မိတ္ေဆြ ဘယ္လဲ ဘာလဲ

မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းဘေလာ့ဂ္ကေန တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ကလစ္လိုက္ပါ။ က်ေနာ္ ဆရာလူထုစိန္၀င္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြကို တတ္ႏိုင္တေလာက္ေတာ့ ျပန္တင္ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ကုိယ္တိုင္လည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေၾကာင့္လည္း ပါ ပါတယ္၊

မိတ္ေဆြ ဘယ္လဲ ဘာလဲ

လူထုစိန္၀င္း

မိတ္ေဆြ....
သင့္အိမ္ထဲကို တဖက္ျခံက ေမြးကင္းစေႁမြေပြးတေကာင္ တိုးဝင္ေရာက္႐ွိလာတယ္ဆိုရင္ သင္ဘာလုပ္မလဲ။အမိဝမ္းဗိုက္က ထြက္လာ ကာစကေလး သနားပါတယ္ဆိုျပီး ႏို႔တိုက္ေမြးျမဴထား မလား။
ဒါမွမဟုတ္။ တေန႔ေန႔မွာ ကိုယ့္အိမ္က ကေလးေတြကို ကိုက္သတ္မယ့္ အႏၱရာယ္ ေကာင္ေလးလို႔ သေဘထားျပီး ႐ိုက္သတ္ပစ္လိုက္ မ လား။
ေႁမြေပြးေလးတေကာင္မဟုတ္ဘဲ၊ မ်က္လံုးကေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဖြင့္တတ္ ေသးတဲ့ ေမြးကင္းစ ေႀကာင္ငယ္ကေလးတ ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္မလဲ။

ဒီ ဒုတိယေမးခြန္းကို မိတ္ေဆြဘယ္လိုေျဖမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းဆဝါး မိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္လို လူသားမ်ိဳးမဆို ေၾကာင္သတၱဝါကို ႐ြံတတ္မုန္းတတ္သူ ျဖစ္ေစအုံးေတာ့ ေမြးကင္းစ သနားစရာ သတၱဝါေလးတေကာင္ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာနဲ႔ ေအာ္ျမည္ေနတာကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရရင္ သနားဂ႐ုဏာ သက္ဝင္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ ပိုက္ထား မိၾကမွာ။ ႏို႔႐ွာၿပီး တိုက္မိၾကမွာခ်ည့္ ျဖစ္လို႔ပါ။ ပထမေမးခြန္းရဲ႔ အေျဖကို ဆဝါးမိဖို႔ၾကေတာ့ သိတ္မလြယ္လွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေျဖတဲ့လူရဲ႔ အေတြးအေခၚကို လိုက္ၿပီး အေျဖ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြက္လာႏိုင္လို႔ပါ။
မိတ္ေဆြဟာ ေႁမြေပြးဆိုတာ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ေႁမြေပြးပဲ။ အဆိပ္နဲ႔၊ အစြယ္နဲ႔၊ လူကို ေသေစအႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ သတၱဝါပဲလို႔ ေတြးမိမယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးႀကီးတတံုးယူၿပီး ထုသတ္လိုက္မွာပါ။
မိတ္ေဆြဟာ ေႁမြေပြးကို ေႁမြေပြးလို႔မေတြးပဲ ေမြးကင္းစ သနားစရာ သတၱဝါ ကေလးတခု အျဖစ္နဲ႔သာ ေတြးမိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏို႔တိုက္ၿပီး ေမြးျမဴထားမိမွာပါ။
မိတ္ေဆြဟာ ေႁမြေပြးကို ေႁမြေပြးလို႔ေတြးမိေပမယ့္ လတ္တေလာ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစတာရယ္၊ ေဘးလူေတြက ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူ တဦးရယ္လို႔ အထင္ခံရမွာ စိုးရိမ္ တာရယ္ေၾကာင့္ တုတ္ကေလး တေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာ္ၿပီး နီးရာခ်ံဳပုတ္တခု ထဲပစ္ထည့္လိုက္မိ ပါလိမ့္မယ္။
မိတ္ေဆြ....
သင္ ဘယ္လိုေတြးျပီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
မိတ္ေဆြ....
သင္ဟာ ႐ိုး႐ိုးလူသာမန္တဦး မဟုတ္ပဲ၊ စာတိုေပစ အဖတ္အ႐ႈ အေလ့အလာ ဝါသနာ ထံုသူတဦး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး တဦး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ေမးခြန္းကို ပံုစံေျပာင္းျပီး ေမးၾကည့္ပါရေစ။
ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပနယ္အတြင္းကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈအဆင့္၊ ပကတိအေျခအေနတို႔နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မအပ္စပ္တဲ့၊ ျဖစ္တည္မႈ ပဓါနဝါဒတုိ႔၊ ကပ္ဖကာဝါဒတို႔၊ ဆာရီယယ္ဝါဒတို႔စတဲ့ စိတၱဇစာေပ အယူအဆဝါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ၊ ကာလလေရၾကည္ သေႏၶတည္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားအားထုတ္ ေနၾကတာ ေတြကို.....

မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ဒီ စိတၱဇ စာေပဝါဒေတြကို သြတ္သြင္းလာၾကျခင္းဟာ ျပည္သူျပည္သားေတြ အထူး သျဖင့္ လူငယ္လူ႐ြယ္ေလးေတြကို မိမိတို႔ရဲ႔ ပကတိ အေျခအေနမွန္ကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြား ေအာင္ တမင္တကာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိ႐ွိနဲ႔ မ်က္စိထဲ သဲပက္ျပီး လမ္းလႊဲကို ဆြဲေခၚသြားဖို႔ လုပ္ေဆာင္ေနပါလားလို႔ ႐ႈတ္ခ်မလား။
ဒါမွမဟုတ္ စာေပတို႔ အႏုပညာတို႔ဆိုတာ ပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိုဳး႐ွိေနေအာင္ ဆန္းသစ္ တီထြင္ေနၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဆန္းသစ္တာ မွန္သမွ် အားလံုးကို လက္ခံရမယ္လို႔ေတြးၿပီး၊ အဲဒီ စိတၱဇအယူဝါဒေတြကို ႀကိဳဆိုေထြးပိုက္ထားမလား။
ဒါမွမဟုတ္ သမိုင္းအခိ်ဳးအေကြ႔တခုကို ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါတိုင္း အခါတိုင္းမွာ လိႈင္းဂယက္ကေလးေတြ ထတတ္ျမဲ ျဖစ္တယ္။ ေနာင္က်ေတာ့လဲ အခ်ိန္က ဆံုးျဖတ္သြား ပါလိမ့္မယ္။ သမိုင္းက သက္မွတ္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ထဲမွာက်တဲ့ မုန္တိုင္းေလာက္သာ႐ွိပါတယ္။ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အႏၱရာယ္ မျပဳႏိုင္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွဝင္ ႐ႈတ္ခ်တားဆီးတာေတြ လုပ္ဖို႔မလုိပါဘူး လို႔ေတြးၿပီး ကိုယ္ထိုးျမဲ တေယာေလးကိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ထိုးေနလိုက္မလား။

မိတ္ေဆြ
သင္ဘယ္လိုေတြးၿပီး၊ ဘယ္လိုေျပာမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိထားႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သင့္ရဲ႔အေျဖဟာ သင္ဘယ္ ေနရာက ရပ္ၾကည့္ေနသလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာတည္ေနလို႔ပါ။
လူတေယာက္ရဲ႔ အျမင္ဆိုတာ သူရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ေနရာ အေပၚမွာတည္ၿပီး ျဖစ္လာရ တာပါ။ အဲဒီအျမင္ကို အေျခခံၿပီးမွ သူ႔အေတြး၊ သူ႔ဆံုး ျဖတ္ခ်က္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြရဲ႔ အေတြးနဲ႔ မိတ္ေဆြရဲ႔ အေျဖကို ဘယ္သူမွ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိထားႏိုင္စြမ္း ႐ွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိထားႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီေမးခြန္းသံုးခု ေမးဖို႔ျဖစ္လာရတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းတရားေတြ အေၾကာင္း ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႐ွင္းျပႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအေျခခံ အေၾကာင္းတရားေတြကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ၾကည့္ပါ။ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္ပါ။ ေ႐ွ႔ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သလို အတိတ္ကိုလည္း ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္ပါ။ လတ္တေလာ ပစၥဳပၸန္မ်က္ေမြးတေထာက္ကေလးကိုသာ မၾကည့္ဘဲ မ်က္စိတဆံုး ထိေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြကိုယ္တိုင္ရဲ႔ အေတြးအျမင္အသိနဲ႔ ႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေျဖထုတ္လိုက္ပါ။ အဲဒီအေျဖဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထား ကိုက္ညီတဲ့ အေျဖျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မညီေပ မတူေပမယ့္လည္း မိတ္ေဆြရဲ႔အေျဖက အငွားေတြး၊ အငွားျမင္၊ အငွားသိကေပၚထြက္လာတဲ့ သူမ်ားရဲ႔ေခါင္းထဲက အေတြးကို မိတ္ေဆြရဲ႔ အငွားပါးစပ္က ေျပာေပးတဲ့ အေျဖမဟုတ္ပဲ မိတ္ေဆြရဲ႔ ကိုယ္တိုင္အေတြး၊ ကိုယ္တိုင္အျမင္၊ ကိုယ္တိုင္အသိက ေပၚထြက္လာတဲ့ အေျဖျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္။ တန္ဖိုးထားပါမယ္။ လက္ခံသင့္တဲ့ အေျဖလို႔ထင္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ၾကက္ေျခခတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မိတ္ေဆြရဲ႔အေျဖကို ေျပာင္းလဲလက္ခံပါ့မယ္။
အမွန္တရားကို ႐ွာၾကတဲ့အခါမွာ မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ထားဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံယူပါတယ္။
ကဲ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းသံုးခု ေပၚထြက္လာေစတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းတရားကို ႐ွင္းျပပါရေစ။
ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မ႐ွိတဲ့ လူတစုက ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ပကတိ အေျခအေနကို လံုးဝမ်က္ကြယ္ ျပဳထား ႐ံုသာမက လူငယ္လူ႐ြယ္ေလးေတြ အားလံုးကိုပါ ပကတိအေျခအေနကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြား ေအာင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိနဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ဗံုမဟုတ္ပတ္မဟုတ္ စိတၱဇစာေပ အယူအဆေတြ သြတ္သြင္းေပးေနၾကပါတယ္။ သူတို႔သြတ္သြင္းလာတဲ့ စာေပအယူအဆ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ တိုးတက္ပါတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္း ယူခ်င္ၿပီး တိုးတက္တဲ့ သူေတြရဲ႔ အလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ႏိုင္တဲ့၊ မလုပ္ရဲ႔တဲ့၊ အေခ်ာင္သမားေတြရဲ႔ ဆင္ေျခလံုးေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱသမားေတြရဲ႔သမားဂုဏ္ျပဝါဒေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒါေတြကို တခိ်ဳ႔က လူငယ္ေတြရဲ႔အသံလို႔ လြဲမွားစြာ ထင္မွတ္ေနၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို တီထြင္ခြင့္ေတြေပးၾကပါ။ ဆန္းသစ္ခြင့္ေတြ ျပဳၾကပါ။ လူငယ္ေတြရဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ဆႏၵျပဳသံေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးမလုပ္ၾကပါနဲ႔ ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးေတြလဲ ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ လူငယ္၊ လူငယ္နဲ႔သာေျပာေနၾကတာ ဘယ္လိုလူငယ္လဲဆိုတာေတာ့ ခြဲခြဲျခားျခား မေျပာၾကပါဘူး။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွ႐ွိတဲ့ တူရကီ လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ အိမ္ေတြကို လိုက္ျပီးမီး႐ႈိ႔ေနတာ၊ တအိမ္သားလံုး ကေလးေတြပါမက်န္ မီးေလာင္တိုက္သြင္းေနတာစတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြကို လုပ္ေနတဲ့ နာဇီ လက္သစ္ လူငယ္မ်ိဳးေတြလား။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ႐ွိတဲ့ လူမည္းဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းေတြကို မီးလိုက္ ႐ႈိ႔ေနၾကတဲ့ ေကသံုးလံုးဂိုဏ္းသား လူငယ္မ်ိဳးေတြလား။
ဂ်ပန္ျပည္ထဲမွာ႐ွိေနတဲ့ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ ႏိုင္ငံသားေတြကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔လိုက္တိုက္၊ ခ်ိန္းႀကိဳးေတြနဲ႔႐ိုက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ Hell's Angels လမ္းသရဲဂိုဏ္းသား လူငယ္မ်ိဳးေတြလား။
ဒီလိုလူငယ္မ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားမေပးႏိုင္ပါဘူး။ တီထြင္ ဆန္းသစ္တယ္ ဆိုတိုင္းလည္း မေထာက္ခံသင့္ပါဘူး။ အႏုျမဴဗံုးတို႔၊ ဓာတုေဗဒနဲ႔ အဆိပ္ေငြ႔ဗံုးတို႔၊ ေရာဂါပိုးမႊားဗံုးတို႔၊ နပန္းေလာင္မီးဗံုးတို႔ စတဲ့ တီထြင္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာက္ခံၾက ရမွာလား။ ဆန္းတိုင္း၊သစ္တိုင္း ထြင္တိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူသားေတြကို အက်ိဳး႐ွိေစတဲ့၊ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈမ်ိုးသာ လိုလားအပ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႔ ဦးေဏွာက္ကို အဆိပ္ေကၽြးတဲ့၊ အယူအဆမွန္သမွ်၊ ဝါဒမွန္သမွ်၊ လုပ္ရပ္မွန္သမွ် ႐ႈတ္ခ်ၾကရပါမယ္။ ကိုယ့္တေယာေလး ကုိယ္ထိုးၿပီး ေအးေအးေနမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အဆိပ္ပင္ေလးေတြ တေန႔တျခား ႀကီးထြားလာပါလိမ့္မယ္။ ေႁမြေပြးေလးက ေႁမြေပြးႀကီး ျဖစ္သြားပါ လိမ့္မယ္။ ေႁမြေပြးႀကီးကေန ေႁမြေပြးေလးေတြ အရာအေထာင္ ျဖစ္သြားပါ လိမ့္မယ္။
အဲဒီ အေျခခံအေႀကာင္းတရားေတြေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ေမးခြန္းသံုးခု ေပၚထြက္လာရ တာပါ။
ဒီအေျခခံ အေႀကာင္းတရားေတြကို နက္နက္နဲနဲ ဆင္ျခင္ၿပီး ေမးခြန္းေတြကို ေျဖႀကည့္လိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
မွန္တာနဲ႔ မွားတာ၊ တရားတာနဲ႔ မတရားတာတို႔မွာ ႀကားဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼတို႔ မွာလည္း ႀကားဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။
ကဲ..... မိတ္ေဆြ......
ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

လူထုစိန္၀င္း။
မ႑ိဳင္ မဂၢဇင္း။ ၁၉၉၇၊ ဂ်ဴလိုင္လ။

(ေမာ္ဒန္လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲက မုန္တိုင္းငယ္ႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္ ၁၉၉၉၊ စာမ်က္ႏွာ ၈၁ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)

Posted in: ေဆာင္းပါး