ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းအရသာ

ေမွာင္မိုက္မလိုနဲ႔
လမင္းဟာ ရႈမ၀မင္းသမီး
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသလိုမ်ဳိး
အာရံုကို လွည့္စားခံလိုက္ရတယ္။

ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ေလေတြဟာ
ရွင္သန္ထေျမာက္လာသလို
`၀ုန္း` ဆို ၀င္တိုက္သြားေတာ့
အေတြးကို က်ီစားခံလိုက္ရတယ္။

ဒိုးယိုေပါက္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ကလီဇာ
ကလီကမာ ျပဳေတာ့
ဗရမ္းဗတာ အေတြးရိပ္ေတြက
မဆံုးႏိုင္တဲ့ အေ၀းကို သယ္ေဆာင္ခံလိုက္ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ...
အျပဳစားခံ
က်ီစားခံ
သယ္ေဆာင္ခံလိုက္ရျခင္း အနက္အဓိပၸါယ္ဟာ
ငရုပ္ဆံုထဲ ငရုပ္က်ည္ေပြ႔ ေထာင္းထည့္လိုက္သလို
အဆံုးမွာ ...
ခ်ဳိၿမိန္ျခင္းအရသာကို ခံစား ... ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၀) ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ပံုရိပ္မ်ားနဲ႔ သူမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီး

အတိတ္က
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေန႔ရက္ေတြ
အတိအျပည့္ရွိခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းကေလးေရ ...။

သူငယ္ခ်င္းတသိုက္
သိပ္ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့သူေတြကို
ေခၚေဆာင္စုစည္းေပးတဲ့
ေက်ာင္းကေလးေရ ...။

ျဖဴ စိမ္း တူညီ၀တ္စံု
ကိုယ္စီ ...
တက္ၾကြရႊင္လန္း
ၾကည္ႏူးမႈေတြ
အားမာန္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းကေလးေရ ...။

မနက္ ေခါင္းေလာင္းသံ
သာသာယာယာ လွ်ံထြက္
အေျပးအလႊား သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔
ေက်ာင္းကေလးဆီ ... ကိုယ္စီ
ဆြဲေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့
ေက်ာင္းကေလးေရ ...။

လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္း
အိမ္ျပန္လမ္းကို ေျခဦးတည္
လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ေက်ာခိုင္းေတာ့
(ေက်ာင္းစာသင္ႏွစ္ၿပီးဆံုးျခင္း)
ေက်ာင္းကေလးရဲ႕ ငိုးၿငီးသံ
ငါတို႔ ၾကားေနရတာ ....
ေက်ာင္းကေလး အသိပါ။

ခုေတာ့ ...
ဆံုဆည္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
တေယာက္တနယ္စီ ကိုယ္စီ ခြဲခြာ
လြမ္းဆြတ္မႈေတြနဲ႔
ႏႈတ္ဆက္လက္ျပကာ သြားၾကတာလည္း
ေက်ာင္းကေလး အသိပါ။

ေက်ာင္းကေလးေရ
ေျပာျပရဦးမယ္ ...
မေန႔ ည (၈) နာရီမွာ
သိပ္ခင္မင္တဲ့
ငါတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္
ဆံုးသြားၿပီတဲ့ ၾကားလိုက္ရတာ မယံုႏုိင္စရာပါ။

ေက်ာင္းကေလးေရ
ငါတို႔ ရင္ထဲ ငိုၿငီးရၿပီ
သူမရဲ႕ ခြဲခြာျခင္းဟာ ထာ၀ရ
သူမရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဟာ ရာသက္ပန္
ငါတို႔ကို လက္ျပၿပီးေတာ့
ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ မရလိုက္ပါဘူး။

ေက်ာင္းကေလးေရ ...
မင္းသိလား
သူမရဲ႕ အၿပံဳး
သူမရဲ႕ ရယ္(ရီ)သံေတြဟာ
ငါတို႔ရဲ႕ စာသင္ခန္း
ငါတို႔ရဲ႕ ၀န္းက်င္
ငါတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ
စိမ့္၀င္ကာ ပံ့တင္ေနတုန္းပါပဲ
ယေန႔တိုင္
သူမရဲ႕ ရယ္(ရီ)သံဟာ
ငါတို႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈေတြ ရေစတယ္။

ေက်ာင္းကေလးေရ ...
မင္းလည္း ငိုၿငီးလိုက္ပါေတာ့
သူမကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔
ငါတို႔ေတြ တတ္ႏုိင္တာ ငိုၿငီးၿပီး
လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈေတြနဲ႔ပဲ ရွိေနပါတယ္။

ေက်ာင္းကေလးေရ ...
ငါတို႔ သူမ ၾကားရေအာင္
ေျပာလိုက္ၾကပါစို႔
`သူငယ္ခ်င္းေရ
မင္းရဲ႕ ဘ၀မွာ ၿပီးျပည့္စံုရယ္လို႔ မရွိခဲ့ေပမယ့္
ေနွာင္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔သာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ရွိေနပါေစ
ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ`
ငါတို႔ မင္းကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္
မင္းၾကားရင္ သာဓုေခၚ သူငယ္ခ်င္း
မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို ငါတို႔ ပို႔လိုက္ပါတယ္။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၄)ရက္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၊ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း (အူးနီေဂ)တေယာက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၃) ရက္ေန႔တြင္ ဆံုးပါးကြယ္လြန္ျခင္းအတြက္ အမွတ္တရကဗ်ာေလးတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔လိုက္ျခင္းပါ။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ညီညြတ္ျခင္းနဲ႔ ခုိင္ၿမဲၾက

ႏိုးထ တာစူေနတဲ့
လိႈင္းတံပိုး ဒီေရထဲ
တစ ... တစ ... ယိုယြင္းၿပိဳက်ေနတဲ့
အေမွာင္ေခတ္ပ်က္ႀကီးကို
အလင္းေခတ္ဆီ ခရီးႏွင္ဖို႔
သူမ ၾကည့္ေနမွ
ငိုတဲ့ လိႈင္းတံပိုး ၿငိမ္လိမ့္မယ္။


ရုန္းၾကြ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့
မာန္ဟုန္းျပင္း လ၀န္းကို
ထိန္းညိွေခၚေဆာင္ဖို႔
သူမ ရွိေနမွ
ၿပံဳးရယ္လ၀န္း သာလိမ့္မယ္။

ေသြးေတြ ထပ္ၿပီးရင္း ထပ္
အရိုးေတြ ေဆြးၿပီးရင္း ေဆြး
ဘ၀အလင္း
ပညာ့အလင္း
ဥစၥာအလင္း ငတ္မြတ္ေနသူေတြ မ်ားၿပီးရင္း မ်ားလာ
လမ္းေပၚမွာ ...
ကင္းပၾကည္လင္ေစဖို႔
သူမ ရွင္သန္ေနမွ
ေတးဆိုလမ္းမ်ား ေပ်ာ္လိမ့္မယ္။

သူမ ၾကည့္ေနမွ
သူမ ရွိေနမွ
သူမ ရွင္သန္ေနမွ
ကႏၱာရလက္တံရွည္မ်ား
ပ်က္ယြင္း ... ၿပိဳက် ... တစစီလႊင့္ေမ်ာသြားေစဖို႔
“ညီညြတ္ျခင္းနဲ႔ ခိုင္ၿမဲၾက” ရထားကို
ေတာက္ေလွ်ာက္ခုတ္ေမာင္းသြားေတာ့မယ္ ... ။ ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၇)ရက္။

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္႔ … အေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေတြ႔ရလိမ္႔မယ

မနက္ေလနဲ႔အတူ
မုိးေကာင္းကင္က ျဖာက်လာတဲ႔ အလင္းေရာင္ေအာက္
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔မိေတာ႔
အျဖဴေရာင္ တိမ္ကေလးေတြ တေရြ႕ေရြ႕ ေျပးလႊားသြားေနတာကို
က်ေနာ္ ၾကည္႔ရင္း … ၾကည္႔ရင္း …
ေမေမ … ေမေမ ေရ …
က်ေနာ္ … ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေခၚလိုက္ခ်င္တယ္။

ေမေမ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ …
ေမေမ႔ကို လြမ္းတယ္ …
ေမေမ႔ကို သတိရတယ္ …
ေမေမ႔ကို ေအာက္ေမ႔တယ္ …
ေမေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ ေထြးဖက္ထားခ်င္တယ္ … ေမေမ။

က်ေနာ္ မွတ္မိတဲ႔ သီခ်င္းစာသားေလးတစ္ေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ Mary Chapin Carpenter ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက စာသားေလးတစ္ေၾကာင္း ရွိတယ္။
`Sometimes you’re the wind-shield; sometimes you’re the bug’ ေလးပါ။
`ေလာကမွာ လူေတြရဲ႕ဘ၀က တခါတရံမွာ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ ေလကာမွန္တစ္ခ်ပ္ပမာ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏုိင္သလို၊ တခါတရံေတာ႔လည္း ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔ ပိုးေကာင္ေလးတမွ်ပါပဲ´တဲ႔။

ဒီစာသားေလးဟာ အရမ္းကို လွပပါတယ္။ အရမ္းအဓိပၸါယ္ရွိတဲ႔ စာသားေလးပါ။ ဒီစာသားေလးနဲ႔ အေမေတြကို တင္စားၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီစာသားမွာ အေမေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ျမင္ၾကည္႔လိုက္ပါ။ ဘယ္လိုဆုိတာ သိလာလိမ္႔မယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမေတြဟာ ထာ၀စဥ္ ခံႏုိင္ရည္အား ေကာင္းမြန္တဲ႔ အေမေတြပါပဲ။ တခဏသာ ပ်က္စီးလြယ္တဲ႔သူေတြ မဟုတ္သလို သားသမီးေတြအတြက္ဆုိရင္ အေမေတြရဲ႕ ငိုညည္းသံေတြကို အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ႏုိင္သူေတြပါ။ သားသမီးတုိင္းအေပၚမွာ အစဥ္ထာသရ တည္ၿမဲ၊ တည္ရွိၿပီး နားလည္မႈအျပည္႔အ၀၊ စာနာမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ အျပည္႔အ၀၊ ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ ေပးႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ အေမေတြပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ လူ႔ေလာကထဲမွာ ရွင္သန္ေမြးဖြားၿပီး လူလားေျမာက္လာၾကတဲ႔ လူသားမွန္သမွ် မိဘေတြ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြအတြက္ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕ ရွိသမွ် ဥာဏ္စြမ္းအား ကိုယ္စြမ္းအားနဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးသင္႔ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ အေတြးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ရွင္သန္ေနတာလည္း အေမေတြပါပဲ။ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလည္း မွန္ကန္တဲ႔ လမ္းညႊန္မႈေတြ၊ ပညာေတြ၊ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြ ပိုမိုၿပီး ရွင္သန္ထြားႀကိဳင္းလာေအာင္ လုပ္ေပးေနတာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေမ၊ အေမေတြပါပဲ။ ဒီအတြက္ အေမကိုခ်စ္တဲ႔၊ အေမကို နားလည္စာနာတဲ႔၊ အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာကို သိျမင္တဲ႔ သားသမီးတုိင္း သိမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမ႔အေၾကာင္း ေျပာဆုိ၊ ေရးသား၊ သီဆို၊ ကံုးဖြဲ႔ၾကတယ္။ ေျပာမကုန္ေအာင္ကို ေျပာဆုိၾကတယ္။ တကယ္႔တကယ္တမ္း ေသခ်ာၾကည္႔မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဟာ အေမေတြကို `ခုိင္းႏႈိင္းဖြဲ႔ဆုိၾကတာေတာ႔ လြယ္ေပမယ္႔၊ အေမေတြရဲ႕ တကယ္႔အစစ္အမွန္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္၊ ဘ၀ေတြကို နားလည္တတ္သိတဲ႔၊ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္တဲ႔ သားသမီးေတြက အေတာ္ကို နည္းပါးပါတယ္။´ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အေမေတြကို ခ်စ္ၾကတာပဲ၊ အေမေတြကို နားလည္တာပဲလို႔ တခ်ိဳ႕က ေျပာဆုိေကာင္း ေျပာဆုိမွာပါ။ ေျပာလည္း ေျပာမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ႔သလို က်ေနာ္တို႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးတုိင္း အျပည္႔အ၀ မရွိၾကေသးပါဘူး။ ရွိခဲ႔ၾကရင္ေတာင္ အေတာ္႔ကို နည္းပါးေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း သားသမီးေတြရဲ႕ ဆုိးသမွ်၊ မုိက္ခဲ႔သမွ်၊ ေပခဲ႔သမွ် ကိစၥအ၀၀တုိင္းကို အေမေတြဟာ ဒုနဲ႔ေဒး ခံစားေနရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမေတြဆိုတာ သားသမီးေတြကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင္႔ သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆုိးဆုိး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိုက္မုိက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေပေပ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း မွ်ေ၀ခံစားၿပီး ေမတၱာေတြ အျပည္႔အ၀ေပးၾကတယ္။ နားလည္မႈ အျပည္႔အ၀ ေပးၾကတယ္။ သားသမီးေတြ အေရွ႕မွာဆုိရင္ အေမေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အၿမဲၿပံဳးေနတာပဲ။ ပီတိမ်က္ႏွာေတြလည္း ထာ၀စဥ္ ရွိေနတာပဲ။ `မေမာႏုိင္ မပမ္းႏိုင္´ဆုိတာမ်ိဳးေပါ႔။ တကယ္႔တကယ္တမ္းက်ရင္ အေမေတြ ရင္ထဲမွာ ႀကိတ္ခံစားေနရတာကို ဘယ္သူေတြက သိႏုိင္မွာလဲ။ အေဖေတြေတာ႔ သိႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ေပါ႔။ ဒါလည္း အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ေတာ႔ သိႏုိင္ပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြဆုိ ေ၀လာေ၀းေရာေပါ႔။ သိႏုိင္ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္သြားခ်င္ရာကိုပဲ လုပ္ေနၾကတာကိုး။ စကားပံုေတာင္ ရွိေသးတာပဲ။ `ခလုတ္ထိမွ အမိတ´ဆိုတာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိတဲ႔ သားသမီးေတြလည္း အဲဒီအတုိင္းပါပဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းအရ တြက္မယ္ဆုိရင္ ၁၀၀ မွာ ၉၀ က မ်ားေနတာပါပဲ။ မိဘ ဒါမွမဟုတ္ အေမေတြကို ခြန္းတံု႔မျပန္တဲ႔ သားသမီး၊ ခံမေျပာတဲ႔ သားသမီး ဘယ္မွာရွိေနလို႔လဲ။ အနည္းအမ်ားပဲ ကြာျခားပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္ျမင္တာကို ေျပာတာပါ။ အားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးၿပီး ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ သရမ္းလိုက္တာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမင္ၾကည္႔တာပါ။
က်ေနာ္လည္း အေမ႔ကို ခံေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ၿပီး ျပန္ေျပာတာပဲ။ ခံေျပာတာပဲ။
အေမက `ဒါ မဟုတ္ဘူး´လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္က `ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကို ဟုတ္ပါတယ္ အေမရဲ႕´
ျပန္ၿပီးေတာ႔ ေအာ္ခဲ႔တာပဲ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တကယ္ဆုိရင္ အေမေျပာတာကို က်ေနာ္က ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးေတာ႔မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာသင္႔တာပါ။ က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက မစဥ္းစားမိပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုယ္ပဲ လုပ္ခဲ႔တာကိုး။ ဘယ္မွာ စဥ္းစားမိမွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ သိနားလည္၊ စဥ္းစားမိလာတဲ႔အခ်ိန္က ဘယ္အခ်ိန္လဲ သိလား။ အေမနဲ႔ ခြဲခြာရေတာ႔မွ သိလာ၊ စဥ္းစားတတ္လာတာပါ။ အေမနဲ႔ ေသကြဲခြဲခဲ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ကေန ကေန႔အခ်ိန္ထိပါပဲ။ အေမကေတာ႔ ေကာင္းရာမြန္ရာကို ေရာက္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ အခုမွ စဥ္းစားမိေနတုန္းပါပဲ။ အေမ႔ကို သတိရေလ၊ အေမ႔အေၾကာင္းကို ေတြးေနတဲ႔အခ်ိန္တုိင္း အေမ႔ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိတယ္။ အေမေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ အခု က်ေနာ္ စာေရးေနတဲ႔အခ်ိန္ဆို ပိုေတာင္ဆုိးပါေသးတယ္။ ေရွးလူႀကီးသူႀကီးေတြ ေျပာခဲ႔တာပဲ…
`ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းဘူး´ တဲ႔၊ ေနာင္တရျခင္းဟာ ကိုယ္႔အတြက္ တကယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ အေမေတြကို ခ်စ္တဲ႔ သားသမီးေတြ၊ အေမေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနၾကတဲ႔၊ ရွိေနတုန္း သားသမီးေတြကို အႏူးအညႊတ္ ေျပာခ်င္တာတစ္ခုက အေမေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ ႏႈတ္လွန္မထုိးပါနဲ႔၊ ခံမေျပာၾကပါနဲ႔၊ အေမေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဆုိၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ေနာင္တဟာ ေနာင္မွရတာ မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္႔လို အေမနဲ႔ ေ၀းကြာေနမွ သတိရတမ္းတေနရတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ဟာ အေမနဲ႔ ခြဲခြာခဲ႔တာ ႏွစ္တုိေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ( ငါး )ႏွစ္ေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ သားသမီးေတြဆို ႏွစ္သက္တမ္းေတြ မ်ားေနၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမနဲ႔ အတူတူ မရွိခဲ႔ေတာ႔တာ အမွန္ပါပဲ။ အေမနဲ႔ အတူေနခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္တမ္းတေနလို႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဘယ္မွာရႏုိင္ပါေတာ႔မလဲ။ တစ္ခုေတာ႔ ေျဖသာတာေပါ႔။ ကိုယ္႔အနားမွာ အေဖရွိေနေသးတာပဲ။ အေမကေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား၊ ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ၊ ရင္ထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ တည္ရွိေန၊ ရွင္သန္ေနသူပါပဲ။ က်ေနာ္ အေမ႔ကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ရင္း အေမ ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားတဲ႔ (ငါး)ႏွစ္ျပည္႔မွာ က်ေနာ္ အေမ႔အတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးခဲ႔ပါေသးတယ္။ အဲဒီကဗ်ာကေတာ႔ …
`ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္´
ေမေမ
ေဖေဖာ္၀ါရီ(၁၄)ဆုိတဲ႔ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲခြာခဲ႔တာ (၅)ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ
ေမေမစာ ေဖေဖ႔ကို ခြဲခြာခဲ႔တာလည္း (၅)နွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီပဲ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမေမ
ေမေမဟာ သားတုိ႔အေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမား ျမင္႔ျမတ္ခဲ႔သူ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲ ထာ၀စဥ္ ရွင္သန္ေနသူဆုိတာ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမေမ
ေမေမဟာ သားတို႔ မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ္႔
ေမေမဟာ သားတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ ထာ၀ရရွိေနသူဆုိတာ
ဒါကို …
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ … ေမေမ။
ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အေမ႔ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အေမၾကားေအာင္လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္လည္း ဟုတ္သလို ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ အေမတိုင္းကိုလည္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ကမၻာေပၚက အေမတုိင္းကို က်ေနာ္႔အေမနဲ႔ ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔အတူ ကန္ေတာ႔ပါတယ္ … ေမေမတို႔ေရ … ။
အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္ေျပာခ်င္တာတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အေမခ်စ္တဲ႔ သားသမီးတုိင္းကိုလည္း မွ်ေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ ဆႏၵေလးတစ္ခုပါ။
က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လည္း ဟုတ္၊ ညေန ေန၀င္မယ္႔အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တဲ႔ ဆည္းဆာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္ေလးမွာပါ။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ ကဗ်ာ၊ စာေတြေရးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားေတာ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ၀င္ေခၚဖို႔ သူ႔အိမ္ထဲ၀င္တဲ႔ ေရွ႕ေခြးေျခမွာ ေျခလွမ္းရံုရွိေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အေမကို ေအာ္ေနတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။
သူက အေမလို႔ေတာင္ မေခၚေတာ႔ဘူး။
`ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ ငါးပိတုိ႔စရာ မစားဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်က္ထားတာလဲ၊ ဟုိမွာလဲ ၾကက္ဥေက်ာ္၊ ဒါလည္း က်ဳပ္မစားဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားႀကီး မသိဘူးလား၊ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကို ေမြးထားေသးတယ္၊ ကိုယ္႔ကေလး ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆုိတာ ခင္ဗ်ား မစဥ္းစားတတ္ဘူးလား´ တဲ႔။
ေတာ္ေတာ္အ၀င္ဆုိးတဲ႔ စကားလံုးေတြပါပဲ။ ေဘးနားမွာ အိမ္ေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တခဏေတာ႔ လန္႔သြားတယ္။ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတာင္ ထခဲ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်ေနာ္႔အသိက ဒီေကာင္႔ကို ေခၚဖို႔ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔ကို ၀င္ေခၚလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚၿပီး အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ သူ႔အေမ ငိုလုိက္တဲ႔ အသံတုိးတုိးေလး ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အေမေတြကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း သိပ္မသိၾကေသးဘူး။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကိုပဲ ဇြတ္လုပ္ယူၾကတဲ႔ ေကာင္ေတြပဲကိုး။ အေမေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အသိတရားကို မရၾကဘူး။
အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး မနက္မွာ က်ေနာ္ သူ႔အိမ္ဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္႔မသိစိတ္က အေမေတြကို ခ်စ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လားေတာ႔ မသိဘူး။ အဲဒီအိမ္ဘက္ကို က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ သူ႔အေမ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနလား စသည္ျဖင္႔ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ အေမးေတြက ေပၚလာတယ္။ သိခ်င္တဲ႔စိတ္က ၀င္လာေတာ႔ သြားၾကည္႔မိပါတယ္။ အံ႔ၾသခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔အေမဟာ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတယ္၊ ၀င္း၀င္းပပ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ပါ။
အခု ဒီအေၾကာင္း ေရးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး ၾကက္သီးထလာတယ္။ ပိုၿပီး ၀မ္းနည္းလာတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီေကာင္႔ကိုလည္း က်ေနာ္ ခုေနခ်ိန္ အနားမွာ ရွိေနရင္ေတာ႔ လက္သီးနဲ႔ အားကုန္ထုိးမိမွာပဲ။ ဒီေကာင္ဟာ က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္း မွန္ေပမယ္႔ ေတာ္ေတာ္ကို ရိုင္းစုိင္းတဲ႔ေကာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေမကို က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ထိ မရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းက ရိုင္းခဲ႔တာကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ႔ အေမအတြက္ အေတာ္႔ကို ၀မ္းနည္းရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အေမ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ႀကိတ္ခံစားေနရမယ္ဆုိတာ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္ က်ေနာ္႔စိတ္ေတြ ေျခာက္ျခားခဲ႔ရပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ငါသာ သူ႔ေနရာမွာဆုိရင္ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အေမရွိေနရင္ ငါ ဘယ္လုိမ်ား အေမ႔ကို မ်က္ႏွာျပရမလဲလို႔ေပါ႔။ အဲဒီလို က်ေနာ္ ေတြးမိေတာ႔ ေၾကာက္ခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ထုိင္ေရးေနရင္း အေမ႔ကို က်ေနာ္ ပုိပိုခ်စ္လာတဲ႔သား ျဖစ္ခ်င္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လြန္ခဲ႔ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင္႔ အေမကို ခ်စ္ၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း၊ အေမနဲ႔အတူ ရွိေနၾကတဲ႔ သားသမီးတုိင္း ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကို က်ေနာ္႔သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔ရဲ႕အေမေတြကေတာ႔ သားသမီးေတြ ဆုိးမုိက္ေပေတေပမယ္႔၊ ရိုင္းခဲ႔ေပမယ္႔ အၿပံဳးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခြင္႔လႊတ္ၿပီး ေမတၱာေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ အၾကင္နာတရားေတြ၊ ယုယမႈေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတြက္ က်ေနာ္လည္းပဲ တျခားေသာ အေမေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕အေမနဲ႔ထပ္တူ ဦးထိပ္ထားၿပီး တတ္အားသေရြ႕ ကူညီသြားမွာပါ။ ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္႔ေမေမကို က်ေနာ္ ဒီေနရာက ဦးထိပ္ထား ဦးခ်ကန္ေတာ႔ရင္း ေမေမ႔ကို ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
ေမေမ ...
ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္ အခ်ိန္တုန္းက သားဟာ အပူအပင္ကင္းစြာ၊ မေၾကာင္႔မၾက ေနထိုင္ခဲ႔၊ စားေသာက္ခဲ႔ရသူပါ။
ေမေမ ...
ေမေမ ရွိခဲ႔စဥ္အခါကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သားသမီးေတြအေပၚမွာ ေမေမဟာ ခြင္႔လႊတ္သည္းညည္းခံႏုိင္စြမ္း၊ နားလည္စာနာစြာ၊ ၾကင္နာယုယစြာ ေမတၱာေတြ ျဖန္႔က်က္ေပးခဲ႔တဲ႔ ေမေမပါ။
ေမေမ ...
ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ ေမေမရဲ႕...
ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ႔ မိခင္တုိင္း၊ ေမေမတိုင္းဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ တုႏိႈင္းမဲ႔ ေမတၱာရွင္ သူရဲေကာင္းေတြပါ။ ေမေမလည္း သူရဲေကာင္းေတြထဲက သူရဲေကာင္းတစ္ဦးပါပဲ ... ေမေမ။
ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို ေငးၾကည္႔တဲ႔အခါ အေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလိမ္႔မယ္ ... ။

မာန္လႈိင္းငယ္
၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ (၁၆)ရက္။

Read more »

Posted in: ေဆာင္းပါး

စိတ္မပ်က္နဲ႔ အားတင္းပါ

လူထုစိန္ဝင္း
မေတြ႕တာ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဟာင္း၊ ေဆြေဟာင္း တစ္ေယာက္ လာလည္ပါတယ္။ သူက ရာထူးႀကီးတစ္ခုကေန ပင္စင္ယူၿပီးတဲ့ ေနာက္ အနားမယူဘဲ ကုမၸဏီတစ္ခုတည္ ေထာင္ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ေနတာေၾကာင့္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့တာပါ။ အခုမွ အသက္ ကလည္း ၇ဝ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေက်ာ္ ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သားသမီးေတြလက္ ထဲ အားလုံးလႊဲၿပီး လုံးလုံးႀကီး အနားယူ လုိက္တာလို႔ေျပာပါတယ္။

အအုိျမန္လုိက္တာ
‘က်ဳပ္တုိ႔ သက္တမ္းကလူေတြ တယ္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးဗ်၊ ဆုံးသြားတဲ့လူနဲ႔၊ ဘုန္း ႀကီးဝတ္သြားတဲ့လူနဲ႔၊ ရိပ္သာမွာပဲ အၿမဲေန တဲ့လူနဲ႔ အားလုံးဆုံၾကဖုိ႔ေတာ့ မလြယ္ ေတာ့ဘူး’
သူက မႏၲေလးကိုလည္း ေရာက္ ေသးတဲ့အေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြေဟာင္းတခ်ဳိ႕ ကုိ သြားေတြ႕ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဆက္ေျပာ ျပပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ေရာ လူပါက်ၿပီး လူအုိႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ လုိ႔လည္း ေျပာပါတယ္။
‘က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြဟာ ပင္စင္ယူၿပီး တာနဲ႔ ေသဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားေနၾကလုိ႔နဲ႔တူပါရဲ႕ ဗ်ာ။ အအုိျမန္လိုက္ၾကတာ’
သူက ညည္းသလုိလုိ စကားဆုိပါ တယ္။ သူကေတာ့ အရြယ္ေတာ္ေတာ္ တင္ပါတယ္။ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္၊ သြက္ သြက္လက္လက္ ရွိဆဲပါပဲ။ မေၾကာင့္မၾက မေတာင့္မတ ေနႏုိင္တာေၾကာင့္လားမဆုိ ႏုိင္ဘူး။ ၇၆ႏွစ္လုိ႔ကုိ မထင္ရပါဘူး။ ၆ဝ ေလာက္လုိ႔သာ ထင္ရပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ျပည္တြင္းျပည္ပခရီးေတြ သြားေနဆဲပါပဲ။ သမီးရွိတဲ့အဂၤလန္က ျပန္ေရာက္လာတာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးတယ္လုိ႔ လည္း သိရပါတယ္။
သူမ်ားေတြနဲ႔ ကြာလုိက္တာ
သူျပန္သြားတဲ့အထိ ‘အအုိျမန္လုိက္ ၾကတာ’ ဆုိတဲ့ သူ႔စကားကုိ ဆက္စဥ္းစား ေနမိတယ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံက ၇ဝေက်ာ္ ပင္ စင္စားႀကီးေတြ စုေဝးၿပီး ကမၻာ့လွည့္ လည္ ပတ္ၾကတာေတြ ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရေတာ့ တုိ႔ ဆီကနဲ႔မ်ား ကြာလုိက္တာ’ လုိ႔ မၾကာမၾကာ ေတြးမိခဲ့ရတယ္။ ဒီမွာကေတာ့ မိတ္ေဆြ ေျပာသလုိ ပင္စင္ယူၿပီးတာနဲ႔ေသဖုိ႔ပဲ စဥ္း စားေနၾကတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ လုိ ပင္စင္ယူၿပီး ကုမၸဏီမေထာင္ႏုိင္ၾက တာလည္း အဓိကအေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္စင္ယူၿပီးၿပီဆုိတာနဲ႔ လူေရာစိတ္ပါ က် သြားၾကတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ရပ္ေရး၊ ရြာ ေရး၊ လူမႈေရးကိစၥေတြကုိ တက္တက္ႂကြ ႂကြ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္တတ္သူတခ်ဳိ႕ကလြဲ ရင္ အမ်ားစုက အအုိျမန္ၾက၊ အေသျမန္ ၾကတာကုိ သတိျပဳမိတယ္။
‘ဒုကၡသုကၡေတြ မ်ားလြန္းလု႔ိ အသက္ မရွည္ခ်င္ပါဘူး၊ ျမန္ျမန္သြားေလ ေကာင္း ေလပါပဲ’ လုိ႔လည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ေလာကမွာ ဒုကၡနဲ႔ကင္းသူ ဘယ္သူရွိလုိ႔ လဲ။ တကယ္က ဒုကၡက လူကုိေသေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡကုိေၾကာက္ၿပီး စိတ္က် လုိ႔ အေသျမန္ရတာျဖစ္တယ္။
လူငယ္ေတြလည္း စိတ္က်တာပဲ
လူႀကီးေတြသာ စိတ္က်တတ္တာ မထင္နဲ႔။ လူငယ္ေတြလည္း စိတ္က်တတ္ ၾကတာပဲ။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြနဲ႔အထိ အေတြ႕မ်ားေလေတာ့ ဒီေခတ္လူငယ္ေလး ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ကုိ ေလာကႀကီးကို အဆုိး ျမင္ၿပီး စိတ္က်ေနတတ္ၾကတာကုိ သတိ ျပဳမိပါတယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြမွာ လူငယ့္ အားမာန္၊ လူငယ့္ဇြဲသတိၱ အေတာ္ေလ်ာ့ နည္းၾကတယ္။ ဘာမဆုိ မလုပ္ခင္က အ႐ႈံးေပးစိတ္ မ်ားေနၾကတယ္။ ‘အား မတန္ မာန္ေလွ်ာ့’ ဆုိတဲ့စကား၊ ‘ခါခ်ဥ္ ေကာင္ မာန္ႀကီးလို႔ ေတာင္ႀကီးၿဖိဳမယ္ႀကံ၊ ခါးကမသန္’ ဆုိစကားမ်ဳိးေတြ လြယ္လြယ္ သုံးၿပီး အ႐ႈံးေပး၊ အညံ့ခံလုိက္တတ္ၾက တယ္။ အႏုိင္မခံ အ႐ႈံးမေပးစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး တစ္ေန႔တျခား ေခါင္းပါးလာေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေထာက္ျပေျပာဆုိလုိက္ရင္ လည္း သူတုိ႔မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး။ သူတုိ႔က သူတုိ႔ေနထုိင္ ရတဲ့ေခတ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ ေက်နပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူငယ္မ်ားဆုိရင္ အဆုိး ျမင္စိတ္ေတြ လြန္ကဲၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းတာလုပ္လုပ္ ဘာမွအရာေရာက္ မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာမွမလုပ္ဘဲေနလုိက္တာ ပဲ ေအးတယ္ဆုိတဲ့အေတြးအေခၚမ်ဳိးေတြ ေတာင္ ရွိေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။
သူတုိ႔က အီရတ္ႏုိင္ငံတစ္ခုလုံး ေသြး ေခ်ာင္းစီးျဖစ္ေနတာကို မႏွစ္ၿမိဳ႕သလုိ ပါလက္စတုိင္းလူမ်ဳိးေတြ ရာစုႏွစ္တစ္ဝက္ တုိင္တုိင္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ေနထုိင္ ျခင္းျပဳေနၾကရတာကိုလည္း စိတ္မေကာင္း ၾကပါဘူး။ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္မ်ားရဲ႕ အႏၲရာယ္ တစ္ေန႔တျခား ႀကီးမားသထက္ ႀကီးမားလာေနတာကုိ စုိးရိမ္ေနၾကသလို ဖန္လုံအိမ္အာနိသင္လြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး ေပါင္းအုိးႀကီးထဲ ေရာက္ေနသလုိ ခံစားေနရတာကိုလည္း မလုိလားၾကပါဘူး။
အနိ႒ာ႐ုံကမၻာႀကီး
လူငယ္ေတြရဲ႕စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ေတြနဲ႔သူတုိ႔ရဲ႕မေက်နပ္ခ်က္ေတြဟာ သဘာဝက်ပါတယ္။ မွန္လည္းမွန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးက အနိ႒ာ႐ုံေတြနဲ႔ျပည့္ ႏွက္ေနတဲ့ကမၻာႀကီးျဖစ္ေနတာကုိး။ ကမၻာ ႀကီးရဲ႕ဘယ္ေထာင့္ဘယ္ေနရာကုိ ၾကည့္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ တုိက္ခုိက္သတ္ျဖတ္တာ ေတြ၊ ႀကီးႏုိင္ ငယ္ညႇဥ္းလုပ္တာေတြ၊ ဘယ္ သူေသေသ ငေတမာ ၿပီးေရာ လုပ္တာ ေတြခ်ည္း ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အနိ႒ာ ႐ုံေတြကင္းစင္တဲ့ႏုိင္ငံရယ္လုိ႔ လက္ညိႇဳးထုိး ျပစရာတစ္ခုေတာင္မရွိတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေရေအာက္ေရာက္သြားႏုိင္တယ္
ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ မ်က္ႏွာစာကုိ ထားေတာ့။ စီးပြားေရးမ်က္ႏွာစာကုိၾကည့္ ေတာ့လည္း ျမင္ေတြ႕ေနရတာေတြက စိတ္ မခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဖန္လုံအိမ္ အာနိသင္ေၾကာင့္ ဝင္႐ုိးစြန္းက ေရခဲ ေတာင္ႀကီးေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မႈႏႈန္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင့္ မားေနတယ္။ ဒီအတုိင္းဆက္သြားရင္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္သထက္ျမင့္ တက္လာၿပီး တခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေတြ ေရေအာက္ ေရာက္သြားႏုိင္တယ္လုိ႔ ပညာရွင္္မ်ားက အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးေနၾကတာမ်ား ၾကားသိေနရတယ္။ စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံေတြ က မီးခုိးထုတ္လႊတ္မႈေတြ ကန္႔သတ္တား ဆီးဖုိ႔ လုိၿပီလုိ႔လည္း ေထာက္ျပၾကတယ္။
မုိက္တြင္းနက္ေနၾက
ဘယ္လုိပဲ ေထာက္ျပေထာက္ျပ၊ ဘယ္လုိပဲ သတိေပး သတိေပး၊ မီးခိုးေတြ အမ်ားဆုံးထုတ္လႊတ္ေနတဲ့စက္မႈႏုိင္ငံႀကီး ေတြက လတ္တေလာ အက်ဳိးစီးပြားေလး တစ္ခုတည္းကုိသာ မုိက္မဲစြာၾကည့္႐ႈၿပီး ႏုိင္ငံတကာသေဘာတူစာခ်ဳပ္နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္ တာကုိ လက္မခံ ျငင္းဆန္ေနၾကတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ အင္မတန္ အသိဉာဏ္ကင္း မဲ့ရာက်တယ္။ ဖန္လုံအိမ္အာနိသင္ ေၾကာင့္ အုိဇုန္းလႊာ ပါးလ်ားလာတဲ့ဒဏ္၊ အက္ဆစ္မုိးေတြ ရြာခ်တဲ့ဒဏ္၊ ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ျမင့္တက္လာတဲ့ဒဏ္၊ မုန္ တုိင္းႀကီးေတြ က်ေရာက္လာတဲ့ဒဏ္၊ အပူ လႈိင္း၊ အေအးလႈိင္းႀကီးေတြ က်ေရာက္ လာတဲ့ဒဏ္စတဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကုိ ရင္ဆုိင္ ရၿပီဆုိလွ်င္ ဘယ္ႏုိင္ငံမွ လြတ္ကင္းႏုိင္ မယ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိပါလ်က္နဲ႔ မုိက္ တြင္းနက္ေနၾကျခင္းသာျဖစ္တယ္။
ဖုန္းဆုိးေတာေတြျဖစ္
ဒါတင္မက လတ္တေလာအက်ဳိးစီး ပြားေလးတစ္ခုတည္းကိုၾကည့္ၿပီး ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကုိ အဆီး အတားမရွိ ထုတ္ယူသုံးစြဲေနမႈေၾကာင့္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအားလုံးလုိလုိမွာ ေတာေတြ ျပဳန္း၊ ေတာင္ေတြၿပိဳၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကႏၲာရ ဖုန္းဆုိးေတာေတြ ျဖစ္လာေနတာ မ်ားလည္း ျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရတယ္။ လူေတြ ေသာင္းသိန္းခ်ီ ေသၾကရတဲ့ငလ်င္ လႈပ္မႈႀကီးေတြနဲ႔ဆူနာမီလုိ၊ နာဂစ္လုိ အႏၲရာယ္ႀကီးေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ေပၚေပါက္ လာၾကရတာလဲဆုိတာမ်ားကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ၊ ေလးေလးနက္နက္ သုေတသနျပဳ ဖုိ႔လည္း ပ်က္ကြက္ေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။
ျပႆနာက အႏၲရာယ္မဟုတ္
ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြက မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႀကီးကုိ စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ ျဖစ္ေနတာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ ဒါေတြဟာ တားဆီးကာကြယ္ လု႔ိမရႏုိင္တာေတြမဟုတ္ဘူးလုိ႔ လူငယ္ ေတြ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ျပႆနာတစ္ရပ္ ျဖစ္လာ၊ ရွိလာတာဟာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာရွိေနတာကုိ ရွိေန တယ္လုိ႔ မသိျခင္းကသာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာျဖစ္တယ္။ ျပႆနာရွိေနမွန္း သိရင္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖုိ႔နည္းလမ္းရွာ ရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ရွာရင္ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ေတြ႕လာရမွာျဖစ္တယ္။
အႏုိင္ရမွာ ေသခ်ာတယ္
ဒီေန႔ ကမၻာတစ္လႊားမွာ ျပႆနာမ်ဳိး စုံ၊ အနိ႒ာ႐ုံေပါင္းစုံ ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္ေန တာကုိ လူတုိင္းေတြ႕ျမင္ေနၾကရတယ္။ ျပႆနာေတြျဖစ္လာရတဲ့ ဇာစ္ျမစ္ အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း လူတုိင္းသိၾက တယ္။ ဥပမာ-ဖန္လုံအိမ္အာနိသင္ရဲ႕ဆုိး ျပစ္ေတြကုိ လူတုိင္းသိသလုိ ဖန္လုံအိမ္ အာနိသင္ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္း ရင္းကိုလည္း လူတုိင္းသိျမင္သေဘာ ေပါက္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာ ေၾကာင့္ မေျဖရွင္းႏုိင္ရမွာလဲ။ ကမၻာေပၚ က စစ္ပြဲႀကီးေတြကို ဖန္တီးသူေတြနဲ႔ကမၻာ ႀကီးရဲ႕သာယာလွပမႈကုိ ဖ်က္ဆီးေနသူေတြ က လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္သာရွိတဲ့လူ ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ရွိလွမွ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ ၁ဝရာခုိင္ႏႈန္းေပါ့။ က်န္ ၉ဝရာခုိင္ႏႈန္းက ညီညာျဖျဖနဲ႔ ဝုိင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ၾကရင္ ဒီ ၁ဝရာခုိင္ႏႈန္းရဲ႕အႏၲရာယ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ မကာကြယ္ႏုိင္ရမွာလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ ေတြကုိေျပာခ်င္တယ္။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ ၉ဝရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ခုိင္ခုိင္ၿမဲ ၿမဲ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာ ေကာင္းျမတ္ျခင္းတရားက အႏုိင္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

Read more »

Posted in: ေဆာင္းပါး

ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္

ေမေမ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ( ၁၄ ) ဆုိတဲ႔ ဒီလ၊ ဒီရက္မွာ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ခြဲခြာခဲ႔တာ ( ၅ )ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီ
ေမေမဟာ ေဖေဖ႔ကို ခြဲခြာခဲ႔တာလည္း ( ၅ )ႏွစ္ ျပည္႔ခဲ႔ၿပီပဲ
ေမေမ႔ကို သားတို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမေမ
ေမေမဟာ သားတုိ႔အေပၚ ေက်းဇူးႀကီးမားျမင္႔ျမတ္ခဲ႔သူ
ေမေမဟာ သားတုိ႔ႏွလံုးအိမ္ထဲ ထာ၀စဥ္ ရွင္သန္ေနသူဆိုတာ
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေမေမ
ေမေမဟာ သားတုိ႔မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပမယ္႔
ေမေမဟာ သားတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ ထာ၀ရရွိေနသူဆုိတာ
ဒါကို …
ေမေမ႔ကို သားတုိ႔ ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္ … ေမေမ။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ကဗ်ာ

My mother's invitation

က်ေနာ့္ ေမေမ ႏွစ္ပတ္လည္ (၅)ႏွစ္ျပည့္ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာ အလွဴလုပ္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ညီအကိုေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးကို ဖိတ္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ လာေရာက္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

မာန္လႈိင္းငယ္

Read more »

Posted in: ေမေမ့ ဖိတ္စာ

လူထုစိန္ဝင္းႏွင့္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ

ေမးျမန္းသူ - ေအးေအာင္
ေျဖဆိုသူ - လူထုစိန္၀င္း

လူထုစိန္ဝင္းႏွင့္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ

လူငယ္ထုအေပၚအၿမဲလိုလို ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း အႀကံျပဳေရးသား တင္ျပေပးေနသည့္ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းႏွင့္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာရွာၾကသူ ျမန္မာလူငယ္မ်ားအေၾကာင္း ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားကို ...

ယခုတစ္ပတ္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ အသက္(၆၈)ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည့္ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းသည္ က်န္းမာေရး အေျခအေနအရ ေနအိမ္၌ပင္ ေအးေအးလူလူေနထိုင္ကာ စာေပမ်ားေရးသားရင္း လူငယ္ မ်ားအတြက္ စိတ္အာဟာရကို မြန္ျမတ္ေသာေစတနာ၊ က႐ုဏာျဖင့္ ျဖည့္တင္းေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း လွ်ပ္တစ္ျပက္သတင္းဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ဤသို႔ခ်ျပလိုက္ရပါသတည္း။

ဒီလူငယ္ေတြ ျပည္ပကိုထြက္ခြာ အလုပ္လုပ္ၾကေတာ့ သူတို႔မွာ အဆင္ေျပတာလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဟိုႏိုင္ငံသားခံယူလိုက္တာ လည္းရွိတယ္။ ဒီကိုျပန္လာတာလည္း ရွိတယ္ေပါ့ဆရာရယ္။ ဒီကအေျခအေနနဲ႔ သူနဲ႔မကိုက္လို႔ဆိုၿပီး ျပန္ထြက္လာတာလည္း ရွိ တယ္။ ဒီအေပၚ ဆရာဘယ္လိုေဝဖန္ အႀကံျပဳလိုပါသလဲ။
ဆရာက အႏွစ္(၂ဝ)ေက်ာ္ေလာက္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းဖြင့္ခဲ့တာကိုး။ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္ တဲ့ လူငယ္ေတြတင္မကဘူး လူလတ္ပိုင္းလည္းပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြ၊ အင္ဂ်င္ နီယာ၊ ဆရာဝန္ေတြပါ ဆရာ့ေက်ာင္းမွာ လာတက္ၾကေတာ့ အမ်ားႀကီးေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သြားၾကတဲ့ အထဲမွာ အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ သြားၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔ေတာ့ ဆရာနဲ႔သိပ္မရင္းႏွီးဘူး။ အဲဒီဟာေတာ့ ဆရာသိပ္မေျပာတတ္ဘူး။ ပညာသင္ဖို႔သြားၾကတဲ့သူေတြ အေၾကာင္း ဆရာကပိုၿပီးမ်ားမ်ားသိတယ္။
လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံျခားသြားတာဟာ ဆရာကေတာ့ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာလို႔ပဲ ျမင္တယ္။ ဒီလိုသြားမွ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ေကာင္းတာေတြလည္း သိလာတယ္။ မေကာင္းတာလည္းသိလာတယ္။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္ဆိုတာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္ရွိမွ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိတာ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ေကာင္းတာေတြျမင္ရသလို၊ မေကာင္းတာေတြလည္း ျမင္တတ္ရမယ္။ အလားတူ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြ လည္းသိလာမယ္။ အဲဒီလို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးသိတဲ့အခါမွ တို႔လူမ်ဳိးက ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းသလဲ၊ တို႔လူမ်ဳိးကဘယ္ေလာက္ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားသလဲဆိုတာ သိလာမယ္။ အဲဒီက်မွ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ေပၚထြက္ႏိုင္လာမယ္။ ဒီအတိုင္းေနလို႔ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ထြက္မလာဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ ႏိုင္ငံျခားကိုသြားတယ္၊ လာတယ္ဆိုတာ ဆရာ့အေနနဲ႔ သေဘာက်တယ္။ ဆရာအႏွစ္(၂ဝ)သင္ခဲ့ဖူး ေတာ့ လူငယ္ေတြဘာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္သလဲဆိုေတာ့ ဆရာေတြ႕သေလာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကို အထင္ႀကီးၿပီး သြားခ်င္တဲ့သူကေတာ့ အင္မတန္နည္းပါတယ္။ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြ သြားခ်င္ၾက တယ္ဆိုတာ မ်ားေသာအားျဖင့္မိဘကို လုပ္ေကြၽးခ်င္လို႔၊ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႔၊ ဒီအင္မတန္မြန္ျမတ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးနဲ႔သြားၾကတာ။ ဆရာ့ေက်ာင္းမွာ တက္ေတာ့ လူအမ်ားစုကလည္း ပညာတတ္ လူငယ္ေတြမ်ားတယ္။ အနိမ့္ဆံုးဆိုလည္း ဆရာက ဆယ္တန္းေအာင္မွ လက္ခံတာကိုး။ ပညာတတ္ ေတြအမ်ားစု ႏိုင္ငံျခားကိုေရာက္သြားၿပီးေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ အဆင္ေျပေအာင္ ေန တတ္၊ ထိုင္တတ္၊ လုပ္တတ္၊ ကိုင္တတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ျမန္မာလူမ်ဳိးရဲ႕ ပညာအဆင့္အတန္းက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဆိုရင္အမ်ားႀကီးကိုသာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေပါ့။ ဂ်ပန္နဲ႔ယွဥ္မလား။ ကိုရီးယားေတြနဲ႔ ယွဥ္မလား။ ဒီနားက ယိုးဒယားတို႔ ဘာတို႔ဆိုထည့္မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ထိပ္တန္းေရာက္ေနတဲ့ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယားတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ အဂၤလိပ္စာဖတ္ နားလည္တဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာက အဲဒီလူေတြထက္ သံုး၊ ေလးဆေလာက္သာတယ္။
အဲဒီေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံပဲေရာက္ေရာက္ ဒုကၡမေရာက္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ သြားတာဟာ မိဘေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႔ သြားၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒုကၡလည္း သိပ္မေရာက္ ၾကပါဘူး။ ဆရာကေတာ့ အဲဒါကို ေကာင္းတယ္လို႔ပဲျမင္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ သြားတဲ့လူေတြ နဲ႔ေတာ့ ဆရာကသိပ္မရင္းႏွီးဘူး။ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႔ မေလးရွားမွာ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡ ေရာက္တယ္။ ထိုင္းမွာ ဘယ္ေလာက္အႏွိမ္ခံရတယ္ ဆိုတာေတြေတာ့ ၾကားေနရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္ေတာ့ ဒါေတြေတာ့ဆရာသိပ္မေျပာတတ္ဘူး။

ဒီလိုဆို ေကာ္လာျဖဴနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးပဲ ဆရာပိုအကြၽမ္းဝင္တယ္ေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္တယ္။ ဆရာက ပညာတတ္လူတန္းစားနဲ႔ပဲ ပိုရင္းႏွီးတယ္။

ႏိုင္ငံျခားက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေျပာျပတာက စင္ကာပူက အိုင္တီေလာကမွာ ျမန္မာ ပညာရွင္ေပါင္း အခုဆိုရင္အေယာက္(၃ဝဝ)ေက်ာ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ အဲဒီပညာရွင္(၃ဝဝ)ေက်ာ္ က ျပန္ေမြးထုတ္ေပးရင္ ေက်ာင္းသားေပါင္း တစ္သိန္းေလာက္ထပ္ထြက္လာမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူေတြက ျမန္မာျပည္ျပန္လာမွာလား ဆိုေတာ့ ျပန္မလာခ်င္ ၾကေသးတာ မ်ားတယ္တဲ့။ အဲဒီအေျခအေနအေပၚ brain drain ျဖစ္တယ္လို႔ယူဆလို႔ရမလား။
ဒီ brain drain အေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာမၾကာခဏေရးဖူးပါတယ္။ အခုလိုပညာတတ္ေတြ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ကုန္တာ မေကာင္းဘူးဆိုတာ ဆရာေရးဖူးပါတယ္။ brain drain အေၾကာင္း ဆရာ ခဏခဏေရးတယ္။ သူမ်ားေတြ မေရးတာေတြေတာင္ ဆရာေရးတယ္။ brain dry ဆိုတာ သူမ်ားႏိုင္ငံ ေတြမွာ brain drain ျပႆနာပဲရွိတယ္။ ဆရာတို႔မွာက်ေတာ့ brain ေတြက dry ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ့္အတတ္ပညာနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ကိုင္မစားရဘဲ ကိုယ္သင္ထားတဲ့ပညာကတျခား၊ အလုပ္ကတျခား ဆိုေတာ့ ဦးေႏွာက္ေတြ ေျခာက္ခမ္းကုန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ brain dry ျပႆနာဆိုၿပီး ဆရာေရးခဲ့ဖူး တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားၿပီးေတာ့ ျပန္မလာၾကဘူးဆိုတာ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းရွိတယ္။ တစ္ပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကုိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို မခ်စ္တတ္တဲ့သူ။ ေနာက္တစ္ပိုင္းက စီးပြားေရး အေျခအေနအရ မိဘကိုလုပ္ေကြၽးခ်င္တယ္၊ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာရွာေဖြလို႔ရလာတာ ေလးနဲ႔ မိဘကိုေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ျပန္မလာတာတစ္ပိုင္းရွိတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုမခ်စ္လို႔ ျပန္မလာတဲ့ သူဆိုတာ ဆရာအေတြ႕အႀကံဳအရအင္မတန္နည္းပါတယ္။

အခြင့္သာရင္ေတာ့ သူတို႔ျပန္လာၾကမယ္လို႔ ဆိုလိုတာလားခင္ဗ်။
လာၾကပါတယ္။ ဆရာ့ေက်ာင္းသားတပည့္ေတြဆို အမ်ားႀကီးျပန္လာ ၾကတာရွိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ဒီမွာျဖစ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုက လူငယ္တခ်ဳိ႕က အျမင္လြဲတာမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးရင္လည္း ရန္ကုန္မွာ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းလုပ္လည္း မားကတ္တင္း၊ စာေရးေလာက္ နဲ႔ပဲ ၿပီးမယ္ဆိုၿပီး ရွာႀကံလို႔ရတဲ့ ေငြေလးနဲ႔ စင္ကာပူ၊ မေလးရွားစသည္ျဖင့္ထြက္ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ဒီကသင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာကို တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့ သေဘာေလးေတြ ေဆာင္လာ ၾကတယ္။ အဲဒါကို ဆရာဘယ္လိုသံုးသပ္မိလဲ။
ႏိုင္ငံျခားသြား၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းႀကိဳးစားရွာၾကတာ။ ဥပမာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမ်ဳိးကို လူေတြကသိပ္ၿပီး အားက် ေနတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္တဲ့ သူကတကယ္ဆိုရင္ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေန႔အလုပ္၊ ညအလုပ္ႏွစ္ခု ေလာက္ခြဲလုပ္ရတယ္။ ဒါမွလည္း မိဘဆီပိုက္ဆံပို႔ႏိုင္ရွာမွာ။ ေန႔အလုပ္က ျပန္လာရင္ အဝတ္အစား ေတာင္မလဲႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအဝတ္နဲ႔ထိုးအိပ္ရတယ္။ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ေျပးရတယ္။ အဲဒီ လိုေျပးလႊားေနၾကရတာ။ ဒီကေလးေတြ အပင္ပန္းခံၿပီး သြားလုပ္တာမွာ သူတို႔ေတြခ်ည္းပဲ အျပစ္တင္ လို႔မရဘူး။
တစ္ခါတုန္းက ဆရာေရးဖူးတယ္။ 'ျမန္မာေတြဖ်င္းတယ္၊ ပ်င္းတယ္၊ ညံ့တယ္'လို႔ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕မွား ေျပာေလ့ရွိတာရွိတယ္။ ဆရာကေရးလိုက္တာမွာ ''တစ္နာရီကို (၆)ေဒၚလာေပးၿပီး ခုိင္းၾကည့္ပါလား၊ ျမန္မာေတြပ်င္းသလား၊ အလုပ္ခိုကပ္သလားသိရေအာင္''လို႔။ အဲဒီလိုကိုေရးဖူးတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေလာက္ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံ အစားအေသာက္အတြက္ ထမင္းငတ္မွာ မပူရဘူး။ ဆရာတို႔ ျမန္မာျပည္က မခ်မ္းသာရင္သာရွိမယ္။ ထမင္းငတ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေခတ္ကမွမရွိခဲ့ဘူး။ ဖက္ဆစ္ ဂ်ပန္လက္ေအာက္မွာ ေနတုန္းကေတာင္ ထမင္းမငတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုႏိုင္ငံမွာ ျဗဟၼစိုရ္တရား ဆိုတာ လည္း မဆိတ္သုဥ္းေသးဘူး။ ေမတၲာ၊ ေစတနာကို တန္ဖိုးထားေနၾကတုန္းပါ။ နယ္ကေန ရန္ကုန္က ေဆြမ်ဳိး အိမ္မွာေက်ာင္းတက္၊ ပညာသင္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာဘဲ လုပ္လို႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဒီလို လုပ္လို႔မရဘူး။
ျမန္မာျပည္ေလာက္ ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာမွာမရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံျခားမထြက္ခ်င္ဘူး။ ထြက္ၿပီးရင္လည္း တစ္သက္လံုး ဘယ္သူမွဟိုမွာမေနခ်င္ဘူး။ ျပန္လာခ်င္ တာပဲ။
ဒီကအလုပ္ရွင္ေတြ၊ ကုမၸဏီေတြက သူမ်ားႏိုင္ငံေပးသလို တစ္နာရီ (၆)ေဒၚလာ၊ (၇)ေဒၚလာ ေပးၿပီးခုိင္းၾကည့္ပါလား။ ဘယ္သူမွမထြက္ပါဘူး။ အခုစာေရးဆရာေတြလည္း ေရးၾက၊ အလုပ္ရွင္ေတြ လည္း ေျပာၾကတာမွာ ''ျမန္မာေတြပ်င္းတယ္၊ ခိုကပ္တယ္''တဲ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူဟာျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ထိ သန္႔ရွင္းတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီ ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားၾကတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံတကာစံကိုမေျပာပါနဲ႔။ အဲဒီလိုဆရာေျပာ ခ်င္တယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံတကာ စံနဲ႔ေပးမယ္ဆိုရင္ ဆရာေျပာရဲပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံ ျခားမွာ သြားမလုပ္ဘူးလို႔။ ေရွးတုန္းက ဆရာတို႔ဟာ အဂၤလိပ္လက္ ေအာက္မွာေနခဲ့ရတယ္။ သြားခ်င္ လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလို႔ရတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံသြားသြား။ အိႏၵိယဆိုရင္ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ ကူးလို႔ရတယ္။ အဲဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလို႔ရတဲ့ေခတ္မွာေတာင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ႏိုင္ငံ မွဒီေလာက္ မသြားခဲ့ဘူး။ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္ကလူေတြ ဒီမွာလာၿပီး ကူလီလာလုပ္ၾကတယ္။ သေဘၤာသား ဆိုရင္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ သေဘၤာသားဆိုရင္ ေခၚေတာ ကုလားေတြပဲလုပ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ဆလင္တို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ ကုလားစကားေတြ။ ျမန္မာေတြမလုပ္တဲ့ ပင္ပင္ ပန္းပန္း အလုပ္ေတြကို ကုလားေတြပဲလာလုပ္ခဲ့တာ။

တ႐ုတ္ျပည္ဆိုရင္ သူ႕ပညာတတ္ေတြကို သူျပန္စုႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
သူမ်ားႏိုင္ငံကို သခင္ႀကီးေခၚခ်င္ သူေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ေနခဲ့စဥ္ကရွိခဲ့လို႔ အခ ုလည္းရွိေနတယ္။ ျမန္မာခ်င္းစကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ျမန္မာလူငယ္အမ်ားစုမွာ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ လြမ္းတဲ့စိတ္မရွိပါဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ဆရာေျပာရဲတယ္။

အဲဒီေတာ့ ျပည္ပေရာက္ ပညာတတ္လူငယ္ေတြကို အခ်ိန္မေရြး ျပန္စုစည္းႏိုင္မယ့္ အေနအထားရွိလား။
အခ်ိန္မေရြးစုစည္းႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာရဲရဲေျပာရဲပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ အႏွစ္(၂ဝ)ေက်ာ္ ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့သူေတြကို ဆရာစာသင္တာကိုး။ ဆရာ့တပည့္ေတြကို ေန႔တိုင္းထိ ေတြ႕ ေနရေတာ့ေကာင္း ေကာင္းသိတယ္။ ဘို႐ူး႐ူးၿပီးသြားတဲ့သူအင္မတန္နည္းပါတယ္။ အမ်ားစုက ပညာသင္ဖို႔နဲ႔ ေနာက္တစ္ခုက မိဘအလုပ္အေကြၽးျပဳခ်င္လို႔ ႏိုင္ငံျခားထြက္ ပိုက္ဆံရွာတာပါ။

Read more »

Posted in: အင္တာဗ်ဴး