တူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္

မာန္လႈိင္းငယ္

ကဲ … …
ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳ၊ လူေတြ ေပ်ာ္ဖို႔
ႏႊဲလိုက္ရေအာင္၊ ဒီညမွာေပါ့
တူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ယွဥ္ကာတြဲကာ။

၀ိုင္းႀကီးပတ္မယ္၊ မီးပံုနံေဘး
ဆိုၾကမယ္ ေဟ့၊ သီခ်င္းကို ကြယ္
တူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ခုန္ကာကကာ။

၀ိုင္းထိုင္လိုက္မယ္၊ မီးပံုနံေဘး
ဂီတာကို တီး၊ လူေတြ မူးလို႔
တူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ေအာ္ကာဟစ္ကာ။

ကဲ … …
အားလံုး အတူ၊ ေအာ္လိုက္ရေအာင္
၀မ္း တူး သံုး …
`ဟတ္ပီး နယူး ရီးရား´၊ `၂ ၀ ၀ ၉´
`ဟတ္ပီး နယူး ရီးရား´၊ `၂ ၀ ၀ ၉´။

ကဲ … …
ႏွစ္သစ္ေရာက္ၿပီ၊ ႏိုးထၾကစို႔
ႏွစ္သစ္မနက္၊ ေပ်ာ္ျမဴးၾကဖို႔
သူငယ္ခ်င္းတို႔ … … ။ ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

မနက္ျဖန္ဆိုတာ ညတညပဲ ျခားတယ္

မာန္လႈိင္းငယ္

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ဆုပ္ကိုင္ျပဖို႔
ခါးသီးနာက်င္မႈေတြ အျပည့္ပဲရွိတယ္။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
သံလြင္ခက္နဲ႔ ဂ်ဳိးျဖဴငွက္လည္း
အမွန္တရားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရဲ႕ သေကၤတအျဖစ္ ရွိေနၿမဲ။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
နာဂစ္ေျခဖ၀ါးေအာက္
ကူပါ … ကယ္ပါ …
တစာစာ အသံေတြလည္း
၀ပ္တြားခယခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
ေကာက္ရိုးအေဆြးေတြ ျပာက်ဖို႔
ေလာင္ကၽြမ္းမႈ ခလုတ္ကို
တခ်ဳိ႕က မ်က္လံုးမိွတ္ ရွာေနတုန္း
တခ်ဳိ႕က စမ္းတ၀ါး၀ါး ရွာေနတုန္း
တခ်ဳိ႕က တတ္သုတ္ရိုက္ ႏွိပ္ေနတုန္း
တခ်ဳိ႕က ပင္ပန္းေမာဟိုက္စြာ ႏွိပ္ေနတုန္း
တခ်ဳိ႕က ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ထိေနတုန္း
တခ်ဳိ႕က ယံုၾကည္ခိုင္မာစြာ ထိေနတုန္း
တခ်ဳိ႕က စေတးခံ ရင္ဆိုရင္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ႏိုင္တယ္။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
ခါးသီးမႈေတြ
နာက်င္မႈေတြ
သက္သာယာ။ သက္သာေၾကာင္း
အဆိပ္ပါတဲ့ေရကို မသိက်ဳိးကၽြံ ေသာက္သံုးေနတယ္။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
ဘယ္ေလာက္ပဲ အသြားထက္ထက္
ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆိပ္ျပင္းျပင္း
ယံုၾကည္ရဲမွ
ရင္ဆိုင္ရဲမွ
ေတာက္ခံႏုိင္မွ
အမွန္တရားရဲ႕ ေနျခည္ဟာ ေပၚလာမွာပါ။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
ထပ္မံၿပီး
လူငယ္တို႔ရဲ႕ လက္၊ ေျခဖ၀ါးဟာ
မာေက်ာလာတယ္
ခိုင္မွာလာတယ္
ရဲ၀ံ့လာတယ္
ျပတ္သားလာတယ္
ကိုယ့္လက္၊ ကိုယ့္ေျခဖ၀ါးကို ငံု႔ၾကည့္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
လူငယ္မ်ားရဲ႕ ရင္ထဲအသဲထဲ
ဘ၀နဲ႔ခ်ီၿပီး ခါးသီးမႈေတြ ျပည့္သိပ္လာတာနဲ႔အမွ်
တဆတ္ဆတ္နဲ႔ အန္က်လာဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ …
ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြလည္း
ထပ္မံ ရွင္ႏိုင္ဖို႔ …

လူငယ္တို႔ရဲ႕ လက္၊ ေျဖဖ၀ါးကို ယံုၾကည္ရဲမယ္ဆိုရင္
မနက္ျဖန္ဆိုတာ ညတညပဲ ျခားသလို
အနာဂတ္ဆိုတာလည္း တစ္မနက္ပါပဲ။

2008 ခုႏွစ္။ ဒီဇင္ဘာလ (29)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

မိတ္ေဆြ ဘယ္လဲ ဘာလဲ

မာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္းဘေလာ့ဂ္ကေန တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ကလစ္လိုက္ပါ။ က်ေနာ္ ဆရာလူထုစိန္၀င္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြကို တတ္ႏိုင္တေလာက္ေတာ့ ျပန္တင္ေပးခ်င္လို႔ပါ။ ကုိယ္တိုင္လည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေၾကာင့္လည္း ပါ ပါတယ္၊

မိတ္ေဆြ ဘယ္လဲ ဘာလဲ

လူထုစိန္၀င္း

မိတ္ေဆြ....
သင့္အိမ္ထဲကို တဖက္ျခံက ေမြးကင္းစေႁမြေပြးတေကာင္ တိုးဝင္ေရာက္႐ွိလာတယ္ဆိုရင္ သင္ဘာလုပ္မလဲ။အမိဝမ္းဗိုက္က ထြက္လာ ကာစကေလး သနားပါတယ္ဆိုျပီး ႏို႔တိုက္ေမြးျမဴထား မလား။
ဒါမွမဟုတ္။ တေန႔ေန႔မွာ ကိုယ့္အိမ္က ကေလးေတြကို ကိုက္သတ္မယ့္ အႏၱရာယ္ ေကာင္ေလးလို႔ သေဘထားျပီး ႐ိုက္သတ္ပစ္လိုက္ မ လား။
ေႁမြေပြးေလးတေကာင္မဟုတ္ဘဲ၊ မ်က္လံုးကေလးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဖြင့္တတ္ ေသးတဲ့ ေမြးကင္းစ ေႀကာင္ငယ္ကေလးတ ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္မလဲ။

ဒီ ဒုတိယေမးခြန္းကို မိတ္ေဆြဘယ္လိုေျဖမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းဆဝါး မိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္လို လူသားမ်ိဳးမဆို ေၾကာင္သတၱဝါကို ႐ြံတတ္မုန္းတတ္သူ ျဖစ္ေစအုံးေတာ့ ေမြးကင္းစ သနားစရာ သတၱဝါေလးတေကာင္ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာနဲ႔ ေအာ္ျမည္ေနတာကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရရင္ သနားဂ႐ုဏာ သက္ဝင္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲေပြ႔ ပိုက္ထား မိၾကမွာ။ ႏို႔႐ွာၿပီး တိုက္မိၾကမွာခ်ည့္ ျဖစ္လို႔ပါ။ ပထမေမးခြန္းရဲ႔ အေျဖကို ဆဝါးမိဖို႔ၾကေတာ့ သိတ္မလြယ္လွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေျဖတဲ့လူရဲ႔ အေတြးအေခၚကို လိုက္ၿပီး အေျဖ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြက္လာႏိုင္လို႔ပါ။
မိတ္ေဆြဟာ ေႁမြေပြးဆိုတာ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ေႁမြေပြးပဲ။ အဆိပ္နဲ႔၊ အစြယ္နဲ႔၊ လူကို ေသေစအႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့ သတၱဝါပဲလို႔ ေတြးမိမယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္တံုးႀကီးႀကီးတတံုးယူၿပီး ထုသတ္လိုက္မွာပါ။
မိတ္ေဆြဟာ ေႁမြေပြးကို ေႁမြေပြးလို႔မေတြးပဲ ေမြးကင္းစ သနားစရာ သတၱဝါ ကေလးတခု အျဖစ္နဲ႔သာ ေတြးမိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏို႔တိုက္ၿပီး ေမြးျမဴထားမိမွာပါ။
မိတ္ေဆြဟာ ေႁမြေပြးကို ေႁမြေပြးလို႔ေတြးမိေပမယ့္ လတ္တေလာ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေစတာရယ္၊ ေဘးလူေတြက ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူ တဦးရယ္လို႔ အထင္ခံရမွာ စိုးရိမ္ တာရယ္ေၾကာင့္ တုတ္ကေလး တေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာ္ၿပီး နီးရာခ်ံဳပုတ္တခု ထဲပစ္ထည့္လိုက္မိ ပါလိမ့္မယ္။
မိတ္ေဆြ....
သင္ ဘယ္လိုေတြးျပီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
မိတ္ေဆြ....
သင္ဟာ ႐ိုး႐ိုးလူသာမန္တဦး မဟုတ္ပဲ၊ စာတိုေပစ အဖတ္အ႐ႈ အေလ့အလာ ဝါသနာ ထံုသူတဦး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေနၿပီး ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး တဦး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ေမးခြန္းကို ပံုစံေျပာင္းျပီး ေမးၾကည့္ပါရေစ။
ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပနယ္အတြင္းကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈအဆင့္၊ ပကတိအေျခအေနတို႔နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မအပ္စပ္တဲ့၊ ျဖစ္တည္မႈ ပဓါနဝါဒတုိ႔၊ ကပ္ဖကာဝါဒတို႔၊ ဆာရီယယ္ဝါဒတို႔စတဲ့ စိတၱဇစာေပ အယူအဆဝါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ၊ ကာလလေရၾကည္ သေႏၶတည္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားအားထုတ္ ေနၾကတာ ေတြကို.....

မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ဒီ စိတၱဇ စာေပဝါဒေတြကို သြတ္သြင္းလာၾကျခင္းဟာ ျပည္သူျပည္သားေတြ အထူး သျဖင့္ လူငယ္လူ႐ြယ္ေလးေတြကို မိမိတို႔ရဲ႔ ပကတိ အေျခအေနမွန္ကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြား ေအာင္ တမင္တကာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိ႐ွိနဲ႔ မ်က္စိထဲ သဲပက္ျပီး လမ္းလႊဲကို ဆြဲေခၚသြားဖို႔ လုပ္ေဆာင္ေနပါလားလို႔ ႐ႈတ္ခ်မလား။
ဒါမွမဟုတ္ စာေပတို႔ အႏုပညာတို႔ဆိုတာ ပံုသ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိုဳး႐ွိေနေအာင္ ဆန္းသစ္ တီထြင္ေနၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဆန္းသစ္တာ မွန္သမွ် အားလံုးကို လက္ခံရမယ္လို႔ေတြးၿပီး၊ အဲဒီ စိတၱဇအယူဝါဒေတြကို ႀကိဳဆိုေထြးပိုက္ထားမလား။
ဒါမွမဟုတ္ သမိုင္းအခိ်ဳးအေကြ႔တခုကို ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါတိုင္း အခါတိုင္းမွာ လိႈင္းဂယက္ကေလးေတြ ထတတ္ျမဲ ျဖစ္တယ္။ ေနာင္က်ေတာ့လဲ အခ်ိန္က ဆံုးျဖတ္သြား ပါလိမ့္မယ္။ သမိုင္းက သက္မွတ္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ထဲမွာက်တဲ့ မုန္တိုင္းေလာက္သာ႐ွိပါတယ္။ ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အႏၱရာယ္ မျပဳႏိုင္ပါ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွဝင္ ႐ႈတ္ခ်တားဆီးတာေတြ လုပ္ဖို႔မလုိပါဘူး လို႔ေတြးၿပီး ကိုယ္ထိုးျမဲ တေယာေလးကိုပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ထိုးေနလိုက္မလား။

မိတ္ေဆြ
သင္ဘယ္လိုေတြးၿပီး၊ ဘယ္လိုေျပာမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိထားႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သင့္ရဲ႔အေျဖဟာ သင္ဘယ္ ေနရာက ရပ္ၾကည့္ေနသလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာတည္ေနလို႔ပါ။
လူတေယာက္ရဲ႔ အျမင္ဆိုတာ သူရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ေနရာ အေပၚမွာတည္ၿပီး ျဖစ္လာရ တာပါ။ အဲဒီအျမင္ကို အေျခခံၿပီးမွ သူ႔အေတြး၊ သူ႔ဆံုး ျဖတ္ခ်က္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြရဲ႔ အေတြးနဲ႔ မိတ္ေဆြရဲ႔ အေျဖကို ဘယ္သူမွ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိထားႏိုင္စြမ္း ႐ွိမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိထားႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီေမးခြန္းသံုးခု ေမးဖို႔ျဖစ္လာရတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းတရားေတြ အေၾကာင္း ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႐ွင္းျပႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအေျခခံ အေၾကာင္းတရားေတြကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ၾကည့္ပါ။ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္ပါ။ ေ႐ွ႔ကိုလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သလို အတိတ္ကိုလည္း ျပန္သံုးသပ္ ၾကည့္ပါ။ လတ္တေလာ ပစၥဳပၸန္မ်က္ေမြးတေထာက္ကေလးကိုသာ မၾကည့္ဘဲ မ်က္စိတဆံုး ထိေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြကိုယ္တိုင္ရဲ႔ အေတြးအျမင္အသိနဲ႔ ႀကိဳက္သလို ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေျဖထုတ္လိုက္ပါ။ အဲဒီအေျဖဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထား ကိုက္ညီတဲ့ အေျဖျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မညီေပ မတူေပမယ့္လည္း မိတ္ေဆြရဲ႔အေျဖက အငွားေတြး၊ အငွားျမင္၊ အငွားသိကေပၚထြက္လာတဲ့ သူမ်ားရဲ႔ေခါင္းထဲက အေတြးကို မိတ္ေဆြရဲ႔ အငွားပါးစပ္က ေျပာေပးတဲ့ အေျဖမဟုတ္ပဲ မိတ္ေဆြရဲ႔ ကိုယ္တိုင္အေတြး၊ ကိုယ္တိုင္အျမင္၊ ကိုယ္တိုင္အသိက ေပၚထြက္လာတဲ့ အေျဖျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္။ တန္ဖိုးထားပါမယ္။ လက္ခံသင့္တဲ့ အေျဖလို႔ထင္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ၾကက္ေျခခတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မိတ္ေဆြရဲ႔အေျဖကို ေျပာင္းလဲလက္ခံပါ့မယ္။
အမွန္တရားကို ႐ွာၾကတဲ့အခါမွာ မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ထားဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံယူပါတယ္။
ကဲ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းသံုးခု ေပၚထြက္လာေစတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းတရားကို ႐ွင္းျပပါရေစ။
ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မ႐ွိတဲ့ လူတစုက ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ပကတိ အေျခအေနကို လံုးဝမ်က္ကြယ္ ျပဳထား ႐ံုသာမက လူငယ္လူ႐ြယ္ေလးေတြ အားလံုးကိုပါ ပကတိအေျခအေနကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြား ေအာင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိနဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ဗံုမဟုတ္ပတ္မဟုတ္ စိတၱဇစာေပ အယူအဆေတြ သြတ္သြင္းေပးေနၾကပါတယ္။ သူတို႔သြတ္သြင္းလာတဲ့ စာေပအယူအဆ ဆိုတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ တိုးတက္ပါတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္း ယူခ်င္ၿပီး တိုးတက္တဲ့ သူေတြရဲ႔ အလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ႏိုင္တဲ့၊ မလုပ္ရဲ႔တဲ့၊ အေခ်ာင္သမားေတြရဲ႔ ဆင္ေျခလံုးေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတၱသမားေတြရဲ႔သမားဂုဏ္ျပဝါဒေတြသာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒါေတြကို တခိ်ဳ႔က လူငယ္ေတြရဲ႔အသံလို႔ လြဲမွားစြာ ထင္မွတ္ေနၾကပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို တီထြင္ခြင့္ေတြေပးၾကပါ။ ဆန္းသစ္ခြင့္ေတြ ျပဳၾကပါ။ လူငယ္ေတြရဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ဆႏၵျပဳသံေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးမလုပ္ၾကပါနဲ႔ ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးေတြလဲ ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ လူငယ္၊ လူငယ္နဲ႔သာေျပာေနၾကတာ ဘယ္လိုလူငယ္လဲဆိုတာေတာ့ ခြဲခြဲျခားျခား မေျပာၾကပါဘူး။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွ႐ွိတဲ့ တူရကီ လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ အိမ္ေတြကို လိုက္ျပီးမီး႐ႈိ႔ေနတာ၊ တအိမ္သားလံုး ကေလးေတြပါမက်န္ မီးေလာင္တိုက္သြင္းေနတာစတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြကို လုပ္ေနတဲ့ နာဇီ လက္သစ္ လူငယ္မ်ိဳးေတြလား။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွ႐ွိတဲ့ လူမည္းဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းေတြကို မီးလိုက္ ႐ႈိ႔ေနၾကတဲ့ ေကသံုးလံုးဂိုဏ္းသား လူငယ္မ်ိဳးေတြလား။
ဂ်ပန္ျပည္ထဲမွာ႐ွိေနတဲ့ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ ႏိုင္ငံသားေတြကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔လိုက္တိုက္၊ ခ်ိန္းႀကိဳးေတြနဲ႔႐ိုက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ Hell's Angels လမ္းသရဲဂိုဏ္းသား လူငယ္မ်ိဳးေတြလား။
ဒီလိုလူငယ္မ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားမေပးႏိုင္ပါဘူး။ တီထြင္ ဆန္းသစ္တယ္ ဆိုတိုင္းလည္း မေထာက္ခံသင့္ပါဘူး။ အႏုျမဴဗံုးတို႔၊ ဓာတုေဗဒနဲ႔ အဆိပ္ေငြ႔ဗံုးတို႔၊ ေရာဂါပိုးမႊားဗံုးတို႔၊ နပန္းေလာင္မီးဗံုးတို႔ စတဲ့ တီထြင္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာက္ခံၾက ရမွာလား။ ဆန္းတိုင္း၊သစ္တိုင္း ထြင္တိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူသားေတြကို အက်ိဳး႐ွိေစတဲ့၊ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈမ်ိုးသာ လိုလားအပ္ပါတယ္။
လူသားေတြရဲ႔ ဦးေဏွာက္ကို အဆိပ္ေကၽြးတဲ့၊ အယူအဆမွန္သမွ်၊ ဝါဒမွန္သမွ်၊ လုပ္ရပ္မွန္သမွ် ႐ႈတ္ခ်ၾကရပါမယ္။ ကိုယ့္တေယာေလး ကုိယ္ထိုးၿပီး ေအးေအးေနမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အဆိပ္ပင္ေလးေတြ တေန႔တျခား ႀကီးထြားလာပါလိမ့္မယ္။ ေႁမြေပြးေလးက ေႁမြေပြးႀကီး ျဖစ္သြားပါ လိမ့္မယ္။ ေႁမြေပြးႀကီးကေန ေႁမြေပြးေလးေတြ အရာအေထာင္ ျဖစ္သြားပါ လိမ့္မယ္။
အဲဒီ အေျခခံအေႀကာင္းတရားေတြေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ေမးခြန္းသံုးခု ေပၚထြက္လာရ တာပါ။
ဒီအေျခခံ အေႀကာင္းတရားေတြကို နက္နက္နဲနဲ ဆင္ျခင္ၿပီး ေမးခြန္းေတြကို ေျဖႀကည့္လိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
မွန္တာနဲ႔ မွားတာ၊ တရားတာနဲ႔ မတရားတာတို႔မွာ ႀကားဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼတို႔ မွာလည္း ႀကားဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။
ကဲ..... မိတ္ေဆြ......
ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

လူထုစိန္၀င္း။
မ႑ိဳင္ မဂၢဇင္း။ ၁၉၉၇၊ ဂ်ဴလိုင္လ။

(ေမာ္ဒန္လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ထဲက မုန္တိုင္းငယ္ႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား စာအုပ္၊ ပထမအႀကိမ္ ၁၉၉၉၊ စာမ်က္ႏွာ ၈၁ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)

Read more »

Posted in: ေဆာင္းပါး

နေႏၵာပနႏၵနဂါးခြၽတ္ေတာ္မူပံု

က်ေနာ္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမတင္တာ ၾကာေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္အခင္မင္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကိုလည္း အားနာတာနဲ႔ အၿမဲအားေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးပါ။ အခု အဲဒီအတြက္ ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ စာတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္စာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အီးေမးထဲကို ပို႔လာေပးတဲ့ စာပါ၊ ဆရာႀကီးလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ စာပါ၊ ေမတၱာအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔ ထားတဲ့ စာပါ၊ ဒီစာကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး။ အခ်စ္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္းကို ေပးဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးၾကသူေတြလည္း ရွိမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္တင္ေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ၊ အားလံုး ေမတၱာထားျခင္းသည္း ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ေမတၱာေရာင္ျပန္သက္ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ၊

နေႏၵာပနႏၵနဂါးခြၽတ္ေတာ္မူပံု

လူထုစိန္၀င္း

''ေမတၲာ''ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ စာတစ္ပုဒ္ေရးေပးဖို႕လူငယ္တစ္ေယာက္က ေမတၲာရပ္ခံလာပါတယ္။ေမတၲာ နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာေရးဆရာအသီးသီးရဲ႕အျမင္မ်ားကို လံုးခ်င္းစာအုပ္ ထုတ္ခ်င္လို႕ပါလို႕ဆိုပါတယ္။ စာမူေတြစံုသေလာက္ရႇိေနၿပီမို႕ ႐ံုးတင္ ေတာ့မႇာလို႕လည္းေျပာတာေၾကာင့္ သြက္သြက္ကေလးေရးေပးရမယ့္ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။လူငယ္မ်ားကို တတ္စြမ္းသမ်အားေပးေနက်ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ေရးေပးပါမယ္လို့ကတိေပး လိုက္ပါတယ္။

ရႇာမႇရႇားတဲ့စိတ္ဓာတ္
ကတိသာေပးလိုက္တာ။ေရးဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လက္တြန္႕ပါတယ္။အေၾကာင္းရာကေလးနက္လြန္း ေလေတာ့ မေရးခင္ အမ်ားႀကီးခ်င့္ခ်ိန္ရတယ္။ဘာသာတရားမႇာ အေလးအနက္ေမြ႕ေလ်ာတဲ့ဘိုးဘြား မိဘမ်ားရဲ႕အဆံုးအမေအာက္မႇာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရ တာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာဆိုတဲ့စကား မ်ားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏႇီးယဥ္ပါးခဲ့ပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္လည္း တန္ဖိုးထားခဲ့တယ္။ဒီစကား သံုးလံုးနဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို့ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ ကမၻာအလယ္မႇာ ထင္ရႇား၀င့္ႂကြား ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားေရးတဲ့ ျမန္မာအေၾကာင္း စာအုပ္တိုင္းလိုလိုမႇာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕''ေမတၲာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာ''တို႕ဟာ ရႇာမႇရႇားဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ထူးျခားျမင့္ျမတ္လႇေၾကာင္းေရးၾကတာေတြကို ေတြ႕ရေလ့ရႇိတယ္။
ခါးခါးသည္းမုန္းခဲ့ေပမယ့္
အထူးသျဖင့္ စစ္အတြင္းကာလက စစ္ေျပးေခၚရာစစ္သားေတြရဲ႕ ကုလားလူမ်ဳိးေတြကို လမ္းခရီးတစ္ ေလ်ာက္မႇာရႇိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြက ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားက ရက္ရက္ေရာေရာေကြၽးၾကေမြးၾကေစာင့္ေရႇာက္ၾက တာေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံသား စာေရးဆရာမ်ားက တအံ့တၾသေရးသားခဲ့ၾကသလို၊ စစ္ျပန္ဂ်ပန္စာေရး ဆရာေတြကလည္း သူတို႕စစ္ေျပး ဂ်ပန္စစ္သားေတြကို ျမန္မာရြာသူရြာသားမ်ားက က႐ုဏာအျပည့္နဲ့ ေစာင့္ေရႇာက္ေကြၽးေမြးခဲ့တာမ်ားကို တသသနဲ႕ေက်းဇူးတင္မဆံုးေရးသားခဲ့ၾကတယ္။
စစ္မျဖစ္ခင္ကဆိုရင္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ''ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္'' ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ေတြဆိုၿပီး မ်က္ႏႇာျဖဴမႇန္သမ်ကို ျမန္မာေတြက ခါးခါးသည္းမုန္းခဲ့ၾကတာ။စစ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြကလည္း ျမန္မာေတြကို ပါး႐ိုက္၊ နား႐ိုက္၊ လက္သည္းခြံခြာနဲ႕ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း ၾကမ္း ၾကမ္းတမ္းတမ္းျပဳမူၾကေလေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေအာ့ႏႇလံုးနာခဲ့ၾကတာ။ ဒီအထဲကေတာင္ သူတို႕တေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေလေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားဟာ မ်က္ႏႇာလႊဲမေနႏိုင္ၾကဘဲ ကိုယ္တိုင္ ဗံုးဒဏ္၊ စက္ေသနတ္ဒဏ္ေၾကာက္ေနရတဲ့ၾကားက ရႇိသမ်ေလး ခြဲေ၀ေကြၽးေမြးၿပီး ခိုေအာင္းစရာရႇာေဖြေပးခဲ့ၾက ေလတယ္။
တံု႕ျပန္ေက်းဇူး
ဒီဘက္ေခတ္မႇာလည္း ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္ဖူးတဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ပတ္သက္ ၿပီးအမႇတ္အရဆံုးအေၾကာင္းအရာဟာ ဘာပါလဲလို႕ေမးၾကည့္လိုက္တိုင္း၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕ေမတၲာ ေစတနာပါလို႕ေျဖၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားရဲ႕အဆံုးအမနဲ႕ ႀကီးျပင္းလာရတာေၾကာင့္ ျမန္မာလူ မ်ဳိးတိုင္းဟာ ေမတၲာ၊ ေစတနာတို႕ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈနဲ့ တန္ဖိုးစြမ္းအားကို ခြၽင္းခ်က္မရႇိယံုၾကည္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္တုိင္လည္း ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႕ေဘာင္ရဲ႕ ၀ိစိကိစၧာအမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားမႇာ ေပြလီ႐ႈပ္ေထြးေနရတာေၾကာင့္ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္နဲ႕ အလႇမ္းကြာ ေ၀းေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ ေမတၲာ၊ ေစတနာတို႕ရဲ႕ တန္ခိုးစြမ္းအားကိုေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။၁၉၈၀ ေလာက္ကစၿပီး ဒုကၡိတဘ၀နဲ႕ အိုးမကြာအိမ္မကြာလုပ္ႏိုင္တဲ့ စကားေျပာသင္တန္းေတာ့ဖြင့္ထားခဲ့ရာမႇာ ပညာနဲ႕စီးပြားရႇာစားတဲ့ ''ပညာ ေရးပြဲစား''မျဖစ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ အဓိဌာန္ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ၿပီးလုပ္ခဲ့ေလေတာ့ တံု႕ျပန္ေက်းဇူးေတြကို အေတာမသပ္ ႏိုင္ေအာင္ရရႇိခံစားခဲ့ရတာကို လက္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။၁၉၈၀ခုႏႇစ္ေလာက္က သင္တန္းေၾကး ၃၀၀ိ/- နဲ႕ မတတ္မခ်င္းႀကိဳက္သေလာက္ တတ္၊ ငါးႏႇစ္တက္တက္၊ ဆယ္ႏႇစ္တက္တက္ လခထပ္ေပးစရာမလိုဘူးလို႕ဖြင့္ခဲ့တာျဖစ္ေလေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္လက္မခံပါဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ဆယ့္ႏႇစ္ရာသီခ်ိတ္ဆြဲထားရေလာက္ေအာင္ သင္တန္းသားေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားေနေပမယ့္ သူမ်ားက်ဴရႇင္ဆရာေတြလို သူေ႒းေတာ့မျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ သူေဌးသူႂကြယ္မင္းစိုးရာဇာေတြမႇမရႏိုင္တဲ့ေမတၲာေစတနာေတြကိုေတာ့ စာမသင္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ တာေတာင္ ဒီေန႕ထိအလ်ံပယ္ ခံစားေနရဆဲျဖစ္တယ္။ေမတၲာေပးရင္ ေမတၲာရ တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ခဲ့၊ ယံုၾကည္ဆဲျဖစ္တယ္။
လူသားအားလံုး နားလည္ၾကပါရဲ႕လား
ကိုယ္ကေမတၲာတရားကို အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ၿပီး ေလာကကို ေမတၲာထားေနေပမယ့္ ေလာကလူသားအား လံုးက ေမတၲာတရားကို နားလည္ၾကပါရဲ႕လား၊ပြားမ်ားႏိုင္ၾကပါရဲ႕လား။ ခံယူႏိုင္ပါရဲ႕လား။သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး ေလာကကိုေမ်ာ္မႇန္းၾကည့္႐ႈလိုက္ေတာ့ သတၲေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ပစၥႏၲရာဇ္အရပ္သဖြယ္ စ႐ိုက္ညႊန္ေတာႀကီးအတြင္း နစ္ၿပီးရင္းနစ္ေနတဲ့စက္ဆုပ္စရာေလာကႀကီးအျဖစ္ သာျမင္ေနရေတာ့တယ္။
ေကာင္းဘြိဳင္ေတြနားလည္ပါ့မလား
သမိုင္းေခတ္တစ္ေခတ္တုန္းက ဟစ္တလာတို႕ မူဆိုလီနီတို႕ တိုဂ်ဳိတို႕လို လက္နက္အားကိုးတဲ့စစ္၀ါဒီမ်ား ကို ယဥ္ေက်းတဲ့ကမၻာတစ္ခုလံုးက ေမတၲာစကား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေတြေျပာၿပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကတာပဲ။ဒါေပမယ့္ သူတို႕တေတြ နားလည္တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကရဲ႕လား။ အခုေခတ္မႇာလည္း အီရတ္တို႕အာဖဂန္နစၥတန္တို႕ကသားသည္မိခင္ေတြက ေမတၲာစကား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားေတြမနားတမ္းေျပာေနၾကၿပီး ဗံုးမိုးက်ည္ ဆံမိုးေတြရြာခ်ေနတာကို ရပ္စဲဖို႕ အသနားခံေတာင္းပန္ ေနၾကတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေမတၲာဆိုတာ ေမတၲာတရားအေၾကာင္းနားလည္တဲ့ သူေတြနဲ႕ေတြ႕မႇ တန္ဖိုးရႇိတယ္လို႕ ထင္မိတာပဲ။စြမ္းအားခ်င္းရင္ဆိုင္တာ ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားစုဟာ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းလႇၿပီး တန္ခိုးစြမ္းအားလည္းထက္ျမက္လႇတဲ့ နေႏၵာပနႏၵနဂါးႀကီးကို ဗုဒၶဘုရားရႇင္က ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ၾကားဖူးၾကမႇာပါ။ နဂါးႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ားတန္ခိုးစြမ္းအားႀကီးမားလိုက္သလဲဆိုရင္ သူပါးျပင္းေထာင္ထားရင္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႕တကြ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကိုပါ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ဖံုးကြယ္ သြားပါသတဲ့။
မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးလိုက္တာနဲ႕ အရာရာဟာ ျပာျဖစ္သြားပါ သတဲ့။ အဲဒီနဂါးႀကီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ရႇင္ေမာဂၢယဥ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို အမိန္႕ေတာ္ရႇိတဲ့အခါမႇာ ရဟႏၲာကိုယ္ေတာ္ႀကီးက နေႏၵာပနႏၵထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးတဲ့ နဂါးႀကီးသ႑ာန္ဖန္ဆင္းၿပီး နဂါးႀကီးကို ဆယ့္ေလးပတ္ ရစ္ပတ္ၿပီးမႇ ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႕ဖိႀကိတ္ပါသတဲ့။နဂါးႀကီးမႈတ္ထုတ္တဲ့အဆိပ္မီးထက္ အျပန္တစ္ရာသာတဲ့ အဆိပ္မီးကို ထုတ္လႊတ္ၿပီးႏႇိပ္နယ္ပါတယ္။ဒါတင္မက နဂါးႀကီးရဲ႕ဘယ္ဘက္နားက၀င္ၿပီး ညာဘက္နားကထြက္၊ နဂါးႀကီးရဲ႕အာခံတြင္းက၀င္ၿပီး အစာအိမ္ထဲမႇာ စႀကၤန္ႂကြလုပ္ၿပီး တန္ခိုးျပေတာ္မူပါတယ္။အဲဒီလိုအႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ သူ႕ထက္အဆမတန္အင္အားႀကီးမားတဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားကိုျပသပါမႇပဲ နဂါးႀကီးဟာ အားမတန္မာန္ေလ်ာ့ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ေျခေတာ္ရင္းမႇ၀ပ္ စင္းလာရပါေတာ့တယ္။
နဂါးႏိုင္လက္နက္သံုးဖို႕လို
ဗုဒၶဘုရားရႇင္ဆိုတာ ေမတၲာအရႇင္၊ က႐ုဏာသခင္ျဖစ္ပါတယ္။ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ဘုရားရႇင္ရဲ႕ တရားကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး ေမတၲာတရားကို လက္ကိုင္ထားပြားမ်ားၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္လို႕ေမတၲာတရား ကိုနားမလည္တဲ့နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္း လို အ႐ိုင္းအစိုင္းကိုရင္ဆိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုဒၶဘုရားသခင္ပင္လ်င္ နဂါးနားလည္တဲ့ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားကို သူထက္အဆ ေပါင္းမ်ားစြာသာလြန္ေၾကာင္းျပသ မာန္စြယ္က်ဳိးေစၿပီးမႇ တရားျပခြၽတ္ေတာ္မူခဲ့တာျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

Read more »

Posted in: ေဆာင္းပါး

ထိေတြ႔ခံစားၿပီး

ထိေတြ႔ခံစားၿပီး

မာန္လႈိင္းငယ္

ေလေျပေလညင္းေလေတြက
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါ
ထိေတြ႔ခံစားၿပီး
အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြကို
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္၊ စကၠန္႔၀က္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ရွာၾကည့္ပါ။

ေလေျပေလညင္းေလးေတြက
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါ
ထိေတြ႔ခံစားၿပီး
ပစၥဳပၸန္အတြက္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေပးသင့္သလဲ
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္၊ စကၠန္႔၀က္ေလးျဖစ္ျဖစ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

ေလေျပေလညင္းေလးေတြက
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါ
ထိေတြ႔ခံစားၿပီး
အနာဂတ္မွာ ကိုယ့္သမိုင္းအတြက္
ဘယ္လိုေရးထိုးထြင္းထုၾကမလဲ
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္၊ စကၠန္႔၀က္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ေတြးၾကည့္ပါ။

2008 ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ (9)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ရွိေနသမွ် ကိုယ္ …

မာန္လိႈင္းငယ္

"မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ရွိေနသမွ် ကိုယ္ …"

ေလျပည္ေလႏုေတြက
ေရွ႕က မည္းမည္းျမင္ရာမွန္သမွ်
အဆီးအတားမဲ့ ထိုးေဖာက္သလိုမ်ဳိး
ေသြးေတြက
ခႏၶာကိုယ္ေသြးေၾကာထဲ ဟို၀င္ဒီထြက္
ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ တိုးေ၀ွ႔သလိုမ်ဳိး
ကိုယ္လည္းေလ
မင္းကို အခ်ိန္တိုင္း … အခ်ိန္တိုင္း ေတြ႔ခ်င္ေနတယ္။


ပင္လယ္က
လေရာင္ကို ေမာ္ၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိး
လိႈင္းေတြက
လကို လိုက္တမ္းေျပးတမ္းနဲ႔
စိန္ေခၚကာ လိုက္ဖမ္းေနသလိုမ်ဳိး
ကိုယ္လည္းပဲ
မင္းကို မနက္ေနထြက္ … ညေန၀င္တိုင္း
တမ္းတမ္းတတနဲ႔ လြမ္းဆြတ္ေနတယ္။

မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း
၀န္ရိုးစြန္းေတြ ရွိေနသမွ်
ကိုယ္ …
မင္းကို ရာသီေတြ ေျပာင္းလဲသြားလဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ။

မာန္လိႈင္းငယ္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၂၀)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

၀ါဆိုလျပည့္

၀ါဆိုလျပည့္
အခုလာမယ့္ (၁၇)ရက္ေန႔မွာ ၀ါးတြင္းကာလ။ လျပည့္ေန႔ျဖစ္ပါတယ္၊ အခုလို ၀ါတြင္းကာလေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ဘဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သားေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းေတြ ေလာင္း၊ ၀တၳဳအစုစုတို႔ကို လွဴတဲ့ျမင္ကြင္း။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာ တရားဘာ၀နာသြားေရာက္အားထုတ္တာကိုလည္း ျပန္ၿပီးေတြ႔ျမင္ရမယ့္ ဒီ၀ါတြင္းကာလ မွာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရမွာကို ေတြးၿပီး တအားကို ၀မ္းသာအားရ ၾကည္ႏူးမိမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ဒီ၀ါတြင္းကာလမွာ က်ေနာ္က အလွဴေတြလုပ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တရားဘာ၀နာမ်ား ပြားမ်ားႏိုင္ပါ့မလား၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္မုန္းတိုင္းဒဏ္ခံထားရတဲ့ လူေတြအတြက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆုေတာင္းေပးေနမွာပါ။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ အင္မတန္မွကို ခၽြတ္ခ်ဳံက်သြားတဲ့ ဘ၀ပါပဲ။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဘ၀အသစ္တဖန္တိုးတက္လာေစဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ ဒီ၀ါတြင္းကာလမွာ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔မယ္။ က်ေနာ္ဟာ သူတို႔ေတြအတြက္ ဆုေတာင္းေပး ႏိုင္ရံုသက္သက္ပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အခုလို ဒီစကားကိုပဲ သံုးျဖစ္တာပါ။
ျမန္မာျပည္က ေလေဘးသင့္ျပည္သူေတြေကာ ဒီ၀ါတြင္းကာလမွာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ ေဆာင္ႏုိင္ပါ့မလဲ၊ သူတို႔ုရုန္းကန္ေနရတဲ့ဘ၀အတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြေကာ ယူႏိုင္ၾကပါ့ မလား။ က်ေနာ္ ေတြးမိပါတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ၿပီး နာဂစ္ဒဏ္ခံ ကေလးေတြအတြက္ဆိုရင္ ပိုမိုၿပီး ဆုေတာင္းလုပ္ေဆာင္ေပးရ မွာပါ၊ ဒီ၀ါတြင္းကာမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးေသာ လူသားအားလံုး ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္။ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရာေလးနဲ႔ ဒီ၀ါတြင္းကာလမွာပဲ လုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါလို႔ တိုက္တြန္း ခ်င္တယ္ဗ်ာ။
အားလံုးေသာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးလဲ ဒီ၀ါတြင္းကာလမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ နဲ႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အစုစုတို႔ကို ရယူႏုိင္ၾကၿပီး စိတ္ႏွလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

Read more »

Posted in: အျခားစာမ်က္ႏွာ

ေမေမ ဘယ္လိုေနရွာမလဲ

မာန္လိႈင္းငယ္

ေမေမ ဘယ္လိုေနရွာမလဲ

ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္
အျပင္ဘက္မွာေတာ့
အားလံုး၊ အားလံုးေသာ သားသမီးေတြ
ေမေမ့ပံုပါတဲ့ တီရွပ္အကၤ်ီကို ၀တ္ဆင္ထားရင္း
ေမြးေန႔ပြဲကို က်င္းပေနၾကေလရဲ႕။

ဒီအခ်ိန္မွာ
ေမေမ ဘယ္လိုမ်ားရွိေနရွာမလဲ …။

ေမေမဟာ
ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာ
အိမ္ျပတင္းေပါက္နံေဘး
ကုလာထုိင္ေပၚ ထိုင္ေနရင္း
ကမၻာ့အႏွံ႔ျပဳလုပ္ေနတဲ့
ေမေမ့ေမြးေန႔ေတြဆီကို
အာရံုေတြ ျဖန္႔လႊတ္ထားလိမ့္မယ္လို႔ ျမင္မိေလရဲ႕။

သည္လိုနဲ႔
ေမေမ့ႏွလံုးသားက မၿပံဳးရယ္ႏိုင္ခဲ့တာ
ၾကာလွေရာေပါ့ … ။

ဒါေပမယ့္
ေမေမ့အၿပံဳးေတြက
မိုးေတြရြာတိုင္း "ထ" ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြလိုမ်ဳိး
ကမၻာ့အႏွံ႔ ႀကဲပက္ထားေလရဲ႕။

လင္းယုန္ေတာင္ပံလို
တအိအိနဲ႔ ရိုက္ခက္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့
ပင္လယ္လႈိင္းခက္ေတြၾကား
ဘယ္ေသာအခါမွ နစ္ျမဳပ္သြားမွာမဟုတ္တဲ့
ေမေမ့ရဲ႕ ရဲရင့္တဲ့သတၱိေသြးေတြ …
ေမေမ့ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ဂရုဏာေတြ …
ေမေမ့ရဲ႕ ျပည္သူနဲ႔ ႏိုင္ငံအေပၚထားရွိတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ …
အားလံုး …
ေရျပင္ေပၚမွာ တေဖြးေဖြးနဲ႔
ၾကယ္တာရာေတြ ထြန္းေတာက္လတ္ေနသလို
ကမၻာေပၚမွာ ထာ၀ရေအာင္ပြဲခံႏုိင္တုန္း ရွိေလရဲ႕။

ဒီေန႔ …
ေမေမ့အသက္ (၆၃)ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။

ေမေမ …
ပါးရည္ေတြ တြန္႔ေနပါေစ …
ေမေမ သက္ေက်ာ္ရာေက်ာ္ရွည္ႏုိင္ေစဖို႔
သားတို႔ ဒီေန႔ခ်ိန္ခါေရာက္တိုင္း
ေမေမ့အတြက္ ေမြးေန႔မဂၤလာပြဲကို က်င္းပရင္း ဂုဏ္ျပဳသြားမွာပါ။

ဒီေန႔
မိုးတိမ္ေတြက မၾကည္လင္
ညိဳ႕မႈိင္းမႈိင္း ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ေမေမစု "သက္ေက်ာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ"
ေမေမစု "အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ပါေစ"
"ေမေမစုကို ခ်က္ခ်င္းလြတ္ …
ခ်က္ခ်င္းလႊတ္" တခဲနက္ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ
ေမေမ႔ကိုခ်စ္တဲ႔ သားသမီးအားလံုးရဲ႕
ရင္ထဲကဆႏၵေတြ
စၾကာ၀ဠာတခြင္လံုး ဘ၀ဂ္ညံလို႔
တမိုးလံုး ဟိန္းလွ်ံတက္သြားခဲ႔တယ္
ႏွလံုးသားခ်င္း နားလည္ခံစား
ေမေမ…ၾကားႏိုင္ပါေစသား။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၁၉)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

မအိုေသာ၊ မနာေသာ၊ မေသဆံုးေသာ …

မာန္လႈိင္းငယ္

မအိုေသာ၊ မနာေသာ၊ မေသဆံုးေသာ …

မိခင္ဆိုတာ က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ေျပာရရင္ ဖ၀ါးလက္ႏွလံုး၊ ပခံုးလက္ႏွသစ္ကတည္း က အရာရာကို ထိန္းသိမ္းပဲ့ျပင္၊ ျပဳစုယုယခဲ့သူျဖစ္တာေၾကာင့္ အရမ္းကို အႏႈိင္းမဲ့ျဖစ္ပါ တယ္။ အင္မတန္ကိုလည္း ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါတယ္။ သားသမီးေတြအတြက္ဆိုရင္ အသက္ေပးၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့၊ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိခင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ မိခင္ေတြရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့မႈကို စာလံုးေတြနဲ႔ ေဖာ္က်ဴးလို႔ ဘယ္လိုမွ ျပည့္စံုလံုေလာက္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူး လို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။

မိခင္လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ "ငါတို႔ရဲ႕ မိခင္"၊ "ငါတို႔ရဲ႕ ေမြးမိခင္"၊ "ငါတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ေမေမ" လို႔ ကိုယ့္မိခင္လို႔သာ အေတြးက ၀င္လာၾကတယ္။ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဒီမိခင္၊ ဒီမိဘက ေပးခဲ့လို႔၊ ေမြးခဲ့လို႔၊ လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို ေရာက္လာၾကရတာပဲမဟုတ္လား။ ဒါဟာ တကယ့္ကို မွန္ကန္ေနတဲ့ အရာပါ။

က်ေနာ္ .. မိခင္တို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းကို မေျပခင္ အဂၤလိပ္စာလံုးျဖစ္တဲ့ (Mother) ျမန္မာလို (မိခင္)ဆိုတဲ့အကၡရာကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုထားပါတယ္။ လူတိုင္းေတာ့ သိၿပီးသား ပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သိသေလာက္၊ နားလည္သလို ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာလိုျပန္ အဆင္ေခ်ာေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီကတ ဆင့္ ရထားလို႔ ျပန္ေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

Mother (မိခင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္)

M = is for the millions things she gives us.
မိခင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ကို သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ထိုက္တန္တဲ့အရာကို ေပးခဲ့သူပါ။
O = means only that she's growing old.
မိခင္ဟာ သားသမီးေတြရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ရင္း အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားခဲ့သူပါ။
T = is for tears she to save us.
မိခင္ဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ ေနာင္ေရးအတြက္ က်မ်က္ရည္မ်ားခဲ့ရသူပါ။
H = is for heart of purest gold.
မိခင္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ျဖဴစင္ေအးျမတဲ့ ေရႊစင္ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ပါ။
E = is for her eyes, with love sight.
မိခင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ကို ဂရုဏာမ်ားနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ေမတၱာ၊ အၾကင္နာေတြနဲ႔ ၾကည့္ရႈ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူပါ။
R = means right she'll always be.
မိခင္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အၿမဲတမ္းမွန္ကန္တဲ့ စကားေတြကိုတာ ေျပာဆိုတတ္ တဲ့ သူပါ။


က်ေနာ္ ဒီစာကိုဖတ္လိုက္တိုင္း မိခင္တိုင္းကို စာနာလာမိတယ္၊ ပိုမိုနားလည္လာ တယ္၊ မိခင္တိုင္းဟာ သားသမီးေတြ ေကာင္းစားဖို႔အတြက္၊ သားသမီးေတြ လူတလံုး၊ သူတလံုးျဖစ္လာဖို႔အတြက္၊ သားသမီးေတြ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ကို က်ားကုတ္က်ားခဲ၊ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ၊ မအိပ္မေန စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံၿပီး ေကၽြးေမြးခဲ့တာေတြ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွက္ခဲ့တာေတြ၊ ဒီသားေတြ၊ ဒီသမီးေတြ အေတာင္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ တာေတြဟာ မိခင္တိုင္းရဲ႕ ေမတၱာ၊ မိခင္တိုင္းရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြပါပဲ။

မိခင္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ သားသမီးေတြအေပၚဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ခ်စ္လဲ ဆိုရင္ သားသမီးေတြရဲ႕အသက္ကို သူတို႔ရဲ႕ အသက္ထက္ေတာင္ တန္ဖိုးထား ပံုေအာၿပီး ခ်စ္ၾကတာပါ။

ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဒီလိုေျပာရသလဲဆိုရင္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္ရွိခဲ့လို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။

"က်ေနာ္ ဆယ္တန္းႏွစ္တုန္းကပါ၊ က်ေနာ့္အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ၊ ျဖစ္ေနတာက ရိုးရိးမဟုတ္ပါဘူး၊ အိပ္ယာထဲကေတာင္ မထႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ၊ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတတ္ေနရင္း အဖ်ား၀င္လာလို႔ ေဆးခန္းသြာျပတယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္မွာအနားျပန္ယူခဲ့တယ္။ အေမတို႔ေရာ၊ ဆရာ၀န္တို႔ပါ က်ေနာ္အဖ်ား၀င္တာ ရိုးရိုးပဲဆို ၿပီး စိုးရိမ္စိတ္သိပ္မရွိေသးပါဘူး။ တရက္ေလာက္ေနၿပီးတာနဲ႔ မနက္မွာပဲ ေဆးေသာက္ဖို႔ ဆိုၿပီး ညီမေလးလာႏိုးတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ထလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေျခေတြလက္ေတြ လႈပ္လို႔ကိုမရေတာ့ဘူးေလ၊ ပိုဆုိးတာက ေျခေထာက္ပါ၊ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ကိုမရေတာ့ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အေဖေရာ၊ အေမပါသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ အဆိုးဆံုးက အေမပါ။ အိပ္ယာထဲက မထႏိုင္တဲ့ အေမဟာ သားသမီးေဇာနဲ႔ ထလာတယ္၊ က်ေနာ့္အေနားမွာ လာေနတယ္၊ က်ေနာ္စားခ်င္တဲ့ အရာေတြကို ေမးတယ္၊ က်ေနာ္ စားခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို႔အတြက္ေပါ့။ သူ႔ေရာဂါေတာင္ သူမၾကည့္ေတာ့ ပါဘူး၊ က်ေနာ့္အတြက္ကိုပဲ ဂရုစိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ေရာ၊ အကိုေရာ၊ ညီမေလးေရာ အေဖပါ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္၊ အေမ အိမ္ယာထဲမွာပဲ ေနေပါ့၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔လို႔ မရပါဘူး၊ က်ေနာ့္အနား မွာ ေနၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို လုပ္ေပးတယ္။ ေရပတ္တိုက္ေပးတယ္။ ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလာေအာင္ ႏွိပ္ႏွယ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးအားမရလို႔ အႏွိပ္ကၽြမ္း က်င္တဲ့ အေဒၚတေယာက္ကို ေခၚၿပီး ႏွိပ္ခုိင္းတယ္။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေပါ့၊ တကယ္ဆိုရင္ အေမလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး၊ ဒီလို က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ၾကား က၊ အိပ္ယာထဲက မထႏိုင္တဲ့ၾကားက အေမဟာ က်ေနာ့္အတြက္ကို လာလုပ္ေပးတယ္၊ ဂရုဏာေတြ ေပးတယ္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထးတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ကို ခ်စ္တဲ့၊ သားသမီးကို ခ်စ္တဲ့ မိခင္ပါ။ သူဘာျဖစ္ေနေန ဂရုမစိုက္ဘူး၊ သားသမီးေကာင္းဖို႔၊ သားသမီးအတြက္ကိုတာ ၾကည့္တတ္တဲ့၊ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မိခင္ပါ။"

က်ေနာ့္အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာရင္း က်ေနာ့္မိခင္ကို ေဖာ္က်ဴးေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာ ေျပာ၊ ခ်ီးမြန္းခန္းေတြ ဖြင့္ေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုဆို၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္မိခင္ရဲ႕ သားသမီး ေတြအေပၚ ခ်စ္တတ္တဲ့၊ သားသမီးေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္တတ္တဲ့၊ သားသမီးေတြအေပၚ ဂရုဏာတရား၊ ေမတၱာတရားျပည့္၀တဲ့ က်ေနာ့္မိခင္ကို က်ေနာ္ အလြန္တရာကိုမွ စာဖြဲ႔လို႔ ကို မကုန္ႏိုင္တဲ့၊ ခိုင္းႏိႈင္းလို႔ကို မယွဥ္တာတဲ့ မိခင္ပါပဲလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စာဖတ္သူအား လံုးလည္း ကိုယ့္ရဲ႕မိခင္ေတြကို ဒီလိုပဲ ဖြင့္ဆို၊ ေျပာခ်င္မွာပဲ၊ မေျပာခ်င္ရင္ေတာင္ ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားမယ္လို႔ က်ေနာ္ အခိုင္အမာ ယံုၾကည္လက္ခံတယ္။

တခ်ဳိ႕ေသာ လူေတြဆို မိခင္ကို ေဖာ္က်ဴးဖြဲ႔ဆိုတာေတြ၊ ေရးၾကတာေတြ၊ ေျပာၾက တာေတြ တပံု တပံုႀကီးပါပဲ။ က်ေနာ္ထပ္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ့္မိခင္ ကိုတာ ဖြဲ႔ဆို၊ ေျပာဆိုၿပီး တျခားေသာ မိခင္ေတြကို မေျပာရေကာင္းလားလို႔ေတာ့ မျမင္ပါနဲ႔၊ က်ေနာ္ … က်ေနာ့္မိခင္အပါအ၀င္ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ မိခင္တိုင္းကို က်ေနာ့္မိခင္ကို ေျပာသ လို အားလံုးေသာ မိခင္တို႔ကိုလည္း ေျပာဆို၊ ဖြဲ႔ဆို၊ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ မိခင္ကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သားသမီးတိုင္းရဲ႕ ကိုယ္စား က်ေနာ္ ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။

မိခင္တိုင္း … မိခင္တိုင္းဟာ သားသမီးေတြကို အသက္ေပးၿပီး ေမြးခဲ့၊ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ သူ ေတြပါ။ မိခင္ေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေပးဆပ္သလဲ၊ ဘယ္လို ရပ္တည္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဘးအိမ္က အေဒၚတေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ သားသမီးအတြက္ ေပးဆပ္တဲ့အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပမယ္။

သူမမွာ သားသမီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျမင္ေနတာက သူမရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ တေန႔တာ ရုန္းကန္ေနတာကိုပါ။ က်ေနာ္ သတိထားမိတာ တခုရွိတယ္။ သူမမွာ ေယာက်ၤားမရွိေတာ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိႏိုင္တယ္၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမအနားမွာ သူမေယာက်ၤားမရွိတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႔ရတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ အေျခအေနေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ေနေတာ့ တဖက္ႏိုင္ငံမွာလာၿပီး အလုပ္လာလုပ္ေနရတဲ့ သူမပါ။ အဲဒါဟာ သားသမီးအ တြက္ပဲလို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။ သူမဟာ လင္ေယာက်ၤားမပါပဲနဲ႔ တဖက္ႏိုင္ငံမွာ လာၿပီး လုပ္၀ံ့တဲ့ သူမဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ … စာဖတ္သူေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ေတာင္ ေတြး လို႔ရပါတယ္။ အဲဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ သာားသမီးေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရး၊ အနာဂတ္အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္ မယ္။

ၾကည့္ပါဦး၊ သူမဟာ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းသြားဖို႔အတြက္ ေစာေစာထၿပီး လုပ္ေပးရတယ္။ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းသြားၿပီးတဲ့အခါ သူမကိုယ္တိုင္ အလုပ္ကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေျပးေနရတယ္။ ညေနဆို ငါးနာရီခြဲေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြက အိမ္မွာ ရွိေနပါၿပီ၊ သူမ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ကေလး ေတြအတြက္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ရ၊ ကေလးေတြရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရတယ္။ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္၊ တျခားကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူ သူမကေလးေတြ ေနရေအာင္ အလုပ္တဖက္နဲ႔ မနားရေအာင္ လုပ္ကိုင္ေနတာ၊ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ေနရပါတယ္။ ဒါဟာ သူမရဲ႕ တေန႔တာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပတာပါ။

က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိခဲ့တာေတြကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ဆိုရင္ ဒီမွာလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာ တယ္မလြယ္ပါဘူး။ သူမ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ အိမ္လခ ေပးရတာရယ္၊ မီးခ ေပးရတာရယ္၊ ေရခ ေပးရတာရယ္၊ ကေလးေတြရဲ႕ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုး ေပးရတာရယ္၊ ၀မ္းစားအတြက္ရယ္၊ တကယ္တြက္ၾကည့္ရင္ ေလာက္ခ်င္မွလည္း ေလာက္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ ကေလး ေတြကို တင့္တင့္တယ္တယ္ထားႏိုင္တာကို က်ေနာ္ ေလးစားပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သူမေနရာမွာ က်ေနာ့္မိခင္ကို အစားထိုးၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ထပ္တူမက်ရင္ ေတာင္ က်ေနာ့္မိခင္လည္း ဒီလိုပဲ ရုန္းကန္ခဲ့ရမွာပဲ၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေပါ့။ တခုသာတာ က က်ေနာ္တို႔ မိသားစုထဲမွာ၊ က်ေနာ့္မိခင္နားမွာ အေဖရွိခဲ့ေတာ့ အေမဟာ သူမေလာက္ ေတာ့ မပင္ပန္းခဲ့ေလာက္ဘူးေပါ့၊ က်ေနာ္ ေျပာသလိုပါပဲ၊ ထပ္တူမက်ေလာက္ဘူးဆိုတာ ေလ၊ ဒါေပမယ့္ တူတာတခုရွိတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ မိခင္တိုင္း သားသမီးေတြအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ အခ်စ္ အဲဒါေတြ ျဖစ္ႏိုင္၊ တူႏိုင္ပါတယ္။ မိခင္တိုင္းဟာ သူတို႔သားသမီး ေတြကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြဟာ အားလံုးတူညီေနၾကတယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည့္ပါတယ္။

စာဖတ္သူေတြကို က်ေနာ္ ေမးခြန္းေတြ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေ၀ဖန္ ပိုင္းစစ္၊ စမ္းစစ္ဖို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း စမ္းစစ္ပါမယ္။

မိခင္လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔
၁။ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္သာလွ်င္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးလို႔ ထင္သလား။
၂။ တျခားေသာ မိခင္ေတြကို ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္လို႔ လက္ခံႏိုင္သလား။
၃။ ဘယ္လို မိခင္မ်ဳိးကိုမွ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္လို႔ သတ္မွတ္ပါသလဲ။

အဲဒီေမြးခြန္းသံုးခုကို ေျဖၾကည့္ၾကရင္း၊ စဥ္းစားၾကည့္ၾကရင္း ကိုယ့္ရဲ႕သေဘာထား ေတြကိုလည္း ေျပာခဲ့ၾကပါ။ ကဲ … စာဖတ္သူေတြပဲ စဥ္းစားလို႔၊ ေျဖၾကည့္လို႔လဲ မၿပီးပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေျဖၾကည့္ပါမယ္၊ စဥ္းစားၿပီး က်ေနာ့္သေဘာထားကို ေျပာပါမယ္။

၁။ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္သာလွ်င္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးလို႔ ထင္သလား။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ့္မိခင္သာလွ်င္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြကို မေျပာရင္ေတာင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဒီအသက္အရြယ္ထိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီေမးခြန္းေလးကို ျပန္စဥ္း စားၾကည့္မိတယ္။ - ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ထင္ခဲ့သလို မဟုတ္ပါလားဆိုတာ သိလာရတယ္။ ျမင္လာတယ္။ သူစိမ္းနယ္ထဲကို ေျခခ်လာခဲ့တာရယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳအရလည္း သိလာရပါတယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္သာလွ်င္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ မိခင္တိုင္း၊ မိခင္ တိုင္းဟာ ျမင့္ျမတ္ၾကပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ မိခင္တိုင္းဟာ သားသမီးေတြအတြက္ ေတာ့ အျမင့္ျမတ္ဆံုးပါပဲ။ မိခင္တိုင္းရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ပံုခ်င္း မတူညီတာပဲ ကြာမယ္။ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာပါရေစ … မိခင္တိုင္း … မိခင္တိုင္းဟာ ဘာသာလူမ်ဳိးကြဲျပားပါေစ၊ အသားအ ေရာင္ ကြဲျပားပါေစ၊ မိခင္ဟာ မိခင္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးေသာ မိခင္ေတြဟာ အျမင့္ျမတ္ ဆံုးပါပဲလို႔ က်ေနာ္ အဲဒီလို ရဲရဲႀကီးကို ယံုၾကည္တယ္။ လက္လည္း လက္ခံပါတယ္။

၂။ တျခားေသာ မိခင္ေတြကို ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္လို႔ လက္ခံႏိုင္ပါသလား။

ဒီေမးခြန္းကို လူတိုင္း ဘယ္လိုေျဖၾကမလဲေတာ့ မသိဘူးဗ်၊ က်ေနာ္က လည္း ေတာ္ေတာ့ကို စဥ္းစားယူရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း လူသား ထဲက လူတေယာက္မို႔လို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္မိခင္ကလြဲၿပီး တျခားေသာ မိခင္ေတြကို ဘယ္သူေတြ က လက္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။ အနည္းအမ်ားေပၚမွာလဲ မူတည္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာတခုေတာ့ ရွိ တယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ တျခားေသာ မိခင္တိုင္းကို ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ရယ္လို႔ လက္မခံထားႏုိင္သည့္တိုင္ စဥ္းစားၿပီး သေဘာထားျပည့္၀စြာ စာနာနားလည္ ၿပီး လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ အံ့ၾသမသြားၾကပါနဲ႔ က်ေနာ္ အထက္က မိခင္တို႔ရဲ႕အ ေၾကာင္းကို ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ မိခင္ေတြ စာနာတယ္၊ နားလည္တယ္၊ မိခင္တိုင္းကို ကုိယ့္ရဲ႕ မိခင္လို႔ သေဘားထားၿပီး ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ အဲဒီ လို လက္ခံယံုၾကည္ပါတယ္။ အျပည့္အ၀ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မွာပါ။

စာဖတ္သူေတြအားလံုး စဥ္းစားၾကပါ။ ငါက ဘယ္လိုရွိတယ္၊ ငါ့ခံစားခ်က္ က ဒီလိုပဲလားဆိုတာေတြကို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စဥ္းစားၿပီး ေျဖၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

၃။ ဘယ္လို မိခင္မ်ဳိးကိုမွ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္လို႔ သတ္မွတ္ပါသလဲ။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမလဲ မသိေတာ့ဘူး၊ ေမးခြန္းက နည္းနည္းခက္သြားတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ႀကိဳး စားၿပီး ေျဖေပးပါ့မယ္။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေတြးကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္မိခင္ ဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚမွာ ယုယမႈေတြ ေပးတဲ့၊ ဂရုဏာတရား ေပးတဲ့၊ အလုိလိုက္တတ္တဲ့ စသည္ျဖင့္ပါပဲ၊ အဲဒီလို မိခင္မ်ဳိးကို ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေလ။ အဲဒီလို ေတြးထင္ခဲ့တာေတြ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြဟာ က်ေနာ္တို႔အေပၚမွာ တကယ္ပဲ အဲဒီလို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တခုရွိေသးတယ္၊ လူသားအားလံုး သို႔မဟုတ္ သားသမီးတိုင္းအား လံုးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ကိုေတာ့ မိခင္ေကာင္း၊ မိခင္ျမတ္ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ "အို မိခင္ ခြင့္လြတ္ပါ" က်ေနာ္ေျပာမယ့္ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းအတြက္ နားနဲ႔မနာ၊ ဖ၀ါးနဲ႔သာ နာပါလို႔ ေျပာပါရေစ။ တခ်ဳိ႕ေသာ လူသားေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ မေကာင္းတဲ့ မိခင္ျဖစ္ ၾကည့္၊ ဆိုးသြမ္းတဲ့ မိခင္ျဖစ္ၾကည့္ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္မိခင္ပါလို႔ သူတပါးကို ေျပာဆိုျပဖို႔ ရာ ခက္ခဲၾကမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာ လူသားေတြေနာ္။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ အဲဒီလိုမ်ဳိးသာ ကိုယ့္မိခင္ျဖစ္ရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္မိခင္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ထာ၀စဥ္သာ ကိုယ့္မိခင္ပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဦးထိပ္မွာ မိခင္ကို ထားပါ့မယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားက သတ္မွတ္တဲ့ ခံစားခ်က္စကားေတြပါပဲ။ စာဖတ္သူေတြေရာ ဘယ္လိုမ်ဳိး သတ္မွတ္မလဲ၊ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေပါ့။

မိခင္ေတြဟာ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္သြားတာေတာင္ သားမီးေတြကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သ လဲ။ သူတို႔ အိုမင္းသြားရင္၊ ေသဆံုးသြားရင္ေတာင္ သူတို႔ေမတၱာဟာ အိုမင္းသြားမယ္ မဟုတ္ပါ၊ ေသဆံုးသြားမယ္မဟုတ္ပါ၊ အၿမဲထာ၀ရသစ္လြင္ရွင္သန္ေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အခု သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက ရခဲ့တဲ့ စာသားေလး တခ်ဳိ႕ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ မိခင္ေရးထားတဲ့စာက "ငါ အိုသြားတဲ့ အခါ"တဲ့။

ငါ အိုသြားတဲ့ အခါ

"တေန႔ထက္ တေန႔ အိုစာသြားတဲ့ ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔၊ နားလည္ ေပးပါ၊ အားေပးပါ၊ အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀သက္တမ္းအတြက္ ငါ လမ္းညြန္ခဲ့သလို အခုအ ခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။ အခ်စ္နဲ႔ ေအးျမမႈေတြကို ငါ ၿပံဳးၿပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအၿပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ ေမတၱာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ။"တဲ့။

ဒီစာသားေလးကို မိခင္တေယာက္ေရးခဲ့တဲ့ စာသားေလးပါ။ စာဖတ္သူအားလံုးကို ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ မိခင္ေတြကို အဲဒီလိုမ်ဳိး ေျပာထားတဲ့အတိုင္းတာ ေလွ်ာက္သြားမယ္ဆိုရင္ မိခင္တိုင္းရဲ႕ အၿပံဳးေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။

က်ေနာ္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမတေယာက္ဟာ သားသမီးတေယာက္ရဲ႕ ခံစား ခ်က္ေလးကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒီမွာ က်ေနာ္ ျပန္ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။

"ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ မိခင္တိုင္း … မိခင္တိုင္းရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြဟာ ဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔မွမရေအာင္ ႀကီးမားပါတယ္။ က်မအေၾကာက္ဆံုးကေတာ့ က်မေဘးနားမွာ အေမမရွိေတာ့မွာကိုပါဘဲ၊ က်မေဘးနားမွာ အေမရွိေနရင္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ၿပီး ျပည့္စံုၿပီလို႔ ယံု ၾကည္တယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာေလ အေမတေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာႀကီးမားမႈကို ပိုၿပီးနား လည္ခဲ့ရေလ ျဖစ္ပါတယ္။"

အိုျခင္း၊ နားျခင္း၊ ေသျခင္းဆိုတဲ့ အနိစၥတရားကို ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္အရာကမွ မေက်ာ္လႊားႏုိင္ဟု ဗုဒၶျမတ္စြာက ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

မိခင္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာ အနိစၥတရားကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံု ၾကည္ေနမိတယ္။

မိခင္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာ ဘယ္အခါမွာမွ မအိုမင္း …
မိခင္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာ ဘယ္အခါမွာမွ မထိခိုက္ႏိုင္ …
မိခင္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာဟာ ဘယ္အခါမွာမွ ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ။


မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္။ ေမလ (၂)ရက္။

Read more »

Posted in: ေဆာင္းပါး

ဒီလိုမ်ဳိး မဲေပးရတယ္

Read more »

Posted in: အျခားစာမ်က္ႏွာ

အဖြားမာ (ခ) လူထုေဒၚအမာ ကြယ္လြန္

သတင္းစာဆရာမ၊ စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ (ခ) အဖြားမာ ကြယ္လြန္
သတင္းစာဆရာမ၊ စာေရးးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ (ခ) အဖြားမာ အသက္ (၉၃) ႏွစ္သည္ ယေန႔နံနက္
(၈) နာရီ (၃၇) မိနစ္တြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီး၌ ကြယ္လြန္သြားသည္။

သားျဖစ္သူ ကုိညီပုေလးက “ယခု (၈) နာရီ (၃၇) မိနစ္က ေဆး႐ုံမွာ ဆံုးတယ္ခင္ဗ်။
မႏၲေလးေဆး႐ုံ ႏွလံုးေရာဂါအထူးကုေဆာင္မွာပါ” ဟု ေျပာသည္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ကန္႔ကြက္မဲေတြ ေပးၾက

ကန္႔ကြက္မဲေတြ ေပးၾကပါ ...

Read more »

Posted in: အျခားစာမ်က္ႏွာ

World Poetry Day ေန႔

ဒီေန႔ည ေဒါင္းရင္ျပင္မွာ က်င္းပျပဳလုပ္မယ့္ World Poetry Day ေန႔ အခမ္းအနား ဖိတ္ၾကားလႊာ

Read more »

Posted in: ေၾကာ္ျငာ

ၾကယ္နီတပြင့္ ေႂကြလႊင့္ျခင္း

ၾကယ္နီတပြင့္ ေႂကြလႊင့္ျခင္း

ဆန္းစ တန္ပို႔တြဲမွာ
ၾကယ္တပြင့္ ေႂကြက် ေျမခခဲ့တယ္
သူဟာ အနီရဲရဲ ၾကယ္ျဖစ္တယ္။

အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးနဲ႔
ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲအတြက္
လင္းလက္တဲ့ ရဲရဲနီၾကယ္ျဖစ္တယ္
ေႂကြခ်ိန္မတန္ပဲ ေႂကြလႊင့္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္နီေရ ...
တိုင္းရင္းသားမ်ား
ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္မ်ား
ၿပီးေတာ့ ...
ျမန္မာျပည္သူလူထုမ်ား
သူတို႔ ...
သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ ရင္ဘတ္ႀကီး
မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ၿပီ။

သူ႔ကို ...
လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့
ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း
ရင္ထုမနာျဖစ္လို႔
လက္ခံရမဲ့ ၀သုန္ေျမလည္း
ငိုေႂကြးလို႔
ေတာ္လွန္ေသာင္ရင္းလည္း
ခံျပင္းေ၀ဆူလို႔
မိုးမခေတာလည္း
႐ႈိက္သံစြက္လို႔။

အဲဒီ ေ၀ဒနာေတြၾကားက
အကၽြန္တို႔
ရန္သူကို
ဘယ္ေသာအခါမွ
ဒူးေထာက္အညံ့ခံၾကလိမ့္မည္မဟုတ္
ကတိေပးပါတယ္ ၾကယ္နီ ...။

အို ...
အေႂကြေစာတဲ့
ျမန္မာျပည္ရဲ႕
သူရဲေကာင္း အာဇာနည္ေရ ...
စိတ္ခ်စြာ လဲေလ်ာင္းပါေတာ့။

(၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ အမ်ဳိးသား သူရဲေကာင္း တီးမန္းရွာသို႔)

ထေနာင္း (၁၆၊ ၂၊ ၂၀၀၈)

အတီးေရ ... စိမ္းညိဳေနတဲ့ မိုးမခေတာေတြလည္း ခ်က္ခ်င္း ၀ါက်င္က်င္ျဖစ္လို႔သြားတယ္။ ေတာ္လွန္ေသာင္ရင္းရဲ႕ ေရအလ်င္ေတြလည္း ရပ္ဆိုင္းသြားတယ္။ ေဆာင္းေႏွာင္း ေႏြဦးမွာ မိုးၿခိမ္းသံတခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကမၻာေျမတခြင္လံုး ခ်က္ခ်င္းဆြံ႔အသြားတယ္။ မဟာပထ၀ီေျမႀကီး အိုးထိမ္းစက္ပမာ သြက္သြက္လည္ခဲ့ေပါ့။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ကိုေနဘုန္းလတ္ဖမ္းဆီးခံထားရျခင္းအေပၚ ဘေလာ့ဂ္ဂါအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္အျမင္မ်ား

ကိုေနဘုန္းလတ္ဖမ္းဆီးခံထားရျခင္းအေပၚ ဘေလာ့ဂ္ဂါအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္အျမင္မ်ား

DVB television မွ ျပန္လည္ကူးယူ တင္ျပလိုက္ပါတယ္

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္က ကိုႀကီးေနဘုန္းလတ္သို႔

မာန္လႈိင္းငယ္



က်ေနာ္ ကိုႀကီးေနဘုန္းလတ္ အဖမ္းခံတယ္ၾကားၾကားခ်င္း ကိုႀကီးေနဘုန္းလတ္အတြက္ ပို႔စ္တင္ေပးဖို႔ရာ။ က်ေနာ္လည္း မအားလပ္တာေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို မလွည့္ျဖစ္ခဲ့ ဘူး။ အခုေတာ့ ကိုႀကီးေနဘုန္းရဲ႕ တႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ဆုေတာင္းပို႔ေတြ ေရးေနၾကတာ သိရေတာ့ က်ေနာ္ ၀မ္းသားတယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လိုက္ဖတ္ရင္း ကိုႀကီးေနဘုန္းအတြက္ ဆုေတာင္းေပးဖို႔ လုပ္ပါၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုႀကီးေနဘုန္း ခင္မင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးကို နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ကိုႀကီးေနဘုန္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သြားေရာက္ၿပီး ရသ။ သုတ။ ဗဟုသုတဟင္းအိုးႀကီးကို သြားေရာက္ႏႈိက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ စီေဘာက္မွာေတာ့ စာေတြ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရံဖန္ရံခါမွတာ က်ေနာ္ ေရးသြားခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ ကိုႀကီးေနဘုန္းနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ ကိုႀကီးေနဘုန္း အဖမ္းမခံရမီ အခ်ိန္ ရက္အနည္းငယ္ကပါ။ ကိုႀကီးေနဘုန္းနဲ႔ က်ေနာ္ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တာ တရက္ထဲပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ကိုႀကီးေနဘုန္းကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ အားက်တယ္။ ကိုႀကီးေနဘုန္းဟာ အရမ္းကို ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ လူပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔စကားေျပာရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ ရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ လူပါ။ ေနာက္ထပ္ရွိပါေသးတယ္ ကိုႀကီးေနဘုန္း စိတ္ဓါတ္ကိုပါ။ သူက လူငယ္လူရြယ္ေတြကို အသိပညာတိုးပြားေစခ်င္တဲ့ စိတ္ရယ္။ ဘေလာ့ဂ္နည္းပညာ ျပန္႔ပြားေရးကို အားစိုက္လုပ္ကိုင္တတ္တဲ့ စိတ္ကို က်ေနာ္ ေလးစား ဂုဏ္ယူပါေၾကာင္း ဒီမွာ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ ကိုႀကီးေနဘုန္းေရ … ညီေလး ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ က်န္းမာစြာနဲ႔ အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။

လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္က ကိုႀကီးေနဘုန္းလတ္သို႔ ….

ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း
"ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ
"လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။
ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့
ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္"
တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့
အမည္နာမေတြအတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊
အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅
ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္
ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ
လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။
သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔
လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။
ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု
မပ်က္မကြက္တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး
ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ
ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက
အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို
အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု
ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့
ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ
ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။
ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္
သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔
ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး
ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ …
ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔
ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္
အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို
ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္
ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ
ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ေန႔တေန႔ မနက္ခင္းေလး အဆံုး

မာန္လႈိင္းငယ္

ေန႔တေန႔ မနက္ခင္းေလး အဆံုး

ခေရာင္းလမ္းကို ေလွ်ာက္
ဒုကၡကို ခံစည္းရင္း
လြမ္းဆြတ္တဲ့ သီခ်င္းနဲ႔
ဘ၀ကို ရုန္းကန္ခဲ့ေသးတာ
ဒီလမ္းကို
ေလးရူးေတြနဲ႔
ငါေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ အသံုးခ် …
ခေရာင္းလမ္း တခုမွာ။

ပန္းခင္းလမ္းကို ေရာက္
သုခကို စံျမန္းရင္း
တက္ႂကြတဲ့ ေျခလွမ္းနဲ႔
ဘ၀အနာဂတ္ဆီ
အရုဏ္က်င္း ေနျခည္နဲ႔
ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ဖူးခဲ့ေသးတာ
ဒီလမ္းကို
ေန႔တေန႔ မနက္ခင္းမွာ
လန္းဆန္းမႈနဲ႔
ငါေရြးမယ့္ လမ္းမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ အသံုးခ် …
ပန္းခင္းလမ္း တခုမွာ။

ခေရာင္းလမ္းကို
ဘယ္သူ ေလွ်ာက္သလဲ …
ပန္းခင္းလမ္းကို
ဘယ္သူ ေရာက္သလဲ …
ခေရာင္းနဲ႔ ပန္းခင္းမွာ
ဘယ္သူ … ေလွ်ာက္ … ေလွ်ာက္
ဘယ္သူ … ေရာက္ … ေရာက္
ေန႔တေန႔ မနက္ခင္းေလး အဆံုး …
ငါ့ကိုယ္ငါေတာ့
ဒီလမ္းကို အသံုးခ်ၿမဲ။ ။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ဒါေပမယ့္ …

မာန္လႈိင္းငယ္

ဒါေပမယ့္ …

ငယ္ငယ္တုန္းက
ငါ ကဗ်ာေတြ ေရးေတာ့
ေမေမက ခ်ီးမြန္းတယ္


ေဖေဖက အားေပးအၿပံဳးနဲ႔ ၾကည့္တယ္
ကိုႀကီးက လႈိက္လွဲစြာ တြန္းပို႔တယ္
ညီမေလးက ကဗ်ာ႐ူးလို႔ အရယ္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာတယ္။

ခုလည္း …
ငါ ကဗ်ာေတြ ေရးေနတုန္းပဲ
အဲဒီမ်က္ႏွာေတြကို ငါ ျမင္ေနတုန္းပါပဲ
ဒါေပမယ့္ … … ဒါေပမယ့္ … …

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

၀မ္းစာ ႏွင့္ အလုပ္

မာန္လႈိင္းငယ္

ဒီစာစုေလးကိုလည္း ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေလးက ဆြဲထုတ္တင္ျပလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

၀မ္းစာ ႏွင့္ အလုပ္

`အလုပ္က
၀မ္းေရးအလွ၊
၀မ္းတြင္းကိစၥ၊
ျပတ္ျပတ္လုပ္ေသာ္၊
ျပံဳးရႊင္ဖြယ္ရာ၊
စားေရးဖူလုံ၊
ေနာင္ေရးကိစၥ၊ ေျပလည္မည္´

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္၊ ဆိုခ်င္၊ ေရးခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိပါတယ္္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ မ်ားသည္ လူ႕ေလာကတြင္ အစဥ္မပ်က္ လည္ပတ္စီးဆင္းေန႕သည့္ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ထိုအရာသည္ `၀မ္းစာ ႏွင့္ အလုပ္ ` ျဖစ္ပါပဲ။

၀မ္းစာ ႏွင့္ အလုပ္သည္ အၿမဲပင္ ဒြန္တြဲေနသည္မွာ မွန္မမွန္ သိခ်င္လ်ွင္ ေန၏အလင္းေရာင္ ေပၚလာသည္မွ ကြယ္သြားသည့္အထိ ကိုယ္တိုင္ ေစာင့္ၾကည့္မေနဘဲ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ပါက သိရိွလာ မည္မွာ အမွန္ပင္သည္။ သိရွိသည္ထက္ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳ၊ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရသည္ဟု ေျပာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါ လိမ့္မည္။

အေၾကာင္းမွာမူ လူမ်ားသည္ လူ႕ေလာကထဲ ေရာက္လာသည္ဟု သိစအရြယ္က ေသသည့္အခ်ိန္ ထိ အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး၊ ၀မ္းစာအတြက္ ျဖည့္ၾကရသည္။

သာဓကအေနနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ေမြးစအရြယ္က အသက္(၂)ႏွစ္အထိ မိခင္၏ ႏို႕ရည္ကို ေသာက္ေနရသည္ပင္ ကတည္းက ထိုမွတဆင့္ အသက္(၃) ႏွစ္မွအစ လူလတ္ပိုင္း၊ လူၾကီးပိုင္း ေရာက္သည့္အခ်ိန္ထိ အစားအစာေသာက္ ေရႏွင့္ ပဲသေရစာမ်ားကို ေန႕စဥ္မပ်က္ အၿမဲလိုလို စားေသာက္ ေနထိုင္ရျခင္းပင္။ အလုပ္ကိုလည္း ေရကုန္ေရခန္း လုပ္ၾကရသည္။

အလုပ္လုပ္မွ ၀မ္းစာအတြက္ ျဖည့္ဆည္းရသလို၊ ၀မ္းစာျပည့္တင္းမွ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မည္။ ၀မ္းစာမျပည့္တင္းဘဲႏွင့္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ အလားတူပင္ အလုပ္ကိုလည္း အစဥ္မပ်က္ လုပ္ေဆာင္မွသာလ်ွင္ ၀မ္းစာအတြက္ ျပည့္တင္းသိုေလွာင္လို႕ ရမည္ျဖစ္သည္။

ဤအထက္ပါအေၾကာင္းအရာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သာဓကတစ္ခုကုိ တင္ဆက္ပါမည္။ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုကို တင္ဆက္ပါမည္။

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္သည္ သူ၏တာ၀န္ကုိ ေန႕တိုင္းမပ်က္ လုပ္ျခင္းသည္ ေငြကို ရဖို႕လိုလည္း မဟုတ္ မိသားစုအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ေရးအတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၀မ္းစာအတြက္ ေသာ္ေကာင္း၊ ေငြကိုရမွသာလ်ွင္ ၀မ္းစာအတြက္၊ မိသားအတြက္ႏွင့္ သူ၏ ေနာင္ေရးတို႕ကို ဖူလံုေစသည္။

သူ၏ အတတ္ပညာျဖစ္သည့္ ဆရာ၀န္ဆုိသည့္အလုပ္ မရွိဘဲႏွင့္ေတာ့ ၀မ္းစာအတြက္ေကာ၊ မိသားစုအတြက္နွင့္ ေနာင္ေရးအတြက္ကိုပါ စိုးရိမ္ဖြယ္ရွိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အလုပ္ကို အစဥ္အပ်က္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဘဲႏွင့္ေတာ့ ၀မ္းစာအတြက္ ျဖည့္တင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။

အစာေရစာပ်က္ၿပီး ေသၾကပါလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဆိုရိုးစကားေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဘာတဲ့ `ထမင္း ခုနစ္ရက္မစားရလည္း မေသႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေရေသာက္ရင္ေတာင္ အသက္ရွင္ပါတယ္တဲ့´ ဟုတ္မွာပါေလ။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ အျမင္ေတြကိုး။ မွန္တယ္လို႔လည္း မေျပာလို။ မွားတယ္လို႔လဲ မေ၀ဖန္လိုပါဘူး။

က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကိုေတာ့ က်ေနာ္ဆက္ေျပာပါမယ္။ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘဲထားဦးေတာ့ ၀မ္းစာ အတြက္ ျဖည့္တင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ အလားတူပင္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္၊ စာေရးအလုပ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္ စသည့္အလုပ္ကို လုပ္ေဆာင္သည့္ လူမ်ားသည္ ထိုသို႕ပင္တည္း။

အလားတူနာမည္ေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရးပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္သည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ ၀မ္းစာမရွိ ဘဲႏွင့္ နာမည္မေက်ာ္ႏိုင္၊ အလုပ္မျဖစ္ဘဲႏွင့္လည္း မတက္ႏိုင္ေခ်။ မည္မွ်ေလာက္ပင္ နာမည္ေက်ာ္ေစဦး ထိုအလုပ္ႏွင့္ ၀မ္းစာမရွိလွ်င္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားႏိုင္မည္မဟုတ္ေသးေပ။

အလုပ္သည္ လူေတြအတြက္ အလြန္ကိုမွ လိုအပ္ေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။ ၀မ္းစာမွရွိဘဲႏွင့္လည္း ၀မ္းစာအတြက္ျဖည့္တင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။

ထိုေၾကာင့္ `၀မ္းစာ ႏွင့္ အလုပ္` သည္ အၿမဲပင္ ဒြန္တြဲေနေပသည္။ အလြန္မွလည္း အေရးႀကီးၿပီး လိုအပ္သည့္အရာလည္း ျဖစ္ေပသည္။

`အလုပ္က
၀မ္းေရးအလွ၊
၀မ္းတြင္းကိစၥ၊
ျပတ္ျပတ္လုပ္ေသာ္၊
ျပံဳးရႊင္ဖြယ္ရာ၊
စားေရးဖူလုံ၊
ေနာင္ေရးကိစၥ၊ ေျပလည္မည္´

ဒီစကားေလးနဲ႔ ပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ခ်ိပ္ပိတ္ခံထားရတဲ့ ျပတင္းတံခါး

မာန္လႈိင္းငယ္

ခ်ိပ္ပိတ္ခံထားရတဲ့ ျပတင္းတံခါး

ျပတင္းတံခါးက
အခုအခါမွာ
ခ်ိပ္ပိတ္လို႔ ခံေနရၿပီ။

ခ်မ္းေအးတုန္ခိုက္
ညအေမွာင္ေတာင္ ထိုင္မၾကည့္ႏိုင္ၿပီ။

ဒီလိုပဲ …
ငါဟာ အတိတ္ကို အတိတ္မွာ ထားခဲ့ဖို႔
ေနာက္လည့္ၾကည့္စရာ မလိုေအာင္
ငါ …
၂၀၀၇ နဲ႔ ၂၀၀၈ ကို ျခားနားေပးလို္က္ပါၿပီ။

တခ်ဳိ႕ေသာ သူေတြက
၂၀၀၈ ကို တခမ္းတနား ႀကိဳဆိုၾက
အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားက
၂၀၀၈ ထဲ မရဲတရဲ လွမ္း၀င္ၾက
ငါကေတာ့
ျပတင္း၀ကို လိုက္ကာနဲ႔ ပိတ္လိုက္သလို
၂၀၀၇ ကို ဖံုးပိတ္
၂၀၀၈ ကိုေတာ့ ေျမလွန္တူးဆြေနရၿပီ။

ခု …
ညမ်ားမွာေတာ့
ခ်မ္းေအးတုန္ခိုက္
ညအေမွာင္ေတာင္ ထိုင္မၾကည့္ႏိုင္ၿပီမို႔
ခ်ိပ္ပိတ္ခံထားရတဲ့ ျပတင္းတံခါးကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနရ… ။ ။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

Smart Mom

Smart Mom

A mother was walking with her four year old daughter one day when the daughter picked up something off the ground and started to put it into her mouth. The mother stopped her and said she shouldn't do that.

"Why," asked the little girl.

"Because it’s dirty. It's been on the ground. You don't know where it's been. It probably has germs."

The little girl looked up at her mom with admiration and asked, "How do you know so much?"

Thinking quickly, the mother said, "All moms know so much. We have to. It's on the Mommy Test. If you don't know it, you don't get to be a mommy."

The little girl pondered this for a few minutes, then her face brightened. "I get it!" she said. "If you don't pass the test, you get to be a daddy!"

"Yup," said the mom.

Read more »

Posted in: ကာတြန္း။ ဟာသ

အိပ္မက္ႏွင့္ အနာဂတ္

မာန္လႈိင္းငယ္

ဒီအိမ္မက္ႏွင့္ အနာဂတ္ေလး စာစုေလးကို က်ေနာ္ ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေလးကို ျပန္လွန္ေနတုန္းေတြ႔လို႔ ဒီမွာ သယ္ရင္းမ်ားအားလံုးကို ဖတ္ေစခ်င္တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

အိပ္မက္ႏွင့္ အနာဂတ္

လူေတြဟာ ေန႕စဥ္လိုလို သြားလာလႈပ္ရွားၾက အလုပ္ကိုယ္စီသြားၾက တေန႕တာလုပ္ ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္ကုိလည္း လုပ္ေဆာင္ၾကနဲ႕ ။

ေနကြယ္လာျပီးဆိုတာနဲ႕ ငါတို႕ဟာ အိပ္စက္အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္္ေတာ္ ေရာက္လာေတာ့မွာ လား လိုိ႕ေျပာ ၾကတယ္။အဲဒီလို အိပ္ယာ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ လူေတြဟာ ေတြးျပီး စဥ္းစားၾကမွာဘဲ။

ငါတို႕ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ငါတို႕ ဘယ္လို ေလ်ွာက္လွမ္းရမလဲ။ လုပ္ေဆာင္ရမလဲ ဆိုတာကို ဘဲ စဥ္းစား မိၾကမွာပါ။ ဒီလိုပဲ စဥ္းစားၿပီး ေတြးပူေန ၾကလိမ့္မယ္။

ငါလည္းဘဲ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြလို ျဖစ္ရင္လည္း အနာဂတ္အတြက္ စဥ္းစားရင္း ပူပန္မိမွာဘဲ။

ဒီလိုဘဲ ေနထြက္လာရင္ ေန႕ရဲ႕အလင္းေရာင္ကို ခံစားရလိမ့္မယ္။ ေနကြယ္လာရင္လည္း ညရဲ႕အေမွာင္ထုႀကီးကိုဘဲ ခံစားရမွာပါ။ ဒါေတြဟာ ျဖစ္ၿမဲတရား ေတြပါ။ လူေတြဟာလည္း ဒီလိုသေဘာမိ်ဳး သက္ေရာက္တာဘဲ။ ေန႕အလင္းေရာင္ကို ျမင္ရတာနဲ႕ လူေတြဟာ ပ်ာယာခတ္ၿပီး၊ ကိုယ့္မွာရွိသမ်ွ အလုပ္ကို ကုန္းကုန္းၿပီး လုပ္ၾကနဲ႕ ရင္ေမာစရာ ပါဘဲ။

ဒီလိုၾကားထဲမွာ လူေတြဟာ အနားယူဖို႕ ၊စိတ္ကို အနားေပးဖို႕ မစဥ္းစားမိ ၾကဘူးလား၊စဥ္းစားမိ ၾကလားဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ စဥ္းစားမိၾကမွာဘဲ။ မစဥ္းစာမိတဲ့ လူမ်ားလည္းရိွမွာပါ။ စဥ္းစားမိသည္ ျဖစ္ေစ၊ မစဥ္းစားမိသည္ ျဖစ္ေစ၊ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးကိုေတာ့ အနားေပးရမွန္ ပဲ။

ဒီလို အနားယူမွဘဲ အိပ္ယာ၀င္တဲ့အခါ အိပ္မက္လွလွေလးေတြလည္း မက္တတ္တယ္။ မလွတဲ့ အိပ္မက္လည္း မက္တတ္တယ္။

ဒီလိုအိပ္မက္ေတြ မက္ၾကတဲ့အခါ လူေတြဟာ အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြက္ို ျပန္စဥ္းစားမိလ်ွင္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္သလား။ ေကာင္းေကာင္း မက္ရင္ျဖစ္ေစ၊ အဆိုးမက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဒီအေပၚ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္သလား။

အလားတူဘဲ အနာဂတ္အတြက္ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ ျပသနာေတြကို ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္း နိုင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ လူေတြဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ခံစားရသလဲ။ ငါ့အေနနဲ႕ စဥ္းစားမိတယ္။ အနာဂတ္မွာ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ ျပသနာေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နဲ႕ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္း နုိင္ခဲ့လွ်င္ မုခ် ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္မိမွာပါ။

ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မရင္ဆိုင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ လူေတြဟာ မွဲ႕ၾကမွာဘဲ။ ငါလည္း ဒီလိုျဖစ္မိ မွာပဲေလ။ ဒီလိုက ဘဲ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ အိပ္မက္ေလာ အနာဂတ္ေလာ ။ အိပ္မက္ ႏွင့္ အနာဂတ္ဟာ တူၾကပါသလား။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

What should we do?

Mhan Hlaine Nge

What should we do?

If we were waves,
They are the stone (piece of rock).
They can not control upon our.
So, We can win theim, oneday.

If they were waves,
We are the stone (piece of rock).
They can control upon our,
What should we do?

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ