အဖြားမာ (လူထုေဒၚအမာ)(၉၂)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔

အဖြားမာ (လူထုေဒၚအမာ)(၉၂)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အခမ္းအနား ကဗ်ာရြက္ဆိုပြဲ ျပဳလုပ္
(၂၉ . ၁၁ . ၂၀၀၇)ရက္ေန႔ ညေန (၆း၃၀)နာရီခြဲမွာ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

(၉၂)ႏွစ္ျပည့္ အဖြားမာသို႔ ေျမးတေယာက္ရဲ႕ ပန္ၾကားစာ

မာန္လႈိင္းငယ္

(၉၂)ႏွစ္ျပည့္ အဖြားမာသို႔ ေျမးတေယာက္ရဲ႕ ပန္ၾကားစာ



(အဖြားမာရဲ႕ (၉၂)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳျခင္း)

အဖြားမာ ...
က်ေနာ္ စာေတာ ကဗ်ာေတာထဲ
မရဲတရဲ တိုး၀င္စမွာ ...
အဖြားမာရဲ႕စာေပကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ဖတ္ရတယ္။

အဖြားမာ ...
အဖြားမာရဲ႕ တစ္သက္တာထဲမွာ
အဖြားမာရဲ႕ စာေပခ်စ္မႈ
အဖြားမာရဲ႕ အႏုပညာျမတ္ႏိုးမႈ
အဖြားမာရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ စကားေတြကို
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ရင္ထဲမွာ ထာ၀စဥ္ သိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။

အဖြားမာ ...
ဆရာေအာင္ေ၀းလိုေတာ့ မတားပါဘူး
ဒါေပမယ့္
အဖြားမာ ျမင္လိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီရတဲ့အထိေတာ့
က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ
ရင္အုပ္မကြာ ေထြးပိုက္ရင္း ရပ္တည္ေပးသြားပါဦး ... အဖြားမာ။

အဖြားမာ ...
အဆံုးအစမဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္မွာ
စက္တင္ဘာမ်က္ရည္ေတြ မီးေတာက္ခဲ့ရတယ္္
သံဃာ့သကၤန္းေတြ ေသြးစြန္းခဲ့ရတယ္
ျပည္သူေတြရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံေတြ လမ္းမေတြေပၚ လႈိင္းထန္ခဲ့ရတယ္။

အဖြားမာ ...
ဒီလိႈင္းရဲ႕ အားမာန္နဲ႔
ငြားငြားစြင့္စြင့္ ရြက္လႊင့္လာမယ့္
သံဃာ့ေသြး၊ ခြပ္ေဒါင္းေသြးေတြရဲ႕ သစၥာတရားဟာ
စစ္အစိုးရရဲ႕ စစ္၀ါဒကို
ျပာပံုဘ၀ေရာက္သည္အထိ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားေစမယ့္ေန႔ကို
ေစာင့္ၾကည့္ေပးသြားပါဦး ... အဖြားမာ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၂၉)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ျမန္မာရဲ႕ သံဃာ

ဆရာေတာ္တပါးက ေပးပို႔လာတဲ့ ကဗ်ာပါ။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ခ်င္တာန႔ဲ ျပန္လည္တင္္ထားလိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာရဲ႕ သံဃာ
(သို႔)
ႏွစ္ေထာင့္ခုနစ္(၂၀၀၇)ရဲ႕ ပဲ့တင္သံ

ဆယ္ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ
အရင္းတည္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္မဟာ
ဖခင္ရင္းပမာ တိုင္တည္ကာ
ေရႊတိဂံုေျခရင္း
၀ပ္ဆင္းခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္
ဆြမ္းဒကာနဲ႔ သာသနာအတြက္ေနာ္။

ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လို႔
လမ္းေပၚမွာ ဖိနပ္ပ်က္လဲ
ျပည္သူေတြရဲ႕ အၿပံဳး
လက္ခုပ္သံ တျဗဳန္းျဗဳန္းနဲ႔
ေနပူမွာ ေသြးဆူခဲ့သေနာ္။

ႏွစ္ဆယ့္ေလး စက္တင္ဘာ
ဆရာဒကာ လက္တြဲခဲ့တာ
မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသား
ျပည္ခ်စ္မ်ားနဲ႔ ဖြဲ႕တည္
မိျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး
ေခြးစစ္မ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ေပးသေနာ္။

စက္တင္ဘာ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္
သံဃာစင္ပါေမွာက္ခဲ့တဲ့
ျပည္သူတို႔ရဲ႕ ျမင္ကြင္း
အေရွ႕မုခ္ေလွကားဆင္းမွာ
ေသြးေတြေျမလူး
စစ္ဘီလူး႐ူးခဲ့တယ္ေနာ္။

ဒါေပမယ့္ ဒို႔သံဃာ
အည့ံမခံတဲ့ သက္ေသတာ
ေထာင္နံရံက ေလွ်ာက္မွာ
အာေခါင္သံေပါက္ေပမယ့္
အာဏာရွင္စစ္႐ူး
သူ႔ေသတြင္း သူတူးေစမယ္ေနာ္။

အရွင္ေရ၀တ (ေကတု)

ျမန္မာရဟန္းရွင္လူတို႔ အားတက္ေစရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ပါသည္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

တန္ေဆာင္မုန္းလ ေဆးေပါင္းခည ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

မာန္လႈိင္းငယ္

“တန္ေဆာင္မုန္းလ ေဆးေပါင္းခည ဇာတ္သိမ္းပိုင္း”

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ဘယ္လိုပုံစံေတြနဲ႔ သြားသလဲဆိုတာ သိခ်င္လား။ က်ေနာ္ ေျပာျပမယ္။ အဲ ... အရက္ (ေသရည္)ေသာက္ထားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက မူးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မူးေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေျခလွမ္းကေလး နည္းနည္း ယိုင္ရံုေလးပါ။

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ ဒီအေကာင္ေသးကို ႏွိပ္စက္ရင္း သြားၾကတာပါ။ တျခားရပ္ကြက္ကို သြားတာဆိုေတာ့ လံုၿခံဳေရးေတြနဲ႔ တိုးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ...။ သူတို႔ ဆီက ငေတေကာင္ေတြနဲ႔ လည္း တိုးေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ... စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒီေကာင့္ကို ၀ိုင္း၀န္းေမးၾက။ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က အေကာင္ေတာ့ ေသးတယ္။ ေခါင္းမာတယ္။ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ မေတြ႔ရကို မေနႏိုင္တာလဲ ပါေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင့္ကို ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ။ ဘယ္လို ပဲ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေခၚထုတ္ ေခၚထုတ္။ ေျခလွမ္းေတြက သူ႔ေကာင္မေလးဆီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။

သူ႔ေကာင္မေလးဆီေရာက္ေတာ့ ျပႆနာက တတ္ၿပီဗ်ာ။ ဒီေကာင္နဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးက ခ်ိန္းထား ၾကတာလည္း မဟုတ္။ ဘယ္ရက္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လာမယ္လို႔လဲ ႀကဳိတင္မေျပာထားၾကေတာ့ ဒုကၡ ေတြ႔ၾကၿပီ။ ဒီေကာင္အပူမိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပါ ကူးလာတယ္ ဒီေကာင့္အပူေလ။ ဒါနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းၿပီး စဥ္းစား အႀကံေတြ ထုတ္ၾကပါၿပီ။ အဲဒီမွာ။ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ သူက ပါေနေတာ့ အေျဖက ေပၚလာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားၿပီးမွ ရတာပါ။ ဟဲ .. ဟဲ .. သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အႀကံေပး ခ်က္နဲ႔ လုပ္ၾကရေတာ့မွာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က မ၀င္ရဲျပန္ဘူး။ အဲဒီၿခံ၀ိုင္းထဲကို။ ဒါနဲ႔ မဲႏႈိက္ၾက ျပန္တာေပါ့။ မဲေပါက္တဲ့သူက ေကာင္မေလးကို ေခၚထုတ္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူရတယ္။ က်ေနာ္ဆို ဘုရား တေနရတယ္။ မလြယ္ပါဘူး။ ရင္ကိုေမာေနတာပါပဲ။ ငါမ်ား ေပါက္သြားမလားေပါ့။ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစားၿပီး ေတြးပူစိုးရိမ္ေနရတယ္။ ကဲ ... မဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကသလဲဆိုရင္ ... လူက ရွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ မဲအျဖစ္ သံုးတာက တုတ္ေခ်ာင္းရွစ္ေခ်ာင္းပါ။ တေခ်ာင္းက အတိုလုပ္ထားတယ္။

ႏႈိက္ပါ။ တေယာက္ႏိႈက္လိုက္ပါတယ္ ... “တုတ္ရွည္”
ေနာက္တေယာက္ .. “တုတ္ရွည္”တဲ့
ဒီလိုနဲ႔ ႏိႈက္ၾကတာ တုတ္ရွည္ေပါက္တာက ငါးေယာက္ေတာင္ ရွိေနပါၿပီ။ ငါးေယာက္ၿပီးသြားေတာ့ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္က က်ေနာ္ရယ္။ အဲဒီေကာင္ (ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ေကာင္)ရယ္။ မဲကိုင္တဲ့ တေယာက္ပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း
“မထူးဘူး။ ငါအရင္ႏိႈက္မွ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ဟုိေကာင္ အရွည္ပဲ ထပ္က်ရင္ မလြယ္ဘူး” ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္ ႏိႈက္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘုရားတေနတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ ဟ .. ဟ
ဖြ .. ထြက္လာပါၿပီ။ “တုတ္ .. ရွည္” ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တာဗ်ာ။ ထေအာ္မိလို႔ အကုန္လံုး ၀ိုင္းကန္ၾကတာ။ မနဲႀကီး ကိုယ့္ပါးစပ္ကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရတယ္။ ဟ .. ဟ ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မဲကိုင္ဒိုင္လုပ္တဲ့ ေကာင္ပဲ မဲေပါက္သြားတယ္။ ကံဆိုးေပတာကိုး။

ကဲ .. ေမာင္ကံဆိုးေလးေရ။ သြားေပေတာ့ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ၿခံအျပင္ကေန ေစာင့္ေနေရာ့မယ္။ ေအာင္ႏိုင္သူေလသံေတြနဲ႔ ေျပာလိုက္ၾကတာပါ။ ဒီေကာင့္ခမ်ာ။ မ်က္ႏွာ မဲ့ရြဲ႕ၿပီး သိပ္သိပ္ကေလး ထြက္သြားရတယ္။ အဲ .. မဟုတ္ဘူး။ ၀င္သြားရတာပါ။ ေကာင္မေလး အခန္းက ဘယ္အခန္းလည္း ဆို တာ သူ႔ခ်စ္သူေတာင္ မသိတာ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ။ အခုေတာ့ ရင္ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရတယ္။

၀င္သြားတဲ့ေကာင္က ဘယ္လို တခန္းထေနတယ္ မသိပါဘူး ေစာင့္ေနရတာ နာရီ၀က္ေတာင္ ၾကာေနၿပီး မထြက္လာေသးဘူး။ က်န္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔က ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြရမယ့္ေကာင္က ၀ိုင္းေျပာၾက ျပန္တယ္။
“ဟဲ့.. ေကာင္။ မင္း သိပ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားမေနနဲ႔ေတာ့ ခုေလာက္ဆို ဟိုေကာင္နဲ႔ မင္း ခ်စ္သူတို႔ ေတြ႔လို႔ တျခားအေပါက္ကေန ထြက္သြားသလားမသိဘူး”။ ေနာက္တေယာက္က “ ေတာ္ၾကာ ... မင္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနဦးမယ္ေနာ္ ... ဟ ... ဟ” ။ “ကဲ ... မင္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ေျပာကြာ”ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ တေတြ ၀ိုင္းေနာက္ၾကတာ ဒီေကာင္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေပမယ့္ ဒီေကာင့္ခမ်ာ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေစာင့္ေနတာက မိနစ္ေလးဆယ္ ျပည့္ေတာ့မယ္ ေလ။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က်ေနာ္တို႔ ဒီလိုပဲ ေစာင့္ေနမယ့္အစား ေပ်ာ္စရာေလး ျဖစ္ေအာင္ ဒီေကာင့္ကို ၀ိုင္းေနာက္ေနၾကတာပါ။

တေယာက္က ... “ မင္းတို႔ နားေထာင္တဲ့ ေျခသံေတြ ထြက္လာၿပီ။” က်ေနာ္တို႔လည္း အျပင္ကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွန္လိုက္ေလ။ ဘေခ်ာသားက ေကာင္မေလး လက္ကို ကိုင္ၿပီး ထြက္လာတာကိုး။ က်ေနာ္တို႔ အနားလည္း ေရာက္ေရာ။ “ေရာ့ ... မင္းေကာင္မေလး။ မင္းတို႔ တေနရာမွာ သြားေတြ႔ေတာ့ဆိုၿပီး” ေဒါသသံ နည္းနည္း ပါတယ္ထင္တယ္။ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္သား လစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေနရာလည္းဆုိတာ က်ေနာ္တို႔ မသိၾကဘူးလို႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကထင္ထား တာေလ။ ဟ .. ဟ

ေကာင္မေလးကို သြားေခၚထုတ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ကို က်ေနာ္တို႔ၾကည္လိုက္ေတာ့ အင္း ဘေခ်ာသားက ေခၽြးေတြ ထြက္ေနတာ မနည္းဘူး။ မ်က္ႏွာ။ ကိုယ္လံုး စသျဖင့္ အကုန္လံုးကိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီေကာင့္ကို ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။
“မင္း ဘယ္လိုလုပ္ ေကာင္မေလးကို ရေအာင္ေခၚထုတ္လာလဲကြ”ေပါ့။
ဒီမွာတင္ ဒီေကာင္က မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္ မ်က္ႏွာနဲ႔ “မင္းတို႔က ေမးႏိုင္တာေပါ့ေလ .. ငါ့မွာေတာ့ ေကာင္မေလး အခန္းကို လိုက္ရွာရတာ အခန္းက ေလးခန္းေတာင္ရွိတယ္.. ဟိုေကာင့္ ေကာင္မေလးက ဘယ္ေနရာမွာလဲ ငါမွမသိတာ။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ထရံေပါက္ကေန လိုက္ေခ်ာင္းေနရ တာ။ မလြယ္ဘူးကြ။ ေကာင္မေလး အေဖနဲ႔ အေမေတြ။ အကိုေတြ ႏိုးလို႔ကေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ သိသြားလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ အကုန္လံုး ရံုးေရာက္ကုန္မွာေလ။ ငါလည္း စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ လိုက္ေခ်ာင္းတာ။ ဟဲ .. ဟဲ အဲဒီမွာေလ အဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး ဖတ္ၿပီး ေနၾကတာေတြ႔တယ္။ (တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဖတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာကို ေျပာတာပါ။ တမ်ဳိးမထင္နဲ႔)။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း နာရီေတာ္ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးကို ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ရွာေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ နာရီ၀က္ေက်ာ္ ၾကာသြားတာပါ။ အဲဒီလိုၾကာၿပီးမွ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔တယ္။ ေကာင္မေလးက ေတာ္တာ္ အိပ္ပုတ္ႀကီးတယ္ကြာ။ ငါ ေခၚတာေတာင္ မၾကားႏိုင္ဘူး။ အိပ္ေနတာက သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္မေလးက အိပ္ေပ်ာ္ႏုိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႕ေကာင္ေလးကို သတိ ေတာင္ ရပါ့မလားမသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ လည္း ထရံေပါက္ၾကားကေန တုတ္တေခ်ာင္းထိုးထည့္ၿပီးေတာ ႏိုးရတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေကာင္မေလးက မေအာ္လို႔က ေအာ္မ်ား ေအာ္လိုက္ရင္ မေတြးရဲစရာကြာ။ ငါလည္း ေကာင္မေလး ႏိုးႏိုးခ်င္း ငါ့နာမည္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္ေကာင္ လာေခၚခိုင္းတာလို႔ နင့္ေကာင္က အျပင္မွာ ေစာင့္ေနတယ္ ျမန္ျမန္ထ လိုက္ခဲ့။ ဒါပဲဆိုၿပီး ငါေစာင့္လိုက္ရေသးတယ္။ မေခ်ာသားကလည္း မယံုဘူးလားမသိပါဘူး။ ငါ ငါးမိနစ္ေတာင္ ေစာင့္ရေသးတယ္။ မေခ်ာသား ေအာက္လည္းေရာက္ေရာ မင္းတို႔ဆီ လက္ကိုဆြဲ ေခၚခဲ့တာကြ။ ထီြး … မလြယ္ဘူး။ ကဲ .. ဇာတ္လမ္း က ဆံုးၿပီး ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို သြားေခ်ာင္းဖို႔ က်န္ေသးတယ္ ျမန္ျမန္လုပ္” ဆိုၿပီး အဲဒီေကာင္ ေလာေဆာ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒါၾကေတာ့ ျမန္သား။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားတဲ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ … အင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ “ခစ္ ခစ္ .. ဟိ ဟိ”ေတြ ရယ္ေနလို႔။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာစကားေတြ နားေထာင္။ သူတို႔ ဘာေတြမ်ားလုပ္မလဲလို႔ ၾကည့္ေနၾကတာ။ တေယာက္မွလည္း အသံမထြက္ရဲဘူး။ ထြက္လို႔ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထေျပးမွာကိုပါ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ၾကည့္ေနတုန္း။ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ တေယာက္ထက္ေလ်ာ့ေနတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ထင္တယ္။ နာရီ၀က္ေတာင္ မၾကာဘူး။ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေကာင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာ က ဖူးေနၿပီ။ ဒီေကာင္ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေကာင္က ခံရတာကို အၿငိမ္မေန ႏိုင္ဘူး။ ပါးစပ္က ပြစိ .. ပြစိနဲ႔ ပဌာန္းရြတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို မဲဆြယ္ေနတယ္ေလ။ သူ႔ကို ခ်လိုက္ တဲ့ေကာင္ေတြကို သြားျပန္ခ်မယ္ တကဲ .. ကဲပဲ။ တားလို႔လဲမရဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ေန ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႔ေနတာကို က်ေနာ္တို႔က ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ဆိုတာ ေပၚကုန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္လဲ စိတ္တို။ ခံရတဲ့ ေကာင္ကလည္း ပြစိ .. ပြစိနဲ႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ စိတ္ျမန္လက္ျမန္။ ေဒါသႀကီးတတ္တဲ့ တေကာင္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ “၀ုန္း” ဆို ထေျပာတယ္။
“ကဲ မင္း ျဖစ္ခ်င္တာကို ငါတို႔ လုပ္ေပးမယ္။ ကဲ … ဟဲ့ေကာင္ေတြ ေတြ၀မေနနဲ႔ သြားခ်မယ္ .. လာ။” ဆိုေတာ့ အားလံုးလည္း မေနႏုိင္ဘူး။ ခ်ီတက္သြားၾကတယ္။ ဒီထဲမွာ ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အေကာင္လည္း ပါတယ္။ သူ႔ေကာင္မေလးကိုေတာ့ သူ႔အိမ္ အရင္ျပန္ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာကို အေရာက္သြားၾကတယ္။

ေရာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ေကာင္ ခံခဲ့ရတဲ့ေနရာကိုပါ။ အားပါးပါး ဒီေကာင္ခံရမွာေပါ့ ဟိုဘက္က ေကာင္ေတြက လူဆယ္ေယာက္ေတာင္ဆိုေတာ့ မခံရပဲ ေနမလား။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ နည္းနည္း ရွိန္သြားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်ေနာ္က သတၱိနည္းတယ္ဗ်။ ကိုယ့္အသားနာမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ ရန္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ က်ေနာ့္ ေကာင္ေတြကို ထိန္းၾကည့္ပါေသးတယ္။ မရေတာ့ဘူး။ ဘာမေျပာ .. ညာမေျပာ သြားဆြဲထိုးၿပီေလ။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆံုးကေန လိုက္သြားရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်ရမယ့္အေကာင္က နည္းနည္း ေသးလို႔။ က်ေနာ္ကလည္း ဗလကလည္း မရွိတာနဲ႔ေလ အံကိုက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဖိုက္ .. ၾကပါၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ျဖစ္တဲ့ေနရာက ေခ်ာင္းေဘး။ ကြက္လပ္ေနရာ မွာဆိုေတာ့ ရွင္းေနတာပဲ။ လကလည္း သာေနတယ္။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကေတာ့ ႏြားသိုး ႀကိဳးပ်က္ သြားသလိုပါပဲ။ နတ္ပူးသလို ခ်ၾက။ ဖိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ရန္သူကေတာ့ မဖိုက္ၾကေသးဘူး။ ဘယ္သူ အရင္ခ်မလဲလို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ေနၾကတာပါ။

အဲဒီလို တေယာက္ကို တေယာက္ ၾကည့္လိုက္။ ဟိုလွည့္လိုက္။ ဒီလွည့္လိုက္နဲ႔ ဟိုေကာင္ေတြ ခ်တာ ေမာလို႔ ၿပီးကုန္တဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က မဖိုက္ရေသးဘူး။ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမလား ေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔ဖက္လည္း အဲဒီလိုပဲလားေတာ့ မသိဘူး က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္။ အသားလည္း မနာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ေကာင္ေတြကို ျပန္ေခၚလာ ရေတာ့တယ္။ ဟ … ဟ .. ဟ က်ေနာ့္ေကာင္ေတြကေတာ့ နဖူးကြဲတဲ့လူက ကြဲ။ လက္။ တံေတာင္ေစ့ ေတြ ကြဲသူက ကြဲေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၾကာၾကာမေနရဲဘူး… ေတာ္ၾကာ လံုၿခံဳေရးေတြ ေရာက္လာရင္ အားလံုး အခ်ဳပ္ထဲမွာေနရမယ္။ လံုၿခံဳေရးေတြကို ကရင္ေတြေခၚတာကေတာ့ (ဘီဘဲလ္)ေပါ့။

က်ေနာ္တို႔လည္း ကိုယ့္ေနရာကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္က ပတ္တီးေတြ သြားယူေပးရေတာ့တာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ရဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ (ေဆးေပါင္းခတဲ့ ည)ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက တာ ၾကာပါၿပီး။ အခု ျပန္လည္ေျပာျပရင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ေဆးေပါင္းခတဲ့ည ေရာက္တိုင္း အဲဒီအမွတ္တရေလးေတြကို သတိရေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီမွာတင္ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ (က်ေနာ္တို႔ ေဆးေပါင္းခညမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အမွတ္တရေလးေတြကို ေျပာျပ လိုက္တာပါ)

ကဲ … ဒီေလာက္ဆို က်ေနာ့္ရဲ႕ “တန္ေဆာင္မုန္းလ ေဆးေပါင္းခ” အေၾကာင္းက လံုေလာက္သြားၿပီ ထင္ပါတယ္ေနာ္။ အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်ာ။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

“ႏွလံုးသား မွတ္ေက်ာက္”

မာန္လႈိင္းငယ္

“ႏွလံုးသား မွတ္ေက်ာက္”

ေဖေဖဟာ
တခါ တခါ အသိရခက္
ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္
သားကို ဘာမွ မေျပာ။

ေဖေဖဟာ
တခါ တခါ အသိရလြယ္
စမ္းေရးစီးသံပမာ
သားကို ခ်ဳိသာစြာ ေျပာ။

ေဖေဖ့ေမတၱာ
ျမစ္ပင္လယ္မက
အဆံုးအစမဲ့ အေျပာက်ယ္။

ေဖေဖ့ဂရုဏာ
ေတာ အထပ္ထပ္
ေတာင္ အထပ္ထပ္ေတာင္ တုန္လႈပ္။

ဒါေၾကာင့္ ...
ေဖေဖ့ကို
သား ဦးခ်ကန္ေတာ့ ဂုဏ္ျပဳရင္း
ႏွလံုးသား မွတ္ေက်ာက္
ေက်ာက္ထက္ မွတ္တိုင္ လႊင့္ထူးထားတယ္။ ။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

တန္ေဆာင္မုန္းလ ေဆးေပါင္းခ

မာန္လိႈင္းငယ္

“တန္ေဆာင္မုန္းလ ေဆးေပါင္းခ”

ေဆးေပါင္းခတဲ့ညအေၾကာင္း ကိုရြာသား က ေရးၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို TAG ဆိုတဲ့ ေဆးေပါင္းခည ငနဲေလးကို ေခၚလာသဗ်။ ကိုရြာသား မေခၚလာခင္ အရင္ TAG ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္တို႔က ေျပာတဲ့ စကား ငနဲႀကီးေလးကို ႏွင္းဆီနီနီ က က်ေနာ့္အိမ္ကို အေရာက္ပို႔ေပးထားေသးတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ မအားလို႔ မေရးျဖစ္ေသးတာပါ။ ဒီအေၾကြးေတြကိ မဆပ္ရေသးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ TAG ဆိုတဲ့ ခ်စ္သူတို႔ အိပ္ဖြင့္ေပးစာ ငတိေလးက ၀င္ေရာက္လာျပန္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕ကို ေခၚလာသူကေတာ့ ႏွင္းမိုးေ၀ ပါ။ က်ေနာ့္ကို အကို မဲပါတယ္တဲ့ လာၾကည့္ပါဦးဆိုလို႔ သြားၾကည့္လိုက္တာ နံပါတ္ေလး ခ်ိတ္ေနတယ္ဗ်ာ။

ကဲ ... အေၾကြး သံုးခုကိုေတာ့ ဆပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဘယ္ဟာကို အရင္ ဆပ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညအေၾကာင္းကို အရင္ ဆပ္မယ္လို႔ ေပၚလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးေပါင္းခတဲ့ ည အေၾကာင္းကို ခ်ေရးလိုမယ္ ... ကိုရြာသား ေရ ... ေရးၿပီဗ်ာ။

က်ေနာ္ ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညကို မျဖတ္သန္းျဖစ္ခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ သတိေတာင္ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို ေမ့ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ျဖတ္သန္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေဆးေပါင္းခတဲ့ ည အမွတ္တရေလးေတြကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့လိုက္ၿပီ။

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညကို ေရာက္တာနဲ႔ အရင္ဆံုးဘာလုပ္တယ္လို႔ ထင္လဲ။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လျပည့္ေန႔ညမွာ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဘယ္မွာစုဆံုမယ္ဆိုတာလည္း သတ္မွတ္ခဲ့ၾက တယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ စုဆံုတဲ့ ေနရာက ေတာင္ကုန္းေပၚက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေအာက္ ေတာင္ေျခသူငယ္ခ်င္းတေယာက္အိမ္မွာ စုဆံုျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုစုဆံုၾကတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြ မီးဖိုတယ္ဗ်ာ။ မီးပံုကို အလယ္မွာထားၿပီး ၀ိုင္းႀကီးပတ္ “၀” လံုး ပံုစံထိုင္ၾကတယ္။ ဂီတာက ေလးလက္။ ဘာဂ်ာက တခု။ လက္ခုပ္ (လက္ႏွစ္ဖက္)က အမ်ားႀကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက မမ်ားပါ ဘူး။ ရွစ္ေယာက္ပါပဲ။

လျပည့္ညမွာ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဂီတာတီးၿပီး သီခ်င္း၀ိုင္းဆိုၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ အရက္ကေလး (ေသရည္)ပါ ပါလိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ေသရည္ပါေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အျမည္းက လိုေနၿပီး ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ စလိုက္တယ္။
“ငါတို႔ တြန္႔တိုတတ္တဲ့ အိမ္က ၾကက္သြားခုိးၾကမယ္။ ဘယ္လိုလဲ”
တေယာက္က အစေဖာ္လိုက္ပါၿပီး။
ေထာက္ခံတဲ့လူက ခုႏွစ္ေယာက္။ မေထာက္ခံတဲ့ လူက တေယာက္ (အဲဒါ က်ေနာ္)ပါ။
က်ေနာ္က ေျပာလိုက္တယ္။
“လျပည့္ညမွာ သူမ်ားၾကက္သြားခိုးတာ မေကာင္းဘူး”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ၀ိုင္းသမၾကတယ္ဗ်ာ။
ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြကို နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။
“မင္းက ဘာအခုမွ သူေတာ္ေကာင္းလာလုပ္ေနလဲ”တဲ့
“မင္းက ေၾကာက္လို႔လား ... ငရဲက ေၾကာက္စရာမဟုတ္ပါဘူး”တဲ့
“မင္း ေၾကာက္ရင္ေနခဲ့ ... ငါတို႔ေတာ့ သြားခိုးမယ္ .. ရလာလို႔ရွိရင္ မင္း လာစားရဲ လာစားၾကည့္”တဲ့ဗ်ာ
ကဲ က်ေနာ္က ဘာျပန္ေျပာမလဲ။ အကုန္လံုးက တေယာက္တခြန္း၀ိုင္းေျပာၾကၿပီေလ။ က်ေနာ္လည္း အမ်ားနဲ႔ တေယာက္ဆိုေတာ့ အရႈံးေပးလိုက္ရတယ္။ မဲမ်ားတဲ့ ဘက္ကို လိုက္ရစၿမဲပဲေလ။ သူတို႔ ေျပာတာလည္း မခံခ်င္းဘူး။ ဒါနဲ႔ လိုက္လုပ္ေရာဆိုပါေတာ့။

အင္း ... က်ေနာ့္ ေကာင္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တယ္ဗ်။ ၾကက္ကိုခိုးတာ အသံေတာင္ မထြက္ဘူး။ ၾကက္မေအာ္ဘူးလို႔ ေျပာတာပါ။ ခိုးနည္းေလး ေျပာျပမယ္။ တေယာက္က ၾကက္ေျခေထာက္ကို ကိုင္တယ္။ ေနာက္တေယာက္ ၾကက္ကိုယ္လံုးကို ကိုင္တယ္။ က်န္တဲ့ တေယာက္က ၾကက္ေခါင္း (ႏႈတ္သီး)ကို ကိုင္ၿပီး သံုးေယာက္ေပါင္း ဖမ္းၿပီး ခိုးေျပးၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာျဖင့္ စိုးရိမ္ရတယ္။ သိသြားရင္ မလြယ္ဘူးေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ၾကက္သားစားရ ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ၾကက္သားကို က်ေနာ္တို႔ ခ်က္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ေကာင္လံုးကို ကင္စားၾကတာ။ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အရသာက သိပ္ရွိၾကတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက အရက္ မေသာက္တတ္ေသးပါဘူး။ စိတ္က စမ္းခ်င္တာနဲ႔ လိုက္ေသာက္တာ တခြက္နဲ႔ကို ခ်ာလပတ္ကို လည္ တယ္ဗ်ာ။ ၾကက္သားကင္စားလိုက္ အရက္ေသာက္လိုက္။ ဂီတာေလး တီး။ သီခ်င္းေလး ဆိုလိုက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာညေလး တညပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြ။ လကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တဲ့လူက ယဥ္။ ရည္းစားကို လြမ္းတဲ့ လူက လြမ္းေပါ့။ အားလံုး အဲဒီလို ရွိေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ထဲမွာ အေကာင္အေသး ဆံုး (အေကာင္အေသးဆံုးဆိုလို႔ ကိုယ္လံုးကို ေျပာတာေနာ္) က သူ႔ရည္းစားဆီ သြားခ်င္တယ္လို႔ ထေအာ္တယ္။ အားလံုး အေတြးေတြက ပ်က္ကုန္လို႔ ၀ိုင္းေအာ္ဆဲၾကေသးတယ္ ဒီေကာင့္ကိုေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဒီေကာင့္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးၾကတယ္ေလ။ ဒီေကာင့္ေကာင္မေလးနဲ႔ မေတြ႔ခင္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ မယ္ဇလီဆီခ်က္ခ်က္စားတဲ့ အိမ္မွာ လိုက္စားၾကေသးတယ္ဗ်ာ။ အရသာ ရွိလားမရွိလားေတာ့ မသိဘူး။ အရက္က ၀င္ေနတာကိုး။ စားၾက။ ေျပာၾကေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ီတာက္ပါၿပီး။ ဟိုေကာင့္ ခ်စ္သူေကာင္မေလးဆီကိုေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ေနတာက ရပ္ကြက္အလိုက္နဲ႔ဆို ေတာ့ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ ရပ္ကြက္မွာရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမေလးအိမ္ကို ခ်ီတက္သြားၾက တာပါ။

ေရာက္ပါၿပီး။ သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလးဆီကို ....

ဆက္ရန္ .....

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ကဗ်ာဆရာ ႏွင့္ ကဗ်ာ စီးခ်င္းထိုးပြဲ

မာန္လႈိင္းငယ္

“ကဗ်ာဆရာ ႏွင့္ ကဗ်ာ စီးခ်င္းထိုးပြဲ”

ကဗ်ာဆရာ ႏွင့္ ကဗ်ာ စီးခ်င္းထိုးပြဲမွာ ...

ကဗ်ာဆရာက
ကဗ်ာကို အလွဲထိုးဖို႔ တာစူေနတယ္။

ကဗ်ာက
ကဗ်ာဆရာကို ေလွာင္ရယ္ေနတယ္။

ကဗ်ာဆရာက
အိေျႏၵမ်က္ႏွာနဲ႔ ကဗ်ာကို
ပဲပင္ေပါက္ ပ်ဳိးသလို
အတားအဆီးမဲ့ ထိုးေလၿပီ။

ကဗ်ာက
စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာကို
ရန္ခုန္သံျမန္လာေအာင္
ဟိုခုန္ ဒီေပါက္ ေျပးေလၿပီ။

ညက လကို လိုက္ဖမ္းသလို
ကဗ်ာဆရာက ကဗ်ာကို လိုက္ဖမ္းေနတယ္။

လက ညကို ပုန္းေရွာင္သလို
ကဗ်ာက ကဗ်ာဆရာကို ပုန္းေရွာင္ေနတယ္။

ကဗ်ာဆရာ ႏွင့္ ကဗ်ာ
တန္းတူထပ္စစ္ပြဲ ထိုးေလၿပီ။

ကဗ်ာ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ
ကဗ်ာ ရစ္သမ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆို
ကဗ်ာဆရာ ႏွလံုးသားက ဘယ္လိုဘာလဲ ... ။

ဒီလိုနဲ႔
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကေလာင္ဟာ
ကဗ်ာကို အလွဲမသိပ္ႏိုင္ေသးပါ။
ကဗ်ာကလည္း
ကဗ်ာဆရာကို မလွည့္စားႏိုင္ေသးပါ။

ကဗ်ာဆရာ ႏွင့္ ကဗ်ာ စီးခ်င္းထိုးပြဲမွာ ... ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ

မာန္လိႈင္းငယ္

`ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ´

တခါတုန္းက
ကမၻာႀကီးေပၚမွာ
မိခင္နဲ႔ သား ရွိခဲ့ပါတယ္။

ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ
မိခင္ မရွိေတာ့
သားခမ်ာ …
ေယာင္ခ်ာခ်ာ ေယာင္နနျဖစ္ေနတယ္။

မိခင္ေမတၱာ
သိလိုက္ခ်ိန္မွာ
သား မ်က္မျမင္ျဖစ္ေနတာ
ဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ …. ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

၀မ္းတထြာ

မာန္လႈိင္းငယ္

“၀မ္းတထြာ”

တဘ၀စာ ဖူလံႈဖိုု႔
လမ္းေဘး ၀မ္းတထြာအတြက္
႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနရတယ္။

အဲဒီ ၀မ္းတထြာရဖို႔အတြက္
တေနကုန္ တေနခန္း
သူတို႔ဟာ …
ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်ေနရတယ္။

သူတို႔ ...
၀မ္းတထြာအတြက္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ
ငါတို႕ဟာ
သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ၿပီး လုပ္ေနၾကတယ္။

အဲဒီိလုိ
သူတို႔ ၀မ္းတထြာအတြက္ ရွာရင္း
ဘ၀အသက္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔
တလမ္း၀င္ တလမ္းထြက္
ဒုကၡ ဆင္းရဲမ်ားစြာ ေ၀ေနရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕
တေန၀င္ တမိုးခ်ဳပ္ေတာ့
အိမ္ျပန္ဖုိ႔ေတာင္
သူတို႔ခမ်ာ …
ေႏွးေကြးေလးလံစြာ
ေျခေထာက္ေတြကို သယ္ေဆာင္ေနရတယ္။

ဒါကို …
ျမင္ေနရေတာ့
ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူ
ေၾသာ္…
တို႔ႏိုင္ငံ … တို႔ႏိုင္ငံ … ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

နိယာမတရားရဲ႕ ပရိယာယ္

မာန္လႈိင္းငယ္

“နိယာမတရားရဲ႕ ပရိယာယ္”

ငါ …
ၾကည့္ေနတယ္
ေလတိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္လား
ေျမရဲ႕ဆြဲငင္အားေၾကာင့္လား
ဒါမွမဟုတ္
ေလာကနိယာမတရားေၾကာင့္လား
မသိ …
သစ္ရြက္ေတြ
ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနတယ္။

ငါ …
ၾကည့္ေနတယ္
ေလရဲ႕ သယ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္လား
ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕မႈေၾကာင့္လား
ဒါမွမဟုတ္
ေလာကအမိန္႔ေတာ္ေၾကာင့္လား
မသိ …
လိပ္ျပာေတြ
ဟိုပ်ံ ဒီ၀ဲ
ကူးလူးဆက္ဆံ ပန္း၀တ္ရည္ကို ေသာက္ေနတယ္။

ငါ …
ၾကည့္ေနတယ္
ေနရဲ႕အပူရွိန္ေၾကာင့္လား
ေျမႀကီးရဲ႕ ေရာင္ျပန္တံလွ်ပ္ေတြေၾကာင့္လား
ဒါမွမဟုတ္
ေတာင္ႀကီးေတာင္ျမင့္ေတြေၾကာင့္လား
မသိ …
အဘုိးအိုတေယာက္
ဖုတ္လႈိက္ ဖုတ္လိႈက္
ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်စြာ တက္္လွမ္းေနတယ္။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

အစိမ္းေသလား။ သရဲလားဆိုတဲ့ အဆက္ပါ။

ဟုတ္တယ္ ေဂ်ေရ။ ေဂ်သိခ်င္တာကို ေျပာျပလိုက္ပါၿပီေနာ္။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီလို မိုးျမန္ျမန္လင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းၿပီးေတာ့ မိုးလည္း လင္းတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြအားလံုး လူႀကီးေတြကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက အေၾကာင္းစံုေမးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခံရသေလာက္ ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လူႀကီးေတြ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားၿပီး ေလွ်ာက္တင္တယ္။ အေၾကာင္းစံုလည္းေျပာျပတယ္။

ဦးဇင္းေတြလည္း သိေရာ။ “ဒါဟာ ကေလးကို ညတိုင္း လာၿပီးေတာ့ စေနာက္ေနမွာပဲတဲ့။ အဲဒါဟာ သူကၽြတ္လြတ္ခ်င္လို႔ အဲဒီလို အသိလာေပးတာ” တဲ့။ ဦးဇင္းေတြက အဲဒီလို ျပန္ေျပာတယ္ေလ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေန႔လယ္ ဦးဇင္းေတြ ဆြမ္းဖုန္းၿပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ေလာက္မွာ ေန႔လယ္ (၁း၀၀)နာရီက် စၿပီးလိုအပ္တာေတြကို လုပ္ဖို႔ သူ႔အတြက္ အလွဴအတန္းေလး လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး လူႀကီးေတြက စုေပါင္း အလွဴေလး တက္ႏိုင္သေလာက္စီထည့္၀င္ၿပီး အလွဴျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းက် တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြလည္း ႏိုင္သေလာက္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီက်တယ္။ ေန႔လယ္စြန္းေလာက္ တရားနာ အမွ်ေ၀ေပးပါတယ္။ ရသေလာက္နဲ႔ အျမန္လုပ္လိုက္ၾကတာ စည္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္လူေတြ ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တျခားေထြေထြထူးထူး သိပ္လုပ္စရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒါ အလွဴအတန္းေလးလုပ္ ရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အမွ်ေ၀ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္ စိတ္ထဲမွာ မေမ့ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ၾကားေတာ့ မၾကားရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သိေနတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္း၀န္းနာမွာ လာၿပီး တရားလာနာတယ္ထင္တယ္ဗ်ာ။ ဒါက က်ေနာ့္ အသိမွာ အဲဒီလို ထင္တယ္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းေျပာတဲ့စကားေလ။ ညဘက္မွာ မလာေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကပါတယ္။ သူ႔အတြက္လည္း ၀မ္း သာလိုက္ၾက မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ။

ကဲ ေဂ်ေရ။ ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္မယ္ထင္ပါတယ္ေနာ္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

အသံႏွစ္မ်ဳိး

မာန္လႈိင္းငယ္

“အသံႏွစ္မ်ဳိး”

ေဆာင္းမနက္မွာ
အက်ၤ ီလက္ရွည္၀တ္
လက္အိတ္ကိုစြတ္ရင္း
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။

တေနရာမွာ
`ဘယ္သြားမွာလဲ မိတ္ေဆြ´
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံ
ၿပံဳး႐ုံတာၿပံဳးရင္း
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။

တေကြ႔မွာ
`က်န္းမာေရးအတြက္
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတာလား´
ဆရာမ စင္သီတာေမာင္ရဲ႕ ေအးျမတဲ့ အသံ
ဒါေတာ့ မေနႏိုင္
`ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ´
ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ေလေျပေလညင္းကေလး

မာန္လႈိင္းငယ္

“ေလေျပေလညင္းကေလး”

ေလကို ရွဴလိုက္သြင္းလုိက္နဲ႔
မႈတ္လိုက္ထုတ္လိုက္ တရားထိုင္ေနတဲ့ လူကို
ျမင္ရင္း …
ေလေျပေလညင္းကေလးကို
ေမ်ွာ္လင့္တမ္းတေနရတယ္။

ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္နဲ႔
ေမာဟိုက္ႏြမ္းလ်စြာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရကို
ၾကည့္ရင္း …
ေလေျပေလညင္းကေလးကို
ေမ်ွာ္လင့္တမ္းတေနရတယ္။

မ႐ုန္းခ်င္ ႐ုန္းခ်င္နဲ႔
လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လႈပ္ရွားလည္ပတ္ေနတဲ့ ပန္ကာကို
ေငးရင္း …
ေလေျပေလညင္းကေလးကို
ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတေနရတယ္။

မာန္လိႈင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

အႏိုင္နဲ႔ အရံႈး

မာန္လႈိင္းငယ္

“အႏိုင္နဲ႔ အရံႈး”

အႏိုင္အတြက္
ေပ်ာ္ရႊင္ ဟစ္ေၾကြးလိုက္ပါ
ဒါေပမယ့္
ဘ၀ကို မစိန္ေခၚလိုက္ပါနဲ႔ ...။

အရႈံးအတြက္
ငိုရင္း ေအာ္ဟစ္လိုက္ပါ
ဒါေပမယ့္
ဘ၀ကို မကန္ထုတ္လိုက္ပါနဲ႔ ...။

တခုေတာ့ရွိတယ္
အဲဒါ
အႏိုင္နဲ႔ အရႈံးကို
ၿဖိဳလွဲဖို႔
ခိုင္မာမႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈပါပဲ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ

မာန္လႈိင္းငယ္

“အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ”

အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေရးေပးပါတဲ့ ... ေမပ်ဳိ က က်ေနာ့္ကို TAG လုပ္ထားေတာ့ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားၿပီး ေရးရေတာ့မွာေပါ့။ အခု ေရးလိုက္ပါၿပီး။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။ လူတိုင္းက အဓိပၸါယ္ေတြ ဖြင့္ၾကတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေထြေထြပါပဲ၊ လူတိုင္းက အဓိကထားၿပီး ေျပာျဖစ္ၾကတာက ေၾကာင္းအရာႏွစ္ခ်က္ထားၿပီ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ လူတိုင္းသိၿပီးသားေတြပါပဲ။ ၅၂၈ ဆိုတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ၁၅၀၀ ဆိုတဲ့ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဒီအေၾကာင္းေတြအေပၚမွာပဲ အေျခခံၿပီး ေျပာရမွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ထိေတြ႔ေနတာက ဒီႏွစ္ခ်က္ပဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ ၅၂၈ ဆိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္လည္ ျပန္လည္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဟာ မိဘနဲ႔ သားသမီးအခ်စ္ကို ေျပာၾကတယ္။ မိဘနဲ႔ သားသမီးခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ဟာ ေအးျမတယ္။ ၾကည္ႏူးတယ္။ ေက်နပ္တယ္လို႔ လူေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာၾကတယ္ေနာ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ေအးျမပါတယ္။ တခါတေလမွာလဲ ပူေလာင္ေစတဲ့ အခ်စ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဥပမာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္။ ။ သားသမီး အရမ္းဆုိးေပေတေနတာရယ္။ သားသမီးက မိဘကို စိတ္ဒုကၡေပးတာရယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘမေကာင္းေတာ့ သားသမီးဒုကၡျဖစ္ရတာရယ္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီအခ်စ္ေတြက သားသမီးနဲ႔ မိဘကေတာ့ ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္က ပူေလာင္ေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ အဲဒါက တခုေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားလိုက္လို႔ရွိရင္ မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ခ်စ္တာဟာ ျဖဴစင္တယ္။ သန္႔ရွင္းတယ္။ ေအးျမတယ္မွန္ေပမယ့္ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားမွာ ျဖဴစင္တဲ့အခ်စ္ျဖစ္ဖို႔ တကယ့္လိုအပ္ ခ်က္က ဘာလဲ။ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႔ သိဖို႔လိုမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတကယ့္လိုအပ္ခ်က္က က်ေနာ္ အျမင္ကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ... မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကား နားလည္မႈရွိရမယ္။ ယုယမႈရွိရရင္။ ၾကင္နာမႈရွိရ မယ္။ ေႏြးေထြးမႈရွိရမယ္။ အဲဒါေတြရွိၿပီဆိုရင္ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တကယ့္ကို ျဖဴစင္တဲ့ အခ်စ္။ သန္႔ရွင္းတဲ့ အခ်စ္။ ေအးျမတဲ့ အခ်စ္ကိုရမယ္။ ဒါဟာ ၅၂၈ ဆိုတဲ့ အခ်စ္။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာပါပဲ။ ဒါကေတာ့ မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကား အခ်စ္ကို က်ေနာ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကည့္တာပါ။ ဖြင့္ၾကည့္ တာထက္ အျမင္ကို ေျပာတာ ပိုမွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္းလည္း အဲဒီလို ခံယူထားပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြမွာလည္း အဲဒီလို က်င့္သံုးပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ေပၚလာပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ငယ္ေပါင္းႀကီး ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ၀ါသနာတူတာပဲျဖစ္ျဖစ္။ လုပ္ရင္းေကာင္းရင္း ခင္မင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္မင္ ရင္းႏွီး လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုမ်ဳိး က်ေနာ္ယူဆတာပါ။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္မ်ဳိးေပါ့။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြက စၿပီးေျပာရရင္ ... ငယ္သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ဟာ ပိုမိုခိုင္ၿမဲတယ္လို မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ဟာလည္း ျဖဴစင္တယ္။ ေအးျမတယ္။ သန္႔ရွင္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆိုးတူေကာင္းဘက္ေတြလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ အကုန္ေျပာရရင္ ေသလည္း အတူတူ။ ရွင္လည္း အတူတူ ဆိုတာေတြထိေတာင္ ျဖစ္လာတဲ့ တကယ့္ အခ်စ္ပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာလည္း နားလည္မႈ။ စာနာမႈ။ ေဖးမမႈ။ ေႏြးေထြးမႈ။ ၾကင္နာမႈ။ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မႈ ေတြဟာလည္း အဲဒီငယ္သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္မွာ ရွိေနတာပါပဲ။ ဒါဟာ တကယ့္သံေယာဇဥ္အခ်စ္ျဖစ္ပါပဲ။ သူငါလည္း မိဘနဲ သားသမီးအခ်စ္လိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အခ်စ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်စ္ဟာ ခိုင္မာမႈရွိသလို။ မခိုင္မာမႈလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပဲလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔လည္းရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္ေတြဟာ စြန္႔လႊတ္မႈ ေတြပါတယ္။ အနစ္နာခံမႈေတြပါတယ္။ သတၱိရွိမႈေတြပါတယ္။ စာနာသနားမႈေတြပါတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းအခ်စ္မွာ။ သူလည္းပဲ ျဖဴစင္ပါတယ္။ ေအးျမပါတယ္။ ေႏြးေထြးပါတယ္။ တခါတေလ မွာလည္း တကယ့္ကို ပူေလာင္ေစတဲ့ အခ်စ္လည္း ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတို႔ အခ်စ္ေတြကို က်ေနာ္ ျမင္တာကို ေျပာတာ။ ကိုယ္တိုင္သိတာကိုလည္း ေျပာျပတာပါ။

ေနာက္ဆံုး တပိုင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း သိပ္မေျပာျပတက္ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ ၁၅၀၀ ဆိုတဲ့ အခ်စ္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်စ္ဟာ က်ေနာ့္ဆီမွာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာျပဖို႔ကို မစြမ္းပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတာ့သိတယ္။ တျခားလူေတြကို ျပန္ၿပီးေျပာျပမတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သိသေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလး ေျပာၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ .... အဲဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္ ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔ ေရးၿပီး ေျပာလိုက္ပါမယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဖတ္ေနတဲ့ လူတိုင္းက စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့။ ကဗ်ာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေအာက္မွာ ေရးထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကပါ။ က်ေနာ္ ေျပာတာ ဟုတ္ခ်င္မွလည္ ဟုတ္မွာပါ။ အမွန္ႀကီးပဲလို႔ မသတ္မွတ္လိုက္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါ တယ္။

“အခ်စ္ဆိုတာ”

အခ်စ္ဆိုတာဟာ
ေအးျမျခင္း။ ေႏြးေထြးျခင္း
ယုယျခင္း။ ၾကင္နာျခင္း
နားလည္ျခင္းေတြ အျပည့္နဲ႔ ရွိေနတာပါ။

အခ်စ္ဆိုတာဟာ
စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း
ေပးဆပ္ျခင္း
ရယူပိုင္ဆိုင္ျခင္းေတြ အျပည့္နဲ႔ ရွိေနတာပါ။

အခ်စ္ဆိုတာဟာ
အေျပာက်ယ္တယ္
နက္ရႈိင္းတယ္
ၾကာရွည္မႈေတြ အျပည့္နဲ႔ ရွိေနတာပါ။

အခ်စ္ဆိုတာဟာ
တကယ္ေတာ့ ...
တိမ္ေယာင္နဲ႔ နက္
နက္မေယာင္နဲ႔ တိမ္
လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္
ခက္မေယာင္နဲ႔ လြယ္ ျဖစ္ေနရပါတယ္။

ခုေတာ့ ...
အခ်စ္ဆိုတာဟာ
ေျပာဖို႔လည္း ခက္
အသိရလည္း ခက္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ပါပဲ။

အဲဒါကေတာ့ ၁၅၀၀ ဆိုတဲ့အခ်စ္ကို က်ေနာ္ ကဗ်ာဖြဲ႔ၾကည့္လိုက္တာပါပဲ။ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကို အထက္မွာ က်ေနာ္ ေျပာျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ကဲ ... ေမပ်ဳိ ေရ ... က်ေနာ္ အခ်စ္အေၾကာင္း ကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါၿပီး။ ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တျခားဘယ္သူကို TAG လုပ္မလဲလို႔ လိုက္ၾကည့္လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၿပီးကုန္ပါၿပီး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူကိုမွ ျပန္ TAG မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစဗ်ာ။

မာန္လိႈင္းငယ္

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ကေမာက္ကမ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္

မာန္လႈိင္းငယ္

“ကေမာက္ကမ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္”

ငါ့ရဲ႕ ကေမာက္ကမ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္
စားတယ္၊ ေသာက္တယ္
သြားတယ္၊ လာတယ္
လုပ္တယ္၊ ျဖဳန္းတယ္
အိပ္တယ္၊ ထတယ္
ဒီလိုနဲ႔ .... ။

ငါ့ရဲ႕ ကေမာက္ကမ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္
ေငးတယ္၊ ငိုင္တယ္
ေတြးတယ္၊ ေရးတယ္
ဖတ္တယ္၊ မွတ္တယ္
ဖြဲ႔တယ္၊ စပ္တယ္
ဒီလိုနဲ႔ .... ။

ငါ့ရဲ႕ ကေမာက္ကမ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္
မေတာင့္တဆ ကဗ်ာေတြ
မေလာက္မငွ စာေတြနဲ႔
ကေမာက္ကမ ငါ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့
မ၀တ၀ ဘ၀ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေနရတယ္။

ငါ့ရဲ႕ ကေမာက္ကမ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ ... ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ျပတင္းေပါက္နံေဘး စကၠန္႔ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ပါ

မာန္လႈိင္းငယ္

“ျပတင္းေပါက္နံေဘး စကၠန္႔ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ပါ”

ျပတင္းေပါက္နံေဘး စကၠန္႔ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ပါ
ဆန္ျပာေပးမယ့္ အဘြားအို မရွိေတာ့
ေရႊယုန္ကေလးနဲ႔ အဘိုးအို ဆန္ဖြပ္ရင္း ငိုင္ေတြေနတာ ေတြ႔လိမ့္မယ္။

ျပတင္းေပါက္နံေဘး စကၠန္႔ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ပါ
လနဲ႔ ညတို စီးခ်င္းထိုးၾကေတာ့
တိမ္ေတြ ငိုေနတာ ေတြ႔လိမ့္မယ္။

ျပတင္းေပါက္နံေဘး စကၠန္႔ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ပါ
ေလနဲ႔ သစ္ပင္ စကားထာ၀ွက္ေတာ့
ပိုးမႊားေတြက လက္ခုပ္တီးတာ ေတြ႔လိမ့္မယ္။

ျပတင္းေပါက္နံေဘး စကၠန္႔ခဏေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ပါ
ပန္းခ်ီမမီ၊ စာမပီတဲ့ သဘာ၀ကို
မ်က္စိတဆံုး ဇာတ္ကုန္လြတ္ၾကည့္လိုက္
ရင္ဘတ္ထဲက ကဗ်ာဟာ
အေျပးသမားလို ေျပးေနတာ
လမ္းေတေလလို လႊင့္ေမ်ာေနတာ ေတြ႔လိမ့္မယ္။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ဘ၀ရဲ႕ ၀ကၤပါ

မာန္လႈိင္းငယ္

“ဘ၀ရဲ႕ ၀ကၤပါ”

ၾကယ္ေတြ ေ၀က် ဘ၀
ၾကယ္ေတြ ေၾကြက် ဘ၀
ၾကယ္ေတြ ေခၽြက် ဘ၀ေတြ ရွိေနသလို ...

မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ အ၀ိစီငရဲလို ဘ၀
ေလငိုေအာင္လုပ္တဲ့ မီးေတာင္လို ဘ၀
ပင္လယ္ဖ်က္တဲ့ မုန္တိုင္းလို ဘ၀ေတြ ရွိေနသလို ...

မ်က္ရည္မရွိတဲ့ ပင္လယ္ျပင္လို ဘ၀
ေျမႀကီးကို တုန္လႈပ္တဲ့ ေျခေထာက္လို ဘ၀
ေနမင္းကို ေျခာက္ျခားေအာင္လုပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပလို ဘ၀ေတြ ရွိသလို ...

ဒါေၾကာင့္ ...
မ်က္ရည္မိုးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြ ရွိေနတယ္။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

က်ေနာ္ နဲ႔ သူတို႔

မာန္လႈိင္းငယ္

“က်ေနာ္ နဲ႔ သူတို႔”

က႐ုဏာတရားနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့
က႐ုဏာရွင္ မာသာထရီဇာကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။

စစ္တလင္းမွာ လူနာေတြကို ၾကည့္ခဲ့တဲ့
မီးအိမ္ရွင္ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။

အေမသီးခ်င္းနဲ႔ ေမတၱာသီခ်င္း ေရးဖြဲ႔စပ္ဆိုခဲ့တဲ့
ဂီတသံရွင္ ထူးအိမ္သင္ကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။

ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာနဲ႔ ျပည္သူ႔ကဗ်ာေတြ ေရးဖြဲ႔စပ္ဆိုခဲ့တဲ့
ျပည္သူ႔ကဗ်ာရွင္ ဦးတင္မိုးကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။

ေတြ႔ခဲ့တယ္ ...
သူတို႔ေတြရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ လက္ေတြကို
ငါ
ေတြ႔ခဲ့တယ္ ...
ေတြ႔ခဲ့တယ္ ... ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ မယံုရင္ လာၾကည့္လွည့္

မာန္လႈိင္းငယ္

“ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ မယံုရင္ လာၾကည့္လွည့္”

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို TAG လုပ္တဲ့လူက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အခု တၿပိဳင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ ေရးေပးလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ ယံုတမ္းစကားတဲ့ဗ်ာ။ ကဲ ေရးပါၿပီ။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ရိုးမေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚ။ ရိုးမေတာနက္ေတြထဲ က်ေနာ့္ ဘိုးဘိုးမုဆိုးေတြနဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ အၿမဲတမ္း သူတို႔ေနာက္ကို လိုက္ေနရလို႔လား မသိဘူး။ က်ေနာ္စိတ္က မုဆိုးလို ျဖစ္လာပါေရာ။ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ အဘိုးမုဆိုးေတြက သင္ေပးတာကိုး။ အေတြ႔အႀကံဳေတြ။ ရိုးမေတာေတြ ရဲ႕ အေၾကာင္း။ က်ားမုဆိုးနဲ႔ လူမုဆိုးေတြ ေတြ႔ရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ထပ္ခါ ထပ္ခါ သိဖန္မ်ားလာေလ က်ေနာ္ မုဆိုးစိတ္၀င္လာေလေလဆိုေတာ့ ဒါေၾကာာင့္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ မုဆိုးရင့္မႀကီးလို သြက္သြက္လတ္လတ္။ ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ သြားလာလႈပ္ရွားႏိုင္ေနတာပါ။

မုဆိုးတေယာက္မွာ ရွိသင့္ ရွိအပ္တာေလးေတြကို အရင္ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ မုဆိုးတို႔မည္သည္ ...

၁။ သက္လံုေကာင္းရမယ္။
၂။ ပါးနပ္ရမယ္။
၃။ ေတာေတာင္ေရေျမသဘာ၀ကို နားလည္ကၽြမ္းက်င္ရမယ္။
၄။ သတိအၿမဲတမ္းရွိရမယ္။
၅။ စိတ္ရွည္ႏိုင္မႈ။ စိတ္ေအးေအး တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားႏိုင္ရမယ္။
၆။ ပစၥည္းစံု (ေတာလိုက္တဲ့အခါ ပါရမယ့္ လက္နက္ေတြ) ပါရမယ္။
၇။ သတၱိနဲ႔ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိရမယ္။
၈။ သားေကာင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အေျခအေနကို သိရမယ္။
၉။ စည္းကမ္းေတြကို သိတတ္။ နားလည္ရမယ္။
၁၀။ ေသနတ္ပစ္တဲ့အခါ လက္ေျဖာင့္ရမယ္။ မွန္ကန္ရမယ္။

စသည္ စသည္ျဖင့္ ရွိရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ပါၿပီး။ က်ေနာ္ မုဆိုး။ မုဆိုးက်ေနာ္ ဘ၀ေလးကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။

တေန႔မွာ ...

က်ေနာ့္ ဘိုးဘိုးက က်ေနာ့္ကို ေခၚေျပာတယ္။
“လူကေလး... ဘိုးဘိုးတို႔ ေတာလိုက္ထြက္ၾကမယ္တဲ့။ အဲဒါ လူကေလး လိုအပ္တာေတြ အကုန္လုပ္ထားပါ”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း
“စိတ္ခ် ဘိုဘိုးေရ... အခုပဲ သြားလုပ္လိုက္ပါ့မယ္။” စိတ္က မုဆိုးလိုက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာမ်ား ဘယ္လိုေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အရမ္းအရမ္းကို ေပ်ာ္ရႊင္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္တာေတြကို လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဘိုးဘိုးဆီ သြားၿပီး။
“အားလံုးၿပီးပါၿပီ၊ ဘိုးဘိုးေရ။ သြားဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ” လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘိုးဘိုးက ေနဦး ေနဦး။
“မင္းဦးေလး။ မင္းဘႀကီးေတြကို ေစာင့္ၾကတာေပါ့”။
ဒါဆိုလည္း ေစာင့္ရတာေပါ့။ မၾကာပါဘူး။ ဘႀကီးေတာ္ေတြ။ ဦးေလးေတာ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း မမ်ားပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘိုးဘိုးအပါအ၀င္ ငါးေယာက္ထဲပါ။


ေတာထဲကို ၀င္ပါၿပီး။ ေအာ္ ... ေမ့ေနလို႔ ေတာထဲ မ၀င္ခင္ ေတာစပ္နားမွာ ေတာေစာင့္နတ္ေတြ။ ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲလို မလုပ္ရင္ ဘာသားေကာင္မွ မရဘူး ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မုဆိုးတိုင္း။ မုဆိုးတိုင္း အဲဒီလို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပဲြေတြ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာကို ၀င္ရစၿမဲ၊ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ငါးေယာက္လည္း ငါးမိနစ္ေလာက္ ပူေဇာ္တာေတြ။ ကန္ေတာ့တာေတြ လုပ္ၾကတယ္။

ၿပီးတာနဲ႔ ... ေတာကို က်ေနာ္တို႔ ငါးေယာက္ စ၀င္ပါေတာ့တယ္။ ေတာစ၀င္တာနဲ႔ သားေကာင္း တေကာင္တၿမီးမွလဲ မေတြ႔ပါဘူး။ ဒါနက္ ေတာနက္ထဲကို ၀င္သထက္ ၀င္ၾကတယ္။ ၾကာေလနက္ေလ ၾကာေလနက္ေလေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ဘိုးဘိုးက
“ေဟ့ အားလံုး ခဏေနၾကဦး၊ ငါတို႔ ဆက္၀င္ရင္ မလြယ္ဘူး”တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း
“ဟာ ... ဘိုးဘုိးကလည္ ၀င္လာခဲ့မွေတာ့ ဆက္၀င္ၾကတာပိုေကာင္းတယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘိုးဘိုး စိတ္တိုတယ္ဗ်။
“ေအး မင္း၀င္ခ်င္ရင္ မင္းဟာမင္း ဆက္၀င္တဲ့” က်ေနာ့္ကို အဲလိုေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ စိတ္ကလည္း တိုေနၿပီဗ်။ သားေကာင္တေကာင္မွမေတြ႔လို႔ေလ။ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကပဲ မွားတာလား။ ေတာနတ္။ ေတာင္နတ္ေတြကပဲ က်ီစားတာလားေတာ့ မသိေတာ့ဘူး။ ထက္ၿပီးေတာ့လည္း မစဥ္စားေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ဟာကို တေယာက္ထဲ ဆက္၀င္လိုက္တယ္။ မိုင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ။ သားေကာင္တေကာင္ကို ေတြ႔လို က်ေနာ္က ပစ္မွတ္ကိုခ်ိန္တယ္။ သားေကာင္းကလည္း လည္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ သူ႔ကို ပစ္မယ္ဆိုတာ သိလို႔မလားမသိဘူး။ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ အားပါးပါး တခါမွ အဲလို သားေကာင္ ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုးကို မျမင္ဖူးဘူး။ က်ေနာ္က ခ်ိန္တယ္။ သူက ၾကည့္တယ္။ ေျပလည္း မေျပးဘူး။ ဒါနဲ႔ ပစ္မွတ္ထဲ၀င္တာနဲ႔ ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္တာ “ဒိုင္း”ဆို တည့္တည့္ပါပဲ ထိသြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သားေကာင္ရဲ႕ေနာက္မွာ ေခ်ာက္ရွိေနတာ မသိဘူးဗ်။ သားေကာင္က်သြားမွ သိလိုက္တာ။

ေခ်ာက္ကမ္းပါက ေအာက္ကို မျမင္ရဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း တေကာင္းထဲရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္အလြတ္ခံမလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ မုဆိုးတို႔ သတိနဲ႔ပဲ ဆင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရတယ္။ ေအာက္ရေတာ့ က်သြားတဲ့ သားေကာင္ကို မေတြ႔ဘူး။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ေနလည္း ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ တခုေတာ့ သိလိုက္တယ္။ ေက်ာတေလွ်ာက္ တျဖန္းျဖန္း ၾကက္သီးထခဲ့တယ္။

အေတြးပါ တပါတည္း ၀င္လာေတာ့တယ္။ ငါေတာ့ ေတာေျခာက္ခံရၿပီေပါ့။ ဆက္ရွာလည္း မေတြ႔ပဲကို။ က်ေနာ္ အေပၚကို ျပန္တတ္ခဲ့တယ္။ ျပန္တတ္ေတာ့ တ၀က္ေလာက္မွာပဲ ဂူတဂူကို ေတြ႔တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ ငါ ဆင္းလာေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အခုမွ ဘာျဖစ္လို႔ ေတြ႔တာလဲေပါ့။ တခါ ၾကက္သီးထျပန္ၿပီ။ စိတ္ကလည္း စူးစမ္းခ်င္ျပန္ေရာ။ က်ေနာ္လည္း အထဲကို ၀င္သြားတယ္။ ၀င္ ၀င္ခ်င္း ေမွာင္ေနတယ္။ မ်က္စိက်င့္သားရသြားမွ အထဲကို ဆက္၀င္တယ္။ ၀င္ေလေလ ေအးလာ ေလေလ။ အထဲေရာက္ေလ ပိုေအးေလေပါ့ဗ်ာ။ သတၱိေတာ့ အေကာင္းသား။ ဆက္၀င္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ကို အဲဒီထဲပဲ ၀င္ေအာင္ ေသြးေဆာင္ေနတာကို။

ေဟာ္ ... အလင္းကို ေတြ႔ၿပီ။ ေျခလွမ္းေတြက ပိုသြက္လာတယ္။ ဘယ္ဟုတ္လဲ ... အဲဒီအလင္းက ဘာအလင္းလဲ သိလား။ ေနေရာင္ျခည္အလင္းမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ရတနာသိုက္က ထြက္လာတဲ့ အလင္းေတြပါ။ အံ့ၾသသြားလား ... က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိကို ကိုယ္မယံုရဲဘူး။ ျပန္ပြတ္တယ္။ ကိုယ့္အသားကိုယ္ ျပန္ထိေတာ့မွ တကယ္ပါလားေပါ့။

ကဲ ... က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကေပေတာ့ဗ်ာ။ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္။ မယံုရင္ လာၾကည့္လွည့္ေပါ့။ ဟုတ္.. တယ္.. ဟုတ္။

အင္း ဒီေလာက္ဆို ေမပ်ဳိ နဲ႔ မဆုေ၀လည္း ေက်နပ္ေလာက္ေရာေပါ့။ အခု ျပန္ tag မယ့္ လူေတြကို စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ေတြ႔ပါၿပီး။ ေအာက္မွာပါ ....

၁။ ႏွင္းသဇင္
၂။ ကိုရြာသား
၃။ ေတာ့တိုးခ်န္

တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုလဲ ေရးမယ္မဟုတ္လား။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ေၾကာင္နဲ႔ သခင္ ဘယ္လိုေနလဲ

Read more »

Posted in: ဗြီဒီယို

နက္ျဖန္မွာေတာ့

မာန္လႈိင္းငယ္

“နက္ျဖန္မွာေတာ့”

ဟိုတုန္းက
ငါတို႔အားလံုးလည္း
အေပါက္တေပါက္ကို ဆင္ေကာ္(စူပါကလူး)နဲ႔ ကပ္

ဒါေပမယ့္
ဟန္ခ်က္မညီတဲ့ မိုးေတြက
ယေန႔မွာလည္း ယိုတုန္းလွ်ံတုန္း
အဖ်ားတတ္ေနတဲ့ မိုးေတြက
နက္ျဖန္မွာေတာ့ ငိုျမည္ေနဦးမွာလား။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ပဲ့တင္ထပ္ရင္ခုန္သံ

ငယ္ဆူးအိမ္

“ပဲ့တင္ထပ္ရင္ခုန္သံ”

မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ ကံၾကမၼာရဲ႕မာယာေတြေၾကာင့္
မေမ်ွာ္လင့္ပဲ ေဖေဖနဲ႔ေ၀းခဲ့ရတဲ့
အိမ္မက္ဆန္ေသာ ေန႔ရက္ေတြထဲ
တိတ္တိတ္ကေလး ေဖေဖ့ကိုလြမ္းစိတ္နဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ေနမိတယ္ ...
ေႏြးေထြးယုယ ေဖေဖ့ရင္ခြင္
အၾကင္နာေတြကို လိုခ်င္ေတာင့္တမိတယ္ ...

ေျပာင္းလဲျမန္ေသာ ေန႔ရက္ေတြထဲ
ဆုေတာင္းတိုင္းလည္း မျပည့္တတ္ၾကေတာ့
ဆံုဆည္းပါရေစလို႔ စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းမိေပမယ့္
ဆုေတာင္းရံုကလြဲၿပီး မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ ကံတရားေၾကာင့္
အထီးက်န္သည့္ ေန႔ရက္ေတြထဲ
ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ေဖေဖ့ကို လြမ္းေနဆဲပါပဲ ...

ႏွစ္လရက္တို႔ အလီလီေျပာင္းလဲ
ယခင္ဆႏၵ ယေန႔ထိတိုင္
ျမဴတမႈံမ်ွမေလ်ာ့ ပင္တမာလိုမခါး
ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ ေဖေဖ့ကိုခ်စ္ေနဆဲပါပဲ ...

အစားထိုး၀င္ေရာက္လာသူရွိေသာ္လည္း
ႏွလံုးသားကလက္မခံ အမုန္းမ်ားသာပြားခဲ့
အသိစိတ္နဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ့ ရင္မွာေၾကလို႔မြ
ဘာနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရဘူး ေဖေဖ ...

ေဖေဖရယ္လို႔
တမ္းတမ္းတတ ေခၚခ်င္ေပမယ့္
အေနေ၀းတဲ့ သမီးအတြက္ေတာ့ ဆႏၵတစ္ခုပဲေပါ့ ...
ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီအရြယ္ထိ
ေဖေဖခ်စ္တဲ့သမီး
အရံႈးေတြကိုသာ ကံတရားကေပးေနတယ္ ...

ဟန္ေဆာင္မႈေတြမ်ားတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲ
လူေတြကိုေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနတဲ့စိတ္
ပြန္းပဲ့ေနတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုႏွင့္
ဒုကၡေတြမိုးမိတိုင္း... စိတ္ဓါတ္ေတြအက်ဥ္းခ်ခံရတိုင္း
အိမ္မက္ေဟာင္းေတြသာ ထပ္ခါထပ္ခါမက္လို႔
ေဖေဖ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ ေဖေဖရယ္ ... ။ ။

<ငယ္ဆူးအိမ္>

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ဗိုင္းရပ္စ္ အထူးသတိေပးခ်က္

“ဗိုင္းရပ္စ္ အထူးသတိေပးခ်က္”

Yahoo, Hotmail ႏွင့္ Mail အားလံုးစသည္တို႔ကို အသံုးျပဳလ်က္ရွိေသာ Internet သံုးစြဲသူမ်ား အထူးသတိျပဳရန္၊ Microsoft ႏွင့္ Norton တို႔မွ အထူးသတိေပးလာပါတယ္။ လက္တေလာျဖစ္ ေပၚ လ်က္ရွိေသာ ကြန္ပ်ဴတာဗိုင္းရပ္စ္တမ်ဳိးကို အထူးသတိထားၾကရန္ျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုပါ ဗိုင္းရပ္စ္သည္ မိမိတို႔ Mail သို႔ 'Life is beautiful' ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာမွာျဖစ္ၿပီး Power Point Presentation လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ အဆိုပါ Mail အား ဖြင့္ၾကည့္မိပါက ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအတြင္းရွိ အခ်က္အလက္မ်ားအားလံုး ဖ်က္ဆီးခိုးယူျခင္းခံရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိ၏ Mail Password ကိုလည္ တပါတည္း ခုိးယူသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ အထက္ေဖာ္ျပ ပါ Mail လက္ခံရရွိပါက ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔လည္း စိတ္မကူးပါနဲ႔ အျမန္ဆံုးဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါက ပိုေသခ်ာပါတယ္။ မိမိႏွင့္ နီးစပ္ရာ Internet သံုးစြဲသူမ်ား။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကိုလည္း မိမိမွတဆင့္ အေၾကာင္းၾကားဖို႔လည္း တိုက္တြန္းလိုက္ပါ တယ္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာမ်ား

မာန္လႈိင္းငယ္

“အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာမ်ား”

ရံုးကေန အိမ္ျပန္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနပါၿပီ။ လုပ္စရာရွိတာေလး နည္းနည္းပါးပါး ဟုိေယာင္ေယာင္။ ဒီေယာင္ေယာင္။ ဟိုစပ္စပ္။ ဒီစပ္စပ္ေပါ့။ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။

ေမႀကီး (အဖြား)ေတာင္မွ အျမင္ကတ္လို႔ “ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေနရင္ေကာင္းမယ္တဲ့။ ငါ ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေႏွာက္ တယ္” တဲ့။ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကို စာအုပ္ပဲ ဖတ္ေတာ့မယ္။ ဘာစာအုပ္ဖတ္ရမလဲ။ အင္း သိၿပီး။

ဘာစာအုပ္ေတြလည္းဆုိေတာ့ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ “လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား - ဘ၀” စာအုပ္ပါ။ ကဲ ဒါက က်ေနာ္ဖတ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ အခုသတိမရေတာ့လို႔ ျပန္ဖတ္ေနတာ မၿပီးေသးဘူး။

စာအုပ္မဖတ္ခင္ေတာ့ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးက ေပၚလာေတာ့ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ အခု လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြးလုိက္တယ္။ သုတစာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ။ ရသစာေပစာအုပ္ေတြ၊ အစံုကို ဖတ္ေနတာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ငါ ဘယ္သူေတြကို အႏွစ္သက္ဆံုးလဲေပါ့။ အႀကိဳက္ဆံုးလဲေပါ့။ စဥ္းစားလိုက္တယ္။

ဟုတ္ၿပီး ... အိမ္ျပန္ၿပီး ခ်ေရးလိုက္မယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္ေျပးၿပီး ခ်ေရးေတာ့တာပဲ။ အဲဒါေတြကို နံပါတ္စဥ္နဲ႔ ေရးခ်ေတာ့မယ္။ ေအာက္မွာပါ ....

၁။ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ
၂။ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္
၃။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ
၄။ ဆရာ တာရာမင္းေ၀
၅။ ဆရာမ ဂ်ဴး
၆။ ဆရာ ေမာင္သာႏိုး
၇။ ဆရာမ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
၈။ ဆရာမ လူထုေဒၚအမာ
၉။ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္
၁၀။ ဆရာ လူထုစိန္၀င္း
၁၁။ ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
၁၂။ ဆရာ ေရႊဥေဒါင္း
၁၃။ ဆရာ ပီမိုးနင္း
၁၄။ ဆရာ သိပၸံေမာင္၀
၁၅။ ဆရာမ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)
တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီထဲ ေရြးထုတ္ၿပီး ခ်ေရးလိုက္တာပါပဲ။
အခု ေရးခ်လိုက္တဲ့ ဆရာ။ ဆရာမေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ စုႏိုင္သမွ်ေတာ့ စုတယ္။ လက္လွမ္းမီသေလာက္ေတာ့ လိုက္ဖတ္ေနတာပဲ။ အမ်ားဆံုးဖတ္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာ တာရာမင္းေ၀၊ ဆရာ ျမသန္းတင့္တို႔ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာေတြမွာေတာ့ ဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္၊ ဆရာ ေမာင္သာႏိုး၊ ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ တို႔ပါပဲ။

ကဲ ... က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္ဆရာ၊ ဆရာမေတြအမ်ားႀကီးထဲက ဘယ္သူ႕ကို ႏွစ္သက္သလဲဆိုတာ ကိုေတာ့ ခ်ေရးၿပီးသြာပါၿပီ။ အခု ဆက္လက္ေရးရမယ့္ လူေတြကေတာ့ .... ေအာက္မွာပါ ...

၁။ Chaos
၂။ ေမပ်ဳိ
၃။ ကိုဇူလိုင္
၄။ ကိုေကာင္းကင္ကို
၅။ မဆုေ၀
၆။ ကိုစိုးထက္
၇။ လင္း
၈။ ကိုပီေက
၉။ မိုးခ်စ္သူ
၁၀။ ကိုေမတၱာ

တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္ပါလူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုး ေရးေပးရမယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ မေရးမျဖစ္ေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အားလံုးကို ေရးခိုင္ခ်င္တယ္။ အခု (၁၀)ေယာက္ ကိုပဲ အရင္ေရးခိုင္းလိုက္တာပါ။ မနည္းပါဘူးေနာ္။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕တမ္းခ်င္း

မာန္လႈိင္းငယ္

“သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕တမ္းခ်င္း”

“သူငယ္ခ်င္း ....
လုိရာဆႏၵအားလံုး ျပည့္၀ပါေစ
ဘယ္ေနရာဘဲေရာက္
တို႕အားလံုးကို သတိရပါေနာ္” တဲ့

သူငယ္ခ်င္းေရ ....
မင္းေပးတဲ့ဆုနဲ႕ ျပည့္၀ပါေစ
မင္းေျပာသလို
ငါဘယ္ေနရာဘဲေရာက္ေရာက္
မင္းတို႕ကို ငါသတိရေနမွာပါကြာ ... ။

“ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေရ ....
ထာ၀ရတစ္သက္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခြဲတဲ့အခိ်န္မွာ
အၿမဲတမ္းသတိရေနမယ္ေနာ္” တဲ့

ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေရ .....
မင္းရဲ႕ စကားလက္ေဆာင္နဲ႕တင္ ေပွ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါၿပီ
စိတ္ခ်ပါ ....
တို႔ေတြ ခြဲခြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
မင္းေျပာခဲ့သလို
အၿမဲတမ္း သတိရေနတယ္ဆိုတာ ယံုပါကြာ ... ။

“သူငယ္ခ်င္း ....
ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္လံုးမွာ ကံေကာင္းပါေစ
ၿပီးေတာ့ ....
ေအာင္ျမင္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနာ္” တဲ့

သူငယ္ခ်င္းေရ ....
ဘ၀တစ္ေလ်ွာက္လံုး ကံေကာင္းေအာင္ေတာ့
ငါ ေလ်ွာက္လွမ္း ရုန္းကန္ေနတယ္
ခုေတာ့ ...
ေအာင္ျမင္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္မလာခဲ့ေပမယ့္
ငါ ႀကိဳးစားေလ်ွာက္လွမ္းေနဆဲပါကြာ ... ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၊ ႏိုင္၀င္ဘာလ (၉)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ရွာေဖြသူနဲ႕ က်ေနာ္

မာန္လႈိင္းငယ္

“ရွာေဖြသူနဲ႕ က်ေနာ္”


ငါလုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္တိုင္းဟာ
မွန္ကန္မႈနဲ႕
တရားမ်ွတမႈ ရွိခဲ့သလား။

ငါလုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္တုိင္းဟာ
ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕
ရႈံးနိမ့္မႈကို ဆန္းစစ္ႏိုင္ခဲ့သလား။

ငါလုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္တိုင္းဟာ
အမွန္နဲ႕
အမွားကိုေရာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္ခဲ့သလား။

ငါ ....
ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္တဲ့အခါ
ေအာင္ႏိုင္သူဆိုတဲ့
သရဖူဆင္ျမန္ႏိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါလား။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏိုင္၀င္ဘာလ (၉)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

အိတ္ထဲမွာ ဒါအကုန္ပဲ ….

မာန္လႈိင္းငယ္

`အိတ္ထဲမွာ ဒါအကုန္ပဲ ….´

ႏွင္းသဇင္ က သတိေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ဓါးျမေတြက က်ေနာ္တို႔ကိုပါ တိုက္ပါဦးမယ္တဲ့ဗ်ာ။ အတိုက္လည္း ခံရပါၿပီ။ ေသြးေအးေအးနဲ႔ လာတိုက္ေနပါတယ္။ ဓါးျမေတြက သေဘာ ေကာင္းတယ္ထင္ပါ့။ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါတဲ့ေနာ္။

ရွိတာ အကုန္ထုတ္ဆိုလို႔ ထုတ္ပါလို႔ ဓါးျမေတြက ေျပာေတာ့လည္း ထုတ္ပါၿပီး။ ေၾကာက္မသြားနဲ႔ေနာ္။ သိပ္မရွိဘူးဗ်။

ေရာ့ … ဒီမွာ …

၁။ ေရာင္စံုေဘာလ္ပင္ ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ခဲတံႏွစ္ေခ်ာင္း။ (သူတို႔ေတြက က်ေနာ့္အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြေလ။ မ်ားမ်ားမေခၚထားဘူး။ ရန္ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔)

၂။ အမည္းေရာင္ စာအုပ္တအုပ္။ (သူကေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ေရးၿပီးသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ပါ)

၃။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္တအုပ္။ (တေန႔တာေလးတြ မွတ္သားရေအာင္လို႔)

၄။ ကဗ်ာစာအုပ္ႏွစ္အုပ္။ (ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ ဘာသာျပန္ကဗ်ာစာအုပ္ေတြေလ)

၅။ ဓါးေသးေသးေလးတစ္လက္။ (ခဲတံကို ခၽြန္မလို႔ပါ။ လုိရမယ္ရ ထည့္ထားတာ)

၆။ လက္ကိုင္ဖုန္း တလံုး။ (လံုၿခံေရးအရေရာ။ အေရးႀကီးတဲ့အခါမွာ သံုးဖို႔အတြက္ပါ)

၇။ မ်က္မွန္တလက္။ (အေ၀းေရာ။ အနီးပါ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ မ်က္မွန္။ သူကေတာ့ အသံုး၀င္ တယ္ေလ)

၈။ Kingston (USB) တခု။ (သူ႔ကို အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အလြယ္တကူ ထုတ္သံုးလို႔ရတယ္)

၉။ အဘိဒန္စာအုပ္တအုပ္။ (သူကေတာ့ ျမန္မာစားလံုးေပါင္းေတြကို ၾကည့္တဲ့ စာအုပ္ပါ။)

၁၀။ လက္ပတ္ေလးတခု။ (လက္နာတာနဲ႔အခါ ပတ္ထားဖို႔ေလ)

၁၁။ ဦးစိုင္း လိမ္းေဆးတဗူး။ (လက္နာရင္ လိမ္းဖို႔)

ကဲ … ဘာေတြလိုခ်င္ေသးလဲ။ ရွိတာအကုန္ထုတ္လိုက္ၿပီေနာ္။ ေဟ့… အိတ္ကို တအားမဆြဲနဲ႔ဗ်။ က်ေနာ့္ အိတ္ ႀကိဳးပ်က္သြားမယ္။ ဒီအိတ္က ၾကာၿပီး အသစ္မ၀ယ္ႏိုင္ေသးလို႔ ဒါေလးကိုပဲ အသံုးျပဳေနရတယ္ေလဗ်ာ။ ဟဲ … ဟဲ။

ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဓါးျမလုပ္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုေတာ့ ဓါးျမတိုက္သြားၿပီ။ အခု ျပန္တိုက္ေတာ့မယ္။ ဟဲ … ဟဲ အဲဒီလူေတြက ဘယ္သူလဲ သိၾကလား။

၁။ biggest tu
၂။ မလင္းလက္ၾကယ္စင္။
၃။ ေမတၱာနဲ႔ ေနမြန္းသင္
၄။ မပန္ဒိုရာ

ကဲ ဓါးျမေတာ့ အသိေပးလိုက္ၿပီး ႀကိဳတင္ ၀ွက္ထားလို႔ရတယ္ေနာ္။ ေတာ္ႀကာ လ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ေတြ ေပၚကုန္မွျဖစ္ မေကာင္းဘူး။ ဟဲ … ဟဲ။

အင္း ႏွင္းသဇင္ေရ။ ရွိတာေတာ့ အကုန္ထုတ္ၿပီးသြားၿပီေနာ္။ ဒီေလာက္ေက်နပ္မယ္ထင္တယ္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ဒီည

မာန္လႈိင္းငယ္

“႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ဒီည”

ဒီည ….
စာအုပ္ကိုင္ေတာ့ စာဖတ္လို႔ မရ
ကဗ်ာေရးေတာ့ ဒြိဟအေတြးေတြ ၀င္
စာအုပ္ပိတ္ အိပ္မယ္ႀကံေတာ့ မ်က္လံုးက ေၾကာင္
ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ …
ကဲ … … ေျပာပါ။

ဒီည ….
စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္လို႔ရေအာင္
ကဗ်ာေတြ မ်ားမ်ားေရးႏုိင္ေအာင္
အိတ္တဲ့အခါ မ်က္လံုး မွိတ္ႏိုင္ေအာင္
႐ႈပ္ေထြးတဲ့ ဒီညမွာ …
ကူပါ … … ကူၾကပါ … ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၈)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ရင္ခြင္တစ္စံုရဲ႕ အလြမ္းရိပ္

ငယ္ဆူးအိမ္

“ရင္ခြင္တစ္စံုရဲ႕ အလြမ္းရိပ္”

မ်က္စိတစ္မွိတ္ ေလအေ၀ွ႔မွာ
သစ္ရြက္ေတြ ေျမေပၚေႂကြသလို
ဘ၀ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ၿပီ…….

အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
မိသားစုေတြရဲ႕အေ၀း
တစ္ေယာက္ထဲ သိမ္ငယ္အားငယ္ေနခ်ိန္
အလြမ္းမိဆံုးကေတာ့
မိသားစုနဲ႔ အိမ္ကေလးပါပဲ……

ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့
ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕အစ ေရာင္ျခည္အစပ်ိဳးခ်ိန္
မနက္မနက္ အိပ္ရာေခၚႏိုးတတ္တဲ့ ေမေမ…..
ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲတိုးေ၀ွ႔လို႔ ခၽႊဲႏႊဲ႔ခဲ့ဖူးတယ္။

အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
ကိစၥအ၀၀ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ
တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာဆိုႏွိမ့္သိမ့္ေပးတတ္တဲ့
ေမေမ့ရဲ႕ စကားခ်ိဳခ်ိဳေတြကို လြမ္းတယ္……..

ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့
အားမာန္ေတြအျပည့္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔
က်မရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ သူရဲေကာင္း ေဖေဖ……
ေဖေဖ့ေက်ာျပင္ေပၚခုန္ေပါက္လို႕ ကစားခဲ့ဖူးတယ္။

အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ နာက်င္က်ဆံုးခ်ိန္
ေႏြးေထြးစြာ ေပြ႔ဖက္ထားတတ္တဲ့
ေဖေဖ့ရဲ႕ ရင္ခြင္က်ယ္တစ္စံုကို လြမ္းတယ္…….

သူစိမ္းေတြၾကား အထီးက်န္၀မ္းနည္းခ်ိန္
အေဖာ္ျပဳေပးတတ္တဲ့၊ ျဖဴစင္စြာအားေပးတတ္တဲ့
ညီမေလးေတြရဲ႕ မာယာမဲ့အၿပံဳးလွလွကိုလည္း လြမ္းတယ္……..

အေ၀းကို ေငးေငးၾကည့္တတ္တဲ့
အေရာင္မွိန္မွိန္မ်က္လံုတစ္စံု အငိုတိတ္ေအာင္
အိမ္မက္ေတြကို ေရေလာင္းေပးတဲ့
ဥယာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂရုစိုက္ေပးမမႈေတြကိုလည္း လြမ္းတယ္ ...

အားလံုး အားလံုးကိုပါပဲ
အခုလိုအခ်ိန္မွာေပါ့
အေ၀းေရာက္ ဒီရင္ခြင္က အရမ္းလြမ္းေနတယ္……..

ငယ္ဆူးအိမ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ေနရာေလးတခုမွာ

ငယ္ဆူးအိမ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ေၾကာက္ရတဲ့ သတၱ၀ါမ်ား

မာန္လႈိင္းငယ္

“ေၾကာက္ရတဲ့ သတၱ၀ါမ်ား”

မႏွင္းဆီနီနီက စီပံုးပါ ေအာ္သြားတာ ေတြ႔လို႔။ အေျပးအလႊား မႏွင္းဆီအိမ္ကို သြားလိုက္တာ။ ေအာ္ ကိုယ္ေၾကာက္တဲ့ သတၱ၀ါေတြ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကေရာ ဘာေကာင္ေတြကို ေၾကာက္သလဲေပါ့။ အင္း သတၱ၀ါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကိုေတာ့ လိုက္ေျခာက္ဖူးတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ ေမေမဆိုရင္ ေျမြေၾကာက္တယ္ဗ်ာ။ နဂိုကတည္းက ေရာဂါတခုရွိတယ္။ ေသြးတိုးေရာဂါပါ။ က်ေနာ္က အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ စိုက္ခင္းေသးေသးေလး လုပ္ေနတုန္း ေျမြလာတာေတြ႔လို႔ ဖမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမြက မႀကီးပါဘူး။ အလြန္ဆံုးရွိ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္က ဘုန္းႀကီးရိုက္တဲ့ ႀကိမ္လံုးခပ္ႀကီးႀကီးအရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီေျမြကို ဖမ္းၿပီး ေမေမ့ကို စေနာက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ သြားစတယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ဘယ္လို စ တယ္ထင္သလဲ။ “ေမေမေရ ... ဒီမွာ ဘာလည္းမသိဘူး။ သား ယူလာေပးမယ္ေနာ္”ဆိုၿပီး ယူသြားတယ္။ ေမေမ့ ေရွ႕ကိုေရာက္တာနဲ႔ ေျမြကို ျပလိုက္တာ ေမေမ ေသြးလန္႔။ ေသြးတိုးေရာဂါျပန္ထလာပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲဒီလိုေတြ႔ေတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမေမကို မစ ေတာ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကို သနားတယ္ေလ။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ၾကာခဲ့ပါၿပီး အမွတ္ရတာေလး ကို ေရးလိုက္တာ။ ေရးေနရင္းနဲ႔ ေမေမ့ကို သတိရလုိက္တာဗ်ာ။ အခုေနမ်ား ေမေမရွိရင္ ေပ်ာ္စရာကမၻာပါပဲ။ ခုေတာ့ ေမေမက သမလြန္ေရာက္ၿပီး ေကာင္းရာဘံုမွာ စံျမန္းေနေရာေပါ့။)

ကဲ ... ေနာက္တခု ေျပာျပဦးမယ္ဗ်ာ။ ပိုးေကာင္ေသးေသးေလး ျမင္ရင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ လူေတြပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္လဲ ပါတယ္ဗ်ာ။ ေယာက်ၤားေလးပါ။ သူက အဲဒီပိုေကာင္ေသး ေသးကို ျမင္ရင္ ဘယ္ေတာ့ အဲဒီလမ္းက မသြားေတာ့ဘူး။ တျခားလမ္းက သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲဆိုေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီေကာင္ကို စေနာက္ခ်င္တာနဲ႔ ပိုေကာင္ ေသးေသးျဖစ္တဲ့ ပင့္ကူေသးတေကာင္ရယ္။ ခူယားတေကာင္ရယ္။ ပိုးနံေကာင္တေကာင္ရယ္။ ေက်ာင္းသြားရင္း လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔က သူ႔လြယ္အိတ္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

ေက်ာင္းေရာက္ ေတာ့ စာအုပ္ထုတ္တဲ့အခါမွာ ဒီေကာင္က ထခုန္ဘာေလေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ရယ္စရာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ေတာ့ လက္ခုပ္တီးၿပီး ရယ္ၾကတယ္။ ဒီမွာတင္ ဒီေကာင္က က်ေနာ္တို႔ လက္ခ်က္မွန္း သိသြားေတာ့ လိုက္ထိုးတယ္ဗ်။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ အေျပးသမားေတြပဲ ေျပးတာ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေျပးလိုက္ၾကတာ။ ဟား .... ဟား ... ဟား ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးဗ်။ (ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုကို ေျပာျပတာပါ။)

အင္း .... ကိုယ့္အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္ထင္တယ္။ ေတာ္ ၾကာ ေလရွည္တယ္ေျပာဦးမယ္ ... ဟဲ ဟဲ။

ကဲ ... လာပါၿပီးဗ်ာ။
က်ေနာ္ ေၾကာက္တာကေတာ့ အေကာင္သံုးမ်ဳိးရွိတယ္။ ၁။ ငန္းေျမြ၊ ၂။ မိေက်ာင္း၊ ၃။ ငါးမန္း တို႔ပါပဲ။ ငန္းေျမြကို ေၾကာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေလး ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ ငယ္ငယ္ကဆို ငန္းေျမြအေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္ေလ။ သူ႔ရဲ႕ ဥေတြကို သြားမစားလိုက္နဲ႔တဲ့ စားတဲ့လူကို ညဘက္မွာ လာသတ္တာပဲတဲ့ ဗ်ာ၊ တခါတည္း အေသေပါက္သတ္တာဗ်။ မယံုမရွိနဲ႔။ ဟား ... ဟား။ ေျပာရင္ ယံုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ငန္းေျမြဥ မစားဖူးေသးဘူး။ ငန္းေျမြကိုပဲ ေတြ႔ဘူးေသးတယ္။ လူႀကီးေတြ ေျပာျပထားလို႔ မစားရဲတာပါ။ အဲဒီလိုေျပာထားေတာ့ က်ေနာ္လည္း အခုခ်ိန္ထိ ငန္းေျမြကို ေၾကာက္တယ္။

မိေက်ာင္းအလွည့္ပဲ ... ေျပာျပမယ္ေနာ္။ မိေက်ာင္းကို ေတြ႔ဖူးတဲ့လူရွိလားမသိဘူးေနာ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္မွာ ေတြ႔ဘူးတယ္။ လူသားေတြကို ေလွ်ာက္စားေနတာမ်ား။ ေက်ာပါခ်မ္းတက္ လာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မိေက်ာင္းကို ေၾကာက္ေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ တိရိစၦာန္ရံုသြား ေတာ့ မိေက်ာင္းကို ေတြ႔တာနဲ႔ ေ၀းေ၀းက ၾကည့္တယ္။ အနားအၾကည့္ရဲဘူးဗ်။ အနီးကပ္ၾကည့္ရင္ သူက ပါးစပ္ၿပဲႀကီးနဲ႔ လွည့္ကိုက္မွာစိုးလို႔။

ငါးမန္းအလွည့္ ေရာက္လာၿပီေနာ္။ က်ေနာ္ ငါးမန္းဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လည္းဆိုေတာ့ ျမစ္ေတြမွာ ေရသြားခ်ဳိးရင္ ေ၀းေ၀းမကူးရဲဘူး။ ငါးမန္းလာမွာ စိုးလို႔။ သံလြင္ျမစ္မွာလည္း အတူတူပဲ။ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရသြားခ်ဳိရင္ ကမ္းစပ္နားေလးမွာပဲ ေရးကူးတယ္။ ေရေတာ့ ကူးတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေ၀းေ၀းကူးရင္ ဘြားကနဲဆို ငါးမန္းေပၚလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေ၀းေ၀း မကူးတာ။ ငါးမန္းကို ေတြ႔ဖူးလားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ ဟဲ .. ဟဲ က်ေနာ္ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး အျပင္မွာ ေတြ႔ဖူးရင္ေတာင္ မေျပာတတ္ဘူးေနာ္။ ငါးမန္းကို မေၾကာက္ေတာ့ပဲနဲ႔ လိုက္ေတာင္ ဖမ္းေနရင္ေတာ့ စိတ္မခ်ရဘူးဗ်။ အင္း ... က်ေနာ္ ေၾကာက္ရတဲ့ သတၱ၀ါသံုးေကာင္အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီဗ်ာ။

ကဲ ... က်ေနာ္လည္း မႏွင္းဆီ ေျပာတဲ့ ေလသံအတိုင္း ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ေနာ္။ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးသူတိုင္း ေၾကာက္တတ္တဲ့ သတၱ၀ါကို ေရးၾကေပေတာ့ဗ်ာ။ အင္း ... ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ကိုေတာ့ TAG လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလူေတြကေတာ့ ေအာက္မွာ ဖတ္ၾကည့္ .... ။

၁။ Chaos (ကဗ်ာခ်စ္သူ)
၂။ မေမပ်ဳိ (မိုးျပာေရာင္ အိမ္မက္မ်ား)
၃။ ကိုေကာင္းကင္ကိုႀကီး
၄။ ကိုဇူလိုင္ (July Dream)
တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၈)ရက္။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု

ခုေတာ့ ….

မာန္လႈိင္းငယ္

ခုေတာ့ ….

က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းမွာ
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ေမေမ့ကို တမ္းတမ္းတတ ရွိလို႔ … ။

ေလျပင္းမုန္တိုင္း က်ေတာ့မွာလား
ႏွင္းမုန္တိုင္းပဲ က်ေတာ့မွာလား
ဟာရီကိန္းမုန္တိုင္းပဲ က်ေတာ့မွာလား
မဟုတ္ပါ ….
မုန္တိုင္းေတြလို ၾကမ္းတမ္းစြာ မက်
ညင္သာစြာ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္မုန္တိုင္းပါ။

အား …… ….
ေမေမေရ ….
ေမေမ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္
“မ်က္ရည္မက်ရဘူး …. သားငယ္”လို႔
ဒါေပမယ့္
ေမေမ …..
သားမ်က္ရည္က်တာ
ေမေမ့ကို သတိရလို႔
ေမေမ့ကို လြမ္းဆြတ္လို႔
ေမေမ့ကို ေအာက္ေမ့တမ္းတလို႔ပါ။

ခုေတာ့ …..
က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းမွာ
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ေမေမ့ကို တမ္းတမ္းတတ ရွိလို႔ …. ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀ရ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၇)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ၾသကာသ ေလာက

မာန္လႈိင္းငယ္

ၾသကာသ ေလာက

ဒီၾသကာသ ေလာကကို
ကဗ်ာဆရာေတြက ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေရးဖြဲ႔ၾကတယ္။

ဒီၾသကာသ ေလာကကို
စာေရးဆရာေတြက ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ သီကံုးၾကတယ္။

ဒီၾသကာသ ေလာကကို
ေတးေရးဆရာေတြက တီထြင္ဆန္းသစ္ၾကတယ္။

ဒီၾသကာသ ေလာကကို
ပန္းခ်ီဆရာေတြက ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားအျဖစ္ ျခယ္သၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္
ဒီၾသကာသ ေလာကကို
ငါ … … … ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၇)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ကပ်ာကယာ ဂ်ပန္ကဗ်ာတရာ အပိုင္း (၆)

(၉၁)
ဖ်ာၾကမ္းတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ
ငါအိပ္ဆဲ
ပုရစ္ေအာ္သံမစဲ။
ဒီတစ္ညေတာ့
အကၤ်ီလက္ရွည္ကပဲ
ငါ့ကို ဖက္သိပ္ၿမဲ။

(၉၂)
ေက်ာက္ေဆာင္ကို ဒီေရဖံုးတယ္
မျမင္ရေပမယ့္ ေက်ာက္ေဆာင္ကေတာ့ရွိၿမဲ
ငါ့အကၤ်ီလက္ေပၚ မ်က္ရည္က်တယ္
မျမင္ရေပမယ့္ စိုေနဆဲ။

(၉၃)
ကမာၻဟာ ဒီအတိုင္းပဲ
မေန႕ကနဲ႕ ကေန႕ ဘာကြာသလဲ
တံငါကလည္းဒီေသာင္ေပၚကို ပိုက္ဆြဲတင္တယ္
ေန႕တိုင္းပဲ။

(၉၄)
မိုးလင္းလုၿပီ
ေယာရွိ္ေနာ ေတာင္ေပၚက ေလတိုက္တယ္
တစ္ရြာလံုးေအးသြားျပီ
ေတာင္ၿပိဳသံလည္း ၾကားရတယ္။

(၉၅)
သံသရာ ၾကံဳသမ်ွ ဒုကၡ
ကူခ်င္ပါလ်က္ ကူမရ
ငါေနတဲ့ ေဟဧဟိ ေတာင္ေပၚက
ငါျခံဳတဲ့သကၤန္း ျဖန္႕ျပီး
ျခံဳေပးခ်င္လွ။

(၉၆)
ေလထန္ကို မုန္တုိင္းဆင္ရင္
ခ်ယ္ရီေတြ ေၾကြလိုက္သမွ တဖြဲဖြဲ
ရြက္ေၾကြကုိေရွာင္မရ
ဘာထူးလို႕လဲ လူ႕ဘ၀
အေၾကြေပၚ အေၾကြဆင့္
အဆင့္ဆင့္။

(၉၇)
ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ လာၿပီး
ဆားခ်က္ၾကတယ္
ငါလည္းမတၧဳဟုိကမ္းမွာ
အလိုရမၼက္ ျဖည့္ဖို႕
ေစာင့္ေနတယ္။

(၉၈)
ညေနခင္း ေလညွင္း
ေရေျမာင္းေဘးသစ္ပင္မွ
သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ တိုက္ခတ္သံ
ေႏြရာသီ က်န္ပါေသးတယ္။

(၉၉)
သိပ္ေက်နပ္သူ ရွိသလို
ၾကည့္မရတဲ့လူလည္း ရွိေနတယ္
ကမာၻေလာကဟာ ဒီလိုပဲ
အဆင္ေျပေအာင္ တြဲေပးေနတယ္။

(၁၀၀)
နန္းေတာ္ တံစက္ၿမိတ္က
အပင္ေတြဟာ
အရင္က ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တာေတြကို
ျမင္လိုက္ၾကဖူးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

'The End'

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ခ်စ္သူရယ္

ငယ္ဆူးအိမ္



ေရးသူကေတာ့ ငယ္ဆူးအိမ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ေဖေဖ သို႔ ….

မာန္လႈိင္းငယ္

“ေဖေဖ သို႔ ….”

တခါတခါ
ေဖေဖ့စကား နားေထာင္ခ်င္ေပမယ့္
လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတဲ့
သားရဲ႕ မဟာရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို
အေရာက္သြားလိုက္ဦးမယ္ ေဖေဖ … ။

တခါတခါ
ေဖေဖ့ဆႏၵအတိုင္း လုပ္ခ်င္ေပမယ့္
သားရဲ႕ ၀ါသနာ၀မ္းတြင္းမီးကို
အေျပာက်ယ္တဲ့ သမုဒၵရာႀကီးေလာက္ ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္ ေဖေဖ … ။

ေဖေဖ ….
သားကို ခြင့္လႊတ္ပါ။

မေ၀းေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ
ၿပီးျပည့္စံုစြာနဲ႔
ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ ေဖေဖ …. ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀ရ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၆)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ကပ်ာကယာ ဂ်ပန္ကဗ်ာတရာ အပိုင္း (၅)

(၇၁)
ညေနေစာင္း ေလေအးက
ဒီဘက္ေဇာင္းကို ဇြတ္တိုက္ေနတယ္
ထြက္ၾကည့္ပါဦး
လာစမ္းပါဗ်။

(၇၂)
တကရွိ ကမ္းကို
လာရုိက္တဲ့ လိႈင္းၾကမ္း
ျမင္ဖူးၾကမွာပါ
ငါကေတာ့ ခပ္လန္႕လန္႕
ငါ့အကၤၤ်ီလက္ေတြ စိုေရာ့မယ္။

(၇၃)
တေမ်ွာ္တေခၚ
ေတာင္ေတြေတာေတြ
ခ်ယ္ရီပန္းေတြေ၀လို႕
ဒါေလာက္ျမင္ကြင္းလွခ်ိန္မွာ
ျမဴဆိုင္းရတယ္လို႕။

(၇၄)
ငါ့ကို ဒုကၡေပးတဲ့မိန္းမ
ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ ကယ္ပါလို႕လည္း
ဆုေတာင္းပါတယ္
ေတာင္ေပၚေလၾကမ္း မိပါေစလို႕လည္း
ဆုေတာင္းပါတယ္။

(၇၅)
မင္းရ႕ဲအာမခံခ်က္
အင္မတန္ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ေဆာင္းဦးမွာ
မင္းရဲ႕ကတိကို ရရင္
ေနေပ်ာ္ပါတယ္။

(၇၆)
ပင္လယ္ဆုိတာ ျပန္႕က်ယ္
ခတ္တက္ကိုသာ ဆြဲရတယ္
ဘယ္လဲေဟ့
တိမ္ျဖဴ လိႈင္းျဖဴ?

(၇၇)
ကတိ ေရက်တဲ့အခါ
ေတာင္ေစာင္းကို ေရေၾကာင္းတိုးလို႕
ေတာင္ေစာင္းနဲ႕ေရေစာင္း တိုက္သလို
တို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း တိုက္မယ္။

(၇၈)
အ၀ဓိ ကၽြန္းဆီက ငွက္သံ
တညံညံ
ငါ့မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း
ဆုမတံခါး၀မွာ တစ္ေယာက္တည္း။

(၇၉)
ဆီးႏွင္းက်တဲ့ ရာသီမွာ
`တိမ္`လည္း လႈပ္ရွားမွာပဲ
`လ` လည္းသာမွာပဲ
ဒါေပမဲ့ မထင္ရွား။

(၈၀)
သူဘာေတြးမယ္ ဘာျမင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ
ငါသိပါတယ္
ဒါေပမယ့္ ဒီဆံပင္ ရွည္ၾကီးရႈပ္လို႕
ငါလည္း ျမင္ခ်င္တာ ရွင္းလင္းၿပီသ မျမင္ရ။

(၈၁)
ဥၾသသံၾကားပါရဲ႕
ငွက္ကို မျမင္ရ
သူကမပုန္းေပမယ့္
သစ္ရြက္က ဖံုးထားတယ္။

(၈၂)
အခ်စ္ကို ေတြးၿပီး
မ်က္ရည္က်ေနလို႕ မျပီးေသးဘူး
ဒီ၀႗္ ဒုကၡက ကၽြတ္ေအာင္
ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာလည္း ငါမသိဘူး။

(၈၃)
ဒီေတာင္ေပၚမွာ
ငါတစ္ေယာက္တည္းလို႕ထင္တာ
သမင္ထီးက ဖိုသံေပးေတာ့
ငါကသူ႕ကို ဆရာတင္ရမယ္။

(၈၄)
ငါအသက္ရွည္ပါရင္
ငါခံစားခဲ့ရတဲ့ဒုကၡေတြဟာ
ဘာမ်ွ မႀကီးက်ယ္ပါလားလို႕သိမယ္။

(၈၅)
စိမ္းကားသြားသူ႕အေၾကာင္းေတြးရင္
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ည
အရုဏ္က်င္း၍ လင္းစျပဳၿပီဆိုေပမယ့္
ဒီအခန္းမွာ လင္းခြင့္မရ။

(၈၆)
ဒီလမင္းကို ျမင္ျပန္ေတာ့
ေရွးေရွးက ၀မ္းနည္းစရာေတြကို
သူက ေခၚလာၿပီေပးသလို
မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ပါရဲ႕။

(၈၇)
မိုးက ျဖဳန္းခနဲရြာ
ျမက္သစ္ရြက္မွာ ေရစိုဆဲ
ရြာ၀န္းက်င္မွာ ျမဴကဆိုင္း
ေဆာင္းဦးကာလပံုစံ အတိုင္း။

(၈၈)
နနိ၀ ပင္လယ္ေအာ္က ကိုင္းပင္ေတြဟာ
အဆစ္တိုတယ္
မင္းလာတဲ့ ညတစ္ညလိုပဲ
တိုသာတိုတယ္ လြမ္းရဆဲ။

(၈၉)
ဒီပုလဲသြယ္ ႀကိဳးျပတ္မယ္ဆိုရင္
ခုအခ်ိန္ပဲ
ေစာင့္ရတယ္ဆုိတာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ေပမယ့္
အခ်စ္ပြင့္ဖို႕
ငါဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ႏိုင္မွာလဲ။

(၉၀)
အိုၿဂီမ က တံငါေတြ
ေနကုန္ ေနခမ္း
အကၤ်ီလက္ ေရစိုတာ
ေျခာက္တယ္လို႕ မရွိ
ေဆးေရာင္ကၽြတ္တာလည္း မျမင္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ယေန႔ထိတိုင္

မာန္လႈိင္းငယ္

“ယေန႔ထိတိုင္”

ယေန႔ထိတိုင္
က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားထဲ
ထာ၀ရွင္ တည္ရွိေနတဲ့
အၿပံဳးပိုင္ရွင္
ဂရုဏာရွင္
အၾကင္နာေမတၱာေက်းဇူးရွင္
က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမြးမိခင္ …. ။

ယေန႔ထိတိုင္
က်ေနာ့္ အသည္းထဲ
ေက်ာက္ထက္အကၡရာ တင္ထားတဲ့
အၾကင္နာ မ်က္၀န္း
ႏူးညံ့တဲ့ အၿပံဳး
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ေပးႏိုင္စြမ္းသူ
က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမြးမိခင္ …. ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၇ ခုႏွစ္။ ႏို၀င္ဘာလ (၆)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

အၿပိုင္အဆိုင္ ၀ယ္ၿပီး ကားစီးၾကမယ္

ဒီကားႏွစ္စီးလံုးက တကယ့္အေကာင္းစားကားေတါပါပဲ။ လူေတြကို သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ဇိမ္ရွိရွိစီးႏိုင္ေအာင္ပါ။ ကဲ ဒီကားေတြကို က်ေနာ္ ေၾကာ္ျငာထားပါတယ္။ ဘယ္သူ ၀ယ္ႏိုင္မလဲလို႔ ေမးၾကည့္ပါရေစ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ အလွပဲ ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ၀ယ္ႏိုင္တဲ့လူရွိရင္ ေျပာပါ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ။ စိတ္၀င္စားရင္ေပါ့။

ဒါက ကားတစီးလံုးပံုပါ။

ဒါကေတာ့ ကားအထဲက အေနအထားပါ။

ဒါကာေတာ့ အလားတူပါပဲ။

အေနအထားေတြက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

ဒါကေတာ့ ေနာက္ပံုစံ ကားတစီးလံုးပံုပါ။

ဒီကားေတြရဲ႕ ပံုစံေတြက ရွယ္ပဲ။

သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ ကားေတြပါ။

ဒီကားလဲပဲ လူေတြအတြက္ ပံုစံေကာင္းေလးေတြပါ။

Read more »

Posted in: အမွတ္တရ စာစု