကို အသံုးခ်<br />သစၥတရားကို နာက်င္ေအာင္ နင္းေျခတက္သြားေတာ့<br />လမ္းမျမင္ ကမ္းမျမင္<br />ေလမျမင္ ေရမျမင္<br />စံုလံုးကန္းေနတဲ့ အ ရူး တေယာက္<br />သိသလိုလိုနဲ႔ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျဖစ္တယ္<br />မသိသလိုလိုနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျဖစ္တယ္။<br /> <br />(၇)<br />ဒါေၾကာင့္ <br />ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ေဆးသမားရဲ႕<br />ညီွစို႔စို႔ အနံ႔အသက္ေတြ<br />စံပယ္ရနံ႔လို ျဖစ္မလာခဲ့ျပန္။ ။<br /> <br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၃) ရက္။<br />(၁၂း၀၀ တိတိ)<br /> <br />အဆီအေငါ မတည့္စြာ ကဗ်ာဖြဲ႔ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ထဲရွိရာ ေရးခ်လိုက္သည္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-32989992498240303762010-05-26T09:45:00.001+07:002010-05-26T10:02:17.115+07:00လာ နမ္း လွည့္ ပါ<font face="Zawgyi-One">လာ နမ္း လွည့္ ပါ<br />သစၥာတရားမွာ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိသလို<br />အခ်စ္နဲ႔ အမုန္းလည္း စည္းမျခားခဲ့ပါဘူး။</font><br /><br /><span id="fullpost">လာ နမ္း လွည့္ ပါ<br />အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာ အခန္းတြင္း ျခင္ေထာင္တခုလိုပါပဲ<br />ပိုင္ရွင္မဲ့ရင္ အသက္မဲ့တယ္<br />ပိုင္ဆိုင္သူရွိရင္ အသက္၀င္တယ္ <br />ဒါ ေပ မယ့္ ...<br /> <br />လာ နမ္း လွည့္ ပါ<br />တခါတခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ<br />ရွက္ေျပး မ်က္ရည္စက္ကို မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ သိမ္းဆည္းရံုနဲ႔<br />ညေနခင္းဟာ ၀ါက်တေၾကာင္း မျဖစ္ထိုက္ပါဘူး။<br /> <br />လာ နမ္း လွည့္ ပါ<br />ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္မႈေတြ စီမၾကည့္ခင္<br />ၿပိဳလဲွေၾကမြမႈနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကို အနားကြပ္<br />အထီးက်န္ျခင္းမ်ားနဲ႔သာ အသားက်ေစဖို႔ <br />ဒို႔မ်ား ...<br />ႀကိဳးစားလိုက္ပါဦးမယ္ ။ ။<br /> <br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၁၂း၀၀ နာရီတိတိ<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၂) ရက္။<br /></span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-11193109956481114032010-03-18T11:38:00.000+07:002010-03-18T11:42:57.544+07:00ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တု<font face="Zawgyi-One"> ငိုမဲ့မဲ့ လမင္းကို<br />လွိမ့္တတ္လာတဲ့ လႈိင္းေတြက <br />ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနရင္း<br />စိတ္ဝိဉာဏ္ ေလယူရာ ယိမ္းႏြဲ႔ကေနခ်ိန္</font><br /><br /><span id="fullpost">ဟိုး ... အေရွ႕မွာ<br />ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တု<br />လႈိင္းေတြကို အသက္မဲ့စြာ စကားေျပာေနတယ္။<br /><br />ရႈပ္ပြ အတိတ္ေတြ<br />မလွမပ ပစၥဳပၸန္ေတြ<br />ညွင္းတိုးတိုး ဘဝေတြ<br />လုံးေထြး <br />သတ္ပုတ္ <br />ေအာ္သံေတြၾကားေတာ့<br />ငိုမဲ့မဲ့ လမင္းက လွမ္းၾကည့္<br />လွိမ့္တတ္လာတဲ့ လႈိင္းေတြက ေမာ္ၾကည့္<br />ဂနာပၿငိမ္ ဝိဉာဏ္က လွန္႔ျဖန္႔ကာ <br />ေနာက္ကို လည္ျပန္ၾကည့္<br />... ... ... ... ... ... ...<br />... ... ... ... ... ... ...<br />ဘယ္အရာကိုမွ မသိရွာတဲ့ <br />ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တု <br />အသက္မဲ့စြာ စကားေျပာေနတုန္း။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၁၈) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-49830718451362722502010-02-09T09:46:00.000+07:002010-02-09T09:54:19.325+07:00ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္<font face="Zawgyi-One"> ဟိုး ...<br />အေ၀း လင္းလက္ေနတဲ့<br />မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းနဲ႔အၿပိဳင္<br />မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ၾကယ္ေတြထဲ<br />ေမေမ ပါမ်ား ပါေနမလား။ </font><br /><br /><span id="fullpost">ဒါမွမဟုတ္<br />ေမေမ့ မ်က္လံုးေတြ<br />လမင္းနဲ႔အၿပိဳင္<br />ေမာင္ႏွမေတြကို အုပ္မိုးကာ ...<br />ေမေမ ၾကည့္မ်ား ၾကည့္ေနမလား။<br /><br />ဒါနဲ႔ ...<br />အခန္းျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေဘး<br />အေ၀းကို ေမွ်ာ္ကာေငးရင္း<br />ဖ်က္ခနဲ႔<br />ေကာင္းကင္ကို ထြင္းေဖာက္ထြက္လာတဲ့<br />ေမေမ့ မ်က္ႏွာ အၾကင္နာရိပ္ ...<br />ေအးျမအၿပံဳးေငြ႔ေတြက <br />သားကို လႊမ္းၿခံဳေႏြးေထြးသြားေစတယ္။<br /><br />ဒါ ...<br />ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္<br />သားတို႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေမေမ ပါပဲ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၆)ရက္။<br />ည (၈း၀၀)နာရီ။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-16413558103270923702009-11-10T14:51:00.000+07:002009-11-10T14:52:33.220+07:00ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းအရသာ<font face="Zawgyi-One"> ေမွာင္မိုက္မလိုနဲ႔<br />လမင္းဟာ ရႈမ၀မင္းသမီး <br />လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသလိုမ်ဳိး<br />အာရံုကို လွည့္စားခံလိုက္ရတယ္။</font><br /><br /><span id="fullpost">ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေလေတြဟာ<br />ရွင္သန္ထေျမာက္လာသလို<br />`၀ုန္း` ဆို ၀င္တိုက္သြားေတာ့<br />အေတြးကို က်ီစားခံလိုက္ရတယ္။<br /><br />ဒိုးယိုေပါက္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ကလီဇာ<br />ကလီကမာ ျပဳေတာ့<br />ဗရမ္းဗတာ အေတြးရိပ္ေတြက <br />မဆံုးႏိုင္တဲ့ အေ၀းကို သယ္ေဆာင္ခံလိုက္ရတယ္။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ ...<br />အျပဳစားခံ<br />က်ီစားခံ<br />သယ္ေဆာင္ခံလိုက္ရျခင္း အနက္အဓိပၸါယ္ဟာ<br />ငရုပ္ဆံုထဲ ငရုပ္က်ည္ေပြ႔ ေထာင္းထည့္လိုက္သလို<br />အဆံုးမွာ ...<br />ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းအရသာကို ခံစား ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၀) ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-72656580525166186622009-09-04T12:34:00.002+07:002009-09-04T13:17:04.943+07:00ပံုရိပ္မ်ားနဲ႔ သူမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး<font face="Zawgyi-One"> အတိတ္က <br />ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ရက္ေတြ<br />အတိအျပည့္ရွိခဲ့တဲ့<br />ေက်ာင္းကေလးေရ ...။<br /><br />သူငယ္ခ်င္းတသိုက္<br />သိပ္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့သူေတြကို<br />ေခၚေဆာင္စုစည္းေပးတဲ့<br />ေက်ာင္းကေလးေရ ...။</font><br /><br /><span id="fullpost">ျဖဴ စိမ္း တူညီ၀တ္စံု<br />ကိုယ္စီ ... <br />တက္ၾကြရႊင္လန္း <br />ၾကည္ႏူးမႈေတြ <br />အားမာန္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့<br />ေက်ာင္းကေလးေရ ...။<br /><br />မနက္ ေခါင္းေလာင္းသံ<br />သာသာယာယာ လွ်ံထြက္<br />အေျပးအလႊား သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔<br />ေက်ာင္းကေလးဆီ ... ကိုယ္စီ<br />ဆြဲေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့<br />ေက်ာင္းကေလးေရ ...။<br /><br />လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္း<br />အိမ္ျပန္လမ္းကို ေျခဦးတည္<br />လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ေက်ာခိုင္းေတာ့<br />(ေက်ာင္းစာသင္ႏွစ္ၿပီးဆံုးျခင္း)<br />ေက်ာင္းကေလးရဲ႕ ငိုးၿငီးသံ<br />ငါတို႔ ၾကားေနရတာ .... <br />ေက်ာင္းကေလး အသိပါ။<br /><br />ခုေတာ့ ...<br />ဆံုဆည္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား<br />တေယာက္တနယ္စီ ကိုယ္စီ ခြဲခြာ<br />လြမ္းဆြတ္မႈေတြနဲ႔ <br />ႏႈတ္ဆက္လက္ျပကာ သြားၾကတာလည္း<br />ေက်ာင္းကေလး အသိပါ။<br /><br />ေက်ာင္းကေလးေရ <br />ေျပာျပရဦးမယ္ ...<br />မေန႔ ည (၈) နာရီမွာ <br />သိပ္ခင္မင္တဲ့ <br />ငါတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္<br />ဆံုးသြားၿပီတဲ့ ၾကားလိုက္ရတာ မယံုႏုိင္စရာပါ။ <br /><br />ေက်ာင္းကေလးေရ<br />ငါတို႔ ရင္ထဲ ငိုၿငီးရၿပီ<br />သူမရဲ႕ ခြဲခြာျခင္းဟာ ထာ၀ရ<br />သူမရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဟာ ရာသက္ပန္<br />ငါတို႔ကို လက္ျပၿပီးေတာ့ <br />ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ မရလိုက္ပါဘူး။<br /><br />ေက်ာင္းကေလးေရ ... <br />မင္းသိလား<br />သူမရဲ႕ အၿပံဳး<br />သူမရဲ႕ ရယ္(ရီ)သံေတြဟာ <br />ငါတို႔ရဲ႕ စာသင္ခန္း<br />ငါတို႔ရဲ႕ ၀န္းက်င္<br />ငါတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ<br />စိမ့္၀င္ကာ ပံ့တင္ေနတုန္းပါပဲ <br />ယေန႔တိုင္<br />သူမရဲ႕ ရယ္(ရီ)သံဟာ <br />ငါတို႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ ရေစတယ္။<br /><br />ေက်ာင္းကေလးေရ ...<br />မင္းလည္း ငိုၿငီးလိုက္ပါေတာ့ <br />သူမကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ <br />ငါတို႔ေတြ တတ္ႏုိင္တာ ငိုၿငီးၿပီး<br />လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈေတြနဲ႔ပဲ ရွိေနပါတယ္။ <br /><br />ေက်ာင္းကေလးေရ ... <br />ငါတို႔ သူမ ၾကားရေအာင္<br />ေျပာလိုက္ၾကပါစို႔<br />`သူငယ္ခ်င္းေရ <br />မင္းရဲ႕ ဘ၀မွာ ၿပီးျပည့္စံုရယ္လို႔ မရွိခဲ့ေပမယ့္<br />ေနွာင္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔သာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွိေနပါေစ<br />ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ<br />ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ`<br />ငါတို႔ မင္းကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္<br />မင္းၾကားရင္ သာဓုေခၚ သူငယ္ခ်င္း<br />မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ငါတို႔ ပို႔လိုက္ပါတယ္။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၄)ရက္။<br /><br />မွတ္ခ်က္။ ။ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၊ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း (အူးနီေဂ)တေယာက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၃) ရက္ေန႔တြင္ ဆံုးပါးကြယ္လြန္ျခင္းအတြက္ အမွတ္တရကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔လိုက္ျခင္းပါ။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-11341798162914127362009-07-17T11:37:00.002+07:002009-07-17T11:41:27.447+07:00ညီညြတ္ျခင္းနဲ႔ ခုိင္ၿမဲၾက<font face="Zawgyi-One"> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8UFfwYH0Doo07JnRr6adk_mhMaiFsrTdoaVFxEgaMu0SqL3X5F8QZHHaRlQdI8j1IVKpTLLJ4JvFkpTfcNy47JRJ5bRX5aqNG8qwc9ffvzVfG825NJXGo0zxmwVsRxu8B7Qc2XeV3auJy/s1600-h/clip_image002.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 208px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8UFfwYH0Doo07JnRr6adk_mhMaiFsrTdoaVFxEgaMu0SqL3X5F8QZHHaRlQdI8j1IVKpTLLJ4JvFkpTfcNy47JRJ5bRX5aqNG8qwc9ffvzVfG825NJXGo0zxmwVsRxu8B7Qc2XeV3auJy/s400/clip_image002.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5359284152427618434" /></a><br />ႏိုးထ တာစူေနတဲ့<br />လိႈင္းတံပိုး ဒီေရထဲ<br />တစ ... တစ ... ယိုယြင္းၿပိဳက်ေနတဲ့<br />အေမွာင္ေခတ္ပ်က္ႀကီးကို<br />အလင္းေခတ္ဆီ ခရီးႏွင္ဖို႔<br />သူမ ၾကည့္ေနမွ<br />ငိုတဲ့ လိႈင္းတံပိုး ၿငိမ္လိမ့္မယ္။<br /></font><br /><br /><span id="fullpost">ရုန္းၾကြ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့<br />မာန္ဟုန္းျပင္း လ၀န္းကို<br />ထိန္းညိွေခၚေဆာင္ဖို႔<br />သူမ ရွိေနမွ<br />ၿပံဳးရယ္လ၀န္း သာလိမ့္မယ္။<br /><br />ေသြးေတြ ထပ္ၿပီးရင္း ထပ္<br />အရိုးေတြ ေဆြးၿပီးရင္း ေဆြး<br />ဘ၀အလင္း<br />ပညာ့အလင္း<br />ဥစၥာအလင္း ငတ္မြတ္ေနသူေတြ မ်ားၿပီးရင္း မ်ားလာ<br />လမ္းေပၚမွာ ...<br />ကင္းပၾကည္လင္ေစဖို႔<br />သူမ ရွင္သန္ေနမွ<br />ေတးဆိုလမ္းမ်ား ေပ်ာ္လိမ့္မယ္။<br /><br />သူမ ၾကည့္ေနမွ<br />သူမ ရွိေနမွ<br />သူမ ရွင္သန္ေနမွ<br />ကႏၱာရလက္တံရွည္မ်ား<br />ပ်က္ယြင္း ... ၿပိဳက် ... တစစီလႊင့္ေမ်ာသြားေစဖို႔<br />“ညီညြတ္ျခင္းနဲ႔ ခိုင္ၿမဲၾက” ရထားကို<br />ေတာက္ေလွ်ာက္ခုတ္ေမာင္းသြားေတာ့မယ္ ... ။ ။<br /><br />မာန္လႈိင္းငယ္<br />၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၇)ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1471779237200322504.post-10344766626305843672009-05-28T11:12:00.000+07:002009-05-28T11:14:17.574+07:00ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္႔ … အေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေတြ႔ရလိမ္႔မယ<font face="Zawgyi-One"> မနက္ေလနဲ႔အတူ<br /> မုိးေကာင္းကင္က ျဖာက်လာတဲ႔ အလင္းေရာင္ေအာက္<br /> ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔<br /> အျဖဴေရာင္ တိမ္ကေလးေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပးလႊားသြားေနတာကို<br /> က်ေနာ္ ၾကည္႔ရင္း … ၾကည္႔ရင္း …<br /> ေမေမ … ေမေမ ေရ …<br /> က်ေနာ္ … ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။<br /><br /> ေမေမ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ …<br /> ေမေမ႔ကို လြမ္းတယ္ …<br /> ေမေမ႔ကို သတိရတယ္ …<br /> ေမေမ႔ကို ေအာက္ေမ႔တယ္ …<br /> ေမေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ေထြးဖက္ထားခ်င္တယ္ … ေမေမ။<br /><br /> က်ေနာ္ မွတ္မိတဲ႔ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ Mary Chapin Carpenter ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက စာသားေလးတစ္ေၾကာင္း ရွိတယ္။<br /> `Sometimes you’re the wind-shield; sometimes you’re the bug’ ေလးပါ။<br /> `ေလာကမွာ လူေတြရဲ႕ဘ၀က တခါတရံမွာ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ ေလကာမွန္တစ္ခ်ပ္ပမာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္သလို၊ တခါတရံေတာ႔လည္း ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလးတမွ်ပါပဲ´တဲ႔။</font><br /><br /><span id="fullpost">ဒီစာသားေလးဟာ အရမ္းကို လွပပါတယ္။ အရမ္းအဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စာသားေလးပါ။ ဒီစာသားေလးနဲ႔ အေမေတြကို တင္စားၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီစာသားမွာ အေမေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ျမင္ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ဘယ္လိုဆုိတာ သိလာလိမ္႔မယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမေတြဟာ ထာ၀စဥ္ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ အေမေတြပါပဲ။ တခဏသာ ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔သူေတြ မဟုတ္သလို သားသမီးေတြအတြက္ဆုိရင္ အေမေတြရဲ႕ ငိုညည္းသံေတြကို အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ႏုိင္သူေတြပါ။ သားသမီးတုိင္းအေပၚမွာ အစဥ္ထာသရ တည္ၿမဲ၊ တည္ရွိၿပီး နားလည္မႈအျပည္႔အ၀၊ စာနာမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ ေပးႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ အေမေတြပါပဲ။<br /> ဒါေၾကာင္႔ လူ႔ေလာကထဲမွာ ရွင္သန္ေမြးဖြားၿပီး လူလားေျမာက္လာၾကတဲ႔ လူသားမွန္သမွ် မိဘေတြ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြအတြက္ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕ ရွိသမွ် ဥာဏ္စြမ္းအား ကိုယ္စြမ္းအားနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးသင္႔ပါတယ္။<br /> ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာလည္း အေမေတြပါပဲ။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလည္း မွန္ကန္တဲ႔ လမ္းညႊန္မႈေတြ၊ ပညာေတြ၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ ပိုမိုၿပီး ရွင္သန္ထြားႀကိဳင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးေနတာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမ၊ အေမေတြပါပဲ။ ဒီအတြက္ အေမကိုခ်စ္တဲ႔၊ အေမကို နားလည္စာနာတဲ႔၊ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာကို သိျမင္တဲ႔ သားသမီးတုိင္း သိမွာပါ။<br /> က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမ႔အေၾကာင္း ေျပာဆုိ၊ ေရးသား၊ သီဆို၊ ကံုးဖြဲ႔ၾကတယ္။ ေျပာမကုန္ေအာင္ကို ေျပာဆုိၾကတယ္။ တကယ္႔တကယ္တမ္း ေသခ်ာၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမေတြကို `ခုိင္းႏႈိင္းဖြဲ႔ဆုိၾကတာေတာ႔ လြယ္ေပမယ္႔၊ အေမေတြရဲ႕ တကယ္႔အစစ္အမွန္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္၊ ဘ၀ေတြကို နားလည္တတ္သိတဲ႔၊ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္တဲ႔ သားသမီးေတြက အေတာ္ကို နည္းပါးပါတယ္။´ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အေမေတြကို ခ်စ္ၾကတာပဲ၊ အေမေတြကို နားလည္တာပဲလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာဆုိေကာင္း ေျပာဆုိမွာပါ။ ေျပာလည္း ေျပာမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ႔သလို က်ေနာ္တို႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးတုိင္း အျပည္႔အ၀ မရွိၾကေသးပါဘူး။ ရွိခဲ႔ၾကရင္ေတာင္ အေတာ္႔ကို နည္းပါးေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။<br /> ဒါေၾကာင္႔လည္း သားသမီးေတြရဲ႕ ဆုိးသမွ်၊ မုိက္ခဲ႔သမွ်၊ ေပခဲ႔သမွ် ကိစၥအ၀၀တုိင္းကို အေမေတြဟာ ဒုနဲ႔ေဒး ခံစားေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမေတြဆိုတာ သားသမီးေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုိးဆုိး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိုက္မုိက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပေပ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း မွ်ေ၀ခံစားၿပီး ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ေပးၾကတယ္။ နားလည္မႈ အျပည္႔အ၀ ေပးၾကတယ္။ သားသမီးေတြ အေရွ႕မွာဆုိရင္ အေမေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အၿမဲၿပံဳးေနတာပဲ။ ပီတိမ်က္ႏွာေတြလည္း ထာ၀စဥ္ ရွိေနတာပဲ။ `မေမာႏုိင္ မပမ္းႏိုင္´ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ တကယ္႔တကယ္တမ္းက်ရင္ အေမေတြ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ခံစားေနရတာကို ဘယ္သူေတြက သိႏုိင္မွာလဲ။ အေဖေတြေတာ႔ သိႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ေပါ႔။ ဒါလည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ေတာ႔ သိႏုိင္ပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဆုိ ေ၀လာေ၀းေရာေပါ႔။ သိႏုိင္ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္သြားခ်င္ရာကိုပဲ လုပ္ေနၾကတာကိုး။ စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတာပဲ။ `ခလုတ္ထိမွ အမိတ´ဆိုတာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြလည္း အဲဒီအတုိင္းပါပဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းအရ တြက္မယ္ဆုိရင္ ၁၀၀ မွာ ၉၀ က မ်ားေနတာပါပဲ။ မိဘ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြကို ခြန္းတံု႔မျပန္တဲ႔ သားသမီး၊ ခံမေျပာတဲ႔ သားသမီး ဘယ္မွာရွိေနလို႔လဲ။ အနည္းအမ်ားပဲ ကြာျခားပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္ျမင္တာကို ေျပာတာပါ။ အားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ သရမ္းလိုက္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမင္ၾကည္႔တာပါ။<br /> က်ေနာ္လည္း အေမ႔ကို ခံေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာပဲ။ ခံေျပာတာပဲ။<br /> အေမက `ဒါ မဟုတ္ဘူး´လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က `ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကို ဟုတ္ပါတယ္ အေမရဲ႕´<br /> ျပန္ၿပီးေတာ႔ ေအာ္ခဲ႔တာပဲ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တကယ္ဆုိရင္ အေမေျပာတာကို က်ေနာ္က ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးေတာ႔မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာသင္႔တာပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုယ္ပဲ လုပ္ခဲ႔တာကိုး။ ဘယ္မွာ စဥ္းစားမိမွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ သိနားလည္၊ စဥ္းစားမိလာတဲ႔အခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ သိလား။ အေမနဲ႔ ခြဲခြာရေတာ႔မွ သိလာ၊ စဥ္းစားတတ္လာတာပါ။ အေမနဲ႔ ေသကြဲခြဲခဲ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ကေန ကေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။ အေမကေတာ႔ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ အခုမွ စဥ္းစားမိေနတုန္းပါပဲ။ အေမ႔ကို သတိရေလ၊ အေမ႔အေၾကာင္းကို ေတြးေနတဲ႔အခ်ိန္တုိင္း အေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိတယ္။ အေမေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အခု က်ေနာ္ စာေရးေနတဲ႔အခ်ိန္ဆို ပိုေတာင္ဆုိးပါေသးတယ္။ ေရွးလူႀကီးသူႀကီးေတြ ေျပာခဲ႔တာပဲ…<br /> `ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းဘူး´ တဲ႔၊ ေနာင္တရျခင္းဟာ ကိုယ္႔အတြက္ တကယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး။<br /> ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားသမီးေတြ၊ အေမေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနၾကတဲ႔၊ ရွိေနတုန္း သားသမီးေတြကို အႏူးအညႊတ္ ေျပာခ်င္တာတစ္ခုက အေမေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ ႏႈတ္လွန္မထုိးပါနဲ႔၊ ခံမေျပာၾကပါနဲ႔၊ အေမေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဆုိၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ေနာင္တဟာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္႔လို အေမနဲ႔ ေ၀းကြာေနမွ သတိရတမ္းတေနရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ဟာ အေမနဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔တာ ႏွစ္တုိေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ( ငါး )ႏွစ္ေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ သားသမီးေတြဆို ႏွစ္သက္တမ္းေတြ မ်ားေနၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမနဲ႔ အတူတူ မရွိခဲ႔ေတာ႔တာ အမွန္ပါပဲ။ အေမနဲ႔ အတူေနခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္တမ္းတေနလို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဘယ္မွာရႏုိင္ပါေတာ႔မလဲ။ တစ္ခုေတာ႔ ေျဖသာတာေပါ႔။ ကိုယ္႔အနားမွာ အေဖရွိေနေသးတာပဲ။ အေမကေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ၊ ရင္ထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ တည္ရွိေန၊ ရွင္သန္ေနသူပါပဲ။ က်ေနာ္ အေမ႔ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း အေမ ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားတဲ႔ (ငါး)ႏွစ္ျပည္႔မွာ က်ေနာ္ အေမ႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးခဲ႔ပါေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကေတာ႔ …<br />`ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္´<br />ေမေမ<br />ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၄)ဆုိတဲ႔ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ<br />ေမေမဟာ သားတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲခြာခဲ႔တာ (၅)ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ<br />ေမေမစာ ေဖေဖ႔ကို ခြဲခြာခဲ႔တာလည္း (၅)နွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီပဲ<br />ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။<br /><br />ေမေမ<br />ေမေမဟာ သားတုိ႔အေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမား ျမင္႔ျမတ္ခဲ႔သူ<br />ေမေမဟာ သားတုိ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲ ထာ၀စဥ္ ရွင္သန္ေနသူဆုိတာ<br />ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။<br /><br />ေမေမ<br />ေမေမဟာ သားတို႔ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ္႔<br />ေမေမဟာ သားတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ ထာ၀ရရွိေနသူဆုိတာ<br />ဒါကို …<br />ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ … ေမေမ။<br /> ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အေမ႔ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အေမၾကားေအာင္လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္လည္း ဟုတ္သလို ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ အေမတိုင္းကိုလည္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ကမၻာေပၚက အေမတုိင္းကို က်ေနာ္႔အေမနဲ႔ ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔အတူ ကန္ေတာ႔ပါတယ္ … ေမေမတို႔ေရ … ။<br /> အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္ေျပာခ်င္တာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေမခ်စ္တဲ႔ သားသမီးတုိင္းကိုလည္း မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ ဆႏၵေလးတစ္ခုပါ။<br /> က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လည္း ဟုတ္၊ ညေန ေန၀င္မယ္႔အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တဲ႔ ဆည္းဆာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္ေလးမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ကဗ်ာ၊ စာေတြေရးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားေတာ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ၀င္ေခၚဖို႔ သူ႔အိမ္ထဲ၀င္တဲ႔ ေရွ႕ေခြးေျခမွာ ေျခလွမ္းရံုရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေမကို ေအာ္ေနတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။<br /> သူက အေမလို႔ေတာင္ မေခၚေတာ႔ဘူး။<br /> `ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ ငါးပိတုိ႔စရာ မစားဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်က္ထားတာလဲ၊ ဟုိမွာလဲ ၾကက္ဥေက်ာ္၊ ဒါလည္း က်ဳပ္မစားဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားႀကီး မသိဘူးလား၊ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကို ေမြးထားေသးတယ္၊ ကိုယ္႔ကေလး ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား မစဥ္းစားတတ္ဘူးလား´ တဲ႔။<br /> ေတာ္ေတာ္အ၀င္ဆုိးတဲ႔ စကားလံုးေတြပါပဲ။ ေဘးနားမွာ အိမ္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တခဏေတာ႔ လန္႔သြားတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတာင္ ထခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္႔အသိက ဒီေကာင္႔ကို ေခၚဖို႔ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို ၀င္ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚၿပီး အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ သူ႔အေမ ငိုလုိက္တဲ႔ အသံတုိးတုိးေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အေမေတြကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း သိပ္မသိၾကေသးဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုပဲ ဇြတ္လုပ္ယူၾကတဲ႔ ေကာင္ေတြပဲကိုး။ အေမေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားကို မရၾကဘူး။<br /> အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး မနက္မွာ က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္႔မသိစိတ္က အေမေတြကို ခ်စ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ အဲဒီအိမ္ဘက္ကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ သူ႔အေမ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနလား စသည္ျဖင္႔ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ အေမးေတြက ေပၚလာတယ္။ သိခ်င္တဲ႔စိတ္က ၀င္လာေတာ႔ သြားၾကည္႔မိပါတယ္။ အံ႔ၾသခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔အေမဟာ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတယ္၊ ၀င္း၀င္းပပ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ပါ။<br /> အခု ဒီအေၾကာင္း ေရးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး ၾကက္သီးထလာတယ္။ ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းလာတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီေကာင္႔ကိုလည္း က်ေနာ္ ခုေနခ်ိန္ အနားမွာ ရွိေနရင္ေတာ႔ လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ထုိးမိမွာပဲ။ ဒီေကာင္ဟာ က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္း မွန္ေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္ကို ရိုင္းစုိင္းတဲ႔ေကာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမကို က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ထိ မရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းက ရိုင္းခဲ႔တာကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ႔ အေမအတြက္ အေတာ္႔ကို ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အေမ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ႀကိတ္ခံစားေနရမယ္ဆုိတာ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္ က်ေနာ္႔စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားခဲ႔ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ငါသာ သူ႔ေနရာမွာဆုိရင္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အေမရွိေနရင္ ငါ ဘယ္လုိမ်ား အေမ႔ကို မ်က္ႏွာျပရမလဲလို႔ေပါ႔။ အဲဒီလို က်ေနာ္ ေတြးမိေတာ႔ ေၾကာက္ခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ထုိင္ေရးေနရင္း အေမ႔ကို က်ေနာ္ ပုိပိုခ်စ္လာတဲ႔သား ျဖစ္ခ်င္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔ပါၿပီ။<br /> ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ခ်စ္ၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း၊ အေမနဲ႔အတူ ရွိေနၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကို က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကေတာ႔ သားသမီးေတြ ဆုိးမုိက္ေပေတေပမယ္႔၊ ရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ အၿပံဳးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ၿပီး ေမတၱာေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ အၾကင္နာတရားေတြ၊ ယုယမႈေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။<br /> ဒီအတြက္ က်ေနာ္လည္းပဲ တျခားေသာ အေမေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕အေမနဲ႔ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး တတ္အားသေရြ႕ ကူညီသြားမွာပါ။ ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္႔ေမေမကို က်ေနာ္ ဒီေနရာက ဦးထိပ္ထား ဦးခ်ကန္ေတာ႔ရင္း ေမေမ႔ကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။<br /> ေမေမ ...<br /> ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္ အခ်ိန္တုန္းက သားဟာ အပူအပင္ကင္းစြာ၊ မေၾကာင္႔မၾက ေနထိုင္ခဲ႔၊ စားေသာက္ခဲ႔ရသူပါ။<br /> ေမေမ ...<br /> ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္အခါကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ေမေမဟာ ခြင္႔လႊတ္သည္းညည္းခံႏုိင္စြမ္း၊ နားလည္စာနာစြာ၊ ၾကင္နာယုယစြာ ေမတၱာေတြ ျဖန္႔က်က္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေမေမပါ။ <br /> ေမေမ ...<br /> ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ ေမေမရဲ႕...<br /> ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ မိခင္တုိင္း၊ ေမေမတိုင္းဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ တုႏိႈင္းမဲ႔ ေမတၱာရွင္ သူရဲေကာင္းေတြပါ။ ေမေမလည္း သူရဲေကာင္းေတြထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးပါပဲ ... ေမေမ။<br /> ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္႔တဲ႔အခါ အေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလိမ္႔မယ္ ... ။<br /><br /> မာန္လႈိင္းငယ္<br /> ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၆)ရက္။</span>မာန္လႈိင္းငယ္http://www.blogger.com/profile/08549608303186928169noreply@blogger.com1