ေႏြ အိပ္မက္လား။ မတ္လ တေစၧလား။

မာန္လႈိင္းငယ္

(၁)

မိုးမရြာာဘဲႏွင့္ ေကာင္းကင္မွာ ျဖဴေဖ်ာ့မႈန္ရီေနသည္။ အဲဒီမနက္ခင္းမွာ က်ေနာ္ ရပ္ကြက္ထဲကို လမ္း ေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း ရပ္ကြက္ေတာင္ေပၚတေနရာက ခန္းမေဆာင္တခုမွ သီးခ်င္းသံကို က်ေနာ္ စတင္ၾကားလိုက္ရသည္၊ ထိုသီခ်င္းသံကပဲ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးကို ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထေစ ခဲ့ပါသည္၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ရယ္မသိ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းေတြက အဲဒီဘက္ကို လွမ္းေနေတာ့သည္၊ သီခ်င္း က “ကမၻာမေၾကဘူး” သီခ်င္းျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္လည္း သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း ပါးစပ္က လိုက္ၿပီး သီဆိုေနမိသည္၊ ေလတခ်က္အေ၀့မွာ ႏွင္းမႈန္ေတြလား။ မိုးစက္ပါးပါးကေလးေတြလားေတာ့ မသိ။ ခဏတာ ေမွာင္မည္းသြားသလို ျဖစ္သြားသည္၊ က်ေနာ္ လွမ္းလာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက သီခ်င္းသံ အဆံုးမွာ အဲဒီေနရာကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ အမွန္တကယ္ ေသြးေတြ ဆူပြတ္လာသည္၊
ထိုအခမ္းအနားကို က်ေနာ္ တက္ျဖစ္သြားသည္၊ “ကိုဖုန္းေမာ္ေန႔” မတ္လ (၁၃)ရက္ေန႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အခမ္းအနားတခုျဖစ္သည္၊

(၂)

လား --- လား က်ေနာ္က ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေန႔ကို အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ခဲ့မိပါလိမ့္၊ သီခ်င္းသံၾကားမွ အဲဒီေနရာကို ေရာက္လာခဲ့မိသည့္အျဖစ္၊
က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထုသတ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာသည္၊
က်ေနာ္ ဘာလို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားတာလဲ၊ ဒီလို ေန႔ရက္မ်ဳိးကိုမွ ေမ့ေလ်ာ့ေနရင္ ဘယ္အရာကိုမ်ား သတိရမွာပါလိမ့္မလဲ၊
ေတာ္ပါေသးသည္။ ထိုအခမ္းအနားကို က်ေနာ္ တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့မိေပလို႔။ က်ေနာ္ဟာ ကိုဖုန္းေမာ္ကို ေတြ႔လည္း မေတြ႔ဖူး။ ျမင္လည္ မျမင္ဖူးပါ၊ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြ။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတဲ့ လူေတြ။ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ လူေတြဆီက ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္လည္း စာအုပ္စာေပေတြ ကို ေလ့လာမွတ္သားဖူးတာေတြရွိေတာ့ ကိုဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္း အေၾကာင္းကို သိလာရတယ္၊ ကိုဖုန္းေမာ္ဟာ ျဖဴသလား။ မဲသလားဆိုတာကိုေတာင္ ကြဲကြဲျပားျပား မသိမီလိုက္တာအမွန္ပါ၊ ဒါေပ မယ့္ က်ေနာ္ အဲဒါကို ၀မ္းနည္းျခင္း မျဖစ္မိ၊ က်ေနာ္သိခဲ့တာက ကိုဖုန္းေမာ္ဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားတေယာက္။ မဆလစစ္အုပ္စုရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခက္သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သိသည္၊
က်ေနာ္ ကိုဖုန္းေမာ္အေၾကာင္းစဥ္းစားေနရင္း ေတြေ၀ေငးေမာေနမိသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိေတာ့ပါ၊
က်ေနာ့္ေဘးနားက အစ္ကိုတေယာက္က “ညီေလး မင္းဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ”လို႔ က်ေနာ့္ကို လႈပ္ႏုိးၿပီး ေမးေနေတာ့မွ
က်ေနာ္က ေအာ္ အင္းနဲ႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
“ညီေလးရာ မင္း စဥ္းစားခန္း၀င္ေနတာ အခမ္းအနားေတာင္ ၿပီးသြားၿပီ” တဲ့ေလ၊
ဟုတ္သည္ေလ။ က်ေနာ္ အေတြးကမၻာထဲကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့ လူေတြ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး၊
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့သည္၊ အိမ္ကိုေရာက္သည့္တိုင္ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ ၿငိမ္သက္ သြားေအာင္ က်ေနာ္ မစြမ္းႏိုင္ပါ၊ က်ေနာ့္စိတ္က ကိုဖုန္းေမာ္ဆီ ေရာက္ေနပါေတာ့သည္၊
ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ေန႔လည္ အိပ္မက္ မက္သည္၊ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္ ကိုဖုန္းေဖာ္ကို ေတြ႔ရပါၿပီ၊

(၃)

အခ်ိန္က မိုးခ်ဳပ္မဲ့ ညေနဆည္းဆာရဲ႕ နီညိဳ၀ါးတန္း အလင္းေရာင္စိုမႈိင္းမႈိိင္းထဲကို ေရာက္ေနပါ ၿပီ၊ က်ေနာ္ ေန႔လည္ကတည္းက မက္လိုက္တဲ့ အိပ္မက္ဟာ မိုးခ်ဳပ္ဆည္းဆာအခ်ိန္မွာမွ ကိုဖုန္းေမာ္ ကို (ကိုဖုန္းေမာ္လို႔ ေျပာရသည္မွာ သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးမွ သိရသည္) စေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊
ထိုခ်ိန္မွာ ကိုဖုန္းေမာ္သည္ အျဖဴေရာင္အက်ၤီႏွင့္ စိမ္းႏုေရာင္လံုခ်ည္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ကေလး ၀တ္ဆင္ထားသည္၊ က်ေနာ္က သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကေန လွမ္းၾကည့္ေငးၾကည့္ေနမိျခင္း ျဖစ္ သည္၊ ကိုဖုန္းေမာ္ ရပ္ေနတဲ့ ေနရာေလးသည္ အလြန္ကိုမွ လွပၿပီး ရင္ကိုေအးျမေစပါသည္၊ ကိုဖုန္းေမာ္က အဆံုးအဆမဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးတဖက္ ဟို အေ၀း တေနရာကို ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္ရ သည္၊ က်ေနာ္လည္း ကိုဖုန္းေမာ္ကို အေႏွာက္အယွက္ မေပးခ်င္တာနဲ႔ သူ႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ေက်ာက္ ေဆာင္တခုမွာ သြားထိုင္ၿပီး ကိုဖုန္းေမာ္ကို က်ေနာ္ ၾကည့္ေနမိပါသည္၊ သူၾကည့္သလိုပဲ က်ေနာ္လည္း လွမ္းၾကည့္မိပါသည္၊ က်ေနာ္ ဘာကိုမွ မျမင္ပါ၊ ျမင္တာတခုေတာ့ရွိသည္၊
ထိုအရာကား ပင္လယ္လႈိိင္းေတြ ျမင့္လိုက္နိမ့္လိုက္။ ျမင့္ခ်ီနိမ့္ခ်ီ ေျပးလႊားေနတာကိုပဲ က်ေနာ္ ေတြ႔ရပါသည္၊
က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မေနႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ လွမ္းေမးမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊
အဟမ္း အဟမ္း ဆိုၿပီး စ အသံေပးလိုက္ၿပီး။
သူ က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ပါသည္၊ ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္မ၀င္စားဘူးထင္ပါသည္၊ စကားလည္း မေျပာ။ နဂိုအတိုင္းပဲ ျပန္ေနလိုက္သည္၊
က်ေနာ္လည္း “ဒီမွာ ဒီမွာ အစ္ကို”ဆိုၿပီး သူ႔အနားကို ကပ္သြားလိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တဆက္ တည္း က်ေနာ္ ေမးသည္၊
“အစ္ကို ဘာေတြမ်ား ေတြးေငးၿပီး ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနရတာလဲ”လို႔
သူက ေစာင္းငဲ့ၿပီး “ငါ့ကို ေမးတာလား”တဲ့။
က်ေနာ္လည္း ေယာင္ရမ္းၿပီး ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္မိသည္၊
“ဟာ အစ္ကိုကလည္း အစ္ကိုနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတဲ့ဟာဗ်ာ”
“အစ္ကို႔ကို မေမးရင္ ဘယ္သူ႔ကို ေမးတယ္လို႔ ထင္တာလဲဗ်ာ”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့
သူ ၿပံဳးတုန္းတုန္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေမးပါသည္၊
“မင္း ကေရာ။ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ”လို႔ ေမးျခင္းျဖစ္သည္၊
ကိုယ္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို မေျဖပဲနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ နည္း နည္း အိုးတိုးအန္းတန္း ျဖစ္သြားရသည္၊
က်ေနာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ၊ ကိုယ္ေမးေတာ့ မေျဖ။ သူေမးေတာ့လည္း ေျဖရေတာ့မွာေပါ့ ဗ်ာဆိုၿပီး က်ေနာ္ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္၊
”ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီကို ဘယ္ကေန ဘယ္လိုေရာက္လာသလဲဆိုတာ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ မသိဘူးဗ်ာ”လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့
“ဟား ဟား ဟား” နဲ႔ သူက ထရယ္ေတာ့တာပဲ၊
က်ေနာ္ကလည္း “ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ရယ္ရတာလဲ အစ္ကို”လို႔ ေမးျပန္ေတာ့လည္း အရယ္ကလည္း မရပ္ပါ၊ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ေမာေနေတာ့သည္၊
အူေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊
ခဏၾကာေတာ့ အရယ္ရပ္သြားသည္၊ သူက “မင္းႏွယ့္ကြာတဲ့။ ဒီကို ဘယ္ကေန။ ဘယ္လို ေရာက္လာတာေတာင္ မသိဘူးဆိုေတာ့ မင္း အတိတ္ေမ့ေနတာလား”တဲ့။
ၾကည့္ပါလား။ ဒါေလးမ်ား ရယ္စရာလားဗ်ာ။
က်ေနာ္က မႈန္ေတေတနဲ႔ “အဲဒါဘာျဖစ္လဲဗ်။ ရယ္စရာမွမဟုတ္တာ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ သူက
“မွတ္ထား။ ငါ့မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ငါ ဒီကို ေန႔တိုင္းေရာက္တယ္ကြ။ ငါ ဒီမွာ လာ လာ ရပ္ၿပီး ေတြးေနတာေလ”တဲ့၊
က်ေနာ္ကလည္း ေကာက္ကာငင္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒါဆို ေစာေစာက က်ေနာ္ ေမး ထားတဲ့ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖပါဦးလို႔။ ဒီေတာ့မွ မ်က္ႏွာထား တည္တည္နဲ႔ သူက
“ဘာလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးဟာ ကေန႔အထိ ဒီမိုကေရစီမရေသးဘူးေလ”တဲ့။ က်ေနာ္က
“ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ”လို႔ ေမးျဖစ္သြားသည္၊
“မင္း မသိဘူးလား။ ဗမာျပည္ဟာ ဦးေန၀င္းအာဏာသိမ္းၿပီးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ အမိအဖ ျပည္သူေတြကို ႏွိပ္စက္။ ဖိႏွိပ္ၿခိမ္းေျခာက္။ အေၾကာက္တရားေတြ ျပည္သူျပည္သားေတြ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းသြားေအာင္ လုပ္ေနတာေလ။
ဒါတင္မကေသးဘူး။ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြ ေနထိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြြာေတြကို မီး႐ိႈ႕လို ႐ိႈ႕။ ေျပာင္းခိုင္းလို ေျပာင္းခိုင္း။ အဓမၼလုပ္အားခိုင္းေစတာေတြ။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာ ေတာပါ တို႔ညီမေတြ။ အမေတြကို အဓမၼမုဒိမ္းက်င့္ ဖ်က္ဆီးေနတာကြ”တဲ့။
“ဒီမယ္။ ငါဆက္ေျပာရမယ္
နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ အဲဒီလိုလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ အဆိုးဆံုးကို ခံစားေနရတဲ့ ျပည္သူေတြကေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္က ျပည္သူျပည္သားေတြပါ၊ အခုဆိုရင္ ျပည္သူေတြအားလံုးဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြ ကို တဖြဲဖြဲနဲ႔ ထြက္မိထြက္ရာ ထြက္လာ ေနလိုက္ၾကတာ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”
က်ေနာ္လည္း သိခ်င္တာေလးေတြ ထပ္ေမးပါသည္၊
ဒါဆို “ဒီလိုျပည္သူျပည္သားေတြ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ေနတာ အဓိကတရာခံက ဘယ္သူ လဲ” က်ေနာ္ သိခ်င္တာကို တိုက္႐ိုက္ပဲ ေမးလိုက္ျဖစ္သည္၊
“အာဏာ႐ူးစစ္ဘီလူး လူနည္းစုေပါ့”တဲ့။
က်ေနာ္က ဒါျဖင့္ရင္ “ဒီလူနည္းစုကို က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မ တိုက္ႏိုင္ရတာလဲ”
သူက “သူတို႔လက္ေအာက္မွာ စစ္တပ္ႀကီးက ရွိေနတာေလ”
“ေစာေစာက ေျပာေတာ့ လူနည္းစုဆို။ အခု ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲ။ က်ေနာ့္ကို ရွင္းေအာင္ ေျပာျပစမ္းပါဗ်ာ”
သူက “ေကာင္းၿပီေလ။ မင္း နားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါေျပာျပပါ့မယ္ကြာ
ဒီလိုကြာ ငါတို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ ျပန္မတိုက္ႏိုင္တာက ေစာေစာက ငါေျပာခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေကာင္ေတြက ျပည္သူျပည္ပည္သားေတြကို အေၾကာက္တရားေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားေအာင္ကို ဖိႏွိပ္ၿခိမ္း ေျခာက္ေနတာ၊ အေၾကာက္တရားတင္မကဘူး ျပည္သူျပည္သားေတြကုိ ဒုကၡဆင္းရဲတြင္းထဲ နက္သ ထက္ နက္လာေအာင္ တြန္းပို႔ေနၾကတာပဲ၊ အဆိုးဆံုးအထိကို တို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ ေတြ႔ႀကံဳခံစား ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြပါ၊
ျပည္သူလူထုေတြ နည္းနည္းေလး ဆႏၵျပဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ စိတ္ကူးမိၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ တာနဲ႔တၿပိဳင္နဲ႔ထဲ စစ္အုပ္စုေတြက ဖမ္းတာ။ ဆီးတာ။ ၿခိမ္းေျခာက္တာ။ စြပ္စြဲခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေထာင္ခ်တာေတြ လုပ္လာေတာ့တာပဲ၊ ဒါဟာ သူတို႔(စစ္အုပ္စု)ရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာလက္နက္ေတြပါပဲကြာ”
“ဆႏၵျပတာဆိုလို႔ က်ေနာ္ တခု သတိရတယ္။ လူတစုက အေမရိကန္သံ႐ံုးနဲ႔ ၿဗိတိန္သံ႐ံုး အေရွ႕မွာ ဆႏၵျပၾကတာ။ အဲဒါ အစ္ကို သိလား”လို႔ ေမးလိုက္သည္၊
“သိတာေပါ့ကြ”တဲ့
“ဒါျဖင့္ရင္ စစ္အုပ္စုက အဲဒီလူတစုကို ဘာျဖစ္လို႔ ဖမ္းတာ။ ဆီးတာ မလုပ္ၾကတာလဲ”
က်ေနာ္ သိသေလာက္ဆိုရင္ “စစ္အုပ္စုက အဲဒီလူတစုကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္တာဗ်ာ” ေျပာေတာင္ မေျပာခ်င္ဘူး၊
သူ႔အၿပံဳးေလးက ခ်စ္စရာအလြန္ေကာင္းပါသည္၊ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္သည္ကို သူက အၿပံဳး ေလးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေျပာပါသည္၊
အစ္ကို ေျပာရရင္ “အဲဒီဆႏၵျပတဲ့ လူတစုဟာ စစ္ဘီလူးအာဏာ႐ူးေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ ေတြပါကြာ”တဲ့
တအံ့တၾသျဖစ္မိသည္က က်ေနာ္ပါ၊
“စစ္ဘီလူးအာဏာ႐ူးေတြက ခိုင္းလို႔ အဲဒီလူတစုက လုပ္ေနတာဟုတ္လား” အံ့ၾသစရာႀကီးဗ်ာ၊
ညီေလးကို အစ္ကို ျပန္ေမးမယ္
“မၾကာေသးခင္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ျဖစ္သြားတဲ့ လူထုဆႏၵအမွန္ ေဖာ္ထုတ္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲတခုျဖစ္သြား တယ္ မဟုတ္လား”တဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမးပါသည္၊
“ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို”လို႔
သူက အဲဒါဆိုရင္ ညီေလးအျမင္မွာ ဘာထူးျခားမႈေတြ႔သလဲ။ ညီေလးေျပာတဲ့ ဆႏၵျပပြဲနဲ႔ အခု အစ္ကိုေျပာတဲ့ ဆႏၵျပပြဲကိုေလ။ ညီေလး အျမင္ေျပာပါဦး”တဲ့။
“ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို။ က်ေနာ့္အျမင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကြာျခားပါတယ္၊ ဟိုလူတစု သံ႐ံုးေတြ အေရွ႕မွာ ဆႏၵျပေတာ့ သူတို႔က မဖမ္းဘူး။ အခု အစ္ကိုေျပာတဲ့ လူထုဆႏၵအမွန္ ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့ ဆႏၵျပပြဲကိုေတာ့ သူတို႔က ဖမ္းလား။ ဆီးလား လုပ္ေတာ့တာပါပဲ” အစ္ကိုရာ။
အဲဒါကြာတာေပါ့။ လူထုဆႏၵအမွန္ ေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့ ဆႏၵျပပြဲဟာ အမွန္တကယ္ကို ျဖစ္ေနလို႔ ေလ။ သူတို႔(စစ္အုပ္စု)က သူတို႔ က်ဴးလြန္ထားတာေတြက မ်ားသထက္မ်ားေနေတာ့ ဘယ္ေျဖရွင္းရဲမ လဲ။ ဖမ္းလား။ ဆီးလားပဲ လုပ္ေတာ့မွာေပါ့။ သူတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္ေတြ ဘူးေပၚသလို ေပၚၿပီး။ ဖံုးမရ ဖိမရျဖစ္ၿပီး။ ကမၻာႀကီးတခုလံုး သိသြားမွာ ေၾကာက္တာကိုး ညီေလး။ အံ့ၾသစရာလဲ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ သူတို႔ ေက်ာမလံုလို႔ သူတို႔က လိုက္ၿပီး ဖမ္းလား။ ဆီးလား။ ၿခိမ္းေျခာက္လား လုပ္ေတာ့မွာေပါ့ကြာ” တဲ့။
က်ေနာ္ အစ္ကို႔ကို ေမးဦးမယ္ဗ်ာ
“အဲလိုျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုေတြက ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမလဲ” အစ္ကို႔အျမင္ကို ေျပာျပပါဗ်ာ၊
ေကာင္းတယ္ ညီေလးေရ
“အစ္ကို အဲဒီေမးခြန္းကို ေျဖခ်င္ပါတယ္ကြာ”တဲ့
က်ေနာ္ ၀မ္းသာမိပါသည္၊ “ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို” ေျပာပါ၊
“အစ္ကို ျဖစ္ခ်င္တာကေတာ့ အစ္ကို႔ျပည္သူလူထုေတြ စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ႔ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား။ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုနဲ႔ အတူတကြ လက္တြဲၿပီး တညီ တညြတ္တည္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္တယ္၊
အဲ ညီေလး ေမးေနဦးမယ္။ ‘ျပည္သူေတြနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြခ်ည္းပဲလား’လို႔ ေမးလားဦးမယ္။
စစ္အုပ္စုလက္ေအာက္က ေအာက္ေျခစစ္သား။ ရဲ။ ၀န္ထမ္းေပါင္းစံုေရာ။ စစ္ဗိုလ္။ စစ္ကဲေတြ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာခံေတြ စသည္ စစ္တပ္က ျပည္သူလူထုဖက္ပါလာေအာင္ အစ္ကိုတို႔ စည္း႐ံုးလႈံ႕ေဆာ္ႏိုင္ရ မယ္။ ဒါမွတာ စစ္တပ္က ျပည္သူေတြဖက္ပါလာရင္ အစ္ကိုတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက စစ္အာဏာ႐ူးေတြ ျဖဳတ္ က်မယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါဆို အစ္ကိုတို႔။ ညီေလးတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးဟာ ဒီမိုကေရစီ တည္ေဆာက္လို႔ ရၿပီ” တဲ့။
ဒါဆိုရင္ “က်ေနာ္တို႔က စစ္တပ္ကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး ျပည္သူလူထုဖက္ပါလာေအာင္ စည္း႐ံုးရ မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလား”
“ဒါေပါ့”
အစ္ကို ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာမွာ အမွန္ပဲ၊
“မျဖစ္ႏုိင္ဘူးထင္ပါတယ္ အစ္ကို။ ျပည္သူလူထူေတြ ဒီေလာက္ အေၾကာက္တရားေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ စစ္တပ္ကို ရေအာင္စည္း႐ံုးရမွာလဲ။ အခုေတာင္ နည္းနည္းေလး လႈပ္ရွားမိတာနဲ႔ ဖမ္းလား။ ဆီးလား လုပ္ေနတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ”
“ဒါ ညီေလး ထင္ေနတာပါ။ ဒီလိုအေၾကာက္တရားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ အစ္ကိုတို႔။ ညီေလးတို႔က ေရွ႕ကေန အမွန္တရားအတြက္ မ်ားမ်ားရင္ဆိုင္ေပးမယ္။ အမွန္တရားကို မ်ားမ်ားတူး ေဖာ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြဟာ ကိုယ္တို႔ဖက္မွာ ရွိေနပါၿပီ။ ျပည္သူလူထႀကီးပဲ ဒုကၡေတြ ခံစား ေနရတာမဟုတ္ပါ။ စစ္တပ္ထဲက ေအာက္ေျခစစ္သားေတြလည္း ဒုကၡ။ သုကၡေတြ ခံစားေနရတာပဲ”
“ေက်းဇူးပါပဲ အစ္ကို အခုလို က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို”
ကဲ
“ဒီမွာ လာထိုင္ေနတာလည္း အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔မွပဲ ေတြ႔ၾကတာေပါ့”တဲ့။
က်ေနာ္က ခဏေလးပါ အစ္ကို။ “က်ေနာ္တို႔ စကားတာေျပာေနၾကတယ္။ အစ္ကို႔နာမည္ကို မသိရဘူးလားဗ်ာ”
“ဟား ဟား ဟား” ဆိုၿပီး ထြက္သြားလိုက္ပါသည္၊
ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ
“အစ္ကို႔နာမည္ ဖုန္းေမာ္တဲ့။ ညီေလး မွတ္ထားပါ”လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့သည္၊
က်ေနာ္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရပါသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ေျပာခဲ့သူက ကိုဖုန္းေမာ္တဲ့ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ၊
“ကိုဖုန္းေမာ္ ကိုဖုန္းေမာ္ ကိုဖုန္းေမာ္” တဲ့။

(၄)

က်ေနာ္လည္း အိပ္မက္ကေန ႏိုးထလာပါသည္၊ က်ေနာ္ ႏိုးလာေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ပိုစတာေလးတခု ေရာက္ေနပါသည္၊ ကိုဖုန္းေမာ္ ထြက္သြားၿပီးမွ က်ေနာ့္နားေရာက္ေနသည္ ထင္ပါသည္၊ ပိုစတာေလးက ကိုဖုန္းေမာ္ပံုပါတဲ့ ပိုစတာေလးပါ၊
က်ေနာ္ ပိုစတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ပိုစတာထဲက ကဗ်ာပုိဒ္ေလးကို ဖတ္မိပါသည္၊
ကဗ်ာေလးကေတာ့
“ဖိနပ္တဖက္။
ေသြးစြန္းေနတဲ့ အက်ၤီတထည္။
မႈန္ပ်ပ် မီးေရာင္ေအာက္က။
ရဲေဘာ္ ဖုန္းေမာ္ရဲ႕ စ်ာပန
က်ေနာ္တို႔ ေမ့လို႔မရေသးပါဘူး”

က်ေနာ္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထရပါသည္၊ ကိုဖုန္းေမာ္အတြက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ၊ ဒီပိုစတာေလးဟာ မတ္လေလနဲ႔အတူ ကမၻာ့အႏွံ႔အျပားကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါသည္၊ ဒီပိုစတာေလးကိုေတြ႔ရင္ နအဖစစ္အုပ္စု(အာဏာ႐ူး) ေသြးေလပ်က္စြာ စိတ္ဂေယာင္ေျခာက္ျခားနဲ႔ လန္႔ေနေလာက္ပါၿပီ။ စစ္အုပ္စုဟာ ဒီလို မတ္လေရာက္လာတိုင္း ေရာက္လာတိုင္း သူတို႔ကို မတ္လ တေစၧေျခာက္ေနပါၿပီ၊ ခုေလာက္ဆို သူတို႔ဟာ မတ္လ တေစၧအေျခာက္ခံေနေလာက္ပါၿပီ။
ကိုဖုန္းေမာ္ေရ
ကိုဖုန္းေမာ္ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပသြားတဲ့အတိုင္း ျပည္သူလူထုကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပလိုက္ပါ့ မယ္ဗ်ာ။

ကိုဖုန္းေမာ္ေန႔။ မတ္လ (၁၃)ရက္ေန႑။ ျမန္မာႏိုင္ငံလူ႑အခြင့္ေရးေန႔ အမွတ္တရသို႔

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္။ မတ္လ (၁၂)ရက္၊

Posted in: ေဆာင္းပါး