အရိပ္မည္း

မေကာင္းမႈျပဳသူတို႔ ခံစားရမယ့္အေၾကာင္းေလးပါ။ ဘုရား။ တရား။ သံဃာ။ မိဘ။ ဆရာေတြကို အစဥ္အၿမဲ ဦးထိပ္ထားရမယ္။ ႏွလံုးသြင္းထားရမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုကိုလည္း ဒီပို႕စ္ေလးက ေျပာျပေနပါတယ္။ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့အတိုင္းခံစားရမယ္ဆိုတာရယ္။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ မေကာင္းမႈေတြဟာ ဘုရားလည္း မကယ္ႏိုင္။ တရားလည္း မကူႏိုင္။ သံဃာေတာ္ေတြလည္း မလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ သူတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့ တရားျပေပးႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ေလးကို ခံစားဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။ တင္ယုစိန္ေရးထားတဲ့ စာပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အားလံုးကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အခုလို ျပန္ၿပီးမိတ္ဆက္ေပးတာပါ။

“အရိပ္မည္း”

တင္ယုစိန္

သူသြားေနတယ္။ ေႏွးေႏွးလား။ ျမန္ျမန္လားဆိုတာကုိေတာ့ သူကုိယ္တိုင္ သိပံုမရဘူး။ သြားေတာ့ သြားေနတာပဲမနားဘူး။ ေတာက္တယ္။ခႏၶာ၀န္ဆိုတဲ့စကားကုိ သူၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခႏၶာ၀န္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကုိ သူပထမဆံုးအၾကိမ္ ဆင္ျခင္မိလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူသြားေနတယ္။ ခရီးမတြင္ဘူး။ တက္တယ္။ ဆင္းတယ္။ ျပီးထပ္တက္တယ္။ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ေသးေသ းမႉန္မႉန္ကေလးေတြက ေနာက္ကုိ ျပန္ျပန္ပုိ့ေနတယ္။ သူေရာက္ခ်င္လွျပီ။ သူေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာက ေပၚလာ လိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္။ အတက္ခရီးမွာ မျမင္ရဘူး။ ကုန္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ျမင္ရသည္။ ေတာင္းဆိုတဲ့ စကားကုိ အမွတ္ရေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထူးျပီးေ၀းလွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပမာဏၾကီး၊ အကာအကြယ္ အတားအဆီးမဲ့ ျမင္ရခ်ိန္မွာ နီးတယ္လို့ ထင္ရတတ္တာပါပဲ။
ေတာင္ထီးတဲ့။ ရုိးမၾကီးတခုက သြယ္တန္းဆင္းလာတဲ့ ေတာင္ႏွာေမာင္းတစ္ခုရဲ့အဖ်ားမွာ အထီးတည္း ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ေတာင္ကုန္းၾကီးတခု။ အဲ့ဒီေတာင္ကုန္ၾကီးေပၚမွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္။ အဲ့ဒါကုိ သူသြားေနတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက ေတာထြက္ေက်ာင္းထုိင္ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီး ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတပည့္ ငယ္ျဖဴဦးဇင္းကေလးတစ္ပါး ေက်ာင္းထုိင္ေနပါတယ္။ အထံုပါရမီရင့္သန္ျပီး၊ ဥပဓိရုပ္ မြန္ရည္သန္ျပန့္တဲ့ ဦးဇင္းေလးဟာ တရားျပကလည္းေကာင္း၊ ဇြဲလံုးလ၀ီရိယာတို့နဲ့လည္း ျပည့္စံုတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကေလးဟာ တစ္ေန့တျခား တိုးတက္ထြန္းကားလာတယ္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ နယ္သူနယ္သားေတြ ဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနားခ်ိ္န္မွာ တရားထိုင္ၾက၊ လွဴၾက တန္းၾကနဲ့ စည္း ကားေနတတ္ပါတယ္။
ဦးဇင္းေလးဟာ တရားထိုင္သူေတြကို တရားျပေကာင္းရုံတင္မက ကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း တရားထူးေတြ.ေနသူ၊ တရားအဆင့္ျမင့္ ေပါက္ေျမာက္ေနသူအျဖစ္လည္း တီးတိုးတီးတိုး ေက်ာ္ၾကားေနပါ တယ္။ အဲဒီကို သူသြားေနတယ္။ ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္ဖို႔လိုေသးတယ္လို႔ လညး္ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းကေလးကို ျမင္ေနရပါျပီ။ အနိမ့္ဆင္းေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ အတက္ဘဲ ရွိေနေတာ့တာဆိုေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္မသြားေတာ့ဘူး ေရာက္မွေရာက္ပါေတာ့မလား လို႔လည္း ဖ်က္ခနဲေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရာက္မယ္ဆိုတာကုိေတာ့ သူသိေနတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ ေမာေနပါျပီ။ မနားဘူးလို႔လည္း သူဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဒီခရီးကုိ မနားတမ္းသြားဖို႔ သူ႔မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ က ခိုင္ခိုင္လံုလံုကုိ ရွိေနတယ္။ ဒါသူ႔ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပဲေလ။ အရင္တုန္းက မေရာက္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ခုမွသြား ခ်င္စိတ္ေပၚလာေတာပါ။
ပုိမိုနီးလာတာနဲ႔အမ်ွ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေတြဟာ ပိုျပီးပီျပင္ထင္ရွားလာပါတယ္။ သစ္ၾကီး၀ါးၾကီး ေတြ ထူထူထဲထဲ ျမင္ေတြ.ရပါျပီ။ ေဆာင္အကုန္ ေႏြအကူး ေလရူးက တသုန္သုန္။ ျမဴခိုူးေတြက ရစ္သိုင္း၊ ေထာက္ၾက့ံပင္ၾကီးေပၚက ေႏြဦးရဲ့တမန္ေတာ္ ဥၾသကေလးက ခၽႊဲခၽႊဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ေအာ္ျမည္ေနတယ္။ သဘာ၀ရဲ႕ အလွအပ၊ လက္ေဆာင္မြန္တို႔ကို သူခံစားတတ္ရဲ့လား မသိနိုင္ပါဘူး။ လူမေၾကာက္တတ္တဲ့ ဥၾသငွက္က ေလးဟာ သူ႔ကုိျမင္လိုက္ရတဲ့ တစ္ခဏမွာပဲ တြန္က်ဴးျခင္းကို ရပ္လိုက္ျပီး အေ၀းကို ပ်ံသန္းသြားပါေတာ့ တယ္။ ပိုျပီးနီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် ၾကီးမားထူထပ္သိပ္သည္းလွတဲ့ သစ္ေတာၾကီးထဲကို ေရာက္လာပါျပီ။ ေျမျပန္႔မွာသာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ ကုကၠဳပင္၊ ေညာင္ပင္ အုပ္အုပ္၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးေတြလိုမ်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး။ အလင္း ေရာင္ရွိရာကို စုျပံဳတုိးထြက္ရွည္လ်ားေနတဲ့ ကၽြန္း၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ သစ္ရာ၊ အင္ၾကင္း စတဲ့အပင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၾကီးေတြ ေနေျပာက္မထိုးနိူင္ေအာင္ ေပါက္ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္ သဘာ၀တရားရဲ့ ကူညီ ေဖးမမႈ၊ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႕ရဲ့ ေမတၱာဓာတ္လႊမ္းျခံဳမႈတို႔ေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းတဲ့အရသာ ကို သူအနည္းငယ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အားအင္အသစ္ေတြ အနည္းငယ္ တိုး၀င္လာသလိုပဲ။
ဦးဇင္းကေလးရဲ.ေက်ာင္းမွာ ခုတေလာ လူရွင္းေနတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပူေနခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္ရင္က ေလးေတြ ေက်ာင္းသားကေလးေတြပါ ယာယီေက်ာင္းထြက္ျပီး လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနၾကပါတယ္။ ဆြမ္း၀တ္ပို႔ ခ်ိန္မွတပါး က်န္အခ်ိ္န္ေတြ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးတည္းသာ သီတင္းသံုးေနတာ ေတြ.ရတတ္ပါတယ္။ နယ္သူ နယ္သားေတြရဲ့ ေစတနာထက္သန္မႈေၾကာင့္ ဦးဇင္းေလးရဲ့ေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြဟာ ပိုလၽွံေနေလ့ရွုိ တယ္။ ဦးဇင္းကေလး ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေနျပီးခ်ိန္မွာ ပိုလၽွံေနတဲ့ ဆြမ္းေတြကို စမ္းေခ်ာင္းထဲက ငါးေတြကို တခ်ိဳ႕ ေကြ်းလိုက္တယ္။ ဆြမ္းက်န္တခ်ိဳ႕ကို ႏြားစားက်င္းအေဟာင္းၾကီးတစ္ခုထဲကို ထည့္လိုက္တယ္။ ျပီးရင္ သစ္သားတုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ႏြားစားက်င္းနံရံကို ဒုံးဒုံးျမည္ေအာင္ထုလိုက္တာပဲ။ အဲဒီအခါ ေ၀ါခနဲျမည္ သံၾကီး ေပၚလာျပီး ငွက္ေတြ တေပ်ာ္တပါးစားၾကေတာ့တာပဲ။ ငွက္ေတြစားျပီးရင္ က်န္တာကို ေမ်က္ေတြနဲ႕ ၀က္၀ံၾကီးနွစ္ေကာင္ စားျပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဦးဇင္းကေလးဟာ ငါးဖမ္းျခင္းနဲဲဲ႕ ေတာလိုက္ျခင္းကိုလည္း အလႈခံထားတယ္။ ဦးဇင္းကေလးရဲ႕ေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ေတာင္ထီးပတ္၀န္းက်င္မွာ ငွက္ေတြ၊ ငါးေတြ၊ သမင္ေတြ၊ ေမ်ာက္ေတြ၊ ၀က္၀ံေတြ၊ အေကာင္ေရတိုးလာတယ္။ ၀က္၀ံေတြကလည္း လူေတြကို ရန္ရွာေလ့မရွိိေတာ့ပါ့ဘူး။

အဲဒီကို သူသြားေနတယ္။ ေရာက္ခါနီးပါျပီး။ ျမင္ေနရသားနဲ႕ မေရာက္နုိင္ေသးတာဟာ သူ႕ကို ပိုျပီးပင္ပန္း ေစပါတယ္။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ သမင္ဖိုနဲ႕ သမင္မကို ေတြ႕ရတယ္။ နီးလာတယ္။ သူတို႕ထြက္မေျပးပါဘူး။ သမင္ဖိုၾကီးက သူ႕ကို သုန္မွူန္တဲ့မ်က္နွာထားနဲ႕ စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ သမင္မကေတာ့ အလြန္ေၾကာက္ရြံ တဲ့အသြင္နဲ႕ သမင္ဖိုၾကီးရဲ႕ေပါင္ျခံထဲ မ်က္နွာ၀ွက္ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ရွဴးခနဲႏွာမူွတ္သံနဲ႕အတူ ဒေရာေသာ ပါး ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ သူ႕ရင္ထဲမွာ စစ္ခနဲနာက်င္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ၀က္၀ံမိသားစုကို ေတြ႕တယ္။ ၀က္၀ံမၾကီးက ေတာင္သဖန္းသီးစားရင္း ကေလးနွစ္ေကာင္ကို ႏုိ႕တိုက္ေန တယ္။ ၀က္၀ံအထီးၾကီးကေတာ့ အလြန္စက္ဆုပ္ရြံရွာတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ သူ႕ကို ၾကည့္ေနတယ္။ အနားနီးေတာ့ မ်က္နွာလြဲသြားၾကတယ္။ သူ႕ရင္ထဲမွာ ထိန္းညီးတဲ့ မီးလၽွံၾကီးေတာက္ေလာင္သလို ခံစားရတယ္။ ေနမြန္း တိမ္းပါျပီး။ ဦးဇင္ကေလးလည္း တရားမွတ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီမို႕ စၾကၤေလၽွာက္ရင္း တရားမွတ္ေနတယ္။ ဦးဇင္းက ေလး တရားမွတ္ျပီးဆို ဘယ္ေက်းငွက္တိရစာၧန္မွ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာမေနေတာ့ပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ ေနပါတယ္။ သူေက်ာင္အ၀င္ကို ေရာက္ပါျပီ။ အ၀င္မွာ အလြန္၀ျဖိဳးတဲ့ ၀က္၀ံၾကီးတစ္ေကာင္ ကန္လန္႕ျဖတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ သူအရာရာကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီျဖစ္လို႕ ေၾကာက္စိတ္မရွိေတာ့ပါဘူ း။၀က္၀ံၾကီးကိုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုုု ခြေက်ာ္လိုက္တယ္။ ၀က္၀ံၾကီးကလည္း နိုးလာျပီး အလြန္စက္ဆုပ္ရြံရွာတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕ၾကည့္ျပီး ျပန္အိပ္ သြားပါတယ္။ သူေက်ာင္း၀န္းထဲကို ေသေသခ်ာခ်ာေရာက္သြားပါျပီ။ ေက်ာင္း၀န္းရဲ႕အျမင့္မားဆံုးအပိုင္းမွာ ၾကည္ညိုဖြယ္ရာ ေစတီေတာ္ျမတ္တစ္ဆူရွိပါတယ္။ ေစတီရဲ႕ထီးေတာ္မွ ဆည္းလည္းမ်ားဟာ ေလေ၀ွ႕လိုက္ တိုင္း ၾကည္ႏူးဖြယ္အသံကေလးေတြ လြင့္ေမ်ွာေနတယ္။ သူမၾကံဳစဖူး ထူးကဲတဲ့အရသာတစ္ခု ရင္ထဲမွာ သိမ့္ခနဲ စီးဆင္းသြားတယ္။ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့သေျပပင္ၾကီး။ သေျပပင္ၾကီးရဲ့ေအာက္မွာ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီး။ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေပၚမွာ ဦးဇင္းေလး တရားထုိင္ေနတယ္။ သူျမင္လိုက္ရျပီ။ သူေရာက္ခ်င္လွျပီ။ သူဟာ အလြန္ၾကံ့ခိုင္သန္စြမ္းခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း သန္စြမ္းဆဲပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ့ သူ႕ခရီးဟာ သူ႕ဘ၀မွာ အေ၀းဆံုးျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ခုဦးဇင္းကေလးနဲ႕ သူ႕အကြာအေ၀းဟာလညး္ အရွည္လ်ားဆံုးခရီး ျဖစ္ ေနပါျပီ။ သူေမာလာျပီ။ ေျခလွမ္းကေလးအတုိငး္ မသြားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သစ္ပင္ၾကီးေတြက္ို လက္နဲ႕လွမ္း ထိန္းျပီး အေမာေျဖ။ ျပီးေတာ့ ဆက္သြား။ ျပင္းထန္တဲ့ အသက္ရွဴသံ။ ျပီးေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေျခနင္းသံ။ ျပီးေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေၾကမြသံ။ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ ဦးဇင္းေလး တရားမွတ္ေနပါတယ္။ စကၡဳကၠုေျႏၵခ်ထားတဲ့ ဦးဇင္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ဘာအရိပ္အေယာင္၊ ဘာအခိုးအေငြ႕မွ မျမင္ရဘဲ အသက္ကင္းမဲ့ေနဟန္ကို ဖူးေတြ႕ရပါတယ္။ သူဦးဇင္းကေလးေရွ႕ေမွာက္ကို ေရာက္ပါျပီ။ ဦးဇင္းကေလး တရားျဖဳတ္ခ်ိန္နဲ႕ အကိုက္ပါပဲ။ ဦးဇင္းကေလးဟာ အံ့ၾသေတြေ၀ျခင္း၊ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ ဘဲ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူဦးဇင္းကေလးရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ရိုေသၾကိဳးႏြံ႕စြာ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ မရပါဘူး။ သူ ဒူးတုပ္လို႕မရဘူး။ သူ႕ညာဘက္ေပါင္မွာ လွံတိုတစ္ေခ်ာင္း ထုတ္ခ်င္းေပါက္ စိုက္၀င္ေနပါ တယ္။ သူ ဒူးကို ေထာက္ရုံသာ ေထာက္ထားျပီး ခါးကို ဆန္႕ထားရပါတယ္။
ဒကာမၾကီး၊ ဦးဇင္းနားလည္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသလိုသာ ေနပါေတာ့ ဒကာၾကီး သူ႕ လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ပါ တယ္။ မရဘူး။ သူ႕ဘက္လက္ေမာင္းမွာ ျမားတစ္စင္း၊ သူ႔လည္ပင္း ေမးေစ့ေအာက္နားမွာ ျမားႏွစ္စင္း စိုက္၀င္ေနပါတယ္။ သူ အဲဒီတခဏပဲ ၾကီးစြာေသာ စိတ္ဖိစီးမႈေ၀ဒနာကို ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဒကာၾကီး ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာပါေတာ့ ဒကာၾကီး သူ႕လည္ေခ်ာင္းထဲက ဂူးဂဲဆိုတဲ့အသံၾကီး ထြက္လာျပီး ပါးစပ္ထဲ က ေသြးေတြ၊ အျမဳပ္ေတြ ထြက္က်လာပါတယ္။ သူ ဦးဇင္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို အငမ္းမရ ဖူးေျမာ္ေနပံု၊ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပင္းျပစြာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈရွိေနပံုတို႕ကို ဦးဇင္းကေလး ေကာင္းေကာင္း အဓိပၸာယ္ေဖာ္ လိုက္နိုင္ပါျပီ။
ေကာင္းျပီ ...... ဒကာၾကီး။ ဦးဇင္း အရာရာကုိ နားလည္လိုက္ပါျပီ။ ဒကာၾကီးနဲ႕ အသင့္ေတာ္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးဖြယ္ရိွတာကို ေဆာင္ရြက္ေပးပါေတာ့မယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဆုိတဲ့ သရဏဂုံသံုးပါးကို ႏွလံုးသြင္းပါေတာ့ ဒကာၾကီး။ ဦးဇင္းရြတ္ဆိုေပးမယ္။ ဒကာၾကီးစိတ္ထဲမွာ ေလးေလးနက္နက္ ရြတ္ဆိုေပးပါ

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာ... ... ...မိ၊
ဓမၼ သရဏံ ဂစၧာ... ... ...မိ၊
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာ... ... ...မိ၊

ျပီ္းေတာ့ ဒကာၾကီးအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အလြယ္ကူဆံုးျဖစ္မဲ့ တရားကို စိတ္ထဲကဘဲ ေလးေလး နက္နက္ ျမတ္ျမတ္နုိးနိုး ရြတ္ဆိုလိုက္ပါဦး။

ဗုေဒါၶေမ သရဏ အညံ နတၴိ၊
ဓေမၼာေမ သရဏ အညံ နတၴိ၊
သံေဃာေမ သရဏ အညံ နတၴိ။

ဒကာၾကီး ျပဳခဲ့သမ်ွ ေကာင္မႈကုသိုလ္ အစုစုတို႕ကို နွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျပီး အမ်ွေ၀ သာဓုေခၚပါေပေတာ့
သူတြန္႕ခနဲ႕ျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာမဲ့ ပုပ္ရူံမဲ့သြားတယ္။ နာက်င္သြားျပီး။ သူဟာ အလြန္ခက္ထန္ မာေက်ာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘ၀တစ္ေလၽွာက္လံုး ထိုးနွက္တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ ျပန္လည္ထိုးနွက္ ျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရဖူးလွျပီး။ နာက်င္တယ္လို႕ မထင္ခဲ့မိဘူး။ သူ႕ခံနုိင္ရည္ကို သူဂုဏ္ယူခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါ သူေတာ္ေတာ္နာက်င္သြားျပီး။ ျမားခ်က္၊ လွံခ်က္ေတြ ကနာတာမဟုတပ္ပါဘူး။ ႏွလံုးသားက နာက်င္တာပါ။ ဦးဇင္းကေလးက ထပ္မံ သတိေပးျပန္ပါတယ္။
ဒကာၾကီး ျပဳခဲ့ဖူးသမ်ွ ကုသိုလ္အစုစုတို႕ကို ႏွလံုးသြင္း အမ်ွေ၀ သာဓုေခၚေပေတာ့ သူထြန္႕ထြန္႕ လူးသြား တယ္။ သူ႕အာရုံထဲမွာ အစီအရီိေပၚလာတာကေတာ့ လူသတ္ျခင္း၊ ဓားျပတိုက္ျခင္း၊ မုဒိမ္းက်င့္ျခင္း။ အလိုမတူမယားမ်ားစြာ ထားရွိခဲ့ျခင္း၊ သားသမီးဘယ္နွေယာက္ရွိမွန္း မသိျခင္း၊ ကာမစြမ္းအားအလို႕ငွာ ေမ်ာက္အရွင္ေသြးနဲ႕ အရက္ေရာစပ္ ေသာက္ျခင္း၊ သမင္မရဲ႕သားအိမ္ထဲက ကေလးငယ္ကို မီးကင္စားျခင္း၊
ဦးဇင္းကေလးရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္လႊမ္းျခံဳရာ နယ္ပယ္အတြင္းက ၀က္၀ံမိသားစုကုိ ပစ္သတ္ျခင္း။ ေနာက္ထပ္ ထြန္႕ထြန္႕လူးသြားျပီး ေသြးေတြ ဗြမ္းခနဲ႕အန္ခ်လိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေအာ္ဟစ္တြန္႕လိမ္ လူးလိမ့္ျပီး ကမာၻေျမရဲ႕ အရုဏ္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ႏွူတ္ခြန္းဆက္သဖို႕ အခြင့္အေရး ဆံုးရွူံးသြားေတာ့တယ္။ ကမာၻေျမနဲ႕ အ၀န္းျဖစ္ပြားခဲ့ တဲ့လူသတ္ပြဲၾကီးအျပီး တိုက္ခိုက္ရမ္းကားခဲ့တဲ့ လူဆိုး လူမိုုက္တစ္ဦးရဲ႕ စြန္ပစ္ခံသား၊ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားနဲ႕ ေတာထြက္ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါးတို႕ရဲ႕ သြင္သင္ဆံုးမမႈ ေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ငယ္ျဖဴကိုယ္ေတာ္ေလးအဖို႕ေတာ့ ခႏၶာအိမ္တည္ေဆာက္မႈကို ဆန္႕က်င္၊ သံသရာကြင္းဆက္ကိုု ျဖတ္ေတာက္၊ အဆံုးသတ္ အမွန္တရားဆီ သြားရာလမ္းေၾကာင္းေပၚက ေမာင္းနွင္း အားျဖစ္ဖြယ္ရာ ျပကြက္တခု သာသာပါပဲ။
တစ္ေနကုန္ ေဒါသတၾကီး ပူျပင္းေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့ ေနလံုးၾကီးကလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းသြားခဲ့ျပီ။

ဦးဇင္းကေလး မရဏႏုႆ စီးျဖန္းေနဆဲ။
သူ ဦးေပသီး။ ဓားျပေခါင္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ပညတ္ေတြရွိခဲ့ဖူးတာကလြဲလို႔ ခုေတာ့ ရုပ္မပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆံုးေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္သာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမဆိုျဖစ္နုိင္တယ္။ ဘယ္သူနဲ႕မဆို ေဆြးမ်ိဳးေတာ္စပ္နို င္တယ္။
ေနလံုးၾကီးကေတာ့ ကမာၻေျမရဲ႕ပခံုးသားေပၚ မွီအံုးသြားခဲ့ျပီ။ ဒီအခ်ိန္ဟာ အရိပ္ေတြ အရွည္လ်ားဆံုးပါပဲ။
ျပီးေတာ့ ႏွူတ္ခြန္းဆက္သ လာဦးမွာျဖစ္တဲ့ အရုဏ္ဦး မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း ေပါင္းမ်ားစြာ။
ျပီးေတာ့ ဆည္းဆာအို မိုးကုပ္စက္၀ိုင္း ေပါင္းမ်ားစြာ။

တင္ယုစိန္

Posted in: ၀တၴဳတို