2:00 PM
မာန္လႈိင္းငယ္
မာန္လႈိင္းငယ္
“အစိမ္းေသလား၊ သရဲလား ....”
ကိုရန္ႀကီးက စလိုက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းဟာ အခုဆို ေတာ္ေတာ္ပ်ံ႕ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ လိုက္ဖတ္ရင္း ေက်ာခ်မ္းတယ္ဗ်။ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာကို မလုံၿခံဳဘူးလို႔ အဲဒီလို ခံစားေနရတယ္။ သရဲ ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ကို မတားႏိုင္ေတာ့ မ်က္ေစ့ကို ေမွး၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ခပ္ခြာခြာ ေနၿပီး ဖတ္ေနရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးေပါက္ေတြ က်ဥ္းလာသလိုပါပဲ။
ကဲ က်ေနာ္လည္း အထိမခံ ေၾကြပန္းကန္ေပါ့။ အာ .. မဟုတ္ပါဘူး။ မွားသြားၿပီ။ အားက်မခံ ေျပာျပမယ္ေလ။ ကိုယ္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းေရာ။ သူမ်ားေတြ႔ ဇာတ္လမ္းေရာ။ နည္းနည္းစီ ေျပာမွမယ္။ နားေတြေထာင္၊ မ်က္စိကို ဖြင့္ၿပီး ေဘးဘယ္ညာ ၾကည့္ၿပီး ဖတ္ၾကပါေပေတာ့ ..... ။
လိုက္ကာ ဖြင့္ၿပီေနာ္ ....
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က (ငယ္ငယ္ကလို႔ ဆိုေပမယ့္ အသက္ကေတာ့ ၁၆၊ ၁၇၊ ၀န္းက်င္ေလာက္ေပါ့)။ က်ေနာ္ အရမ္းခင္မင္ရတဲ့ အစ္ကိုတေယာက္ရွိတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို အရမ္းခ်စ္တတ္တယ္။ က်ေနာ့္ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးအားလံုးကို ခ်စ္တဲ့၊ ခ်စ္တတ္တဲ့ အကိုတေယာက္ပါ။ သူက က်ေနာ့္အကိုအရင္းမဟုတ္ပါဘူး။
မိုးတြင္းအခ်ိန္ကာလပါပဲ။ အကိုတေယာက္က ခရီးထြက္ေတာ့မယ္။ မထြက္ခြာခင္ က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာလိုက္တယ္ဗ်။ ညီေလးတို႔၊ မင္းတို႔ကို အကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ဆို ျပန္ေတာ့ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔လည္း ...
ဟာ မဟုတ္တာ အကိုရာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အကို ျပန္ေတြ႔မွာပါ။ နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ၊ ဖီြး၊ ဖြား။ ဟုန္၊ ဖြ။ ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္ၾကေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူသြားတာက ကရင္ျပည္နယ္ကိုသြားတယ္။ ေလွစီးၿပီးသြားရမွာေလ။ သံလြင္ျမစ္ကို သိၾကမွာေပါ့။ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ေရေတြက ေႏွာက္က်စ္ေနတာပဲ။ ေရေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျမင့္ေတြဆီ တတ္လာလိုက္တာ မေျပာနဲ႔ဗ်။ ေၾကာက္စရာႀကီးေပါ့။
သူက က်ေနာ္တို႔ကို ေလွေပၚကေန လက္ျပႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း မိုးေတြကလည္း ရြာေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေလွကေလးနဲ႔ သူထြက္သြားတာ က်ေနာ္တို႔ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ကြင္းကေန မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။ ေလွဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မသိလိုက္ဘူးဗ်။ ေအာ္ သံေတြၾကားရေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ကုန္းေပၚကေန ေျပးလိုက္သြားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္ဘာလိမ့္ ေပါ့။ တို႔ေလာ။ တို႔ေလာနဲ႔ ေျပးသြားၾကတာ။ အဲဒီမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ အကိုဟာ ေလွေပၚက ေနခုန္ဆင္းၿပီး ေရးကူးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူကလည္း ေရမကူးတတ္ဘူး။ ကမ္းစပ္ကိုေရာက္ဖို႔ အားကုန္ ကူးေနတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး။ ေရေတြ ဒီေလာက္ႀကီးေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ ဆင္းရဲမလဲ။ သူလည္း ကမ္းစပ္ကို ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားကူးေနရွာတယ္။ ကမ္းနဲ႔ နီးနီးေလးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ သူ ေတာ္ေတာ္ ကံဆိုးရွာတယ္။ ေရလႈိင္းေတြက သူ႕ကို လႊမ္းသြားတယ္။ သူလည္း ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲလို္က္တာပဲ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ မေတြ႔ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္း နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘယ္လိုမွ ျပန္မေပၚလာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးအားလံုးလည္း ရံႈးပြဲခ် ငိုတယ္။ သူ သြားခါနီးမွာ ေျပာသြားတဲ့ စကားကို ျပန္ၿပီးအမွတ္ရမိတယ္ဗ်။ ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာင္ပဲ။ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔မို႔ပါ။ တကယ္ဆို က်ေနာ္ မယံုခ်င္ဘူး။ အဟုတ္ပါ။
ကဲ ဆက္ေျပမယ္ေနာ္ ...
ေနာက္ေန႔မနက္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ျပန္လိုက္ရွာတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္ကလည္း ေရေတြ ျပန္က်ေနၿပီဆိုေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး လိုက္ရွာၾကတယ္။ ေတြ႔ပါၿပီး ညီငယ္တစ္ေယာက္ အရင္ေတြ႔တယ္။ သူေအာ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူ႔ဆီေျပးသြားၾကတယ္။ ေတြ႔ပါၿပီး တကယ့္မွ က်ေနာ္တို႔ အကိုပါပဲ။ ဘယ္လိုမွ မထင္ဘူးေလ။ သူဆြဲထားတာက ဆူးကိုင္းပဲေတြပါ။ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ တကုိယ္လံုးလည္း ေရေတြ ၀င္ထားလို႔ ပြ၊ ပြၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးေတြက သူကို သယ္ၿပီး သူေနတဲ့ေနရာကို ျပန္ယူသြားၾကတယ္။ ေနရာ ေတာ္ေတာ္ေ၀းတယ္။ ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ေနမြန္းတတ္ေနၿပီေလ။ ဘယ္လိုမွ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အနံ႔ေတြက။ ဒါနဲ႔ လူႀကီးေတြက ခ်က္ခ်င္း ေျမက်င္းသြားတူးခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပါတာေပါ့။ တူး ၾကပါတယ္။ တရားေတာင္ မနာအားဘူး။ ေျမျမဳပ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ေျမျမဳပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ညမွာပဲ သူက က်ေနာ္တို႔ဆီ လာၿပီဗ်။
ဇာတ္အိမ္ေရာက္ၿပီေနာ္ ....
က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြအားလံုး အိမ္တလံုးမွာ ဘားတိုက္ေပါ့။ အဲဒီမွာ တန္းစီၿပီး အိပ္ၾကရတယ္။ ည ၉ နာရီ၊ ၁၀ နာရီေလာက္ရွိေတာ့မယ္။ အငယ္ဆံုး ကေလးကို သူက ေပြ႔ဆီၿပီး ေခြးအိပ္တဲ့ ေနရာမွာ သြားထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေစာင္ေတြကို လာဆြဲၿပီး ေစာင္ေတြအားလံုးကို ၀ါးလံုးတန္းေပၚမွာ တင္သြားတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ေအးတာနဲ႔ ေစာင္ေတြ လိုက္ရွာတယ္။ မ်က္လံုးကေတာ့ မဖြင့္ၾကဘူး။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ေပါ့။ ေစာင္ကို မေတြ႔ေတာ့ မ်က္လံုးဖြင့္ရွာေတာ့မွ ေစာင္ကိုေတြ႔တယ္။ အားပါးပါး ေက်ာခ်မ္းသြားပါတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လို ေစာင္ေတြအားလံုးက တန္းေပၚေရာက္ေနလဲ ေပါ့။ (အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာပဲ ခ်မ္းေသးတယ္။ တကယ္မေၾကာက္ေသးဘူး။) လူလိုက္စစ္ေတာ့ လူေလ်ာ့ေနတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ တေယာက္က ေခြးအိပ္တဲ့ ေနရာမွာ (လိုက္ရွာမွ ေတြ႔တာပါ) ေတြ႔တယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဘယ္မွာလို႔ ထင္လဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ........ ဘားတိုက္ေအာက္မွာေပါ့။ အဲဒီမွာ ပိုၿပီးေက်ာခ်မ္းလာတယ္။ ျပန္အိပ္လို႔လည္း မရေတာ့ဘူး။ တေယာက္ကို တေယာက္ လႈပ္ႏိုးလိုက္။ ေနလိုက္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအခါမွာမွ ဒုကၵနဲ႔ကို တိုးေတာ့တာပဲ။ အိမ္နာကသြားခ်င္လာတာကိုး။ အေဖာ္ေတြ ေခၚေတာလည္း မလိုက္။ ဘယ္သူ႔ႏိုးႏိုး မလိုက္ၾကဘူး။
ဒါန႔ဲ က်ေနာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ (သတၱိေတာ့ ရွိေသးတယ္ဗ်) သြားတယ္။ အိမ္နာနားေရာက္ေတာ့ ...
ေဟ့ ညီေလ မင္း အိမ္သာတတ္မလို႔လားတဲ့။ အားပါးပါး။ မလြဲဘူး။ အသံကို မွတ္မိေနတာကိုး။ ေျမျမဳပ္ၿပီး သဂၤ်ဳိလ္တာလည္း မၾကာေသးဘူး။ အခု အသံၾကားရေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ နဂိုကမွ ေၾကာက္စိတ္ ရွိေနတာကိုး။ သတၱိခဲပါပဲ။ ဒါေတာင္ မေၾကာက္ေသးဘူး။ အိမ္သာထဲက ၾကားသာဆုိေတာ့ (မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္သာက တံခါးကို ဆန္ေတြထည့္တဲ့ အိပ္နဲ႔ လုပ္ထားတာ) တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေအာင္မေလး ..... ဘုရားတယ္။ အေမ။ အေဖေတြကို တမ္းမိတယ္။ လူမွ မေတြ႔ရတာ ေဆးလိပ္ဖြာေနတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ေဆးလိပ္မီးေလ။ က်ေနာ္လည္ မၾကည့္ရဲေတာ့ တခါးတည္း အိမ္ကိုတန္းေျပး။ လူအမ်ားၾကားမွာ တိုးအိပ္။ ေစာင္ကို ေခါင္းထိ ၿခံဳၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေနေနရတယ္။ အိပ္ေတာင္ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အသားေတြက တုန္ေနတာပဲ။ နတ္၀င္ပူးသလိုပဲဗ်။
ဒါေတာင္ အားမရေသးဘူးထင္တယ္။ အိမ္ေပၚကို ခဲနဲ႔ေပါက္ၿပီး လုပ္ေသးတယ္ဗ်။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္တေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးအားလံုး ႏိုးကုန္ၿပီေလ။ ဘယ္သူမွလည္း မေအာ္ရဲၾကဘူး။ ခဲနဲ႔ အဆက္မပ်က္ ေပါက္တယ္။ အိမ္ေဘးပတ္ပတ္လည္ လွမ္းေလွ်ာက္သံေတြက ညံေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း မိုး ျမန္ျမန္လင္းပါေစလို႔ ဘုရားတၿပီး ဆုေတာင္း ေနၾကရတယ္ ..............။ ။
ဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ေလးပါ။ စာေတာ့ မေရးတတ္ဘူး။ အခုေတာင္ ေၾကာက္စိတ္ရွိေသးတယ္။ ေက်ာခ်မ္းတယ္ဗ်။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ျပန္ေရးေနရတယ္ဗ်ာ။
Posted in: အမွတ္တရ စာစု
4 comments:
အဟားဟား .. ေၾကာက္စရာႀကီး။ ရီလဲရီရတယ္။ ေတာ့တိုးေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးေသးဘူး။ ႀကံဳလဲ မႀကံဳဖူးေသးဘူး။ နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ ့ကိုယ္ကို ေလွ်ာက္ေတြးၿပီးေတာ့ေလ။ အားေပးေနလွ်က္ေနာ္ ..
စိတ္မေကာင္းစရာဘဲ စကားေနာက္ တရားပါတာဘဲေနာ္။ သူ ့အတြက္ အလွ်ဳေပး အမွ်ေ၀ပါလား။ ေျကာက္ရင္ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ေရးေပးထားတဲ့ ဂါထာရြတ္ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ဘာျဖစ္ေသး သလဲ။ တခုေတာ့စဥ္းစားမိတယ္ ေတာ္ရံုဆိုရင္ အရိပ္ေရာင္ျပဖို့ မ်က္ျမင္အရာ၀ထဳကို ဆဲြဖို့ မလြယ္ဘူး။ ခုလိုဆဲြတာ ျပတာ ဆို နဲနဲ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဘံုေရာက္လို့ထင္တယ္။ ကုသုိလ္မ်ားမ်ား လုပ္ေပးလိုက္ပါ။ ဒီကိစမိ်ဳး မရီနုိင္ပါဘူး။ သူျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ကုိ သူမွတ္မိေအာင္ ေျပာေပးသင့္တယ္။ ဒါမွသူကြ်တ္မယ္ေလ။
ျဖစ္ရပ္မွန္တခုဖတ္ဘူးတယ္။ ညဘက္ လယ္ထဲကအျပန္ ရြာထဲက အမိ်ဳးသမီးသစ္ပင္ေအာက္က လက္ရပ္ေခၚလို့ သြားမိမွ မီးဖြားရင္းဆံုးတဲ့ ရြာသူမွန္းသိလို့ ထြက္ေျပးတာ အတင္းဆဲြ ခံရသတဲ့။ အဲဒီမွာ ေညာင္ပင္ေပၚက အလင္းေရာင္ ျဖာက်လာျပီး ဆံုးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရုပ္ကစုိးက ၀င္ကယ္လို့လြတ္သြားတဲ့ လယ္သမား တေယာက္ အေျကာင္းပါ။ ဗုဒဘာသာပီပီ ကုသိုလ္ပြား အမွ်ေ၀ပါ။ သူတုိ့ အသက္ရွင္စဥ္က ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတြ မွတ္မိေအာင္ ေ၀ေပးပါ။ ဒီဘံုဘ၀က ကြ်တ္ေအာင္ ကူညီလိုက္ပါ။
ေနာက္တခုက ဘုရားတရား ျကည္ညိဳလြန္းတဲ့ အဖိုးျကီးက ရြာနားက ေရကန္ကို အျမဲသန့္ရွင္းေပး ခဲ့တယ္။ သူကုသိုလ္လုပ္တာ ျဖစ္ေပမဲ့ ေသခါနီး ေတြးမိတာ သူမရိွေတာ့ရင္ ဘယ္သူ ဆက္လုပ္မလဲဆိုတဲ့ အေတြးေျကာင့္ ေရကန္မွာ အေစာင့္သြားျဖစ္တယ္။ တနစ္ေလာက္ျကာမွ အစြမ္းရိွလာျပီး ေရကန္နားျဖတ္သြား တဲ့ သားမက္ ထဲ၀င္ပူးျပီး အိမ္ထဲေျပာတာက အလွ်ဳလုပ္ေပးပါ။ ငါဘယ္မွသြားမရဘူးဆိုမွ အိမ္က အလွ်ဳ လုပ္ေပးရတယ္။ ေသခါနီး ေဇာေျကာင့္ ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေတာင္ မကယ္နုိင္ဘူး။ ဒါကုိျကည့္ျပီး ေဘးက ပံ့ပိုးေပးသင့္ပါတယ္။ ေရရွည္ ခံစား ေနရမဲ့သူတို ့အတြက္ ျမန္ျမန္ ေကာင္းတဲ့ဘံုေရာက္ဖို့ ေဘးကလူေတြကသာ ကုသိုလ္လုပ္ ကူညီေပး နုိင္တာပါ။
Post a Comment