11:12 AM
မာန္လႈိင္းငယ္
မနက္ေလနဲ႔အတူ
မုိးေကာင္းကင္က ျဖာက်လာတဲ႔ အလင္းေရာင္ေအာက္
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔
အျဖဴေရာင္ တိမ္ကေလးေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပးလႊားသြားေနတာကို
က်ေနာ္ ၾကည္႔ရင္း … ၾကည္႔ရင္း …
ေမေမ … ေမေမ ေရ …
က်ေနာ္ … ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။
ေမေမ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ …
ေမေမ႔ကို လြမ္းတယ္ …
ေမေမ႔ကို သတိရတယ္ …
ေမေမ႔ကို ေအာက္ေမ႔တယ္ …
ေမေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ေထြးဖက္ထားခ်င္တယ္ … ေမေမ။
က်ေနာ္ မွတ္မိတဲ႔ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ Mary Chapin Carpenter ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက စာသားေလးတစ္ေၾကာင္း ရွိတယ္။
`Sometimes you’re the wind-shield; sometimes you’re the bug’ ေလးပါ။
`ေလာကမွာ လူေတြရဲ႕ဘ၀က တခါတရံမွာ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ ေလကာမွန္တစ္ခ်ပ္ပမာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္သလို၊ တခါတရံေတာ႔လည္း ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလးတမွ်ပါပဲ´တဲ႔။
ဒီစာသားေလးဟာ အရမ္းကို လွပပါတယ္။ အရမ္းအဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စာသားေလးပါ။ ဒီစာသားေလးနဲ႔ အေမေတြကို တင္စားၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီစာသားမွာ အေမေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ျမင္ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ဘယ္လိုဆုိတာ သိလာလိမ္႔မယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမေတြဟာ ထာ၀စဥ္ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ အေမေတြပါပဲ။ တခဏသာ ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔သူေတြ မဟုတ္သလို သားသမီးေတြအတြက္ဆုိရင္ အေမေတြရဲ႕ ငိုညည္းသံေတြကို အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ႏုိင္သူေတြပါ။ သားသမီးတုိင္းအေပၚမွာ အစဥ္ထာသရ တည္ၿမဲ၊ တည္ရွိၿပီး နားလည္မႈအျပည္႔အ၀၊ စာနာမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ ေပးႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ အေမေတြပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ လူ႔ေလာကထဲမွာ ရွင္သန္ေမြးဖြားၿပီး လူလားေျမာက္လာၾကတဲ႔ လူသားမွန္သမွ် မိဘေတြ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြအတြက္ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕ ရွိသမွ် ဥာဏ္စြမ္းအား ကိုယ္စြမ္းအားနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးသင္႔ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာလည္း အေမေတြပါပဲ။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလည္း မွန္ကန္တဲ႔ လမ္းညႊန္မႈေတြ၊ ပညာေတြ၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ ပိုမိုၿပီး ရွင္သန္ထြားႀကိဳင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးေနတာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမ၊ အေမေတြပါပဲ။ ဒီအတြက္ အေမကိုခ်စ္တဲ႔၊ အေမကို နားလည္စာနာတဲ႔၊ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာကို သိျမင္တဲ႔ သားသမီးတုိင္း သိမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမ႔အေၾကာင္း ေျပာဆုိ၊ ေရးသား၊ သီဆို၊ ကံုးဖြဲ႔ၾကတယ္။ ေျပာမကုန္ေအာင္ကို ေျပာဆုိၾကတယ္။ တကယ္႔တကယ္တမ္း ေသခ်ာၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမေတြကို `ခုိင္းႏႈိင္းဖြဲ႔ဆုိၾကတာေတာ႔ လြယ္ေပမယ္႔၊ အေမေတြရဲ႕ တကယ္႔အစစ္အမွန္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္၊ ဘ၀ေတြကို နားလည္တတ္သိတဲ႔၊ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္တဲ႔ သားသမီးေတြက အေတာ္ကို နည္းပါးပါတယ္။´ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အေမေတြကို ခ်စ္ၾကတာပဲ၊ အေမေတြကို နားလည္တာပဲလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာဆုိေကာင္း ေျပာဆုိမွာပါ။ ေျပာလည္း ေျပာမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ႔သလို က်ေနာ္တို႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးတုိင္း အျပည္႔အ၀ မရွိၾကေသးပါဘူး။ ရွိခဲ႔ၾကရင္ေတာင္ အေတာ္႔ကို နည္းပါးေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း သားသမီးေတြရဲ႕ ဆုိးသမွ်၊ မုိက္ခဲ႔သမွ်၊ ေပခဲ႔သမွ် ကိစၥအ၀၀တုိင္းကို အေမေတြဟာ ဒုနဲ႔ေဒး ခံစားေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမေတြဆိုတာ သားသမီးေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုိးဆုိး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိုက္မုိက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပေပ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း မွ်ေ၀ခံစားၿပီး ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ေပးၾကတယ္။ နားလည္မႈ အျပည္႔အ၀ ေပးၾကတယ္။ သားသမီးေတြ အေရွ႕မွာဆုိရင္ အေမေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အၿမဲၿပံဳးေနတာပဲ။ ပီတိမ်က္ႏွာေတြလည္း ထာ၀စဥ္ ရွိေနတာပဲ။ `မေမာႏုိင္ မပမ္းႏိုင္´ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ တကယ္႔တကယ္တမ္းက်ရင္ အေမေတြ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ခံစားေနရတာကို ဘယ္သူေတြက သိႏုိင္မွာလဲ။ အေဖေတြေတာ႔ သိႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ေပါ႔။ ဒါလည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ေတာ႔ သိႏုိင္ပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဆုိ ေ၀လာေ၀းေရာေပါ႔။ သိႏုိင္ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္သြားခ်င္ရာကိုပဲ လုပ္ေနၾကတာကိုး။ စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတာပဲ။ `ခလုတ္ထိမွ အမိတ´ဆိုတာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြလည္း အဲဒီအတုိင္းပါပဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းအရ တြက္မယ္ဆုိရင္ ၁၀၀ မွာ ၉၀ က မ်ားေနတာပါပဲ။ မိဘ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြကို ခြန္းတံု႔မျပန္တဲ႔ သားသမီး၊ ခံမေျပာတဲ႔ သားသမီး ဘယ္မွာရွိေနလို႔လဲ။ အနည္းအမ်ားပဲ ကြာျခားပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္ျမင္တာကို ေျပာတာပါ။ အားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ သရမ္းလိုက္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမင္ၾကည္႔တာပါ။
က်ေနာ္လည္း အေမ႔ကို ခံေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာပဲ။ ခံေျပာတာပဲ။
အေမက `ဒါ မဟုတ္ဘူး´လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က `ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကို ဟုတ္ပါတယ္ အေမရဲ႕´
ျပန္ၿပီးေတာ႔ ေအာ္ခဲ႔တာပဲ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တကယ္ဆုိရင္ အေမေျပာတာကို က်ေနာ္က ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးေတာ႔မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာသင္႔တာပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုယ္ပဲ လုပ္ခဲ႔တာကိုး။ ဘယ္မွာ စဥ္းစားမိမွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ သိနားလည္၊ စဥ္းစားမိလာတဲ႔အခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ သိလား။ အေမနဲ႔ ခြဲခြာရေတာ႔မွ သိလာ၊ စဥ္းစားတတ္လာတာပါ။ အေမနဲ႔ ေသကြဲခြဲခဲ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ကေန ကေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။ အေမကေတာ႔ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ အခုမွ စဥ္းစားမိေနတုန္းပါပဲ။ အေမ႔ကို သတိရေလ၊ အေမ႔အေၾကာင္းကို ေတြးေနတဲ႔အခ်ိန္တုိင္း အေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိတယ္။ အေမေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အခု က်ေနာ္ စာေရးေနတဲ႔အခ်ိန္ဆို ပိုေတာင္ဆုိးပါေသးတယ္။ ေရွးလူႀကီးသူႀကီးေတြ ေျပာခဲ႔တာပဲ…
`ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းဘူး´ တဲ႔၊ ေနာင္တရျခင္းဟာ ကိုယ္႔အတြက္ တကယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားသမီးေတြ၊ အေမေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနၾကတဲ႔၊ ရွိေနတုန္း သားသမီးေတြကို အႏူးအညႊတ္ ေျပာခ်င္တာတစ္ခုက အေမေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ ႏႈတ္လွန္မထုိးပါနဲ႔၊ ခံမေျပာၾကပါနဲ႔၊ အေမေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဆုိၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ေနာင္တဟာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္႔လို အေမနဲ႔ ေ၀းကြာေနမွ သတိရတမ္းတေနရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ဟာ အေမနဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔တာ ႏွစ္တုိေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ( ငါး )ႏွစ္ေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ သားသမီးေတြဆို ႏွစ္သက္တမ္းေတြ မ်ားေနၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမနဲ႔ အတူတူ မရွိခဲ႔ေတာ႔တာ အမွန္ပါပဲ။ အေမနဲ႔ အတူေနခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္တမ္းတေနလို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဘယ္မွာရႏုိင္ပါေတာ႔မလဲ။ တစ္ခုေတာ႔ ေျဖသာတာေပါ႔။ ကိုယ္႔အနားမွာ အေဖရွိေနေသးတာပဲ။ အေမကေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ၊ ရင္ထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ တည္ရွိေန၊ ရွင္သန္ေနသူပါပဲ။ က်ေနာ္ အေမ႔ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း အေမ ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားတဲ႔ (ငါး)ႏွစ္ျပည္႔မွာ က်ေနာ္ အေမ႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးခဲ႔ပါေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကေတာ႔ …
`ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္´
ေမေမ
ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၄)ဆုိတဲ႔ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲခြာခဲ႔တာ (၅)ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ
ေမေမစာ ေဖေဖ႔ကို ခြဲခြာခဲ႔တာလည္း (၅)နွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီပဲ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမေမ
ေမေမဟာ သားတုိ႔အေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမား ျမင္႔ျမတ္ခဲ႔သူ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲ ထာ၀စဥ္ ရွင္သန္ေနသူဆုိတာ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမေမ
ေမေမဟာ သားတို႔ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ္႔
ေမေမဟာ သားတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ ထာ၀ရရွိေနသူဆုိတာ
ဒါကို …
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ … ေမေမ။
ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အေမ႔ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အေမၾကားေအာင္လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္လည္း ဟုတ္သလို ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ အေမတိုင္းကိုလည္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ကမၻာေပၚက အေမတုိင္းကို က်ေနာ္႔အေမနဲ႔ ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔အတူ ကန္ေတာ႔ပါတယ္ … ေမေမတို႔ေရ … ။
အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္ေျပာခ်င္တာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေမခ်စ္တဲ႔ သားသမီးတုိင္းကိုလည္း မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ ဆႏၵေလးတစ္ခုပါ။
က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လည္း ဟုတ္၊ ညေန ေန၀င္မယ္႔အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တဲ႔ ဆည္းဆာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္ေလးမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ကဗ်ာ၊ စာေတြေရးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားေတာ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ၀င္ေခၚဖို႔ သူ႔အိမ္ထဲ၀င္တဲ႔ ေရွ႕ေခြးေျခမွာ ေျခလွမ္းရံုရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေမကို ေအာ္ေနတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။
သူက အေမလို႔ေတာင္ မေခၚေတာ႔ဘူး။
`ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ ငါးပိတုိ႔စရာ မစားဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်က္ထားတာလဲ၊ ဟုိမွာလဲ ၾကက္ဥေက်ာ္၊ ဒါလည္း က်ဳပ္မစားဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားႀကီး မသိဘူးလား၊ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကို ေမြးထားေသးတယ္၊ ကိုယ္႔ကေလး ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား မစဥ္းစားတတ္ဘူးလား´ တဲ႔။
ေတာ္ေတာ္အ၀င္ဆုိးတဲ႔ စကားလံုးေတြပါပဲ။ ေဘးနားမွာ အိမ္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တခဏေတာ႔ လန္႔သြားတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတာင္ ထခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္႔အသိက ဒီေကာင္႔ကို ေခၚဖို႔ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို ၀င္ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚၿပီး အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ သူ႔အေမ ငိုလုိက္တဲ႔ အသံတုိးတုိးေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အေမေတြကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း သိပ္မသိၾကေသးဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုပဲ ဇြတ္လုပ္ယူၾကတဲ႔ ေကာင္ေတြပဲကိုး။ အေမေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားကို မရၾကဘူး။
အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး မနက္မွာ က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္႔မသိစိတ္က အေမေတြကို ခ်စ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ အဲဒီအိမ္ဘက္ကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ သူ႔အေမ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနလား စသည္ျဖင္႔ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ အေမးေတြက ေပၚလာတယ္။ သိခ်င္တဲ႔စိတ္က ၀င္လာေတာ႔ သြားၾကည္႔မိပါတယ္။ အံ႔ၾသခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔အေမဟာ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတယ္၊ ၀င္း၀င္းပပ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ပါ။
အခု ဒီအေၾကာင္း ေရးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး ၾကက္သီးထလာတယ္။ ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းလာတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီေကာင္႔ကိုလည္း က်ေနာ္ ခုေနခ်ိန္ အနားမွာ ရွိေနရင္ေတာ႔ လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ထုိးမိမွာပဲ။ ဒီေကာင္ဟာ က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္း မွန္ေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္ကို ရိုင္းစုိင္းတဲ႔ေကာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမကို က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ထိ မရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းက ရိုင္းခဲ႔တာကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ႔ အေမအတြက္ အေတာ္႔ကို ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အေမ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ႀကိတ္ခံစားေနရမယ္ဆုိတာ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္ က်ေနာ္႔စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားခဲ႔ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ငါသာ သူ႔ေနရာမွာဆုိရင္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အေမရွိေနရင္ ငါ ဘယ္လုိမ်ား အေမ႔ကို မ်က္ႏွာျပရမလဲလို႔ေပါ႔။ အဲဒီလို က်ေနာ္ ေတြးမိေတာ႔ ေၾကာက္ခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ထုိင္ေရးေနရင္း အေမ႔ကို က်ေနာ္ ပုိပိုခ်စ္လာတဲ႔သား ျဖစ္ခ်င္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ခ်စ္ၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း၊ အေမနဲ႔အတူ ရွိေနၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကို က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကေတာ႔ သားသမီးေတြ ဆုိးမုိက္ေပေတေပမယ္႔၊ ရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ အၿပံဳးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ၿပီး ေမတၱာေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ အၾကင္နာတရားေတြ၊ ယုယမႈေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ က်ေနာ္လည္းပဲ တျခားေသာ အေမေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕အေမနဲ႔ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး တတ္အားသေရြ႕ ကူညီသြားမွာပါ။ ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္႔ေမေမကို က်ေနာ္ ဒီေနရာက ဦးထိပ္ထား ဦးခ်ကန္ေတာ႔ရင္း ေမေမ႔ကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
ေမေမ ...
ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္ အခ်ိန္တုန္းက သားဟာ အပူအပင္ကင္းစြာ၊ မေၾကာင္႔မၾက ေနထိုင္ခဲ႔၊ စားေသာက္ခဲ႔ရသူပါ။
ေမေမ ...
ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္အခါကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ေမေမဟာ ခြင္႔လႊတ္သည္းညည္းခံႏုိင္စြမ္း၊ နားလည္စာနာစြာ၊ ၾကင္နာယုယစြာ ေမတၱာေတြ ျဖန္႔က်က္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေမေမပါ။
ေမေမ ...
ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ ေမေမရဲ႕...
ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ မိခင္တုိင္း၊ ေမေမတိုင္းဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ တုႏိႈင္းမဲ႔ ေမတၱာရွင္ သူရဲေကာင္းေတြပါ။ ေမေမလည္း သူရဲေကာင္းေတြထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးပါပဲ ... ေမေမ။
ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္႔တဲ႔အခါ အေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလိမ္႔မယ္ ... ။
မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၆)ရက္။
မုိးေကာင္းကင္က ျဖာက်လာတဲ႔ အလင္းေရာင္ေအာက္
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔
အျဖဴေရာင္ တိမ္ကေလးေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပးလႊားသြားေနတာကို
က်ေနာ္ ၾကည္႔ရင္း … ၾကည္႔ရင္း …
ေမေမ … ေမေမ ေရ …
က်ေနာ္ … ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။
ေမေမ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ …
ေမေမ႔ကို လြမ္းတယ္ …
ေမေမ႔ကို သတိရတယ္ …
ေမေမ႔ကို ေအာက္ေမ႔တယ္ …
ေမေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ေထြးဖက္ထားခ်င္တယ္ … ေမေမ။
က်ေနာ္ မွတ္မိတဲ႔ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ Mary Chapin Carpenter ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက စာသားေလးတစ္ေၾကာင္း ရွိတယ္။
`Sometimes you’re the wind-shield; sometimes you’re the bug’ ေလးပါ။
`ေလာကမွာ လူေတြရဲ႕ဘ၀က တခါတရံမွာ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ ေလကာမွန္တစ္ခ်ပ္ပမာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္သလို၊ တခါတရံေတာ႔လည္း ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလးတမွ်ပါပဲ´တဲ႔။
ဒီစာသားေလးဟာ အရမ္းကို လွပပါတယ္။ အရမ္းအဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စာသားေလးပါ။ ဒီစာသားေလးနဲ႔ အေမေတြကို တင္စားၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီစာသားမွာ အေမေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ျမင္ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ဘယ္လိုဆုိတာ သိလာလိမ္႔မယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမေတြဟာ ထာ၀စဥ္ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ အေမေတြပါပဲ။ တခဏသာ ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔သူေတြ မဟုတ္သလို သားသမီးေတြအတြက္ဆုိရင္ အေမေတြရဲ႕ ငိုညည္းသံေတြကို အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ႏုိင္သူေတြပါ။ သားသမီးတုိင္းအေပၚမွာ အစဥ္ထာသရ တည္ၿမဲ၊ တည္ရွိၿပီး နားလည္မႈအျပည္႔အ၀၊ စာနာမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ ေပးႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ အေမေတြပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ လူ႔ေလာကထဲမွာ ရွင္သန္ေမြးဖြားၿပီး လူလားေျမာက္လာၾကတဲ႔ လူသားမွန္သမွ် မိဘေတြ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြအတြက္ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕ ရွိသမွ် ဥာဏ္စြမ္းအား ကိုယ္စြမ္းအားနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးသင္႔ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာလည္း အေမေတြပါပဲ။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလည္း မွန္ကန္တဲ႔ လမ္းညႊန္မႈေတြ၊ ပညာေတြ၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ ပိုမိုၿပီး ရွင္သန္ထြားႀကိဳင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးေနတာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမ၊ အေမေတြပါပဲ။ ဒီအတြက္ အေမကိုခ်စ္တဲ႔၊ အေမကို နားလည္စာနာတဲ႔၊ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာကို သိျမင္တဲ႔ သားသမီးတုိင္း သိမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမ႔အေၾကာင္း ေျပာဆုိ၊ ေရးသား၊ သီဆို၊ ကံုးဖြဲ႔ၾကတယ္။ ေျပာမကုန္ေအာင္ကို ေျပာဆုိၾကတယ္။ တကယ္႔တကယ္တမ္း ေသခ်ာၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမေတြကို `ခုိင္းႏႈိင္းဖြဲ႔ဆုိၾကတာေတာ႔ လြယ္ေပမယ္႔၊ အေမေတြရဲ႕ တကယ္႔အစစ္အမွန္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္၊ ဘ၀ေတြကို နားလည္တတ္သိတဲ႔၊ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္တဲ႔ သားသမီးေတြက အေတာ္ကို နည္းပါးပါတယ္။´ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အေမေတြကို ခ်စ္ၾကတာပဲ၊ အေမေတြကို နားလည္တာပဲလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာဆုိေကာင္း ေျပာဆုိမွာပါ။ ေျပာလည္း ေျပာမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ႔သလို က်ေနာ္တို႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးတုိင္း အျပည္႔အ၀ မရွိၾကေသးပါဘူး။ ရွိခဲ႔ၾကရင္ေတာင္ အေတာ္႔ကို နည္းပါးေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း သားသမီးေတြရဲ႕ ဆုိးသမွ်၊ မုိက္ခဲ႔သမွ်၊ ေပခဲ႔သမွ် ကိစၥအ၀၀တုိင္းကို အေမေတြဟာ ဒုနဲ႔ေဒး ခံစားေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမေတြဆိုတာ သားသမီးေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုိးဆုိး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိုက္မုိက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပေပ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း မွ်ေ၀ခံစားၿပီး ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ေပးၾကတယ္။ နားလည္မႈ အျပည္႔အ၀ ေပးၾကတယ္။ သားသမီးေတြ အေရွ႕မွာဆုိရင္ အေမေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အၿမဲၿပံဳးေနတာပဲ။ ပီတိမ်က္ႏွာေတြလည္း ထာ၀စဥ္ ရွိေနတာပဲ။ `မေမာႏုိင္ မပမ္းႏိုင္´ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ တကယ္႔တကယ္တမ္းက်ရင္ အေမေတြ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ခံစားေနရတာကို ဘယ္သူေတြက သိႏုိင္မွာလဲ။ အေဖေတြေတာ႔ သိႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ေပါ႔။ ဒါလည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ေတာ႔ သိႏုိင္ပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဆုိ ေ၀လာေ၀းေရာေပါ႔။ သိႏုိင္ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္သြားခ်င္ရာကိုပဲ လုပ္ေနၾကတာကိုး။ စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတာပဲ။ `ခလုတ္ထိမွ အမိတ´ဆိုတာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြလည္း အဲဒီအတုိင္းပါပဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းအရ တြက္မယ္ဆုိရင္ ၁၀၀ မွာ ၉၀ က မ်ားေနတာပါပဲ။ မိဘ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြကို ခြန္းတံု႔မျပန္တဲ႔ သားသမီး၊ ခံမေျပာတဲ႔ သားသမီး ဘယ္မွာရွိေနလို႔လဲ။ အနည္းအမ်ားပဲ ကြာျခားပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္ျမင္တာကို ေျပာတာပါ။ အားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ သရမ္းလိုက္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမင္ၾကည္႔တာပါ။
က်ေနာ္လည္း အေမ႔ကို ခံေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာပဲ။ ခံေျပာတာပဲ။
အေမက `ဒါ မဟုတ္ဘူး´လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က `ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကို ဟုတ္ပါတယ္ အေမရဲ႕´
ျပန္ၿပီးေတာ႔ ေအာ္ခဲ႔တာပဲ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တကယ္ဆုိရင္ အေမေျပာတာကို က်ေနာ္က ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးေတာ႔မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာသင္႔တာပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုယ္ပဲ လုပ္ခဲ႔တာကိုး။ ဘယ္မွာ စဥ္းစားမိမွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ သိနားလည္၊ စဥ္းစားမိလာတဲ႔အခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ သိလား။ အေမနဲ႔ ခြဲခြာရေတာ႔မွ သိလာ၊ စဥ္းစားတတ္လာတာပါ။ အေမနဲ႔ ေသကြဲခြဲခဲ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ကေန ကေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။ အေမကေတာ႔ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ အခုမွ စဥ္းစားမိေနတုန္းပါပဲ။ အေမ႔ကို သတိရေလ၊ အေမ႔အေၾကာင္းကို ေတြးေနတဲ႔အခ်ိန္တုိင္း အေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိတယ္။ အေမေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အခု က်ေနာ္ စာေရးေနတဲ႔အခ်ိန္ဆို ပိုေတာင္ဆုိးပါေသးတယ္။ ေရွးလူႀကီးသူႀကီးေတြ ေျပာခဲ႔တာပဲ…
`ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းဘူး´ တဲ႔၊ ေနာင္တရျခင္းဟာ ကိုယ္႔အတြက္ တကယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားသမီးေတြ၊ အေမေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနၾကတဲ႔၊ ရွိေနတုန္း သားသမီးေတြကို အႏူးအညႊတ္ ေျပာခ်င္တာတစ္ခုက အေမေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ ႏႈတ္လွန္မထုိးပါနဲ႔၊ ခံမေျပာၾကပါနဲ႔၊ အေမေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဆုိၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ေနာင္တဟာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္႔လို အေမနဲ႔ ေ၀းကြာေနမွ သတိရတမ္းတေနရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ဟာ အေမနဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔တာ ႏွစ္တုိေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ( ငါး )ႏွစ္ေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ သားသမီးေတြဆို ႏွစ္သက္တမ္းေတြ မ်ားေနၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမနဲ႔ အတူတူ မရွိခဲ႔ေတာ႔တာ အမွန္ပါပဲ။ အေမနဲ႔ အတူေနခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္တမ္းတေနလို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဘယ္မွာရႏုိင္ပါေတာ႔မလဲ။ တစ္ခုေတာ႔ ေျဖသာတာေပါ႔။ ကိုယ္႔အနားမွာ အေဖရွိေနေသးတာပဲ။ အေမကေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ၊ ရင္ထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ တည္ရွိေန၊ ရွင္သန္ေနသူပါပဲ။ က်ေနာ္ အေမ႔ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း အေမ ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားတဲ႔ (ငါး)ႏွစ္ျပည္႔မွာ က်ေနာ္ အေမ႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးခဲ႔ပါေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကေတာ႔ …
`ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္´
ေမေမ
ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၄)ဆုိတဲ႔ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲခြာခဲ႔တာ (၅)ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ
ေမေမစာ ေဖေဖ႔ကို ခြဲခြာခဲ႔တာလည္း (၅)နွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီပဲ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမေမ
ေမေမဟာ သားတုိ႔အေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမား ျမင္႔ျမတ္ခဲ႔သူ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲ ထာ၀စဥ္ ရွင္သန္ေနသူဆုိတာ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမေမ
ေမေမဟာ သားတို႔ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ္႔
ေမေမဟာ သားတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ ထာ၀ရရွိေနသူဆုိတာ
ဒါကို …
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ … ေမေမ။
ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အေမ႔ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အေမၾကားေအာင္လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္လည္း ဟုတ္သလို ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ အေမတိုင္းကိုလည္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ကမၻာေပၚက အေမတုိင္းကို က်ေနာ္႔အေမနဲ႔ ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔အတူ ကန္ေတာ႔ပါတယ္ … ေမေမတို႔ေရ … ။
အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္ေျပာခ်င္တာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေမခ်စ္တဲ႔ သားသမီးတုိင္းကိုလည္း မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ ဆႏၵေလးတစ္ခုပါ။
က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လည္း ဟုတ္၊ ညေန ေန၀င္မယ္႔အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တဲ႔ ဆည္းဆာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္ေလးမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ကဗ်ာ၊ စာေတြေရးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားေတာ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ၀င္ေခၚဖို႔ သူ႔အိမ္ထဲ၀င္တဲ႔ ေရွ႕ေခြးေျခမွာ ေျခလွမ္းရံုရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေမကို ေအာ္ေနတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။
သူက အေမလို႔ေတာင္ မေခၚေတာ႔ဘူး။
`ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ ငါးပိတုိ႔စရာ မစားဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်က္ထားတာလဲ၊ ဟုိမွာလဲ ၾကက္ဥေက်ာ္၊ ဒါလည္း က်ဳပ္မစားဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားႀကီး မသိဘူးလား၊ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကို ေမြးထားေသးတယ္၊ ကိုယ္႔ကေလး ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား မစဥ္းစားတတ္ဘူးလား´ တဲ႔။
ေတာ္ေတာ္အ၀င္ဆုိးတဲ႔ စကားလံုးေတြပါပဲ။ ေဘးနားမွာ အိမ္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တခဏေတာ႔ လန္႔သြားတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတာင္ ထခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္႔အသိက ဒီေကာင္႔ကို ေခၚဖို႔ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို ၀င္ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚၿပီး အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ သူ႔အေမ ငိုလုိက္တဲ႔ အသံတုိးတုိးေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အေမေတြကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း သိပ္မသိၾကေသးဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုပဲ ဇြတ္လုပ္ယူၾကတဲ႔ ေကာင္ေတြပဲကိုး။ အေမေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားကို မရၾကဘူး။
အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး မနက္မွာ က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္႔မသိစိတ္က အေမေတြကို ခ်စ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ အဲဒီအိမ္ဘက္ကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ သူ႔အေမ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနလား စသည္ျဖင္႔ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ အေမးေတြက ေပၚလာတယ္။ သိခ်င္တဲ႔စိတ္က ၀င္လာေတာ႔ သြားၾကည္႔မိပါတယ္။ အံ႔ၾသခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔အေမဟာ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတယ္၊ ၀င္း၀င္းပပ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ပါ။
အခု ဒီအေၾကာင္း ေရးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး ၾကက္သီးထလာတယ္။ ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းလာတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီေကာင္႔ကိုလည္း က်ေနာ္ ခုေနခ်ိန္ အနားမွာ ရွိေနရင္ေတာ႔ လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ထုိးမိမွာပဲ။ ဒီေကာင္ဟာ က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္း မွန္ေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္ကို ရိုင္းစုိင္းတဲ႔ေကာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမကို က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ထိ မရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းက ရိုင္းခဲ႔တာကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ႔ အေမအတြက္ အေတာ္႔ကို ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အေမ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ႀကိတ္ခံစားေနရမယ္ဆုိတာ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္ က်ေနာ္႔စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားခဲ႔ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ငါသာ သူ႔ေနရာမွာဆုိရင္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အေမရွိေနရင္ ငါ ဘယ္လုိမ်ား အေမ႔ကို မ်က္ႏွာျပရမလဲလို႔ေပါ႔။ အဲဒီလို က်ေနာ္ ေတြးမိေတာ႔ ေၾကာက္ခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ထုိင္ေရးေနရင္း အေမ႔ကို က်ေနာ္ ပုိပိုခ်စ္လာတဲ႔သား ျဖစ္ခ်င္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ခ်စ္ၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း၊ အေမနဲ႔အတူ ရွိေနၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကို က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကေတာ႔ သားသမီးေတြ ဆုိးမုိက္ေပေတေပမယ္႔၊ ရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ အၿပံဳးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ၿပီး ေမတၱာေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ အၾကင္နာတရားေတြ၊ ယုယမႈေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ က်ေနာ္လည္းပဲ တျခားေသာ အေမေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕အေမနဲ႔ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး တတ္အားသေရြ႕ ကူညီသြားမွာပါ။ ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္႔ေမေမကို က်ေနာ္ ဒီေနရာက ဦးထိပ္ထား ဦးခ်ကန္ေတာ႔ရင္း ေမေမ႔ကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
ေမေမ ...
ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္ အခ်ိန္တုန္းက သားဟာ အပူအပင္ကင္းစြာ၊ မေၾကာင္႔မၾက ေနထိုင္ခဲ႔၊ စားေသာက္ခဲ႔ရသူပါ။
ေမေမ ...
ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္အခါကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ေမေမဟာ ခြင္႔လႊတ္သည္းညည္းခံႏုိင္စြမ္း၊ နားလည္စာနာစြာ၊ ၾကင္နာယုယစြာ ေမတၱာေတြ ျဖန္႔က်က္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေမေမပါ။
ေမေမ ...
ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ ေမေမရဲ႕...
ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ မိခင္တုိင္း၊ ေမေမတိုင္းဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ တုႏိႈင္းမဲ႔ ေမတၱာရွင္ သူရဲေကာင္းေတြပါ။ ေမေမလည္း သူရဲေကာင္းေတြထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးပါပဲ ... ေမေမ။
ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္႔တဲ႔အခါ အေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလိမ္႔မယ္ ... ။
မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၆)ရက္။
Posted in: ေဆာင္းပါး
