2:25 PM
မာန္လႈိင္းငယ္
က်ေနာ္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမတင္တာ ၾကာေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္အခင္မင္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကိုလည္း အားနာတာနဲ႔ အၿမဲအားေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးပါ။ အခု အဲဒီအတြက္ ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ စာတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္စာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အီးေမးထဲကို ပို႔လာေပးတဲ့ စာပါ၊ ဆရာႀကီးလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ စာပါ၊ ေမတၱာအေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔ ထားတဲ့ စာပါ၊ ဒီစာကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး။ အခ်စ္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္းကို ေပးဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ဒီေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၿပီးၾကသူေတြလည္း ရွိမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ျပန္တင္ေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ၊ အားလံုး ေမတၱာထားျခင္းသည္း ကိုယ့္ကိုယ္လည္း ေမတၱာေရာင္ျပန္သက္ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ၊
နေႏၵာပနႏၵနဂါးခြၽတ္ေတာ္မူပံု
လူထုစိန္၀င္း''ေမတၲာ''ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ စာတစ္ပုဒ္ေရးေပးဖို႕လူငယ္တစ္ေယာက္က ေမတၲာရပ္ခံလာပါတယ္။ေမတၲာ နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ စာေရးဆရာအသီးသီးရဲ႕အျမင္မ်ားကို လံုးခ်င္းစာအုပ္ ထုတ္ခ်င္လို႕ပါလို႕ဆိုပါတယ္။ စာမူေတြစံုသေလာက္ရႇိေနၿပီမို႕ ႐ံုးတင္ ေတာ့မႇာလို႕လည္းေျပာတာေၾကာင့္ သြက္သြက္ကေလးေရးေပးရမယ့္ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။လူငယ္မ်ားကို တတ္စြမ္းသမ်အားေပးေနက်ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ေရးေပးပါမယ္လို့ကတိေပး လိုက္ပါတယ္။
ရႇာမႇရႇားတဲ့စိတ္ဓာတ္
ကတိသာေပးလိုက္တာ။ေရးဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လက္တြန္႕ပါတယ္။အေၾကာင္းရာကေလးနက္လြန္း ေလေတာ့ မေရးခင္ အမ်ားႀကီးခ်င့္ခ်ိန္ရတယ္။ဘာသာတရားမႇာ အေလးအနက္ေမြ႕ေလ်ာတဲ့ဘိုးဘြား မိဘမ်ားရဲ႕အဆံုးအမေအာက္မႇာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရ တာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ ေစတနာဆိုတဲ့စကား မ်ားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏႇီးယဥ္ပါးခဲ့ပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္လည္း တန္ဖိုးထားခဲ့တယ္။ဒီစကား သံုးလံုးနဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို့ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ ကမၻာအလယ္မႇာ ထင္ရႇား၀င့္ႂကြား ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားေရးတဲ့ ျမန္မာအေၾကာင္း စာအုပ္တိုင္းလိုလိုမႇာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕''ေမတၲာ၊ ေစတနာ၊ က႐ုဏာ''တို႕ဟာ ရႇာမႇရႇားဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ထူးျခားျမင့္ျမတ္လႇေၾကာင္းေရးၾကတာေတြကို ေတြ႕ရေလ့ရႇိတယ္။
ခါးခါးသည္းမုန္းခဲ့ေပမယ့္
အထူးသျဖင့္ စစ္အတြင္းကာလက စစ္ေျပးေခၚရာစစ္သားေတြရဲ႕ ကုလားလူမ်ဳိးေတြကို လမ္းခရီးတစ္ ေလ်ာက္မႇာရႇိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရြာေတြက ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားက ရက္ရက္ေရာေရာေကြၽးၾကေမြးၾကေစာင့္ေရႇာက္ၾက တာေတြကို အေနာက္ႏိုင္ငံသား စာေရးဆရာမ်ားက တအံ့တၾသေရးသားခဲ့ၾကသလို၊ စစ္ျပန္ဂ်ပန္စာေရး ဆရာေတြကလည္း သူတို႕စစ္ေျပး ဂ်ပန္စစ္သားေတြကို ျမန္မာရြာသူရြာသားမ်ားက က႐ုဏာအျပည့္နဲ့ ေစာင့္ေရႇာက္ေကြၽးေမြးခဲ့တာမ်ားကို တသသနဲ႕ေက်းဇူးတင္မဆံုးေရးသားခဲ့ၾကတယ္။
စစ္မျဖစ္ခင္ကဆိုရင္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ''ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္'' ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ေတြဆိုၿပီး မ်က္ႏႇာျဖဴမႇန္သမ်ကို ျမန္မာေတြက ခါးခါးသည္းမုန္းခဲ့ၾကတာ။စစ္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြကလည္း ျမန္မာေတြကို ပါး႐ိုက္၊ နား႐ိုက္၊ လက္သည္းခြံခြာနဲ႕ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း ၾကမ္း ၾကမ္းတမ္းတမ္းျပဳမူၾကေလေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ေအာ့ႏႇလံုးနာခဲ့ၾကတာ။ ဒီအထဲကေတာင္ သူတို႕တေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေလေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားဟာ မ်က္ႏႇာလႊဲမေနႏိုင္ၾကဘဲ ကိုယ္တိုင္ ဗံုးဒဏ္၊ စက္ေသနတ္ဒဏ္ေၾကာက္ေနရတဲ့ၾကားက ရႇိသမ်ေလး ခြဲေ၀ေကြၽးေမြးၿပီး ခိုေအာင္းစရာရႇာေဖြေပးခဲ့ၾက ေလတယ္။
တံု႕ျပန္ေက်းဇူး
ဒီဘက္ေခတ္မႇာလည္း ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္ဖူးတဲ့ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ပတ္သက္ ၿပီးအမႇတ္အရဆံုးအေၾကာင္းအရာဟာ ဘာပါလဲလို႕ေမးၾကည့္လိုက္တိုင္း၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႕ရဲ႕ေမတၲာ ေစတနာပါလို႕ေျဖၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားရဲ႕အဆံုးအမနဲ႕ ႀကီးျပင္းလာရတာေၾကာင့္ ျမန္မာလူ မ်ဳိးတိုင္းဟာ ေမတၲာ၊ ေစတနာတို႕ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈနဲ့ တန္ဖိုးစြမ္းအားကို ခြၽင္းခ်က္မရႇိယံုၾကည္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္တုိင္လည္း ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႕ေဘာင္ရဲ႕ ၀ိစိကိစၧာအမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားမႇာ ေပြလီ႐ႈပ္ေထြးေနရတာေၾကာင့္ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္နဲ႕ အလႇမ္းကြာ ေ၀းေနဆဲျဖစ္ေပမယ့္ ေမတၲာ၊ ေစတနာတို႕ရဲ႕ တန္ခိုးစြမ္းအားကိုေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။၁၉၈၀ ေလာက္ကစၿပီး ဒုကၡိတဘ၀နဲ႕ အိုးမကြာအိမ္မကြာလုပ္ႏိုင္တဲ့ စကားေျပာသင္တန္းေတာ့ဖြင့္ထားခဲ့ရာမႇာ ပညာနဲ႕စီးပြားရႇာစားတဲ့ ''ပညာ ေရးပြဲစား''မျဖစ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ အဓိဌာန္ခိုင္ခိုင္မာမာခ်ၿပီးလုပ္ခဲ့ေလေတာ့ တံု႕ျပန္ေက်းဇူးေတြကို အေတာမသပ္ ႏိုင္ေအာင္ရရႇိခံစားခဲ့ရတာကို လက္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။၁၉၈၀ခုႏႇစ္ေလာက္က သင္တန္းေၾကး ၃၀၀ိ/- နဲ႕ မတတ္မခ်င္းႀကိဳက္သေလာက္ တတ္၊ ငါးႏႇစ္တက္တက္၊ ဆယ္ႏႇစ္တက္တက္ လခထပ္ေပးစရာမလိုဘူးလို႕ဖြင့္ခဲ့တာျဖစ္ေလေတာ့ ေက်ာင္းသားသစ္လက္မခံပါဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ဆယ့္ႏႇစ္ရာသီခ်ိတ္ဆြဲထားရေလာက္ေအာင္ သင္တန္းသားေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားေနေပမယ့္ သူမ်ားက်ဴရႇင္ဆရာေတြလို သူေ႒းေတာ့မျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ သူေဌးသူႂကြယ္မင္းစိုးရာဇာေတြမႇမရႏိုင္တဲ့ေမတၲာေစတနာေတြကိုေတာ့ စာမသင္တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ တာေတာင္ ဒီေန႕ထိအလ်ံပယ္ ခံစားေနရဆဲျဖစ္တယ္။ေမတၲာေပးရင္ ေမတၲာရ တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ခဲ့၊ ယံုၾကည္ဆဲျဖစ္တယ္။
လူသားအားလံုး နားလည္ၾကပါရဲ႕လား
ကိုယ္ကေမတၲာတရားကို အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ၿပီး ေလာကကို ေမတၲာထားေနေပမယ့္ ေလာကလူသားအား လံုးက ေမတၲာတရားကို နားလည္ၾကပါရဲ႕လား၊ပြားမ်ားႏိုင္ၾကပါရဲ႕လား။ ခံယူႏိုင္ပါရဲ႕လား။သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး ေလာကကိုေမ်ာ္မႇန္းၾကည့္႐ႈလိုက္ေတာ့ သတၲေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ ပစၥႏၲရာဇ္အရပ္သဖြယ္ စ႐ိုက္ညႊန္ေတာႀကီးအတြင္း နစ္ၿပီးရင္းနစ္ေနတဲ့စက္ဆုပ္စရာေလာကႀကီးအျဖစ္ သာျမင္ေနရေတာ့တယ္။
ေကာင္းဘြိဳင္ေတြနားလည္ပါ့မလား
သမိုင္းေခတ္တစ္ေခတ္တုန္းက ဟစ္တလာတို႕ မူဆိုလီနီတို႕ တိုဂ်ဳိတို႕လို လက္နက္အားကိုးတဲ့စစ္၀ါဒီမ်ား ကို ယဥ္ေက်းတဲ့ကမၻာတစ္ခုလံုးက ေမတၲာစကား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေတြေျပာၿပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ေတြခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကတာပဲ။ဒါေပမယ့္ သူတို႕တေတြ နားလည္တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကရဲ႕လား။ အခုေခတ္မႇာလည္း အီရတ္တို႕အာဖဂန္နစၥတန္တို႕ကသားသည္မိခင္ေတြက ေမတၲာစကား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားေတြမနားတမ္းေျပာေနၾကၿပီး ဗံုးမိုးက်ည္ ဆံမိုးေတြရြာခ်ေနတာကို ရပ္စဲဖို႕ အသနားခံေတာင္းပန္ ေနၾကတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေမတၲာဆိုတာ ေမတၲာတရားအေၾကာင္းနားလည္တဲ့ သူေတြနဲ႕ေတြ႕မႇ တန္ဖိုးရႇိတယ္လို႕ ထင္မိတာပဲ။စြမ္းအားခ်င္းရင္ဆိုင္တာ ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားစုဟာ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းလႇၿပီး တန္ခိုးစြမ္းအားလည္းထက္ျမက္လႇတဲ့ နေႏၵာပနႏၵနဂါးႀကီးကို ဗုဒၶဘုရားရႇင္က ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ၾကားဖူးၾကမႇာပါ။ နဂါးႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ားတန္ခိုးစြမ္းအားႀကီးမားလိုက္သလဲဆိုရင္ သူပါးျပင္းေထာင္ထားရင္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႕တကြ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ကိုပါ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ဖံုးကြယ္ သြားပါသတဲ့။
မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးလိုက္တာနဲ႕ အရာရာဟာ ျပာျဖစ္သြားပါ သတဲ့။ အဲဒီနဂါးႀကီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ရႇင္ေမာဂၢယဥ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို အမိန္႕ေတာ္ရႇိတဲ့အခါမႇာ ရဟႏၲာကိုယ္ေတာ္ႀကီးက နေႏၵာပနႏၵထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာႀကီးတဲ့ နဂါးႀကီးသ႑ာန္ဖန္ဆင္းၿပီး နဂါးႀကီးကို ဆယ့္ေလးပတ္ ရစ္ပတ္ၿပီးမႇ ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႕ဖိႀကိတ္ပါသတဲ့။နဂါးႀကီးမႈတ္ထုတ္တဲ့အဆိပ္မီးထက္ အျပန္တစ္ရာသာတဲ့ အဆိပ္မီးကို ထုတ္လႊတ္ၿပီးႏႇိပ္နယ္ပါတယ္။ဒါတင္မက နဂါးႀကီးရဲ႕ဘယ္ဘက္နားက၀င္ၿပီး ညာဘက္နားကထြက္၊ နဂါးႀကီးရဲ႕အာခံတြင္းက၀င္ၿပီး အစာအိမ္ထဲမႇာ စႀကၤန္ႂကြလုပ္ၿပီး တန္ခိုးျပေတာ္မူပါတယ္။အဲဒီလိုအႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ သူ႕ထက္အဆမတန္အင္အားႀကီးမားတဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားကိုျပသပါမႇပဲ နဂါးႀကီးဟာ အားမတန္မာန္ေလ်ာ့ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ေျခေတာ္ရင္းမႇ၀ပ္ စင္းလာရပါေတာ့တယ္။
နဂါးႏိုင္လက္နက္သံုးဖို႕လို
ဗုဒၶဘုရားရႇင္ဆိုတာ ေမတၲာအရႇင္၊ က႐ုဏာသခင္ျဖစ္ပါတယ္။ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ဘုရားရႇင္ရဲ႕ တရားကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး ေမတၲာတရားကို လက္ကိုင္ထားပြားမ်ားၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္လို႕ေမတၲာတရား ကိုနားမလည္တဲ့နေႏၵာပနႏၵနဂါးမင္း လို အ႐ိုင္းအစိုင္းကိုရင္ဆိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုဒၶဘုရားသခင္ပင္လ်င္ နဂါးနားလည္တဲ့ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားကို သူထက္အဆ ေပါင္းမ်ားစြာသာလြန္ေၾကာင္းျပသ မာန္စြယ္က်ဳိးေစၿပီးမႇ တရားျပခြၽတ္ေတာ္မူခဲ့တာျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
Posted in: ေဆာင္းပါး
0 comments:
Post a Comment